Maakte ik gisteren nog grapjes over elleboogstoten en voetzoenen, vandaag ziet onze wereld er helemaal anders uit.
Na de persconferentie gistermiddag hebben Gerard en ik besloten om zelf maatregelen te nemen tegen het Corona-virus.
We hebben met ingang van vandaag ons sociale leven helemaal plat gegooid.
We werken thuis en gaan niet meer naar visite’s, vergaderingen en andere bijeenkomsten.
Gerard hoort door zijn zwakke immuunsysteem bij de doelgroep ‘kwetsbaren in onze samenleving’. Wij doen dit in eerste instantie tot 31 maart.
Vanmorgen maalde er zoveel door mijn hoofd, dat ik mijn ademhaling tijdens de ochtend-pilates/yoga niet onder controle kreeg. Nerveus bedacht ik hoe het dan allemaal zou moeten op mijn werk en met al die andere dingen die de komende weken in mijn agenda staan.
Mijn collega’s reageerden allemaal erg begripvol en lief.
Ik belde mijn vriendin om te zeggen dat we niet op haar verjaardag komen morgenavond.
Dat vond ze logisch; later op de ochtend bleek dat de hele verjaardag is afgelast, want twee andere vriendinnen werken in de zorg en hadden het advies gekregen alle ontmoetingen buiten het werk om te mijden.
De bijeenkomsten van het Af&Toe-koor, dat zou meewerken op Palmpasen heb ik geannuleerd en dat vond ook niemand raar.
Wel jammer.
Zondagmorgen gaan we niet naar de kerk en volgende week ga ik niet naar de cantorij en niet zwemmen.
Meer dan twee weken thuis.
Twee jaar geleden lag ik in deze periode twee weken in het ziekenhuis te wachten op de hartoperatie.
Toen had ik wel graag naar huis gewild, maar dat mocht toen niet.
Nu wel, dus we gaan er wat van maken.
Fotoalbum van Marrakech afmaken, kasten opruimen, lezen en proberen te genieten van zoveel extra vrije tijd.
Verder hebben we ons voorgenomen om elke dag naar buiten te gaan: wandelen en/of fietsen.
…… zonder krenten!
Iemand reageerde op het afzeggen van het Af&Toe-koor: “Begrijpelijk. Maar wat een woestenij in onze samenleving met wat er weggestreept wordt allemaal.
Inderdaad.
Alle krenten in de pap worden er uit gehaald.
Maar uit Italië bereiken ons verhalen waarvan je hoopt dat die hier in Nederland geen werkelijkheid worden.
Dan maar pap zonder krenten.
We hebben in ieder geval nog pap.
Dick de Jong
Je hebt een verstandig besluit genomen, Ada. Verstrekkend, dat wel, want haast alles komt zo tot stilstand. Maar wat, dat moet. Ook wij ‘isoleren’ ons vanwege een minder immuunsysteem. Soms zijn strenge maatregels noodzakelijk. Op naar betere tijden!