16 juli: Samenwerk-schap.

Dinsdagavond had ik een etentje met duo-baancollega Jacquelien.
Het ging niet om een teamuitje, maar om een afscheid.
Dat we nu geen duo-baancollega’s meer zijn is niet iets wat Jacquelien en ik zelf bedacht hebben, maar dat heeft alles te maken met mijn nieuwe baan.
In eerste instantie hadden wij samen gesolliciteerd op een baan van 24 uur (zij 8 en ik 16 uur) maar door een samenloop van omstandigheden bleven er minder uren over, zodat ik alleen naar de nieuwe job ging; Jacquelien kon gelukkig met haar uren terecht bij de functie waar ze met haar andere uren al werkt.

11 jaar werkten we samen als secretarieel ondersteuners van het management van de afdeling Ouderenpsychiatrie. We werkten met een digitale overdracht en belden elkaar minstens één keer in de week; we konden elkaar blindelings vertrouwen en hadden een zelfde manier van werken. Het maakte voor anderen ook niet uit of ze haar of mij aan de telefoon hadden. We wisten allebei van de hoed en de rand en konden het naast dit alles ook reuzegoed met elkaar vinden.

Daar zaten we dan gisteravond, bij ‘Kom maar binnen’ in Roden, waar we genoten van een vier-gangen menu.
Sinds mijn nieuwe baan hadden we elkaar nog gewoon wekelijks gesproken, ik miste haar zelfs toen ze een paar weken vakantie had, terwijl we niet eens meer samen werkten.
Ook dinsdagavond was er weer gespreksstof genoeg, over de afdeling, over de coronatijd, haar vakantie, mijn grote-suiker-schrik, kortom: tied tekört.

Jacquelien bedankte me voor dik tien jaar ‘samenwerk-schap’ met een prachtig boek;    ze wist haast wel zeker dat ze mij hier een plezier mee zou doen, ‘Alle middeleeuwsde kerken in Groningen en Drenthe’  van Peter Karstkarel.
Dat had ze goed ingeschat: ik zat er gelijk met kop en oren in.
“Staat de Catharinakerk er ook in? En Midwolde? En Peize? Aduard?” en ik hoorde mezelf al weer van alles vertellen over die kerken en hun bijzonderheden. Iedere gek heeft zijn gebrek.

Natuurlijk heb ik nu ook weer collega’s, maar dat is van weerskanten nog een beetje wennen.
Jacquelien was de eerste collega die ik ontmoette bij Lentis aan de Queriodolaan op 1 juni 2008. Zij maakte me wegwijs in de organisatie en hielp me op weg.
In die 11 jaar zijn we veel meer dan collega’s geworden. We deelden lief en leed en weten heel veel van elkaar. Daarom schreef zij ook op het kaartje dat ze bij het boek gaf:
“Op privévlak lijkt het mij een genoegen om contact te houden en ook zo nu en dan bij te praten middels onze vrijdagse ‘overdracht’.  We houden contact, maar ik ga onze samenwerking missen.”

Zeker weten.
Ze maakte mij dinsdagavond blij door toe te zeggen een keer ‘Lezer van de maand’ (zie >>>)  te willen zijn, dus in de loop van dit jaar verschijnt er een blog van haar hand.
Over mijn avonturen met Jacquelien schreef ik verschillende blogs: hierbij een link naar een aantal verhalen.

Jacquelien en Helmantel
(juli 2019: over ons teamuitje naar de Mensinge)

Lastig parkeren
(december 2018: over ons ‘werkbezoek’ aan een bevriend secretariaat)

Wel bijpraten, geen overdracht
(april 2018: over haar ziekenbezoek aan mij tijdens de hart-revalidatie)

Teamuitje naar Veendam
(maart 2018: over ons teamuitje naar het Veenkoloniaal Museum)

Ondeugende leerlingen 
(februari 2017: over ons teamuitje naar het Scheepstrakabinet)