Maand: augustus 2020 Pagina 1 van 3

Ieder jaar schrijf ik een verhaal over de Waninge Familiedag.
Herkenbare verhalen over goed gevulde koelboxen,  HET volleybalnet,  steeds weer nieuwe loten aan onze familiestamboom,  hilarische situaties en ieder jaar afgesloten met een gezamenlijke maaltijd, hetzij een barbecue,  hetzij een buffet,  maar altijd overvloedig, ongezond en heel genoeglijk.

Dit jaar zouden we elkaar ontmoeten aan het Oranjekanaal in Hijken op zaterdag 29 augustus, gisteren dus.
Zouden, want we zagen ons genoodzaakt om het af te blazen. Het kon echt niet. Met meer dan 80 man kun je onmogelijk  voldoende afstand  houden, dat hebben we allemaal kunnen zien op het huwelijk  van Grapperhaus.

Gisteren was de niet-familiedag aanwezig in mijn hoofd met irritante gedachten.
Anders waren we nu heel druk geweest met inpakken en koffiezetten.
Anders hadden we nu met elkaar aan de koffie gezeten en kennis gemaakt met nieuwe verkeringen en hadden we over de kleinste familieleden gezegd: “Wat bint ze gruid; wat giet het ja hard!”
Anders hadden we nu terwijl we een glaasje volschonken de kaarten al weer rondgegooid: “Wie zit d’r veur?”

Maar de organisatoren hadden wel een ’troostbijeenkomst’ georganiseerd. Bij hen in de kantine kun je met 12 mensen genoeg afstand houden,  dus broers en zussen werden uitgenodigd voor een barbecue om 18.00u. We namen allemaal ons eigen drinken en vlees mee en iedereen maakte een salade.
Gezellig, lekker en vertrouwd,  dat was het. We zagen de kinderen dan wel niet in levende lijve,  maar er zijn natuurlijk altijd foto’s en filmpjes om te laten zien en nieuwtjes om te delen.  Het voldeed volledig aan de familiedag criteria: overvloedig,  ongezond en heel genoeglijk.
Maar we misten natuurlijk de twee generaties onder ons.
Het leek altijd zo vanzelfsprekend: we organiseren een familiedag.
Vanaf 1988, onze kinderen weten niet anders.
Sinds moeder Waninge er niet meer is,  is het zelfs de enige keer in het jaar dat de neven en nichten elkaar zien.

We hopen van harte dat we in 2021 elkaar weer in groter verband mogen ontmoeten. Want opdelen in aparte groepen is geen optie: op zo’n dag wil je iedereen zien en niet een groepje.  Een grote famile: bijna altijd een voordeel,  want hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
In corona tijd een nadeel constateerden we gisterdagavond.
Dan is er voor de vele zielen even geen ruimte en zitten we op een familieloze zaterdag een beetje zielig met onze ziel onder de arm.
Totdat corona haar greep op onze maatschappij verliest bezitten wij onze ziel in lijdzaamheid en kijken reikhalzend uit naar het moment dat wij weer met hart en (alle) ziel(en) onze Waninge Familiedag mogen vieren!

Benieuwd naar onze vorige familiedagen?
Hierbij een link naar ‘Familiedag in Luttelgeest’ uit 2019. Van daar uit kun je steeds doorklikken naar voorgaande jaren.

‘Wat ja een dik zwien!” zeiden tante Trijn en ik tegen elkaar donderdagmorgen. Ook een chagerijnig zwien trouwens; het joeg al knorrend mopperig de geiten op die in de weg stonden.
We liepen in het Rensenpark in Emmen en stonden even stil bij de kinderboerderij.
Die kinderboerderijdieren zijn de enige levende wezens die zijn achtergebleven in de voormalige dierentuin.
Trouwens: er was ook een ganzenfamilie neergestreken in het voormalige pinguinkustgebied en in de vijvers zwommen hele dikke vissen die nog heel goed wisten dat mensen aan de rand van de vijver betekent: eten! In hele scholen kwamen ze ons begroeten.
We waren benieuwd naar de Nachtwacht die daar wordt nageschilderd, maar dat gebouw was pas om 13.00 uur geopend; daar gingen we niet op wachten, toen zaten wij allang achter een luxe broodje met gerookte zalm bij Chez Nous.

Een relaxed dagje uit met z’n tweeën.
We doen op zo’n dag niet heel veel bijzonders.
Zet ons een hele dag tegenover elkaar in een kamer met af en toe een natje en een droogje en de dag is ook zo maar om: soulsisters.
Vorig jaar hadden we een rondje Emmen gedaan, maar toen ging het ’s middags zo hard regenen dat we de auto aan de kant moesten zetten. Van Westenesch bijvoorbeeld hadden we toen bijna niets gezien, dat deden we donderdagmiddag nog een keer.
Westenesch is net zo ontstaan als Roderesch bij Roden: een buurtschap op de es van Emmen. Je kunt het vergelijken met Zuidvelde of Langelo: een verstild Drents brinkdorpje met veel rijksmonumenten in de vorm van eeuwenoude boerderijen.
Er is zelfs een hunebed, maar dat mag de naam eigenlijk niet dragen: drie op elkaar gestapelde stenen, meer is er niet van over.

Van Westenesch reden we naar Sleen, waar we ons dagje uit afsloten met een kop thee op het terras van ‘de Deel’, het theaterrestaurant van Roelof en Harm.
We kregen een aangeklede thee: allebei een dienblaadje met een kannetje heet water (zodat je twee kopjes thee had), een koekje én een heerlijk chocolaadje.
We werden omringd door Drents keuvelende mensen (Ja, ik wol eigluks nog eem naor Coevern) en keken uit op Sleen; voor twee Drentse soulsisters een prima omgeving!
Wij waarn ja ok nog lang niet uutproat……

Deze maand bestaat de website ‘de Waarde van de dag’ 6 jaar.
In het blog ‘Wat voor klus dan’  heb ik al verklapt dat ik die verjaardag ga combineren met mijn eigen verjaardag in oktober.
De klus, het schrijven van een boek ter gelegenheid van beider verjaardagen, vordert gestaag. Er zijn al een paar critici/intimi  aan het meelezen. De website krijgt ook een andere lay-out en ook daar zijn we al wat verder mee.

Ieder jaar kijk ik in het website-verjaardagsblog even terug op het afgelopen jaar.
In augustus 2019 bracht Gerard bijna 3 weken in het UMCG door voor een (goed geslaagde) stamceltransplantatie. Daarna volgende de revalidatie en tussendoor plaatste ik vakantieverhalen van Rügen en Ootmarsum.
Het jaar kabbelde rustig verder. Er was onrust op mijn werk waar ik af en toe over schreef, de cantorij kreeg een nieuwe cantor, was het Christmas Carols zingen met het PKN-koor een groot succes en genoten we van dik twee weken kerstvakantie.

In het eerste blog van 2020 citeerde ik een zin uit een column van Wim Beekman.
Mag het nieuwe jaar alsjeblieft ook een gewoon jaar worden? In alle rust, in alle ontspanning. Waarin het komt zoals het komt, en gaat zoals het gaat. Dat je gewoon je best doet en dat je hoopt dat het uiteindelijk goed zal zijn. De weldaad van het gewone.

Het werd geen gewoon jaar. Onze reis naar Marokko/Marrakech in februari ter gelegenheid van 40 jaar vriendschap met onze vriendengroep uit Hoogersmilde blijkt achteraf een wonder.
Dat het nog kon!
In maart overkwam ons wat de hele wereld overkwam: lockdown door het Covid19-virus.
Het mooie van dit blog is dat je terug kunt lezen hoe het was.
Want je vergeet namelijk heel snel hoe het was.
Ik kan de paniek nog voelen die in mijn borst omhoog kroop op vrijdag 13 maart die mij het ademhalen bijna belette. In die week daarna had ik een belangrijke vergadering op mijn werk die ik moest notuleren, ik had een sollicitatiegesprek, een Lohues-avond in Hardenberg en en en……

Inmiddels is het augustus.
Mijn ademhaling is al lang weer onder controle en ik heb veel geleerd de afgelopen maanden. Het leven gaat gewoon door, maar anders dan anders.
We doen al weer voorzichtig leuke dingen met kinderen, familie en vrienden en genieten daar nu meer van omdat we goed beseffen dat niets vanzelfsprekend is.
Ook in coronatijd hielp het schrijven van een dagelijks blog om de situatie van een afstandje te bekijken en te reflecteren.
Met Ede Staal zou ik willen zeggen: het het nog nooit zo donker west 

Met veel plezier begin ik dus aan jaar 7!

Vind je het leuk om die jaarlijkse evaluaties te lezen?
Hierbij een link naar het blog dat ik vorig jaar schreef toen het eerste lustrum werd gevierd.
Onderaan dat blog staan links naar de ‘verjaardagsblogs’ uit voorgaande jaren.

Afgelopen maandag week was ik rond 17.00 u even bij de Jumbo.
Ik was nog bij het brood, toen ik al een kind hoorde krijsen bij de slagerij.
Halverwege kwam ik de ongelukkig moeder tegen: een blèrend kind dat van alles wou, niks mocht en met hoog rode wangetjes in de wandelwagen zat vastgegespt.
Het was soms net een sirene.
Het was einde middag, het kind was moe en moeder werd het van het kind.

Als je moeder bent geweest van kleine kinderen weet je hoe het voelt.
Iedereen kijkt.
Sommigen kijken beschuldigend.
Sommigen kijken veelbetekenend.
En bijna iedereen wordt er wel wat ongemakkelijk van.
Als moeder krijg je het warm en wil je maar één ding: dat het kind ophoudt met blèren.
Dat zeg je ook wel, maar dat heeft geen effect.
Wat wel effect zou hebben is het kind haar zin geven, maar dat is maar van zeer tijdelijke aard.

De moeder in kwestie en ik stonden naast elkaar in de rijen voor de kassa.
Het kind schreeuwde alles bij elkaar en iedereen keek zoals in de alinea hierboven beschreven.
Eén oudere mevrouw die voor het kind stond draaide zich om en begon tegen het kindje te praten. “Nou nou, wat heb jij het beroerd zeg. Word je soms mishandeld? Nou nou!”
Het kind schrok van het geteem van de vrouw, hield even de adem in om vervolgens weer op volle sterkte haar ongenoegen kenbaar te maken.
De moeder keek schichtig om zich  heen en onze blikken ontmoetten elkaar.
Ik knipoogde naar haar en gaf een bemoedigend knikje.

…. geen lollie….

Ook ik heb met sirene’s in de Jumbo gelopen. Dat heette toen nog Nieuwe Weme of Super de Boer. Eén keer zelfs heb ik een schreeuwende dochter (want “Nee, we gaan geen lollies kopen”) die geen kant meer op wou midden in het gangpad laten liggen en ben zelf met de kar naar het volgende gangpad gegaan. Toen was er een dame die mij aansprak: “Mevrouw! Uw kind ligt huilend in het gangpad!”
Alsof je dat zelf niet weet.
Tegen die mevrouw heb ik gezegd dat ik dat wel wist en dat het kind zelf kon lopen en dat ik verwachtte dat ze mij op zou zoeken zodra ze in de gaten had dat ik weg was.
Toen ik dat nog uitlegde kwam het kind al snikkend naar mij toe.
“Mamahahahahaha…”
Ze kreeg de lollies niet, maar was al lang blij dat ze mij weer gevonden had.

Dat schiet altijd door mij heen als ik moeders in dat soort situaties zie.
Het zweet breekt me plaatsvervangend uit.
Die blikken. Dat gebemoei.

Toen ik mijn boodschappentassen in de fietstassen had gedaan klapte er een autodeur achter mij dicht. Het huilende kind zat in haar autostoeltje op de achterbank en moeder haalde opgelucht adem.
“Je doet het goed. ” zei ik “Dappere moeder” en stak mijn duim naar haar op.
Ze klaarde een beetje op en zei: “Dank u wel.”

Opvoeden is top-sport.

Gistermorgen, maandag 24 augustus kreeg ik deze melding op mijn telefoon van Google: bekijk de foto’s van twee jaar geleden op deze dag.
Zo’n melding klik ik eigenlijk altijd weg, maar nu was ik wel benieuwd; ik zag een oud gebouw en herkende Elvaston Castle. (Meer weten? Zie blog uit 2018). Verder zag ik foto’s van Frea en Jon bij een volgepakt busje.

Oooh jaaah! Dat was op de dag dat we Frea en Jon ophaalden uit Engeland. (zie afbeelding. Blog erbij lezen? Zie: beetje verreisd.)
“Vandaag twee jaar geleden” dacht ik.
Dat was best bijzonder, want gistermorgen om 10.30 uur hield Jon zijn eindpresentatie voor zijn studie die hij begon op 1 september 2018.
Wij konden meekijken, evenals zijn ouders en grootouders in Engeland.
Nog vóór 12 uur hadden we bericht: geslaagd voor de Master Bio Medische Wetenschappen!

Gisteravond brachten we even een cadeautje én een flesje port naar Groningen.
We keken samen met Frea en Jon terug naar de twee jaar dat zij in Nederland wonen.
Frea heeft inmiddels een baan als docent Engels bij een HBO-opleiding en Jon gaat met z’n diploma op zak op zoek naar werk.
Twee jaar geleden hoopten we dat het zo zou gaan, gisteren zagen we onze hoop bewaarheid.
Het lijkt allemaal van een leien dakje te zijn gegaan, maar ik vertel vast geen nieuws als ik zeg dat het ook wel zwaar is geweest, vooral in het begin.
Ze hebben het goed gedaan, ze hebben dapper doorgezet; wij zijn supertrots op ‘onze’ Nederlandse Engelsman.
Als je hem hoort praten zou je zweren dat je luistert naar een Engelse Drent….