Maand: augustus 2020 Pagina 2 van 3

Het leven van een managementassistent gaat niet altijd over rozen.
Vanaf half maart heb ik heel veel thuis gewerkt en ook tijdens de hittegolf begin augustus zat ik geregeld met mijn laptop aan de keukentafel medewerker van Lentis te zijn.
So far so good, ik heb een nieuwe laptop en een i-phone, kan bij alle systemen en als ik opneem met “Lentis Groningen, Ada Waninge, goedemiddag” hoort niemand dat het telefoontje uit Roden komt.

Maar.
De in-box van mijn email werd op het scherm weergeven in hele kleine lettertjes.
Dat komt omdat wij een mailsysteem hebben, dat niet helemaal goed meebeweegt met Windows-10.
Die hele kleine lettertjes kon ik haast niet lezen en dat is op z’n minst onhandig, want mijn mailbox is mijn agenda, mijn actielijst, mijn ’things-to-do-lijst’ en mijn archief. Daarvoor werk ik met kleurtjes, zodat je in één oogopslag de stand van zaken kunt zien : die mail wacht op antwoord (groen), daar moet ik nog wat mee doen (paars), dat moet ik met mijn manager overleggen (oranje). De mail die is afgewerkt gaat in een mappen-archief, zo hou ik overzicht. Dat heb ik ooit geleerd op een secretaresse-cursus en ik zou niet anders meer willen. Maar ik dwaal af: het ging om de te kleine lettertjes.

Al vanaf juni was ik aan het prutsen om die letters groter te krijgen, maar tot mijn frustratie lukte dat niet.
Ook had ik het al eens bij de afdeling Automatisering neergelegd, maar die hadden het in coronatijd stervensdruk met de plotselinge aandacht voor digitaal vergaderen en de hausse aan aanvragen voor thuiswerken; ik begreep ook wel dat mijn kleine lettertjes niet hun prioriteit hadden.
Vorige week probeerde ik het weer.
En toen was daar zomaar Mark, die het in eerste instantie ook niet voor elkaar kreeg, maar die na enig zoekwerk met de goede oplossing kwam. “Probeer dit eens, misschien lukt het zo?”

Jaaaah!
Tot mijn grote vreugde kon ik de mails in mijn in-box ineens goed lezen!
En de tekst bij de applicaties op mijn bureaublad was ook goed leesbaar.
Wat kan een mens daar blij van worden, het kleurde mijn dag.
Nu hoef ik niet meer te turen en heb ik na een aantal uren werken geen last meer van mijn nek: ik kan nu rechtop zitten en hoef niet meer met toegeknepen oogleden voorover te buigen.

Mark bepaalde de waarde van mijn dag; ik stuurde hem een mail.

Dit was de oplossing!
Geweldig, wat scheelt mij dit een getuur op het scherm.

In het Drents zou ik tegen je willen zeggen: ‘Ik bin wies met joe.’
Voor een Drent is dat een megacompliment: steek hem in je zak.

Zijn reactie was precies goed:

“Heel fijn om te horen! Als mede Drent en Daniel Lohues liefhebber kan ik dat zeer waarderen:)!”

Een datum.
16 augustus 2020.
Vandaag zou mijn vader 88 zijn geworden.
Verjaardagen werden in mijn ouderlijk huis uitbundig gevierd met veel familiebezoek en ‘grote groepen gezellig’.  Dat hebben wij van hen overgenomen,  maar dat heeft tot gevolg dat zo’n datum,  die jarenlang het aura ‘feest’ had,  altijd een bijzondere lading houdt.  Vanmiddag komen onze kinderen en mijn broer en zijn gezin bij ons voor het vieren van de jaarlijkse Cornelis clan dag; voor de 13e keer zonder Cornelis, voor de 3e keer zonder mijn moeder.  Maar daarover natuurlijk morgen meer.

Vanmorgen in de kerk was pa door de datum dichterbij dan anders. Arjan speelde het stuk ‘Morgenstimmung’ van Grieg uit Peer Gynt dat mijn vader ook mooi vond,  maar ondertussen doet het muziekstuk me ook heel erg denken aan het tweede deel van ‘De 7 zussen’ boekenserie. Zo zit een ieder in de kerk met zijn eigen gedachten en associaties.

We hoorden vanmorgen het verhaal waarin Jezus een Kanaänitische vrouw ontmoet,  die hem vraagt haar dochter te genezen. Het zwaartepunt van de overdenking lag op het grote geloof, waarmee de vrouw Jezus imponeerde. Jezus zegt dat het brood voor de kinderen Israëls bedoeld is en niet voor de honden.  De vrouw antwoordde dat de honden toch ook de kruimels eten die van de tafel van de kinderen vallen.

Wat bij mij bleef haken was de parabel die dominee Walter Meijles aan het begin van de viering vertelde: we zagen een afbeelding van een pakketje voor verpleegkundigen: een mondkapje, een plastic hoofdmasker en een veiligheidspak.
Hij zei: “In maart en april moesten de verpleegkundigen in de verpleeg- en verzorgingshuizen voor wat betreft dit veiligheidsmateriaal genoegen nemen met de kruimels die van de tafel vielen van de IC’s in de ziekenhuizen. Er was niet voldoende bescherming om hun werk te kunnen doen.  Maar ze deden het toch,  met gevaar voor eigen leven,  omdat ze de patiënten  niet aan hun lot wilden overlaten, die hadden hun zorg zo hard nodig.
Niemand heeft er voor gekozen dat dit zo gebeurde,  maar het gebeurde wel.
Je zou het doorzettingsvermogen van die verpleegkundigen kunnen vergelijken met het grote geloof van de vrouw in het bijbelverhaal.”

Met bewondering luister ik naar zo’n moderne gelijkenis,  die een eeuwenoud verhaal met zijn dilemma’s en wijsheden naar de tegenwoordige tijd brengt.

Niemand heeft er expliciet voor gekozen,  maar het gebeurde wel.
Hoe vaak is dit niet van toepassing in onze huidige maatschappij?  Mijn gedachten hierover namen mij even zo in beslag dat ik een stukje van de viering miste.
Dat heb je soms.

We zijn al weer aardig gewend aan een kerkdienst met ‘coronabeperkingen’.
Het zingen was vanmorgen weer fijn en de koffie aan het begin van de viering bevalt erg goed! Laten we dat er voor de toekomst maar in houden……

Maandagmorgen 10 augustus.
De keuken is inmiddels schoon en ik hang de was op in de schaduw.
De bril beslaat mij.

Maandag is mijn ‘witte-tornado-dag’: dan ruim ik het hele huis op en houd ik huis.
Meestal broes ik zo’n hele dag door, maar met deze warmte is de hele dag broezen niet zo’n goed idee.

Om 12 uur luister ik naar het weerbericht.
De eerste dagen aanhoudend tropisch warm en tot en met woensdag is de kans op een bui klein. Vanaf donderdag toenemende kans op een onweersbui en vanaf vrijdag overgang naar lagere maximumtemperaturen, maar nog steeds zomers warm.
En ik heb nog geen vakantie: morgen weer naar Groningen.

Net als voorgaande jaren neem ik een hittegolf-reces van mijn blog; een time-out dus. Even pas op de plaats, energie gebruiken voor dingen die nodiger zijn dan het schrijven van verhaaltjes.
Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
You’re welcome!

Allemaal sterkte met de warmte deze week, maar…. probeer er ook een beetje van te genieten als het kan. Voor dit weer gaan duizenden Nederlanders namelijk jaarlijks naar Zuid Frankrijk!

Zondagmorgen verloorloofde ik mij ‘geen wekker’.
Gerard had ouderling-dienst in Op de Helte, maar wij zouden ’s avonds ook al zingen in Roderwolde. Eigenlijk vind ik één kerkdienst op een dag wel genoeg, dus Gerard ging alleen.
Om 09.30 zat ik te luisteren en kreeg de viering op afstand mee.
Bij het onderdeel ‘om er in te komen’ vroeg voorganger Walter Meijles om aan je buurvrouw/buurman een compliment te geven en ook één in ontvangst te nemen.
O, dat vind ik altijd leuk, even interactie, maar daar zat ik in mijn eentje.
Onder het geroezemoes bedacht ik welk compliment ik Gerard zou geven na de viering.
De dominee vervlocht ‘het geven van een compliment’ heel mooi met het verhaal dat deze zondag centraal stond: Jezus loopt over het water, de discipelen denken een spook te zien en Petrus, die ook over het water wil lopen, wordt door Jezus’ uitgestoken hand uit het water gehaald.
Wanneer zien wij iemand zoals hij echt is? Of denken we een spook te zien waar we bang voor zijn? Is dat beeld reeel?
Liep Jezus eigenlijk wel over het water? Liep hij niet over het water? Zoals altijd werden er dingen uitgelegd, maar ook weer zinvolle vragen opgeworpen, genoeg stof om over na te denken. (Terugluisteren? Kerkomroep, Op de Helte, 9 augustus, 09.30 uur.)

Aan het eind van de middag pakten wij onze apparatuur en zangspullen in de auto en vertrokken naar Roderwolde voor de openluchtviering.
Sinds vorig jaar hadden wij al niet meer als duo opgetreden, dus het hoekje onder de kapstok waar de boxen en koffers met standers/microfoons staan was behoorlijk verstoft….ik moest gewoon weer uitzoeken welk kabeltje in welk gaatje moest en hoe ‘het dingetje’ voor de microfoons op de stander zat. Maar het inzingen ging goed en de apparatuur kon het geluid goed het theater inbrengen.

Ondertussen had koster Gerard een aantal stoelen met voldoende afstand ertussen klaargezet. Er waren 50 liturgie-boekjes gedrukt, maar er waren verrassend veel gemeenteleden gekomen; de boekjes raakten op. Een enorme opsteker voor de vespercommissie, die deze extra zomeravondvesper als een experiment had georganiseerd.

Als ik voor mezelf spreek was deze viering helemaal geslaagd.
Het musiceren, het samen zingen, o, wat heb ik het allemaal gemist de afgelopen maanden. Er zaten mensen in het publiek die ik maanden niet had gezien, wat heerlijk om heel voorzichtig weer te kunnen beginnen met ‘gemeente zijn’.
We gingen met z’n allen op reis. We hoorden over Abraham die op reis ging, we zongen de reispsalm 122 en andere reisliederen en in het kader van de overdenking luisterden we naar het verhaal van Mathilde, die met haar Ben een voetreis naar Rome had gemaakt.
Wát een verhaal.
Tijdens de stilte konden we nadenken over onze eigen reizen. Wat betekenen die reizen voor je? Hebben de reizen je leven/denken beïnvloed?
We sloten als kwartet de viering af met ‘An Irish blessing’
And  until we meet again, until we meet again,
may God, hold you in the palm of his hand.

Een vesper op een zwoele zomeravond onder de bomen in Roderwolde.
Experiment ruimschoots geslaagd.

Vrijdag in het marinemuseum viel mijn oog op het woord valreep; dat ken ik alleen maar van ons spreekwoord ‘op de valreep binnenkomen’.

Het museum leerde mij dat een valreep een soort laddertje van touw was, waarmee men aan boord klom van een groot schip. Reep is in dit spreekwoord dus eigenlijk touw.
Een schip dat op de valreep stond, stond op het punt te vertrekken.
Op die manier kreeg op de valreep de betekenis ‘op het laatste moment’.

In onze taal zijn heel veel uitdrukkingen en gezegdes afkomstig uit de scheepvaart.
Soms is dat heel duidelijk, bijvoorbeeld bij:
– iets voor de boeg hebben
– het loopt de spuigaten uit
– de beste stuurlui staan aan wal
– de boot afhouden. 

Soms is een woord zo ingeburgerd in onze taal, dat je de herkomst daarvan niet meer weet.
Als je werkeloos bent en je suf solliciteert kun je niet aan de bak komen. Dat betekent dat je niet het werk krijgt waar je gezien je opleiding en ervaring wel recht op zou hebben.
Die ‘bak’ was de naam van een houten balie of kuip, waar zes tot acht mensen op een schip samen uit aten. Wie niet aan de bak kwam, kreeg zijn portie eten niet opgeschept.

Als iemand zich heel zwaar heeft opgemaakt, dan heeft men zich opgedirkt.
Op zeeschepen was de dirk een soort touw, dat van de top van de mast naar het eind van de giek liep. Als een schip feestelijk werd versierd, dan bevestigde men kleine vlaggetjes aan de dirk. Dan was het schip dus opgedirkt.

Een wildebras betekent in het Nederlands een wilde jongen of een wild meisje.
Op een schip is een bras een lopend touwwerk om de ra naar de wind te zetten. Een wildebras is letterlijk een los touw dat aan de ra hangt en door de wind wild heen en weer wordt gezwiept.

En dan het oer-Nederlandse ruimschoots.
Het betekent: meer dan voldoende.
In de scheepvaart betekent ruimschoots ‘met lange uitgevierde schoot, waarbij het touw waarmee het zeil sterker of minder sterk aangehaald kan worden.

Dit blog ontstond toen ik het woord ‘valreep’ opzocht en terecht kwam op een pagina vol spreekwoorden en gezegden die afkomstig zijn uit de scheepvaart.
Zo gaat het vaak; ik zoek iets en vind iets anders wat ik ook interessant vind.
Mensen vragen mij wel eens waar ik de inspiratie vandaan haal voor een dagelijks blog.

Lagere School 1970

Mijn antwoord: een brede interesse en flinke dosis nieuwsgierigheid maakt dat er iedere dag wel iets om me over te verwonderen.
In neef Cor herken ik de puber in mezelf.
Hoe zat dat dan?
Waarom is dat?

Ergens las ik ooit de quote: Als je vriendschap sluit met het kind in jezelf krijg je toegang tot kinderlijke kwaliteiten zoals enthousiasme en speelsheid, veerkracht en creativiteit.
De Ada Vrieswijk uit de jaren ’60 en ’70 herken je niet altijd meer, maar ze is er nog wel!

“Pappe? Waorum……”