Maand: december 2020 Pagina 3 van 4

Frea vertelde gisteren dat ze op haar werk bij wijze van kerstpakket een digitale adventskalender had gekregen.
Iedere dag kon je als werknemer een digitaal pakje uitpakken: een liedje, een spreuk, een waardevol verhaaltje, een onderwijs-tip of iets dergelijks.
Vond ik eigenlijk wel creatief bedacht.
Toen kregen we het over adventskalenders in het algemeen.
Frea vertelde over de papieren adventskalenders die ze vroeger van Sinterklaas in haar schoen kreeg en waarin achter ieder deurtje een chocolaadje zat.
En hoe lekker die chocolaadjes toen waren.
Op Radio 5 heeft Bert Haandrikman een ‘kerstliedjes-advents-kalender’; iedere dag draait hij een kerstplaat en bespreekt de achtergrond er van.
Gerard vertelde over de reclame die tegenwoordig te zien is voor de staatsloterij voor ‘het December-kalender-kraslot’: een jongeman geeft dit aan zijn vriendin, maar hij heeft wel alle vakjes al opengekrast. Maar gelukkig, ze hebben wel een prijs.

Dit laatste voorbeeld laat onze maatschappij in het klein zien: we kunnen niet meer ergens op wachten en het gaat alleen maar om geld.
Het liefst veel geld.

“Hoe was dat bij jullie thuis vroeger?” vroeg ik aan Jon, onze schoonzoon.
“O, dat was heel leuk. Mijn moeder had zelf een adventskalender voor ons gemaakt van vilt. Het was een grote lap met 24 vakjes. In ieder vakje kwam een onderdeel van het kerstverhaal: wijzen, herders, de ster, Jozef, Maria, herders, schapen enzo. Iedere dag haalde je dan een figuurtje uit een vakje en die zette je dan in de kerststal.’
“Dan was je vast nieuwsgierig wat er steeds uit die vakjes kwam” vroeg ik.
“Nee, want we stopten die figuurtjes eind november allemaal zelf in die vakjes. Twee dingen stonden vast: de ster moest in vakje 23 en het kindje Jezus in vakje 24, voor de rest mochten we het zelf bedenken.”
Jon had het zelf niet door, maar hij zat helemaal te glimmen bij het vertellen van dit verhaal.

Geen cadeautjes, geen geld, geen snoep, geen prijzen.
Een maand bezig met het in kleine stukjes opbouwen van het kerstverhaal, samen met je kinderen uitkijken naar kerst.
Wat een mooi verhaal.
Mijn waarde van de dag.

Wij ontmoeten ons gezin in coronatijd amper met z’n achten tegelijk.
Op mijn verjaardag zagen we elkaar voor het laatst; Sinterklaas hebben we dit jaar uitgesteld naar een moment dat het wel kan, waarschijnlijk pas in februari…..dan combineren we het ‘Februari-is-stom-feest’ misschien wel met pakjesavond. Wat een raar jaar.
Deze week zagen we de stellen allemaal even weer apart: Carlijn en Wim kwam donderdagavond eten (boerenkool), Harriët en Cees kwamen gistermiddag samen met ons de Pizzarette-tafeloven gebruiken en bleven ook slapen en vanmiddag gingen we op bezoek bij Frea en Jon, want die hadden deze week een verjaardag te vieren.

Dan verloopt een zondag in huize Waninge anders dan gebruikelijk.
De ochtend begon loom met uitslapen, thee, koffie, ontbijt (of niet) en nog een restant pepernoten en suikerbeesten.
Het liep al tegen twaalven toen onze gasten vertrokken.
Soepie, broodje, even chillen.
We bekeken de viering van de tweede zondag van advent van onze PKN-gemeente bij het middag-kopje thee.
In deze viering verraste mij een uitvoering van ‘Woord ons gegeven’ van Huub Oosterhuis.
Een heerlijke, bombastische uitvoering met een compleet orkest  (o.a. pauken en violen) en een groot koor.
De altpartij van dat stuk en de solo’s heb ik al vaker gezongen: in deze uitvoering kun je helemaal ‘verdrinken’.
Hierbij een link naar die uitvoering van Huijbers, Oomen en Löwenthal.
Geluidsvolume op 10 en gewoon ondergaan.

Tobi

Frea en Jon hebben sinds vorige week een eigen stekje in Groningen en deze week ging een lang gekoesterde wens in vervulling: ze haalden twee katten op uit het asiel.
Op Instagram zette ze deze tekst: “Meet Sam and Tobi. Sam likes brushes and staring into your soul. Tobi mostly likes sniffing things and being where he shouldn’t be.”
Wij gaven gehoor aan die uitnodiging en we hadden dus vanmiddag onze eerste ‘meet & greet’ met deze twee heren op leeftijd.
De mannen zijn een maand geleden ernstig verwaarloosd aangetroffen in een doos voor het asiel, maar zijn daar wonderwel al behoorlijk goed van hersteld.
Sam kwam gelijk al de inhoud van mijn tas inspecteren (breiwerk en een flesje port voor de jarige), maar verloor alle interesse toen er iets in de buurt kwam wat leek op of rook naar ‘eten’.
Tobi lag al heerlijk ontspannen op een dekentje en mauwde af en toe als hij vond dat aandacht wat lang uitbleef. In het tekstwolkje boven zijn hoofd stond: ‘This house is mine. They just pay the bills’.  Je ziet het al op de foto’s: geen vrolijke Fransjes. Tenminste, zo kijken ze niet. Maar ze gedragen zich goed, laten zich graag aanhalen en lijken al volledig op hun gemak.

Sam

Ondanks dat ik zelf niet van katten houd, kan ik ontzettend genieten van wat de beesten teweegbrengen bij onze kinderen.
En eerlijk gezegd gun ik het ze ook zo dat ze nu eindelijk een kat in huis kunnen nemen.
Die paar keer dat ik dan katten om me heen heb neem ik op de koop toe; deze kwamen niet eens op mijn schoot springen……

Zo’n dag dus.

Deze week had ik een informatief kennismakingsgesprek met twee dames van de afdeling waar ik binnenkort ga werken.
(niet meegekregen? Lees dan nog even het blog 1 juni 2008).
Het is een secretariaat waar veel patiëntenadministratie wordt gedaan; daarvoor gebruikt men een electronisch patiëntendossier.
In de jaren dat ik voor Lentis werk was ik altijd managementassistent: ondersteunen en ontzorgen van de manager op allerlei gebied.
Helaas was er voor mij in dat werk niets beschikbaar, dus ik werd geplaatst op een afdelingssecretariaat.
Eén van de aanwezigen in dat kennismakingsgesprek zei:
“Daarvoor moet je wel een opleiding doen voor het werken in het patiëntendossier; dat is nogal een complex systeem. Denk je dat je die opleiding wel kunt doen? Je bent toch al 60?”

…..geen fles wijn…..

Echt waar.
Zelfs voor iemand met een aangeboren opgewekte instelling en een positieve aard is zo’n opmerking niet te pruimen.
Op zo’n moment zou ik onaardige dingen kunnen zeggen.
Dat zo’n vraag bijvoorbeeld meer zegt over de vooroordelen van de vragensteller dan over mijn capaciteiten.
Dat leeftijd niets met intelligentie te maken heeft. Donald Trump en Eric Scherder bijvoorbeeld zijn allebei al ruim over de 60.
Dat ik erg dankbaar ben dat ik de 60 heb gehaald, omdat dat helemaal niet vanzelfsprekend is.
Maar ik zat in een eerste gesprek voor mijn nieuwe werkplek; ik heb genoeg sociale vaardigheden meekregen om te weten dat ik bovenstaande opmerkingen op dat moment niet moest maken.

Er staat mij maar één ding te doen: laten zien dat leeftijd maar een getal is en volledig irrelevant, tenzij je een fles wijn bent. (Joan Collins).