In het boek had ik ook een hoofdstuk opgenomen onder de titel ‘Guilty pleasures’.
Dit onderwerp heeft niet een eigen tabje in het menu; af en toe schrijf ik er over.
Guilty pleasures zijn  pleziertjes waar je je eigenlijk een beetje schuldig over moet voelen.
Waar je je haast een beetje voor zou moeten schamen.
Tijd verdoen aan onbenullige computerspelletjes.
Alles volgen op het gebied van ’the royals‘ en genieten van de ‘franje van oranje’.
Geld weggooien op de kermis in zo’n muntjes-schuifapparaat.
Gniffelend een Donald Duck lezen in de wachtkamer bij de dokter.
Bij de barbecue toch gaan voor een speklap, in plaats van kiezen voor de veel gezondere kipfilet.
Met een potlood met groot plezier de omgeroepen nummers doorkrassen en genieten van de spanning als je bijna BINGO hebt op een melig familiefeestje.
Meezingen met hele foute muziek, zoals ‘Pappie, loop toch niet zo snel…” van Herman van Keeken of  ‘Eéééduard & Helena‘ van de Zangeres zonder Naam.
Je nog steeds bescheuren om de idiote sketches van André van Duin uit de jaren ’70.
Echt waar. Als ik midden in een revalidatieperiode even een off-day heb, zoek ik op YouTube wat oud materiaal van Van Duin op. Binnen een half uur knap ik dan al op, omdat ik fysiek moet lachen en dat heeft weer een positieve invloed op mijn geest.

Iedereen heeft zulke ‘schuldige pleziertjes’.
Door ze te delen op mijn blog roep ik vaak instemmende reacties op.
Eigenlijk is het jammer dat het woord ‘schuldig’ wordt gebruikt voor dit soort activiteiten.
Waarom zou je je daar schuldig over moeten voelen?

Als je dat nou leuk vindt? Je hoeft toch niet alle tijd die je tot je beschikking hebt te gebruiken voor nuttige en verantwoorde dingen?
Mijn vader kon vroeger zo nuchter zeggen: “Wat kan jou dat nou schelen wat een ander daarvan vindt.”
In het leven zijn al genoeg serieuze en ernstige dingen.
Te veel.
Daarom pleit ik voor afschaffing van de term ‘guilty pleasures’.
Voor mij zijn het ‘necessary pleasures’.
Even onbekommerd met zogenaamde onbenulligheden wegdrijven van de zwaarte van de dag.

Het voordeel van het delen van mijn interesse voor ons koningshuis, is dat mensen in mijn omgeving bij een blad of een boek over de royals onmiddellijk aan mij denken.
Dat krijg ik dan.
Zoals de ‘Royal-special’ die de lezers van de bladen Margriet & Libelle als extraatje kregen.
Die lag een week later op mijn bureau aan de Hereweg in Groningen.
Was met de interne post gekomen; gekregen van collega Jacquelien.
Die komt dan, nadat ik hem uitgebreid gelezen heb, in een royalty-lezers-circuit.
Dat circuit bestaat uit tante Trijn, schoonzus Annette en schoonzus Ali.
Vorsten, Royalty, boeken, het verhuist in plastic tasjes van adres naar adres.
Want natuurlijk ben ik niet de enige die geniet deze ‘guilty pleasure’….!

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.