Meestal zet ik ’s morgens een wekker, op mijn vrije dagen iets later dan op werkdagen.
Maar soms laat ik het maar even gebeuren.
Als er geen wekker afgaat, word ik meestal wakker om 08.00 uur, dan slaat de grote klok in de Catharinakerk op de Brink.
Wij wonen ongeveer 700 meter van de kerk af, dus de klok is goed te horen, maar je valt niet van schrik uit bed.
Heerlijk om dan nog even te soezen…..

De klok luidt drie keer per dag: ’s morgens om 08.00 uur, ’s middags om 12.00 uur en ’s avonds om 18.00 uur.
Vroeger, toen mensen nog niet allemaal een horloge hadden, was die klok echt belangrijk voor de tijdsaanduiding.
Boeren die op het land aan het werk waren, wisten aan het klokgelui dat het warme eten op tafel stond.

Voor de reformatie was ‘onze’ Catharinakerk een Rooms Katholieke kerk, zoals alle kerken in Nederland.
Het luiden van de klokken was in eerste instantie een oproep tot gebed; daardoor ontstond in de omgeving van de kerk ook een bepaalde regelmaat in de dagindeling.
Dat is ook de oorsprong van het zogenaamde ‘Angelus kleppen of luiden’ 3 keer per dag– waarschijnlijk ingesteld in de 14e eeuw – als oproep tot het bidden van ‘De Engel des Heren’.

Na de Reformatie werd het gebruik van kerkklokken voor een groot deel afgeschaft; hiervoor kwam het ‘tijdluiden’ in de plaats, zoals de middagklok en de papklok.
Vaak werden klokken voor allerhande, niet-kerkelijke zaken gebruikt: als waarschuwing voor brand of ander naderend onheil, voor de rechtspraak of als poortklok bijvoorbeeld, maar daar zal in Roden geen sprake van geweest zijn: er was immers geen stadsmuur, dus ook geen poort.
Voor een kerkdienst op zondag roept de klok van de Catharinakerk ons ter kerke; bijzonder om te bedenken dat de klok nu al bijna een jaar niet meer roept…..
Na een begrafenis vanuit de kerk luidt de klok de overledene uit: de klok luidt totdat de kop van de stoet het kerkhof heeft bereikt.

En dan te bedenken dat die klok er bijna niet meer was geweest! In de 2e Wereldoorlog werd de klok door de Duitsers in beslag genomen.
Zij smolten die geroofde klokken om en maakten er wapentuig van. De Nederlandse regering had een aantal klokken bestempeld als ‘monumentaal’, waaronder die uit de Catharinakerk. Er werd een grote witte M op gezet (zie afbeelding) en dat was de redding van de klok: na de oorlog kwam hij weer terug naar Roden en strooit hij dagelijks zijn galmende klanken over Roden.

Donderdagmorgen 25 februari, geen wekker want: vrije dag.
Om acht uur hoor ik de klok luiden.
Wat bijzonder eigenlijk…..

De afbeelding van de klok heb ik gefotografeerd uit het boekje ‘Negen eeuwen Catharinakerk Roden’, uitgegeven in de zomer van 2012 door de Stichting Behoud Hinszorgel. Hierbij een link naar de website van die stichting, daar kun je onder het kopje ‘La petite histoire’ het boekje digitaal bekijken.