Maand: september 2021 Pagina 1 van 3

Tijdens de stadswandeling van Aidan was er niet veel aandacht voor de stadsmuur van Visby en vele poorten.
De middeleeuwse binnenstad is nog volledig ommuurd en dat vond ik fascinerend.
“Ik zou graag een wandeling maken langs de hele muur: beginnen en eindigen bij de Oosterpoort.”
Dat leek Gerard ook een goed idee en samen begonnen we aan deze zelfbedachte stadswandeling.
Bij iedere poort of doorgang in de muur stond een bordje met informatie over dat deel van de stadsmuur.
Die bordjes moet ik allemaal lezen (zie foto).
Zo ontdekten we een voormalige pek-kokerij (het rook er nóg naar), een plek voor lepralijders net buiten de muur waar aan de binnenkant het ziekenhuis stond,  de visserspoort waar de gevangen vis door naar binnen werd gebracht en een toren die vroeger als gevangenis had gediend.

Een deel van de muur was gerestaureerd en zag er uit zoals hij in de middeleeuwen gefungeerd had; met trappen,  vloeren en vlonders zodat je je achter de muur kon verschuilen.
Je kon helemaal bovenin die toren klimmen en ervaren hoe het uitzicht was als je daar op de uitkijk stond.
Verder ontdekte ik dat er aan de havenkant van Visby vroeger een verdedigingswerk/burcht had gestaan, Visborg genaamd.
De contouren en één toren waren nog te zien. Op de kademuren zag ik in mijn verbeelding de schepen al aankomen.
Tijdens zo’n wandeling geniet ik met volle teugen en zuig alle informatie die te vinden is in mij op.
Het klimmen en afdalen in de smalle straatjes viel me nog het meest tegen: mijn voeten en knieën voelde ik nog van de klauterpartijen over de rotsen aan de zuidkust….

Carlijn was ondertussen in haar eentje de stad in; halverwege de middag zouden we elkaar ontmoeten voor een bezoek aan de botanische tuin, die stond nog op haar verlanglijstje.
Na een stevige wandeling langs muren en poorten was de tuin een oase.
Deze DBW Botanische Tuin ligt midden in de binnenstad van Visby, is al aangelegd in 1855 en ligt gedeeltelijk langs de zeeboulevard. De naam is afgeleid van “De Badande Wännernas trädgård ”(De tuin van de badende vrienden). Je vindt er een gevarieerde mix van inheemse en exotische planten en bomen en een prachtige rozentuin.
We maakten een wandeling, zaten op bankjes verbaasden ons over de vele verschillende soorten bloemen en planten. Met recht een oase.

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste

Vorig jaar was er geen kermis; daardoor miste ik mijn jaarlijkse ‘schuifmoment’.
Geen idee wat dat is?
Lees dan het blog ‘Laot Aoltje maor schoe’m‘ uit 2016.
Zondagmiddag liepen we het dorp in voor een ijsje en plastic bakje vol zilveren munten.
Het ijsje lukte prima, maar het bakje vol zilveren munten ging niet door.
Het was zo druk op de kermis, dat er geen plekje over was bij de schuifautomaten.

Maandagavond rond 19.30 uur deed ik een tweede poging: nu gingen we voor een warme oliebol en een bakje vol zilveren munten.
Nu was er plek zat; ik kreeg geen 100 maar 110 munten dankzij de uitgeknipte bon uit De Krant.

Even een klein stukje geschiedenis.
Ik ga altijd zonder Gerard schuiven, want die vind het niks; meestal gaan er wat dochters en schonezonen mee.
Die waren dit jaar niet in de buurt, dus Gerard ging mee.
Hij stond naast mij ontzettend zijn best te doen om zich afzijdig te houden, maar hij vroeg op een gegeven moment toch een paar munten om in het apparaat waar hij voor stond ook een paar munten te gooien. Even later stonden we samen geconcentreerd muntjes te schuiven en kletterde er regelmatig iets in het opvangbakje. Af en toe grijnsde hij even schuldbewust opzij.
“Toch wel leuk…” was zijn commentaar.
Hij begreep nu ook waarom ik altijd maar 10 euro meeneem.
Stoppen is altijd lastig: de muntjes liggen altijd zo dat ze elk moment kunnen vallen.
‘Nog één!….’
Als er geen geld meer is kun je ook geen nieuwe munten kopen.
Eenmaal bij het apparaat weg is de drang om door te gaan ook weg.

Een half uur lol hebben we van ons tientje gehad; 3800 waardepunten verzameld.
Kun je niks mee, of je moet 10.000.000 punten hebben.
Mijn stapeltje plastic punten gaf ik aan een groepje puberjongens die hun ogen en oren bijna niet geloofden.
Dit laatste stukje van ‘het schuifmoment’ is één van leukste onderdelen van mijn jaarlijkse kermis-feestje.
Maar volgend jaar graag weer een écht feestje met een complete Rodermarkt.

Naschrift.
Na 25 jaar meedoen aan de Straatverlichtingswedstrijd tijdens de Rodermarktfeestweek heeft de Boskamp dit jaar de eerste prijs in de wacht gesleept!
Benieuwd naar hoe dat zo is gekomen? Lees dan ‘Wij hebben Duitsland‘ en ‘Ik weet nog waar ik was!’

Vandaag is het de vierde dinsdag van september: Rodermarkt.
Ging niet door, zoals er zoveel niet doorging de afgelopen week.
Zaterdag deed de Vereniging van Volksvermaken een manhaftige poging om toch een klein  stukje Rodermarktparade te organiseren.
Naschrift: reactie van Nettie:
De scholen hebben zelf dit initiatief genomen gelukkig. De Vereniging voor Volksvermaken wilde geen verantwoordelijkheid hierin nemen.
De scholen hebben twee lichtingen kinderen die ‘niet op de wagen’ komen, vorig jaar niet en dit jaar niet. Geloof mij, in Roden is dat echt wel een ding.
Daarom was er dit jaar een mini-Rodermarktparade waaraan alleen de scholen deelnamen.
Het rondje in het dorp werd gehalveerd en wagens maakten twee rondjes: om 13.00 uur met een kinderen en figuranten en om 14.3o uur met een andere groep kinderen en figuranten.
Zo konden er heel veel kinderen toch op een versierde wagen zitten.
Er was één korps dat voor de parade uitliep, natuurlijk onze eigen ‘Muziekvereniging Noordenveld’.

Zaterdagmiddag gingen we kijken naar de optocht, maar we hoefden niet te dringen voor een plaatsje langs de kant van de weg.
Er was geen jurering en geen publieksprijs en eerlijk gezegd was dat aan sommige wagens ook wel een beetje te zien.
Maar er waren ook scholen die enorm uitpakten met leuke kostuums en show om de wagens heen.
Sommige wagens waren echt volgepakt met kinderen, want op scholen in kinderrijke buurten heb je grote klassen.
Veel minder publiek, minder wagens, minder korpsen: het maakte de kinderen geen bal uit. Ze zwaaiden enthousiast naar het publiek en stonden te ‘shinen’ in hun mooie kleren.

….wachten op de wagen….

Wat ik vooral fijn vond dat ‘het sfeertje’ er even weer was.
Wachten op het korps en de eerste wagens van de optocht, de opgewonden kinderen langs de straat, het gemoedelijke gebabbel van de omstanders: gezellig!
Toen de optocht voorbij was gingen we nog even naar het beginpunt van de karavaan.
Daar zagen we iets wat in andere jaren nooit zo is: grote groepen verklede kinderen en figuranten (en papa’s, mama’s, opa’s, oma’s,,,,) stonden te wachten tot hun wagen terugkwam, want dan moesten zij er op.
In andere jaren heb je een middagoptocht om 13.30 uur en een avondoptocht om 19.00 uur; dan worden de verkleedkleren op diezelfde dag twee keer gedragen.
Er is dan immers genoeg tijd om te schminken en om te kleden. Die tijd was er nu niet, dus er moesten per personage twee kostuums gemaakt (of gehuurd)  worden.
Na de eerste optocht ging ik nog even het dorp in voor een boodschap en toen ik terug kwam liep ik tegen het begin van de tweede optocht aan.
Ik heb een zwak voor marcherende korpsen, dus ik bleef nog even staan.
Ze maakten net een mooi figuur door door elkaar te lopen en ze hadden er zichtbaar plezier in dat het weer kon: meelopen met de optocht.
Het mag een wonder heten dat er ondanks het ontstellende gebrek aan muziekles in het Nederlandse onderwijssysteem steeds weer enthousiaste jonge mensen zijn die hier aan mee willen doen. Ze verdienen een groot applaus. Bij deze.

Voor het zuiden van Gotland hadden we één dag uitgetrokken, maar dat past allemaal niet op één blog.

’s Morgens bezochten we het bootgraf en maakten we een torentje van stenen.
Op weg van de westkant naar de oostkant van Zuid Gotland wilden we even ergens lunchen.
Afgezien van de grote stad Visby is Gotland heel dun bevolkt, dus ‘even buiten de deur lunchen’ zoals wij Nederland doen is daar niet gebruikelijk.
Je moet dus echt zoeken naar een gelegenheid om iets te eten.
We gingen af op een uitnodigend bord en kwamen terecht in een grote tuin bij een soort kunsthandel.
Achter een loket stond een vrolijke Zweedse Italiaan etenswaren te verkopen.
“Sorry. We don’t speak Swedish, can you translate the menu for us?”
“But it’s Italian!” riep de man quasi beledigd.
We kregen een heerlijk broodje met gerookte zalm en zaten op vrolijk gekleurde stoeltjes te genieten van de zon en de tuin.

Aan de oostkant van Zuid Gotland viel ons iets bijzonders op.
Ook daar deden Carlijn en ik onze schoenen uit; toen we daar onze voeten in de zee staken was het water veel kouder; we konden de voeten niet in het water houden!
Verder kon je daar heel goed zien dat Gotland wordt gevormd door gesteente dat bestaat uit fossielen.
Op de afbeelding rechts (er op klikken voor een vergroting)  zie je onze schoenen en je ziet de schelpen en andere versteende zeedieren gewoon zitten. De bodem onder onze voeten was oud-rose en je zag allemaal witte vormpjes en kriebeltjes van diertjes die miljoenen jaren oud zijn.
Fascinerend!

Eindeloos….

Eindeloos kan ik bij de zee zitten, kijken naar de golven in de branding.
Dat hebben we deze vakantie dan ook veelvuldig gedaan en steeds had ik er dan moeite mee om weg te gaan.
“Het is hier nog zo mooi. En ik zit hier nog zo lekker….”

Maar ook hier moesten we weer weg.
We moesten nog minstens een uur rijden naar ons jaren ’70 huisje en we wilden nog ergens eten.
De gebakken vis die we ook nu zochten was weer nergens te vinden.
De restaurants die we vonden op Google waren of al helemaal vol, of helemaal niet wat wij graag wilden of waren er helemaal niet meer.
We hadden al bedacht dat we thuis dan maar pannenkoeken gingen eten of zo, maar in een dorpje onderweg vonden we een alternatief bistrootje.
Ze hadden dan wel geen ‘fish & chips’, maar we aten daar heerlijke gerookte zalm met krieltjes en sla.

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste

“Wij gaan op zoek naar een voetbaldoel.”
Dat was de laatste zin van het blog over de versiering van onze straat voor het Rodermarktfeest.
(Niet gelezen? Klik dan hier voor het blog ‘Wij hebben Duitsland’.)
Onze buren hadden nog een klein doel dat we mochten lenen.
Met z’n tweeën bedachten Gerard en ik hoe wij onze tuin zouden versieren.
Op het schildersdoek maakten wij een mixed-media-presentatie met krantenkoppen en foto’s van het drama van de uitschakeling van Nederland in 1974.
Gerard printte de hoofden van het hele Nederlandse elftal uit en zette die in de tuin voor het doel.
Een vlaggetjeslijn met de Duitse driekleur maakte het af.  Op de kleine vlaggetjes staat:  “Zijn we er toch weer ingetuind…!”

Het was een drukte van belang in de  straat woensdagavond.
Iedereen was druk bezig om zijn/haar tuin te versieren, verlichting aan te leggen en commentaar te leveren op de andere tuinen.
Er kwamen veel andere Rodenaren langs,  waaronder een stel dat wij al lang kennen.
“Oh. 1974! Ik weet nog waar ik was!”
Gerard ook. Hij was destijds 13 jaar en herinnert het zich nog als de dag van gisteren; ziek was hij er van.
Later op de avond spraken we nog een paar voorbijgangers die ook traumatische ervaringen hadden opgedaan in 1974.
Als je weet ‘what happened in 1974’ verraad je daarmee trouwens ook je leeftijd.

Er kwamen nieuwe buren van de nieuwe huizen van even verderop kijken en kennismaken.
“Wij zijn Jan en Janny.”
In die categorie kwamen ook nog een Hans en Willy voorbij; echte Roners die de vorige bewoonster van ons huis nog hadden gekend (wij wonen hier vanaf 1989) en nog  de meisjesnaam  wist van onze ex-overbuurvrouw Venekamp.

Buurman tegenover ons had tijdens het plannen maken vorige week notulen gemaakt en had bij zijn eigen ‘Après ski-hut’ een wegwijzer gemaakt naar alle onderwerpen van ons blok.

De toren van Pisa. Met terras!

Na de koffie gingen Gerard en ik nog even kijken wat de anderen allemaal in hun tuin hadden gezet; we bleven steken op nr. 51.
Dat blok had Italië en zij hadden de toren van Pisa met een terras!
Er werd ons een een drankje en een hapje aangeboden en we maakten kennis met nieuwe buren uit dat deel van de straat. “Jullie moeten allemaal even een ‘Flügel’ drinken, want die flesjes hebben we nodig in onze hut!” riep overbuurvrouw.
Gezellig ja! Het was zo maar 22.30 uur.
Voor het eerst stonden we nu met alle buren van het laatste stuk van de Boskamp bij elkaar.
“Misschien winnen we dit jaar wel een prijs! ”  merkte iemand op.
Wat mij betreft hoeven we die prijs niet te winnen; de saamhorigheid in onze buurt en de onverwachte gezelligheid met de hele groep op het terras van nr.  51 is al de hoofdprijs.
Bedankt Dick en Stien!

Naschrift: we hebben de eerste prijs gewonnen dit jaar, te weten een straatbarbecue ter waarde van € 250,=.