Deze week kon je genieten van beelden van de Elfstedentocht van 25 jaar geleden.
Leuke beelden, mooie herinneringen, maar ik heb er niks mee.
Schaatsen, wintersport, sneeuw: de pret ontgaat mij.
Enerzijds omdat ik de bijhorende sporten niet kan, anderszijds omdat ik niet van kou hou.

Gerard was, toen wij verkering kregen, een fanatiek schaatser en begin jaren ’80 heb ik het echt wel geprobeerd.
En eerlijk gezegd lukte het ook wel een beetje (ik kon zelfs pootje over!), maar ik viel vaak, had zere enkels en vond er niks aan.
We hebben de kinderen het ook geleerd.
En ook dat waren geen natuur talenten.
De eerste keer dat we voor Frea schaatsjes met dubbele ijzertjes hadden geleend van de buren om haar het schaatsen te leren vond ze het niet erg leuk.
Toen wij even druk waren met de slee en Harriët waren de schaatsjes met dubbele ijzertjes zomaar kwijt.
Toen we vroegen waar ze ze had neergelegd zei ze met een stalen gezicht: “Zijn weg!”
Huh? Die zijn toch niet zomaar weg?
Toen we goed keken zagen we een paar meter verderop een verdacht bultje sneeuw op het ijs.
Daar vonden we de schaatsjes. Mooi begraven onder de sneeuw, die met kleine handschoentjes en laarsjes nog een beetje was aangestampt.

….Aaltje trok de slee….

“Wat deden wij eigenlijk toen met die Elfstedentocht in 1997?” vroeg Gerard dinsdagavond. Geen idee. Zou er nog iets van in ons fotoboek staan?  Even opzoeken. Vervolgens werd ik even ondergedompeld in beelden van ons gezin destijds.  25 jaar geleden.  Frea was 10, Harriet 8 en Carlijn 3. Alle opa’s en oma’s waren er nog.  Het foto-jaaroverzicht bestond uit verjaardagen,  kinderfeestjes, schoolactiviteiten, gezinsvakanties,  familiebijeenkomsten en alles wat tussendoor gebeurde.  In januari 1997 lag er ijs en gingen we met ons hele gezin schaatsen. Lees: Gerard en de oudste dochters schaatsten, Aaltje trok de slee met Carlijn erop, want Aaltje had vijf jaar eerder al besloten nooit meer te gaan schaatsen.

Er waren trouwens geen foto’s van ons kijkend naar de Elfstedentocht, sterker nog,  het hele woord kwam in het fotoboek niet voor.  Het schaatsfestijn kon kennelijk toen ook al niet rekenen op mijn warme belangstelling. Wij betalen wel ieder jaar contributie aan de IJsvereniging Roden; in ruil daarvoor krijgen we twee ledenkaarten.  Eerlijk gezegd beschouw ik die bijdrage als een gift voor een goed doel, want inmiddels staat Gerard ook niet echt vaak meer op de ijzers en er gaan winters voorbij zonder een bevroren ijsbaan.  Mocht er toch nog eens geschaatst kunnen worden,  dan kunnen onze kinderen gebruik maken van onze kaarten, want de dochters hebben het schaatsen én skeeleren wél goed onder de knie gekregen. Ik maak dan wel foto’s.