39 jaar geleden gaven Gerard en ik elkaar op deze dag het ja-woord.
Wij vierden die trouwdag zoals iedereen in onze sociale kring dat destijds deed: eerst het officiële gedeelte in het gemeentehuis in Smilde, daarna vroegen we Gods zegen in de Hervormde kerk in Hoogersmilde en ’s avonds vierden we een enorm feest met iedereen die destijds een rol speelde in ons leven.
Ik denk er met veel genoegen aan terug: we hadden een prachtige dag en we hebben er van genoten.
Ieder jaar halen we het foto-album nog even naar beneden en bladeren we door onze herinneringen.
En ieder jaar moeten we constateren dat er weer een aantal mensen zijn overleden die aanwezig waren op onze trouwdag.
Toen de laatste zus van mijn moeder overleed in december vorig jaar heb ik naar mijn neef wat foto’s opgestuurd voor het In Memoriam.
Eén van de foto’s was die van de hele familie van mijn moeder op het bordes van het gemeentehuis met ons als bruidspaar in het midden. geflankeerd door mijn trotse ouders.
De sluier had ik dicht om mijn schouders getrokken; het waaide namelijk best hard en als ik de sluier losliet kon je de mensen achter mij niet zien.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Er zitten meer van die foto’s in dat boek.
De hele familie van mijn vader bijvoorbeeld en die van Gerard’s vader.
De familie van Gerards moeder was er niet bij op die dag, in die familie was dat niet zo de gewoonte.
Er is een groepsfoto van het gezin waar Gerard uit komt, toen al een heel bordes vol en een foto van mijn ouderlijk gezin; dat stak wat magertjes af bij al die groepen: het bruidspaar, mijn vader en moeder en mijn broer.
Als mensen tegenwoordig trouwen gaat dat heel anders dan wij toen deden. 
Je kunt tegenwoordig zelfs een ‘weddingplanner’ inhuren, om de dag tot in de puntjes voor te bereiden.
Wij organiseerden het destijds gewoon zelf.
Weinig toeters en bellen, geen grote bruidstaart en geen balonnenboog.
De jurk hangt nog in de kast, evenals het trouwpak.
We kunnen ze nog wel aan, maar ze kunnen niet meer dicht.
Het trouwboeket heb ik lang bewaard, maar heb ik in verdorde staat op den duur weggegooid.
De trouwbijbel hebben we nog, maar we lezen al lang uit een andere vertaling.
Het trouwboekje ligt, mét de vermelding van de geboorte van drie dochters, in een doos met belangrijke stukken.
De ringen dragen we nog allebei; de inscripties zijn wat vager geworden en die van mij is al eens wat ruimer gemaakt.
Vanavond vieren we deze memorabele dag met een etentje voor twee.
Verheugen we ons op.
We zijn na 39 jaar namelijk nog steeds niet uitgepraat.
Andere blogs over deze dag:
Geef een reactie