27 juni: Een gewone verjaardag.

Afgelopen weekend vierden we Gerard’s 61e verjaardag.
Dat was sinds 2019 de eerste gewone verjaardag weer.
In 2020 hebben we het niet gevierd vanwege de lockdown en in 2021 hadden we ‘big party’: toen vierden we dat we allebei 60 waren geworden.
(voor een verslag van dat feest zie: Een symbolische zoen )

Voor het eerst stond ik weer gevulde eieren te maken voor een groep, maakte ik een tante Lammie-kwartkaart en een oma Waninge appeltaart.
Voor het eerst had ik weer een volgekladderd boodschappenbriefje: hebben we thee, koffie, suiker, chocolaadjes? Nog extra slagroom?
Lekkers voor bij de borrel, nootjes, chips en drinken?  Ook nog brie?
Wat gaan we eigenlijk eten?
Doen we zondagmiddag ook soep? Of alleen ’s avonds?
En dan ook broodjes?
Zetten we de boel buiten of binnen klaar?
Hoopvol versierden we alvast de buitenboel met vlaggetjes en ballonnen.
Vanaf vrijdagmorgen waren we al druk met de gewone verjaardag.

Gerard maakte een gevuld Turks brood á la Roelof,  ik een pan ‘gruuntesoep met worst’ en een hartige taart met gerookte zalm.
Zaterdagmorgen vierden we de verjaardag met onze vrienden uit Peize, zaterdagavond zaten we bij kaarslicht met alle broers en zussen op Waninge Plaza en zondag overdag genoten we van het gezelschap van onze dochters en aanhang.

Een gewone verjaardag.
En natuurlijk: zaterdagavond was ik afgedraaid. De stappenteller van mijn FitBit gaf meer dan 20.000 stappen aan van het gesjouw van de keuken naar het terras.
Zondagmorgen sloegen we de kerkdienst over en toen we zondagavond de kinderen uitzwaaiden vonden we het laatste stukje van de zondagavond met z’n tweeën ook wel weer heerlijk.

We weten dat zo’n gewone verjaardag niet gewoon is.
Voor ons voelt het als een voorrecht.
Daarom zetten we ons er met hart en ziel voor in en genieten van zo’n weekend met de mensen uit onze ‘innercircle’.
In oktober weer…..!