Els Rozenbroek is overleden.
Dat deed me meer dan ik op voorhand had gedacht.
Ik leerde haar kennen omdat ik begin dit jaar ging luisteren naar de ‘Saarpodcast – 50+ maar nog lang niet dood’ waarin drie dames ons bijpraten over alles waar je als 50+-vrouw tegenaan loopt. (zie  ‘Confronterend’ )
Over die podcast en over de maaksters Femke, Els en Barbara schreef ik in mei een blog onder de titel ‘Gooise vrouwen‘.
Ging het in de eerste maanden nog maar een paar minuten over ‘het kankertje’ van Els, de laatste weken was het naderende einde van Els het hoofdonderwerp geworden; in juli schreef ik daarover nog dit blog.

Toen ze heel ziek werd en opgenomen moest worden in een hospice dacht ik dat ze wel zouden stoppen, maar dat gebeurde niet.
Els liet de luisteraars er tot op het laatst bij.
Nog nooit vertoond.
Omdat ze onthutsend eerlijk was kreeg je een goed beeld van haar laatste maanden.
Alles kon besproken worden en alles kon gevraagd worden.

“Wat doe je eigenlijk met je telefoon?”
Die ging naar een vriendin die ze vertrouwde; die zou de laatste contacten nog onderhouden en de smartphone ‘leeghalen’,  daarna ging die naar een nichtje.
“En je laptop en je mailbox en zo?”
Die ging naar een collega, waarvan ze wist dat die discreet met haar digitale erfenis zou omgaan.
“Daar hoef ik me geen zorgen over te maken”.

Er kwam nog een groot interview met haar in de Volkskrant; ik heb er iedere letter er van gelezen.
Ze kreeg de Mercur d’Or, een prestigieuze prijs in de bladenwereld.
In de podcast werd ze daarmee gefeliciteerd door Barbara en Femke; zelf vond ze dat ze die prijs rijkelijk laat kreeg.
“Misschien krijg ik die nu wel omdat ik dood ga. Een ex van me zat altijd in die jury,  het is me nooit gegund.”
Ik schreef het al; onthutsend eerlijk.

Soms zat ik met kromme tenen.
Els was uitgesproken, scherp en vilein.
Ze werden een keer vanuit de tuin van het hospice naar binnen gestuurd, omdat ze te veel lawaai hadden.
“Mensen kunnen anders niet rustig sterven” schamperde ze daarover.
In de laatste uitzending waarin ze aan het woord kwam, werd haar gevraagd of ze vond dat er iets van haar begrafenis op de podcast moest.
“Je moet de begrafenis gewoon helemaal uitzenden! Dat zorgt voor het grootste commerciële succes…..”
Met de podcast ging het inderdaad heel goed, ik las er ergens dat ze al meer dan 100.000 luisteraars hebben.

In de podcast van afgelopen zaterdag ging het over de begrafenis van Els.
We hoorden de toespraak van vriendin/collega Femke en de toespraak van haar broer Roland.
De podcast werd afgesloten met het lied ‘Niemand weet hoe laat het is’ van Youp van het Hek.

Want we hebben gedanst en we hebben gevreeën,
we hebben gelachen en gespeeld met het vuur.
God verbood wat we allemaal deden
leef toch je leven als je allerlaatste uur!

Els gaf in het licht van dit lied het goede voorbeeld.

Benieuwd naar de podcast?
Je kunt alle afleveringen terugluisteren; hierbij een link Saarpodcast