“O man, dan wo’k toch zo grammieterig in de hoed!”
Een uutspraak van mien va.
Elke Drent begrep hoe mien va zöch dan vuulde.
Deur Roelof (van Harm) weur die zin ooit vertaald as “grammijterig in de huid”.
Grammieterig is een Nedersaksisch woord.
Het hef te maken met ‘gramschap’, een woord dat in het Nederlands niet meer gebruukt wordt; allent in de biebel komp het nog veur.
Bijveurbeeld in Psalm 138: “….maar ziet van ver met gramschap aan, de eigenwaan van trotse zielen…”
Het betiekent: kwaod, woedend.
Zundag kreeg ik een foto van Frea die het woord ‘grammieterig’ in beeld brengt.
Zij en Jon waren verhuusd naor heur neie woning.
Heur twee katten Sam en Tobi waren zo lang meugelijk in het olle huus bleem; alle meubels en aandere spullegies waren al vort, allent de kattebak en de twee katten waren d’r nog.
Toen ze weer bij het olle huus kwamen um tenslotte de katten op te halen zagen ze dit.
“Ze waren boos…” appte Frea.
Ze waren grammieterig in de hoed.
Klik op de foto, dan krie’j hum wat groter in beeld.
petra1945
O wat een prachtige foto. De ergernis straalt ervan af!
Zelf spel ik het woord liever “grammieterg”, zonder die i ertussen. Of is dat Gronings?
Willem
Het woord grammieterig was mij, geboren en opgruid in Drenthe, bepaold niet onbekend, al weur het in mien kindertied allent nog deur mien opa gebruukt. Mien pappe har het al ofkört as ‘mieterig’ (in de hoed) en dat gebruuk ik ok nog geregeld.
Wat mij wal even verbaosde was dat de neiste oetgave van ‘Het Groene Boekje’ ’t woord gramschap en gramstorig niet meer kent. In mien Kramers NL-woordenboek van 1990 staot beide woorden nog wal, met as betiekenis toornig of boos.
Wal zag ik in ’t grune boekie een veur mij hielemaol nei woord staon; gramnegatief, maor of dat wat van doen hef met grammietigheid? Ze geeft allent de menier van schrieven; de betiekenis moej zölf maor oetzuken. Veur ’t zölfde kan het wat te maken hebben met wat scheikundigs. Dat vak kent ok een grammolecuul, en het is tegenwoordig niet echt stoer um der wat negatiefs van te maken.
Maor inderdaod, op de foto is goed te zien dat de katten arg grammietrig in de hoed waren.
Willem
Aj even proat met zeunlief dan kuj een stuk wiezer worden. Hij kende het woord en zölfs de betiekenis van ‘Gramnegatief’. Het hef niks van doen met gewichten of kwaodheid. As biomedisch schoeld persoon wus hij me der een hiel verhaal over te vertellen en wa’k dervan ontholden heb is dit; het is nuumt naor een persoon wel Gram hiette en ontdekte dat der bacteries waren wel aans of hielemaol niet op bepaolde kleurstoffen reageerden, wat weer kwam deur de opbouw van heur celwand. Hij wus der nog veul meer van, te vertellen, maor dat kun’k met mien civieltechnische harsens niet allemaol in mij opnemen.