Gistermiddag om 15.15 uur maakte ik weer deel uit van het maandelijkse ritueel:
“Mevrouw Waninge.”
“Meneer Egges.”
Vervolgens wandelen we samen naar de spreekkamer en worden de oude beugelbitjes verwijderd.
De volgende stap in het ritueel is dan dat er nieuwe bitjes op mijn tanden worden gedrukt, maar dat ging even iets anders.
“Hij komt niet mee…” verzuchtte de tandarts; hij doelde op recalcitrante hoektand in mijn onderkaak.
Maar Martijn zucht nooit lang.

“We gaan het anders doen.”
Aan zijn assistente vroeg hij: “Wil je me de stripper even aangeven?”
Dan wil ik toch wel graag weten wat  een stripper is en wat hij dan gaat doen.
Een stripper is een soort schuurapparaatje waarmee er wat ruimte wordt gemaakt tussen de tanden.
“We gaan even wat stapjes terug. Ik druk er nu weer een oude beugel van u op. De hoektand heeft nu wat meer ruimte gekregen, ik denk dat hij nu alsnog meekomt. In plaats van over 4 weken wil ik u graag over 2 weken weer zien.”
Dat verlangen is niet geheel wederzijds, maar ik pas me aan: we maken een afspraak.
Dan gaan we bekijken of de tand al wat is meegekomen en of we weer een stapje verder kunnen.
In januari kreeg ik setje 11 en 12 mee, vanmiddag kreeg ik van setje 13 dus alleen het bovenkaakgedeelte opgeklikt en setje 14 is nog niet in mijn bezit.
Als we het oude schema zouden aanhouden zou ik nu nog 8 weken te gaan hebben, maar ik vrees dat dat te optimistisch is.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.