7 juni: Eén bijverschijnsel

Op 18 oktober 2022 haalde ik een corona-vaccinatie in Groningen.
Daarover schreef ik toen het blog ‘De andere kant van de stad‘
Met deze alinea sloot ik het blog destijds af:

Eenmaal thuis zocht ik op wat de bijwerkingen van Pfizer kunnen zijn.
11 dingen.
Ik hoop dat het net is als met een zwangerschap: van de tien bijverschijnselen heb je er vaak maar twee.
Pijnlijke arm heb ik al…… misschien blijft het daar wel bij!

En inderdaad: het bleef qua bijverschijnselen bij de zere arm.
Het probleem was dat het verschijnsel niet meer wegging.
Mijn arm bleef pijnlijk; in mijn linkerschouder/bovenarm zat een spier die zeer bleef doen bij bepaalde bewegingen.
Specifieke bewegingen zoals je arm naar achteren bewegen om een jas aan te trekken.
Accordeonspelen.
Maar dat doe je niet de hele dag, dus ik voelde het ook niet de hele dag.
Na de jaarwisseling werd de pijn steeds een heel klein beetje erger, tot ik op een dag ook pijn had als ik de arm niet bewoog.

Door de huisarts werd ik verwezen naar de fysiotherapeut en zo kwam ik in april terecht bij Jarco.
Bij het eerste gesprek vertelde hij dat het inderdaad wel eens voorkwam dat er een blessure ontstond na zo’n prik.
“Het spiergebied is dan aangetast; meestal gaat het niet vanzelf over.”
Nee, dat had ik gemerkt.
Ik kreeg oefeningen mee om thuis te doen en Jarco masseerde het spiergebied en mijn schouder.
Soms fijn, soms heel vervelend.

Verder was het advies om door te gaan met de ‘gewone beweging die je altijd doet’ dus iedere morgen deed ik mijn pilates/yogaoefeningen, zumba op zaterdagmorgen, naar FysiYoLates bij Trijntje en ik bleef fietsen en zwemmen. Waarbij ik een geheel nieuwe zwemslag ontwikkelde, omdat de schoolslag te veel pijn deed.

Toen het na drie weken niet over was kreeg ik een zogenaamde ‘dry needling’ behandeling.
Helemaal niet fijn, alleen maar vervelend.

Eind mei was het nog niet erg opgeknapt, maar toen …..onderging ik de staaroperatie.
Als gevolg daarvan mocht ik even niet sporten en zwemmen en door de rust werd de pijn kennelijk al wat minder.
Verder hoefde ik door mijn betere zicht niet meer zo te turen op het computerscherm, dus de nekklachten die zich dit voorjaar manifesteerden namen ook af.

Gistermiddag lag ik weer op die bank; de schouder werd weer onder Jarco’s handen genomen.
Hij zoekt met grote precisie de spier op die de pijnklachten veroorzaakt en gaat daar vervolgens mee aan het kneden en drukken.
Ondertussen voeren we hele gesprekken, waardoor de tijd gelukkig snel gaat, want half uur geprik en geduw aan mijn schouder is best lang.

Van vriendin Jacquelien kreeg ik na de staaroperatie een app.
“Het is wel wat: beugelbitjes, ooglapjes, 60+…!”
Ja man. En daarmee hebben we de overgangsklachten, de hartproblemen en die schouder nog niet eens benoemd.
Maar laten we het daar vooral niet te veel over hebben.
In dit licht verwijs ik graag naar het blog ‘Dit is mijn lijf!’ uit 2018.
En dat lijf doet het altijd nog best goed.