Een high tea.
Daar zou ik voor zorgen als we met Bob Ross gingen schilderen.
Ik nam mij voor om een échte High Tea te maken, zoals het hoort.
Dus ik zocht op internet naar wat ik in moest kopen, maar na een kwartier was de verwarring compleet.

Dit vond ik aan informatie:

De oorsprong van de ‘high’ tea ligt in het feit dat deze aan een normale tafel gegeten wordt, terwijl de traditionele Engelse afternoon tea aan een laag salontafeltje gedronken wordt.
Een high tea – vaak kortweg tea – is een Engelse maaltijd die rond zes uur in de avond wordt genuttigd. De term wordt door de lagere klasse in het noorden van Engeland gebezigd. De lagere klasse in het zuiden van Engeland (en de hogere klasse in heel Engeland) noemt deze maaltijd supper of dinner.

Dat een high tea een luxueus middagritueel zou zijn, is een misvatting. In Nederland noemen hotels en restaurants een aangeklede thee (vroeger een thé complet genoemd) tegenwoordig vaak een high tea.
Deze (lichte) maaltijd wordt in Engeland een afternoon tea of cream tea genoemd.
Inmiddels is het verworden tot een soort ‘snackmoment’ in de namiddag, waarbij zoete én hartige, maar vooral calorierijke hapjes worden geserveerd.

O?
Dus!
Geen scones en clotted cream enzo.
Dan bedenk ik zelf wel wat.
Zoet, hartig en calorierijk: het is ruimschoots gelukt.
Dit werd mijn Waninge-variant van een High Tea.
Zoet: Kleine slagroomsoesjes, mini-tompoesjes en 2 soorten chocola.
Hartig: Bitterballen, bladerdeeghapjes, droge worst en oude kaas.
Bij de afbeelding rechts: de bitterballen waren maar zo op…..!

Onze dames (en ik)  vonden het heerlijk.