Dit weekend bereikte ons het bericht dat Mattie is overleden; met hem zat ik ruim 14 jaar in een groepje dat Franse les kreeg van juf Helen.
Het was een wonderlijke mengeling van mensen: de oudste was in de 70, de jongste begin 40.
Twee westerlingen, een Fries en vier Drenten.
Deze app stuurde ik in de groep ‘Lecon Francaise’: ‘Hij staat in mijn herinnering gegrift als de Amsterdamse, recalcitrante, rellende leerling op Franse les met altijd pretlichtjes in zijn ogen. Ik koester die Franse-les jaren; juf Helen vond ons een unieke groep en dat kwam o.a. door de paradijsvogel die Mattie was.’

Op deze website schreef ik regelmatig een blog over onze avonturen ‘avec la langue Francaise’ en wie Mattie een beetje kende las tussen de regels door wel wie werd bedoeld.
Een bloemlezing:

Juf wilde heel veel doen in één les  en gaf van te voren aan dat we die avond geen ronde ‘petite histoire’ hadden. We mochten alleen iets over afgelopen week vertellen als we iets ’très speciale’ met de groep wilde delen, maar wij zijn een lichtelijk anarchistisch groepje, dus menigeen stak toch gewoon van wal. Eén van de mannen vond dat zijn verhaal in ieder geval wel kon. Hij had een mooi beeld verkocht, had daar winst op gemaakt en hij was toen met zijn broer naar het casino geweest om een deel van die winst te vergokken.
Zeer speciaal; we hadden het niet willen missen.

Tijdens een andere les kregen we de opdracht om te brainstormen over het woord ‘dierentuin’: we moesten associëren.
Toen iedereen na 5 minuten een velletje vol woorden had zei Mattie: “O. Moest dat in het Frans..?'”
Ook moesten we eens een elfje (gedicht van elf woorden) te maken. Niet zo’n moeilijke opdracht, maar sommige leerlingen van ons clubje hadden het niet helemaal goed begrepen. Eén leerling was een hele regel vergeten en had dus geen elfje maar een zeventje. Een ander dacht dat het gedicht elf regels moest hebben met in iedere regel een woord meer. “Ik vond het ook al zoveel huiswerk voor de eerste keer!” zei hij hier later over. Zo hadden we al weer twee geheel nieuwe dichtvormen  gecreëerd.

In een reeks lessen mochten we allemaal een boek bespreken dat we hadden gelezen.
De meesten gingen daar serieus mee om en kozen bijvoorbeeld Le petite Prince. Voor de volgende week werd een nieuwe kandidaat aangewezen. “Mag je ook een boek als Angelique doen?”

Ooit wilde Mattie zijn verhaal kracht bij zetten met een foto. Hij opende zijn telefoon en moest even terug scrollen door wat foto’s heen. Kennelijk waren die foto’s ‘op het randje’ van wat betamelijk is.
“Die lui van de biljartclub  sturen ook maar van alles.” verontschuldigde hij zich. Zijn buurman, die meekeek op het schermpje zat plaatsvervangend te blozen; verder kreeg niemand die foto’s te zien. ….

We hebben elkaar al een aantal jaren niet gezien; ik stopte met de Franse les en op het laatste gezamenlijke etentje was hij er niet bij.
Het begrip paradijsvogel staat voor ‘bijzondere, eigenzinnige en kleurrijke mensen’.
Ik beschouw het als een voorrecht dat ik deze Amsterdamse vogel gekend heb.