Na de enerverende Donau-vakantie zaten we gistermorgen weer in de zondagse viering van onze PKN-gemeente.
We hoorden dat Paulus in zijn brief aan de Romeinen heel erg zijn best doet om de pas-bekeerde christenen in Rome ervan te overtuigen dat zij ‘vreemde’ takken zijn die geënt worden op de ‘goede’ stam van de Joodse olijfboom. Maar ze moesten zich niet verbeelden dat ze beter waren dan afgehakte Joodse takken. Als zij lieten zien hoe goed het christelijk geloof voor hen was, dan zouden de afgehakte Joodse takken misschien afgunstig worden en zich opnieuw laten enten op de goede stam.
Ja ja.
Die moeilijke Paulus….*
Verder hoorden we dat Jezus terughoudend en bot reageert op een Kanaänitische vrouw. Hij zegt: ‘Het brood is voor de kinderen (het volk Israël) bedoeld is en niet voor de honden (de buitenlanders)’.
Zelfs voor Jezus is het dus moeilijk om over de eigen muren heen te kijken.
Maar de vrouw komt met goede argumenten: de kruimels die van de tafel vallen zijn immers voor de honden?
Jezus laat zich vermurwen.

Buitenlanders. Wij en zij.
Wie horen er bij en wie niet?
Dominee Walter Meijles maakte het vanmorgen nóg ingewikkelder door de ontwikkelingen omtrent de genderneutraliteit er bij te halen én de cancelcultuur in de sociale media tegenwoordig.
Hij begon met een verhaal over het opvoeden van honden. Dat ze niet mogen schooien als mensen aan tafel zitten bijvoorbeeld.
Dat een hond met een strenge opvoeding zijn plaats weet.
Dat we in onze maatschappij ook een plaats hebben.
Dat je een sociale ordening in de wereld nodig hebt, omdat het anders chaos wordt.
Jezus behandelt de vrouw streng, doch rechtvaardig en met een zekere mildheid.
Wat is onze eigen houding als iemand anders is dan wij gewend zijn?
De voorganger wees ons erop dat de naam van God ‘Ik Ben’ is; wij zijn gemaakt naar zijn evenbeeld, dus ieder mens is een afspiegeling van Gods gelaat. Ik ben. Jij bent. 
Hou op met oordelen en kijken naar de buitenkant.
Wij zijn.
Een arm om de schouder, een luisterend oor.
Je hoeft het heus niet met alles eens te zijn, maar blijf in gesprek.

Maar het blijft een moeilijk en ingewikkeld onderwerp.
In 2020 hoorden we ook een verhaal van Walter Meijles over dit onderwerp; ik vond het interessant om dat met de preek van gistermorgen in mijn hoofd nog eens te lezen. Ook benieuwd naar de viering van toen? Hierbij een link naar 16 augustus 2020: Niemand heeft er voor gekozen.
Toen zaten we midden in ons eerste coronajaar; we zijn al haast weer vergeten hoe dat was.

In 2019 hoorden we een beschouwing op deze lastige schriftlezing over ‘de honden en de kruimels’ van Theo van Beijeren.
Dat vond ik toen een originele invalshoek. Ook even lezen? Hierbij een link naar 12 augustus 2019: Je krijgt de zegen mee.

* zie: ‘Die moeilijke Paulus‘ uit februari 2023.