14 jaar zat ik op Franse les.
Op deze website schreef ik daarover ettelijke blogs; we leerden met elkaar Frans maar we leerden elkaar ook goed kennen en hebben het samen erg leuk gehad.
Ik schrijf gehad, want ‘les leçons Français’ zijn gestopt.

In 2019 koos ik toch voor de cantorij op dinsdagavond, waardoor ik de Franse lessen niet meer kon volgen.
Na corona viel door ziekte en epidemie-gedoe de groep uiteindelijk toch uit elkaar, met als triest dieptepunt het overlijden van Mattie (zie Oiseau de paradis) in juni van dit jaar.
“Zullen we een keer afspreken?” Die vraag kwam in oktober op de groepsapp voorbij.
Goed idee. We prikten een datum en spraken af dat we gingen eten bij de Peizer Hopbel.
Gisteravond om 18.10 uur stond ’taxi Pierre’ voor de deur: Piet haalde mij van huis op.
Twintig minuten later zaten we met z’n achten in een kring met een glas voor onze neus en brachten we een toast uit op onze hereniging.

Het gesprek kwam eerst op Mattie.
Dat het zo’n bijzondere man was.
Over de emotionele begrafenis en de mooie toespraak van Ruud, boezemvriend van Mattie en medeleerling op de Franse les.
Over hoe het nu gaat met zijn weduwe en hoe ontzettend de man wordt gemist.
We haalden herinneringen op aan hem, aan z’n anarchistische trekjes, zijn gesjouw met heiligenbeelden en natuurlijk zijn Amsterdamse humor . Toen klonken we nogmaals onze glazen tegen elkaar: “Op Mattie.”

Als voorgerecht kregen we verse broodjes met lekkere smeersels en crostini met vlees, vis en vega en al snel kregen we toen ook het hoofdgerecht dat we besteld hadden: stoofpotjes met zuurkool, zalm, ribroast en een Marokkaanse vegaschotel.
In een kring zitten, lekker eten en herinneringen delen aan wat we aan onze jarenlange Franse lessen hebben gehad tijdens onze vakanties.
Verhalen over kinderen die een tweetalige opvoeding krijgen en nu Nederlands en Frans spreken omdat papa uit Nederland komt en mama uit het Frans sprekende deel van Zwitserland. Wij weten nog dat die papa op les tijdens het ‘petite histoire’ vertelde dat hij zijn vriendin ten huwelijk had gevraagd.
Over een zoektocht in een Franse winkel naar een medicijn tegen aambeien dat in eerste instantie een pak maandverband opleverde…. “Nou, kwam wel in de buurt!” merkte iemand op.
En over hoe onverantwoord laat het werd op een Sinterklaasavond met kleine cadeautjes en Franse gedichtjes.
Om een idee te krijgen hoe het er aan toe ging op zo’n avond is het misschien leuk om nog eens het blog ‘Elfjes & pakjes’ uit 2015 te lezen: hierbij een link.

Dik drie uur zaten we samen aan tafel en we hebben genoten: heerlijk was het. Het eten én la réunion.
De Franse les is gestopt.
‘Ca va pas changer le monde ……et la vie continu.’
We houden contact met elkaar en we koesteren de goede herinneringen.