26 november: In een oude school.

Ons secretariaat verloor in de eerste helft van dit jaar 5 van de 7 collega’s; dat hebben we gevoeld als een aderlating.
Mijn nieuwe collega’s zie ik wekelijks, maar de ‘afzwaaiers’ niet zo vaak meer (zie Oud en Nieuw afscheids/ontmoetingsfeest), dus we zoeken elkaar af en toe even op om te horen hoe het met iedereen is.
Zaterdag 25 november waren we met z’n zessen welkom bij Renny.
Zij woont in de buurt van Zevenhuizen (provincie Groningen) in de oude lagere school, waar zij als kind als leerling naar toe ging.
“Kijk, dit is ons oude gymlokaal” vertelde ze toen we haar woonkamer binnenstapten.

Fascinerend vind ik dat.
Dat mensen van een gebouw dat vroeger een andere bestemming had een woonhuis maken; je ziet tegenwoordig prachtige voorbeelden van kerken die een woonbestemming krijgen. Je kunt aan het huis van Renny nog zien dat het een school is geweest, want het staat er levensgroot op ‘School met de bijbel”.
In de gang stond zo’n klein schooltafeltje met schrijfschriftjes en een inktpotje met een kroontjespen er in. Het huis was prachtig ingericht met oog voor detail. Ik werd er haast een beetje jaloers van….

Toen ik zaterdagmorgen wegging van huis had ik mijn breiwerk, kleingeld voor Marja (die bloemen had gekocht) en voor drie ex-collega’s elk twee gehaakte pannenonderzetters. Die had ik ze beloofd bij hun afscheid, maar toen mocht ik even niet haken vanwege die schouderblessure. Toen ik al bij Renny was bedacht ik dat ik de tonijnsalade was vergeten die ik zou inbrengen voor de lunch; ik ging er niet voor terug. We hebben hem amper gemist trouwens. Zoals altijd wanneer iedereen iets meebrengt was er nu ook weer meer dan genoeg lekkers voor ons allemaal. Altijd is het weer een wonderbaarlijke spijziging, maar dan niet met broden en vissen, maar met puddingbroodjes, pastasalade, brood, kaas, vleeswaren en gevulde eieren.  En twaalf manden is in dit geval misschien ook een beetje overdreven……

Twee pensionada’s hadden we in ons midden die al een paar maanden bij huis zijn. Uitgebreid hadden we het over hoe het hen beviel, of ze zich al stierlijk verveelden en of ze de werkvloer en ons ook misten….nee, eigenlijk niet.

Drie kwartier gewandeld, bijgepraat over verbouwingen, de (klein)kinderen, de mannen, kinderen van de melkboer en natuurlijk: het werk.
Daarvoor waren we per slot van rekening jaren collega’s!