“Wanneer doen wij nou als collega’s iets leuks met elkaar” verzuchtte een casemanager van onze afdeling een maand geleden.
Eigenlijk nooit, was de conclusie. De laatste keer dat we iets met elkaar deden was in mei 2022, toen hadden we een teamdag met een ritje met de stoomtrein van Veendam naar Stadskanaal. Maar op die dag was er maar weinig ruimte voor onderling contact: het was eigenlijk een verkapte vergaderdag.

De bovengenoemde casemanager ging niet bij de pakken neer zitten en bedacht samen met twee anderen een alternatief feestje.
Het was de bedoeling dat iedereen iets meenam voor het buffet en dat iedereen één of twee kleine cadeautjes meenam om een spel mee te doen. Nou hou ik heel erg van dit soort feestjes, dus ik gaf me op en beloofde een pan gehaktballetjes met uien à la Ma Vrieswijk mee te nemen. Ik kocht een zak gemengde chocoladepepernoten en een plastic Sinterklaas vol met Smarties die ik mooi inpakte en op donderdag de 23 november stapte ik om 17.05 uur ons kantoor binnen.

Het rook al heerlijk! Er waren drie soorten soep en allerlei zelfgemaakte heerlijkheden die iedereen zich goed liet smaken.
We zaten en stonden in groepjes te eten en ondertussen werden er gesprekken gevoerd die nu eens niet gingen over dossiernummers, zoekgeraakte inschrijfformulieren en niet goed geregistreerde tijd, maar bijvoorbeeld over wat er zo leuk is aan het werk dat we doen (het ondersteunen van mensen met dementie of Alzheimer en hun mantelzorgers, hierbij een link), over dochters en zonen en mode uit de jaren ’70.

Rond een uur of zeven was iedereen wel uitgegeten en gingen we het spel doen.
We zaten in een hele grote kring en de tafels in het midden lagen vol met cadeautjes.
In de eerste ronde werden de pakjes verdeeld door het gooien van een dobbelsteen en toen er geen pakjes meer op tafel lagen mocht iedereen zijn of haar cadeautjes uitpakken; we gingen de kring even rond, zodat iedereen de gelegenheid kreeg om te laten zien wat voor prachtigs men in zijn bezit had gekregen.
Maar dat bezit was maar van korte duur.
In de tweede ronde gooiden we ook met de dobbelsteen, maar de ogen betekenden nu iets anders.
Presentjes werden gestolen, doorgeschoven en verplicht geruild. Al gauw tekende zich af wat de meest favoriete pakjes waren en kwam de ware aard van de collega’s naar boven.
“Ha! Van mij! Geeeeef maar hierrrr!”
Twee witte kerstsokken, een tasje met kleurige glitterkerstballen, een vilten gnoom, een beeldje van een zittende, dikke vrouw en (hoe wonderlijk) hondenpoepzakjes.
Voor die tweede ronde was een half uur uitgetrokken, na een half uur zou de wekker gaan en mocht je de cadeautjes die je dan in je bezit had houden.

Toen het halve uur bijna om was, ontstond er een schreeuwende en dobbelende kluwen mensen die pakjes heen en weer gooiden.
Wát een lol kun je dan hebben met zoiets onbenulligs!
En je ziet je collega’s even van een heel andere kant, want wie wil er nou kleurige glitterkerstballen? Of hondenpoepzakjes…..