Zondagmorgen 19 oktober zat ik naast Renny in de kerk.
“Nog een week!” wist ze “Dan ga je met pensioen; zie je het wat zitten?”
We praatten nog even door over het onderwerp.
Volgens Renny was het met pensioen gaan best een grote stap in een mensenleven.
Ze vertelde dat haar moeder dan placht te zeggen: ‘Der verglidt wat….’
Die uitspraak van moeder bleef in mijn hoofd hangen.’ Der verglidt wat’ is Gronings voor ‘er verandert langzaam iets, er verschuift iets’.
Als je opzoekt wat het woord ‘verglijden’ betekent dan kom je uit op twee betekenissen:
– letterlijk: van een plaats glijden (een voorwerp)
– figuurlijk: geleidelijk en geruisloos verdwijnen (zoals tijd of een gevoel).
Andere woorden voor verglijden zijn ‘verlopen’ of ‘verstrijken’.
Meestal verglijdt de tijd.
Uren, dagen, jaren verglijden.
Maar in de streektaal betekent het ook ‘langzaam overgaan in’
Een mooi voorbeeld vond ik in een oud Twents gedicht:
‘wied vot nen lesten streep van daglicht dat verglidt in gleunig gold…..’
Inmiddels heb ik gisteren de afscheidslunch van Team290 gehad en begin ik vandaag met de nieuwe blogserie PensionADA’.
Gistermorgen vertrok ik met een zelfgebakken appeltaart, een bus slagroom, mijn gitaar en een tas vol ‘Aaltjes‘ met een afscheidsbriefje er op voor de laatste keer naar de Hereweg.
Er moest nog ‘even’ een nieuw rooster gemaakt worden voor de artsen en ik zou nog ‘even’ wat mappen maken.
Rond kwart voor negen had ik Sigrid aan de telefoon van Automatisering. “Oh gelukkig, je bent nog niet weg!”
Ze wilde me bedanken voor het originele bedankje dat ik naar hun afdeling had gebracht.
“Kwam ik op het werk, zei ik ‘jongens, wat is dit? Gehaakte onderzetters?’!’ bleek dat ze van jou kwamen met koek…”
(zie het blog van gisteren: een compliment is verbale zonneschijn.)
….afscheidsbriefje…
We kregen het nog over mijn telefoon die ik moest inleveren en de afdelingstelefoon die ook op mijn naam stond….. moest nog iets mee geregeld worden: ‘Andries belt jou nog’.
Maar die belde niet en toen we aan de koffie zaten kwam de grootste verrassing van de dag: duobaancollega/vriendin Jacquelien stond in de deuropening.
“Ik heb jou ontvangen op 1 juni 2008 aan de Queridolaan en ik wil je ook uitzwaaien!”
Samen namen we op de gang even de tijd voor onze emoties en daarna was er koffie met verse appeltaart.
Met slagroom.
Daarna leverde ik alles in: printpas, headset, sleutel van het gebouw en de telefoon.
Er kwamen nog wat collega’s om me alvast de hand te schudden en toen was er eigenlijk geen tijd meer om nog van alles te doen…… ik moest het werk loslaten en aan de collega’s overdragen.
Nu ik dit zit te typen is het woensdagmiddag, bijna 17.00 uur en het voelt een beetje leeg.
Bloemen in de vaas, cadeautjes uitgepakt.
Nooit meer naar het werk.
‘Der is wat vergleden’ denk ik met de moeder van Renny in mijn gedachten.
Het afscheid was prachtig: daarover lees je alles in een volgend deel van deze serie.
We gaan zo even het dorp in; Gerard heeft een tafeltje voor twee gereserveerd…….
Overzicht van alle blogs in deze serie:
1 – Der verglidt wat
2 – Afscheid
3 – Ontheemd
4 – Even naar Westerbork
5 – Pensioen & bevallingen
6 – Fluiten en opruimen
7. Terug naar de Hereweg
8. Een lagere versnelling
Petra1945
Ada, dat gaat helemaal goedkomen. Maak je geen zorgen!
Marike Hofhuis
Verglijden kost ook even tijd….mooi om terug te lezen hoe je afscheid bij Team290 hebt ervaren. Ik heb de tekst van Daniel Lohues van Prachtige dag meegenomen en bewaar hem in mijn telefoon. Ter herinnering aan jou, ter herinnering aan jouw creatieve kant en hoe ik die meer wil benutten bij mijzelf en aan hoe eenvoudig het kan zijn “gewoon” te beslissen en kiezen dat het een prachtige dag wordt. Nee, is. En dat je kan kiezen hoe je naar dingen wilt kijken.
Ada, ik wens je nog veel Ppprachtige dagen!
Janny
Het klinkt als een goed afscheid.
Als ik de vele mensen voor de geest haal met wie je kontakt hebt, dan denk ik dat jij redelijk gemakkelijk in je leven als gepensioneerde zal glijden. Met weinig tijd voor vervelen of versuffen achter de geraniums of de tv.
En die periode met een etentje voor twee beginnen is helemaal top.
Dick de Jong
Ik heb van mijn afscheid geleerd, Ada, dat als je kunt zeggen: ‘Het afscheid was prachtig’, je dat mooie gevoel meeneemt de toekomst in. Soortgelijk is het gevoel, maar dan negatief, als je afscheid niet leuk was. Daarvan kun je wel een soort trauma overhouden, ik heb diverse lieden meegemaakt die er zelfs voor in therapie gingen. Zo hard had dat wrede afscheid hen geraakt.
Jouw gevoel is mooi en warm. Koester dat, het is een prima medicijn voor de tijd die voor je ligt. En jij gaat daarin vast nog meer mooie dingen meemaken die je energie geven. Reken maar!