Gistermorgen vierden we in Op de Helte de start van het winterseizoen in onze PKN-gemeente. Startzondag dus; het thema van dit seizoen is ‘Een goed verhaal!’
Je kon je van te voren opgeven voor wandelen, fietsen of zingen.
Het zal je niet verbazen dat ik bij de groep ‘zingen’ stond gistermorgen.
Dat had een verplichtend karakter, want als lid van de Cantorij Roden, die het zing-gedeelte ondersteunde, moest ik er gewoon bij zijn.
Mensen: ik had het niet willen missen.
Pastor Astrid Mekes leidde dit deel van de dag en Thysia Betting, onze cantrix, begeleidde de samenzang.
Van te voren hadden gemeenteleden die mee wilden zingen een lievelingslied op kunnen geven. Die liederen zouden we samen, éénstemmig zingen en één lied zouden we met dit gelegenheidskoor vierstemmig instuderen.
Toen wij op de cantorij de te zingen liederen uitgereikt kregen, ging menig wenkbrauw omhoog. Bij sommigen tot voorbij de haargrens.
“Gaan we dat zingen?”
‘We’ zijn dat soort liederen helemaal niet meer gewend om te zingen.
Dan moet je denken aan liederen als ‘Daar ruist langs de wolken’ en ‘Ik zie een poort wijd open staan’.
‘We’ vinden daar kennelijk wat van.
Naar mijn bescheiden mening hebben we daar helemaal niks van te vinden.
Het is gedateerd.
Ja.
En een deel van ons kan er qua inhoud van de liederen ook niet meer helemaal achter staan.
Ja, allemaal waar.
Maar deze liederen hebben voor de mensen die ze hebben aangevraagd een grote, emotionele waarde. Alt naast mij fluisterde mij toe dat ze ‘Ik zie een poort wijd open staan’ met de hele familie hadden gezongen bij de kist van haar vader.
En het lied ‘de paarlen poort’ was aangevraagd door iemand omdat dit het lievelingslied was van zijn overleden vrouw. Het was bij haar begrafenis gezongen.
Zelf zat ik met een brok in de keel bij het Ambrosiaans lofgezang (Heer, God U loven wij) dat het lievelingslied van mijn vader was.
Het eerste couplet van ‘de paarlen poort’ werd gezongen door Thysia.
Prachtig.
We waren er allemaal stil van en ik zag menigeen een traan wegpinken. Me too.
Astrid Mekes zei het mooi in haar gebed: “Wat fijn dat we zo samen ‘God’ mogen zingen. Liederen met woorden die ons bemoedigen op onze levensweg.”
Wat is dat toch met ons christenen dat wij altijd iets moeten vinden van teksten en liederen die afwijken van wat wij zelf mooi en waardevol vinden.
Zing gewoon eens mee met een evangelisch lied.
Of met een zwaar liturgisch gezang.
Of met een ‘gouwe ouwe’ van Johannes de Heer.
Want wat jij niks vindt kan voor een ander erg waardevol zijn en hem/haar bemoedigen op hun levensweg.
Zo samen zingend begonnen we op deze startzondag het winterseizoen écht samen.
Wat een goed verhaal, hè?
