Categorie: Kerk & gemeente Pagina 35 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

26 juli: Zomerzangavond in Dwingeloo

Door Ada

Op 26 juli 2017

Het was er al twee jaar niet meer van gekomen, maar gisteravond werkten Gerard en ik weer eens mee aan de ‘Zomerzangavond>>> in de Bruges-kerk’ in Dwingeloo.
Al vanaf het prille begin dat Gerard en ik samen zingen werken we mee aan deze avonden.
Meer dan dertig jaar geleden werden we benaderd door Roel Reiber (die wij tot die tijd alleen maar kenden als fietsenmaker/-handelaar op de Dwingelerbrink) die vroeg of we mee wilden werken aan een experiment: een ‘roept-u-maar-viering’.
De mensen die in de kerk zaten mochten hun voorkeur voor een lied doorgeven, dat gingen we dan met elkaar zingen. Er was een dominee die de boel aan elkaar praatte en Gerard en ik werden uitgenodigd ter opluistering van het geheel.
In het begin kwamen er nog niet zoveel mensen (ik meen 35 die eerste avond) maar in de loop van de jaren werd de zomerzangavond steeds populairder en rond het 25-jarig jubileum zat de kerk zes avonden per jaar stampvol. Experiment geslaagd.

Gisteravond om 18.55 uur stapten we de kerk binnen, ruim op tijd, want de avond begint om 20.00 uur. De eerste bezoekers zaten er toen al. Toen wij om 19.15 uur de apparatuur hadden opgezet en wilden inzingen was het al zo’n lawaai, dat we bijna niet boven het gepraat van de goegemeente uitkwamen. Het is namelijk altijd ook erg gezellig en gemoedelijk in Dwingeloo.

We ontmoetten enkele oude bekenden en hadden vooraf nog even overleg met Johan, die predikant van de avond én Roel Reiber: hij is nog steeds de motor achter de Zomerzangavonden.
Er wordt op zo’n avond ontzettend veel gezongen en je hoort dat de mensen daar heel erg van genieten. Het repertoire is breed: van psalmen en gezangen en Johannes de Heer tot Opwekking. Het zingen wordt echt beleefd; mensen zingen zich even los van hun zorgen. Ook emoties en tranen horen er bij, je hebt immers allemaal wel ‘zo’n lied’ waarbij de waterlanders los zitten.

Gerard en ik mochten gisteravond ook een aantal liederen zingen. We zijn dan niet gebonden aan een thema, dus zingen wat we zelf mooi vinden en dat aansluit bij de wensen van het publiek. Hopen we. In de pauze vertelde iemand dat ze het meest had genoten van een kinderliedje van Elly & Rikkert. En iemand anders was geraakt door”Als het donker wordt”, een lied dat we hebben overgenomen van de gospelgroep Marturion uit Beilen. Hij had jaren geleden gezongen bij dat koor en kreeg kippenvel toen hij ons het lied hoorde zingen.

Zelf werd ik geraakt door de predikant die de avond afsloot met een tekst uit Micha, namelijk vers 8 “Er is jou, mens, gezegd wat goed is, je weet wat de Heer van je wil: niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten en nederig de weg te gaan van je God. (klik op de afbeelding voor een vergroting).
Daar kunnen we de week mee in.

Reageren

24 juli: Een tuintje in mijn hart

Door Ada

Op 24 juli 2017

In Kerk & gemeente, Muziek

Mensen die mij kennen weten dat ik niet van de muziek van Jan Smit houd; toch staat nu zomaar de titel van één van zijn liedjes boven dit blog.
Gistermorgen noemde de voorganger dit lied in zijn overdenking. We lazen de gelijkenis over het graan en het onkruid (lezen? zie Mattheus 13: 24-30 >>> in de Basisbijbel.).
De dominee vond de vergelijking van Jan heel mooi: in het tuintje van ons hart wordt ook zaad en onkruid gezaaid, er komen niet alleen maar goede dingen in ons hart terecht. Het is aan ons wat we er mee doen. Het advies is: laat het samen opgroeien, wees kritisch op wat er in je hart leeft en vooral: oordeel niet te hard over je hartetuin. Of over die van je buurman. Reageer met mildheid en mededogen.

Wat een mooi beeld werd hier geschetst! De link met Jan Smith is de dominee vergeven: de boodschap kwam goed binnen op deze manier.

De liederen in de viering van gistermorgen waren erg mooi en met zorg bij het thema gekozen. Het waren bijna allemaal liederen die we ook met de cantorij hebben gezongen; o man, ik mis het nu al. Bij het lied “Die chaos schiep in mensenland’ was ik met mijn cantorij-achtergrond al aan het meetellen met het voorspel, maar in mijn enthousiasme was ik te voorbarig, ik zette het 1e couplet in terwijl de organist het een keer zou voorspelen.

Het begin en het eind van de viering raakten me. Vlak voor de dienst begon speelde Erwin een heel mooi stuk op het orgel; het was vast iets bekends want mijn buurvrouw humde een stukje mee.
Ook de slotzang vond ik een mooi onderdeel van de viering. We zongen de vertaling van Rikkert Zuiderveld van het lied “Sent forth by God’s blessing” , een volksmelodie uit Wales. Het staat in ons liedboek als nr. 425 met de titel: ‘Vervuld van uw zegen’. Dit zijn de laatste regels:
Om daar in genade uw woorden als zaden
te zaaien tot diep in het donkerste dal,
door liefde gedreven, om wie met ons leven,
uw zegen te brengen die vrucht dragen zal.”

Reageren

16 juli: Mieren bij Coenraad Wolter en Gesina.

Door Ada

Op 16 juli 2017

In Geschiedenis, Kerk & gemeente

Gistermiddag stond ik voor het eerst als vrijwilliger (zie blog 29 april>>>) in de eeuwenoude Catharinakerk op de Brink. Twee boekjes had ik gelezen over de geschiedenis van de kerk: laat maar komen die toeristen.
Anneke was er ook; zij zat achter de tafel met boekjes en CD’s en vroeg de bezoekers bij hun vertrek om iets in ons gastenboek te schrijven. Dirk speelde af en toe sfeerverhogend op het mooie Hinz-orgel en Hidde en ik liepen in de kerk, beantwoordden vragen en vertelden verhalen over de kerk en de families die op Mensinge woonden. Dat doen we vooral naar aanleiding van vragen over uitgestalde foto’s en oorkondes die in de kerk voor de rondleiding zijn opgesteld. Verder ligt er op de avondmaalstafel een prachtig album met foto’s van de Catharinakerk in verschillende stadia.

Er kwamen heel verschillende gasten binnen. Mensen die in Roden wonen en nieuwsgierig waren hoe de kerk er uit zag na de verbouwing dit voorjaar. Iemand uit Peize die een vraag stelde waarop ik het antwoord niet wist: wat is het verschil tussen een kloostermop en een tichelwerk-steen? Maar gelukkig is daar dan Hidde; die wist te vertellen dat kloostermoppen werden gebakken door monniken op de bouwplaats (in ons geval dus in de 13e eeuw) en tichelwerk-steen werd gebakken op een ’tichelwerk’-boerderij, zoals bijvoorbeeld de Kleibosch >>>. Weer wat geleerd.
Er was een echtpaar uit Zwolle dat al heel veel wist van oude kerken en orgels en er waren twee dames uit Brazilië met Nederlandse roots. Als je in gesprek komt met mensen hoor je de meest uiteenlopende verhalen. Eén mevrouw liep altijd graag even een kerk binnen omdat ze het gevoel had dat ze dan wat dichter bij haar overleden zoon was. “Die gewijde, soms serene sfeer roept van alles bij me op….”

Eén kind was er gistermiddag. Ze was met haar moeder aan het wandelen met de hond. “Mag ik wel even binnen kijken?” Tuurlijk. Mama bleef met de hond buiten. Ze liep naast me door het gangpad en wees naar de preekstoel. “Daar staat de meneer natuurlijk op die alles voorleest.”
Ze was gefascineerd door de glazen plaat voor de Kymelbank met de gemetselde cryptes van Coenraad Wolter en Gesina Ellents. “Liggen ze daar dan in?” Ik vertelde hoe lang al. En waar ze gewoond hadden. Dat ze heel deftig waren en een eigen bank hadden. Opeens ontdekte ze mieren onder het glas.
“Kijk! Mieren…….” het was even stil en de beestjes werden bestudeerd. “Mogen die daar wel onder komen?”

Het antwoord op die vraag wist ik ook niet, net als over die stenen. Ik heb het Hidde maar niet gevraagd.
Het meisje tekende het gastenboek in het prachtige, net geleerde handschrift van een zes-jarige.
Daarna liet ze mij haar schoenen zien: met wieltjes er onder! Dat moest ik natuurlijk even buiten gaan bekijken.

Ik had het inderdaad goed ingeschat toen ik solliciteerde naar dit vrijwilligersbaantje: net iets voor mij. Woensdagmiddag 26 juli mag ik weer.

Reageren

9 juli: Een juk dat onze voeten richt.

Door Ada

Op 9 juli 2017

In Kerk & gemeente

Vanmorgen woonden we de viering bij in een mooi gevulde Catharinakerk. Er waren geen kinderen voor de kindernevendienst, maar de predikant liet desondanks toch even de plaatjes zien die hij voor dit kindermoment had uitgezocht.

Een Delfts-blauw tegeltje liet een vrouw zien met een juk waar twee emmers aan hingen. “Een juk helpt je om zware dingen te dragen.” legde de voorganger uit. Op de andere afbeelding zagen we twee ossen met een juk. “Het juk houdt de ossen op het goede spoor. Zo blijven ze in de goede richting lopen en ze trekken met de ploeg een rechte voor”.

We lazen vanmorgen het gedeelte waarin Jezus zegt: Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.
De predikant hield ons in zijn overdenking voor dat er nogal wat hedendaagse jukken zijn waar wij onder gebukt gaan. De niet aflatende druk van de sociale media. Het juk van een overvolle agenda, de druk om te moeten presteren, de soms torenhoge verwachtingen die de omgeving van ons heeft. We moeten scoren, op de eerste rij zitten, netwerken en vooral: ER BIJ ZIJN! Voor een ieder herkenbaar: de dagelijkse rat-race van onze huidige maatschappij

Jezus wijst ons een andere weg. De weg van de nederigheid en de zachtmoedigheid. Maar dat betekent niet slaafs en gedwee. Een paar zinnen uit zijn verhaal die me bijbleven.
Zachtmoedigheid is een stille kracht die dwars door de wereld heen mensen voor zich wint en verandert. Anders kijken en horen, met oog voor het kleine. Het bijbelse ‘nederig’ heeft niets te maken met onderdrukt worden. Het komt van het latijnse woord humilitas, dat is afgeleid van humus . (vertaald is dat ‘grond’).
Dat je dus met beide benen op de grond staat. Je moet jezelf niet groter of hoger maken dan je bent, maar ook niet kleiner of lager. Je weet waar je staat, je weet dat het is zoals het is, je weet je plek en je mag er zijn.

Bovenstaande is een povere poging om iets weer te geven van het hele verhaal van vanmorgen, maar dit is wat mij aansprak. Daarbij werd gezegd dat van ons geen wonderen worden verwacht. Geen torenhoge verwachtingen. De liefde dient geleefd te worden; mijn last is licht en mijn juk is zacht.
Eén van de liederen die we vanmorgen zongen was: Een schoot van ontferming is onze God. De laatste regel van dat lied is: ‘Hij zal onze voeten richten op de weg van de vrede.”
Kijk naar het plaatje van het juk om de nek van de ossen en laat de boodschap tot je doordringen.

Na de viering was er een tuinconcert in de tuin van Ben en Mathilde, Aan de Vaart in Foxwolde. Daarover heb ik een verslag geschreven én foto’s geplaatst op de website van onze PKN-gemeente: zie >>>. Was je er niet bij? Je hebt iets gemist!!!!!!

Reageren

26 juni: Acclimatiseren

Door Ada

Op 26 juni 2017

In Alledag, Kerk & gemeente

Afgelopen vrijdag waren we om 13.00 uur thuis; de terugreis vanuit Canada was begonnen op donderdagmiddag om 12.00 uur. Dan heb je dus een nacht gemist. In een vliegtuig doen ze erg hun best om je te laten slapen, maar dat was niet zo goed gelukt.
Hoe om te gaan met een jetlag? Wij waren gewaarschuwd. “Je moet de dag gewoon afmaken. Hoe moe je ook bent, pas ’s avonds gaan slapen!” Dus dat deden we. Tollend van vermoeidheid lieten we ons om 21.30 uur in bed vallen. We sliepen tot de volgende morgen 09.00 uur.

Eigenlijk was het toen al weer goed.
Gistermorgen zaten we weer voor het eerst sinds tijden in de Catharinakerk voor de viering van 09.30 uur. Het was een verademing na vier volle weken vakantie-drukte.
Ook in Canada waren we met de familie naar een kerkdienst geweest, maar dat is niet te vergelijken met wat we hier gewend zijn.

Toch moest ik daar gistermorgen weer even aan terugdenken. De voorganger in Canada besprak met ons vier voorbeelden uit de bijbel die werden geroepen om iets voor God te doen; Mozes, Gideon, Jeremia en Paulus. Allemaal mensen die zichzelf absoluut niet geschikt vonden.
Gistermorgen kwam Jeremia weer voorbij. We zagen twee schilderijen die de profeet verbeeldden, één van Rembrandt en één van Michel Angelo.
Nu zagen we een vermoeide Jeremia. De schilders laten hem in overpeinzing treuren over de verwoesting van Jeruzalem.

Maar deze Jeremia heeft de boodschap van God wel van de daken geschreeuwd en dat was ook voor ons gistermorgen de boodschap: laat zien en horen wat de verhalen uit de bijbel voor je betekenen, wat de stem van God in jouw leven doet. De overdenking werd vervolgens door de voorganger in twee zinnen samengevat in het dankgebed.
Dank u voor Uw woord van liefde. Dank dat daarin Uw stem te horen is die het goede met ons wil delen. De zegeningen van de gewone dingen van alledag die ons hoop geven, de liefde en het vertrouwen dat we met elkaar delen.

Na vier fantastische, enerverende weken beginnen wij vandaag weer aan de gewone dingen van alledag. We zijn dankbaar dat we veilig zijn teruggekeerd op Nederlandse bodem. Dat we ons ‘Canada-avontuur’ mochten beleven zonder moeilijkheden en dat we de banden met de familie mochten aanhalen.

Vanmorgen zat ik in m’n eentje aan de maandagmorgenkoffie en schreef dit blog.
Eén van de kleine zegeningen van de gewone dingen van alledag.

Reageren

23 mei: Waardig afscheid van de cantorij.

Door Ada

Op 23 mei 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Zondagmorgen zongen we voor de laatste keer met onze cantorij in een bomvolle Catharinakerk. Er was veel support in de vorm van familie en vrienden die speciaal voor de afscheidsviering waren gekomen. Anderhalve maand geleden had Erica gevraagd naar welke muziek we nog graag een keer wilden zingen; zo kwam het dat we bekende liederen en vertrouwd repertoire zongen. Het was een warme viering met heel veel nadruk op zingen. Na de viering werd Erica in het zonnetje gezet; de koorleden werden bedankt voor hun jarenlange inzet en de drie predikanten zongen nog een maf lied. We kregen allemaal een roos en iedereen werd uitgenodigd voor de koffie in De Deel: daar werd men in de gelegenheid gesteld om afscheid te nemen van Erica en de zangers en zangeressen.

Na de koffie, toen iedereen (behalve de cantorijleden) was vertrokken, was het tijd voor de laatste gezamenlijke activiteit: een gezellige lunch; soep, stokbrood, smeerseltjes, hartige taart, het was allemaal weer heerlijk. We zongen nog een keer het afscheidslied voor Erica en voorzitter Jaap bood haar enkele cadeau’s aan. Toen was het tijd om de voorzitter zelf in het zonnetje te zetten. Hadden hij Essina zelf dapper meegedaan aan ‘het geheime lied’ voor Erica, nu bleek dat er voor hen beiden ook nog een ‘geheim lied’ was. Dit was het laatste couplet:

Zij leken op een echtpaar, al honderd jaar getrouwd,
zij noemde hem vaak ‘Klorus’, ’t klonk voor hem erg vertrouwd.
Ons koor is dank verschuldigd aan deze ‘broer en zus’
wij zingen daarom uit één mond: BEDANKT VOOR DEZE KLUS!

Aan het eind van de lunch wachtte alle koorleden nog een grote verrassing: Fokke de Jong had een foto-boekje gemaakt van de geschiedenis van de Catharinacantorij. Er was voor iedereen een exemplaar. Wat leuk! En wat een werk!
Toen alle toespraakjes en plechtigheden (rijkelijk voorzien van de gebruikelijke opmerkingen en geginnegap) achter de rug waren werd er begonnen met opruimen.
Langzamerhand was het tijd om elkaar een hand te geven. Maar we namen nog geen afscheid van elkaar. We gaan nog naar Roelie, die is verhuisd naar Assen en daar gaan we nog een avond ‘huis-bekijken-en-zingen’. Verder hebben we een reünie gepland op de naamdag van de heilige Catharina, 25 november. Daarnaast blijven we natuurlijk gewoon gemeenteleden van de PKN-Roden/Roderwolde, dus blijven we ook zingen in de vieringen, alleen niet meer als koor.

Dit klinkt allemaal erg optimistisch, maar we gaan het natuurlijk ontzettend missen.
Het gegiebel tijdens het inzingen.
Het goedmoedige gekissebis tussen Jaap en Essina.
De lol met Ilse op de achterste rij.
Gisterenmorgen nog ging ze na het inzingen op haar map zitten en vroeg vervolgens, al zoekend om zich heen kijkend “waar heb ik mijn papieren nou toch gelaten!”
Het samen koffiedrinken in de pauze.
De eufemistische manier van Erica om te zeggen dat het zingen niet goed ging: “Dat was niet helemaal gelijk, mannen.” Dan bedoelde ze helemaal niet gelijk.

Zo’n koor vind je niet in de wijde omgeving.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.
In het prachtige boekje van Fokke.
Ook benieuwd naar het foto-boekje? Vraag één van de cantorij-leden er eens naar.
We zijn er supertrots op en willen het graag laten zien!

Reageren

20 mei: Goede herinneringen.

Door Ada

Op 20 mei 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

orde van dienst 21 mei

Donderdagavond was de laatste Cantorij-repetitie, zondag werken we voor de laatste keer mee aan een viering van de PKN-gemeente en nemen we afscheid van onze dirigente Erica.
We waren allemaal een beetje druk van ‘ongewonigheid’.
Cantrix Erica moest ons er herhaaldelijk bij halen; “jullie zingen dit slordig” “dit ging niet gelijk!’ en meer van dit soort terechtwijzingen riep ze.
Rommelig is een goede omschrijving. We zongen wat te hard en niet geconcentreerd in het begin van de repetitie. Later ging dat gelukkig een stuk beter, maar het had alles te maken met ‘de laatste keer’.

Wij hadden als verrassing voor Erica een afscheidslied gemaakt. Dat was een tekst op de melodie van ‘Zolang wij ademhalen’, een lied dat wij allemaal wel kunnen dromen.
Vierstemmig dromen.
Iedereen had de tekst hiervan gekregen, behalve Erica.
Toen Erica aankondigde dat we Zolang wij ademhalen gingen zingen, pakten wij allemaal de tekst van het afscheidslied voor onze neus en gingen dat voor haar zingen.
Ze was blij verrast! Door de commotie was het na twee coupletten niet meer helemaal zuiver en toen we met een derde couplet wilden beginnen sloeg ze af.
“Nu eerst even weer op de goede noten. Als jullie iets voor mij zingen moet het wel mooi zijn!’ Ik vermeldde het al eerder: het is een goede dirigente!

Zondag gaan we het nog een keer voor haar zingen tijdens de afscheidslunch.
Eigenlijk had ik gedacht dat deze laatste keer emotioneel beladen zou zijn, maar dat was geenszins het geval.
De alten-rij was in tweeën gesplitst: collega Ilse en ik zaten op de achterste rij bij de mannen. Wij werden spottend ‘het alten-filiaal’ genoemd. De filiaalhouders maakte het niet uit, het plezier was er niet minder om.

Na afloop stonden we nog even na te praten en zelfs voorzitter Jaap, die toch moeite had met het opheffen van de Catharinacantorij, gaf aan dat hij het nu goed kon afsluiten.
“We hebben er met z’n allen naar toegeleefd. We weten al een tijdje dat het stopt, nu kan ik me er ook goed bij neerleggen.”

De tekst van het laatste couplet van ons afscheidslied is:
De Catharina-cantorij houdt op met haar bestaan
want Erica gaat met pensioen, ’t is haar tijd om te gaan.
Wij zullen het gaan missen, het zingen in De Deel,
maar goede herinneringen zijn er gelukkig veel!

Die goede herinneringen gaan we koesteren.
In november is de eerste reünie: het staat al in mijn agenda!

Reageren

14 mei: Levensweg.

Door Ada

Op 14 mei 2017

In Kerk & gemeente

In de viering van vanmorgen stond de levensweg centraal. Eén avond had ik meegepraat in het voorbereidingsgroepje; ik was benieuwd hoe wat we bedacht hadden zou uitpakken.

Voorganger Bart beeldde in mime de levensweg van de mens uit. Verrassend om te zien wat je zonder woorden allemaal kunt uitbeelden. Inclusief fietsen met een mobieltje. De kinderen op de eerste rij deden hun best om te raden welke levensfases voorbij kwamen. Vooral het ‘vissen’ na het ‘uitvliegen’ van de kinderen bracht herkenning bij de ouderen….
Kiezen we op onze levensweg voor geld en bezit? Of macht? Of kennis? Of roem en eer? De plaatjes van popsterren en sporthelden leverden bij de kinderen de meeste vingers op.
Maar gelukkig koos de gemeente bijna unaniem voor de weg van de liefde.

De kinderen kregen op weg naar hun eigen ruimte een plattegrondje met een uitgestippelde weg door de kerk mee. Het leverde een hilarisch tafereel op. De één wilde links, de andere wilde rechts. Ze stonden druk te wijzen en werden het niet eens. Eén jongetje wist welke deur hij moest hebben en riep gedecideerd: “Daar moeten we heen!” en stiefelde rechtstreeks richting uitgang. Je zag hem denken: wat een gedoe allemaal…! In zijn kielzog nam hij een paar kinderen mee. De rest volgde de ‘weg’ die op het kaartje was uitgestippeld en kreeg daarvoor applaus van de gemeente.
“Zo zie je maar weer: het valt niet mee om in harmonie keuzes te maken op je levensweg!’ haakte de predikant er ad-rem op in.

Twee quotes uit de viering van vanmorgen die mij blijven bleven haken:
– Je kunt niet altijd kiezen hoe je levensweg gaat. De weg kiest jou. Soms overkomen je dingen waar je niet omheen kunt, dan is er geen keuze. Maar dan kun je wel kiezen hoe je die weg gaat.
– God geeft ons geen routeplanner voor het leven. We moeten zelf kiezen, levenskeuzes maken en gaandeweg blijkt dan of we een goede keuze hebben gemaakt. Je kunt altijd onderweg nog andere keuzes maken en een andere afslag kiezen.

De tien woorden die Mozes van God kreeg op de heilige berg mogen we beschouwen als richtingaanwijzers: je bent vrij om zelf keuzes te maken. Zo hoorden we vanmorgen de geboden voorgelezen als vrijheden; bijvoorbeeld het negende gebod: “Gij zult geen valse getuigenis spreken tegen uw naaste” werd omgevormd tot: “Je bent vrij om eerlijk en vol vreugde te zeggen: “Ik weet iets goeds van hem/over haar” en anders liever je mond te houden.” Daarmee komt nadruk minder te liggen op wat moet en niet mag en wat meer op de vrije keus die ieder mens heeft om dingen te doen en te laten.
Wil je alle geboden en vrijheden op een rijtje? Klik hier 10 vrijheden voor een PDF met de tekst.
Richtingaanwijzer Jezus vatte het voor ons samen: “Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf.

We sloten de dienst af met een nieuwe canon, “Vrede wens ik je toe” die voor de dienst was aangeleerd. Altijd spannend, want canons gaan lang niet altijd goed……. ook nu niet.
Zelfs niet á capella mét orgel.

Reageren

11 mei: Donderdagavond.

Door Ada

Op 11 mei 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Sinds 2007 is de donderdagavond voor mij Cantorijavond.
Als ik werd uitgenodigd voor iets anders op donderdagavond dan ging ik daar niet heen.
Als er een verjaardag was ging ik eerst een uur zingen en daarna gingen we naar de koffie met gebak: het feest begon ook wel zonder mij.
Vanavond komen we niet bij elkaar, want cantrix Erica heeft een weekje vakantie.
Dat is best gek, kennelijk ook voor Gerard.
Gisteravond vroeg hij: “Ben je morgenavond thuis dan?”
Hij had gerekend op een avond alleen: Ajax speelt vanavond namelijk een wedstrijd.
“Geen zorgen, ik stoor je niet en ik verveel me niet” verzekerde ik hem.

Volgende week donderdag is de laatste repetitie-avond.

….. paginagroot artikel…..

Langzaam zijn we gewend aan de gedachte, dit is het laatste seizoen (zie 28 maart >>>).
Vanmorgen bij de koffie viel Kerknieuws in de brievenbus.
In het midden staat een paginagroot artikel over het einde van de Catharinacantorij.
Van de hand van onze onvolprezen voorzitter Jaap.

Hij beschrijft de geschiedenis van onze cantorij, het is een mooi verhaal geworden.
Een prachtige foto van ons koor in rode tinten (ter gelegenheid van Pinksteren) staat onder het artikel.
Jaap besluit zijn verhaal met deze woorden:

Zondag 21 mei zingen wij voor de laatste keer in de Catharinakerk. Het stemt ons met weemoed maar

2008: Catharinacantorij 25 jaar

het is onvermijdelijk. Er is geen aanwas van jongeren die graag zingen, maar we kijken terug op een heel mooie periode waarin we met z’n allen de lofzang hebben mogen laten klinken in de gemeente van Roden – Roderwolde en wij hopen dat u allen er ook van genoten hebt. Een groet namens de Catharinacantorij!

Hiernaast een foto van de cantorij zoals we altijd stonden te zingen in de Catharinakerk. (klik er op voor een vergroting). Nog één keer zal dat dus gebeuren: zondag 21 mei nemen we afscheid van cantrix Erica en van de cantorij.

Op de volgende donderdagavond zonder koorrepetitie zal ik me ongetwijfeld ook niet vervelen.
Maar ik zal het wel missen!

Reageren

8 mei: Sterk en dapper.

Door Ada

Op 8 mei 2017

In Kerk & gemeente

Bijna iedere zondag gaan wij ’ter kerke’. Lezers die mijn blog een beetje volgen weten dat zo’n viering altijd weer anders is. Soms ben ik luisterend gemeentelid, soms heb ik een dienst mee voorbereid en soms ben ik koorlid. Gisteravond om 19.00 u was de vesper (zie 25 april >>>) waar ons kwintet (Piety, Nienke, Joop, Gerard en ik) aan meewerkte.
“Spannend” is dan een understatement; als alt in de cantorij zing ik ontspannen mijn partijtje mee, maar als enige alt in een klein groepje komt het er op aan.
Gistermorgen stond ik al met Gabriëla onder de douche: meezingend met een opname van dat lied gemaakt op de laatste repetitie. Die ene inzet…….het duurde lang voordat ik die erin kreeg. Maar herhaling is de kracht van de reclame: gisteravond ging het goed.

Naast de zenuwen hebben we er met z’n vijven ook erg van genoten. We zongen allerlei stijlen: vierstemmige liedboek liederen, een negrospiritual, een Taizé-lied, een gebed van Elly en Rikkert en het Zuid-Afrikaanse lied ‘Sanna’.

Malala Yousafzai

Wij vinden dit een fijne combinatie: de ZWO bereidt de viering voor en ons gelegenheidskoor verleent haar medewerking. Het thema van de vesper was ‘Sterk en dapper’. We hoorden het verhaal van Mozes en ook hoorden we hoe de leerlingen van Jezus na zijn dood de draad weer oppakten: van discipel werden zij apostel. Sterk en dapper waren ze, evenals Malala >>>, die aangehaald werd in de overdenking.
De boodschap van deze viering was wel duidelijk: “Sta op, kom in beweging, wees sterk en dapper!”

De viering is te beluisteren op Kerkomroep >>>: plaatsnaam Roden, Kerkelijk Centrum Op de Helte, 7 mei, 19.00 uur. De opname is niet helemaal gelukt, de eerste vijf minuten staan er niet op.
Na afloop van de vesper waren de reacties hartverwarmend.
We kregen lieve complimenten en we werden gevraagd om dit vaker te doen. Als het qua tijd en energie kan zullen we zeker aan dit verzoek voldoen!

Reageren