Categorie: Alledag Pagina 107 van 263

“Hoe is het op je nieuwe werk?”
Die vraag wordt mij regelmatig gesteld en na een maand kan ik inmiddels zeggen: “Goed!”
Alles is anders dan in mijn vorige functies.
Waar ik de afgelopen 12 jaar een zelfstandige functie had en mijn eigen werk indeelde, maak ik nu deel uit van een team.
Daar kwam ik binnen als ‘jongste bediende’ en ik moest alles nog leren; als ik eerlijk ben vond ik dat het moeilijkste gedeelte.

Vanaf eind december zit ik nu in het opleidingstraject ‘allround secretaresse’ en het werk past goed bij me.
Het ‘front-office’-werk, dat ik één dag per week doe bestaat uit telefoon en administratief werk voor het patiëntendossier.
Op de andere werkdagen werk ik ivm corona thuis; dan werk ik wat telefoontjes af en doe ik uitzoek- en roosterklussen.

Begin januari schreef ik dat moest wennen aan de nieuwe werkdagen maar die wisseling heeft één groot voordeel: één keer in de 14 dagen ben ik een hele donderdag vrij. De vrijdag ben ik sowieso al vrij, dus in die week heb ik een vrije dag extra!
Vandaag was zo’n dag.
Rustig aan beginnen, rek- en strek oefeningen, douchen, ontbijt, sudoku……kwart voor tien.
Heerlijk.

Vandaag pakte ik een achterstallig klusje op.
Na het overlijden van Moeder Waninge   had Gerard een grote doos met foto’s, brieven en kaarten meegenomen.
De foto’s had ik destijds uitgezocht en in albums geplakt, maar de brieven en kaarten zaten nog los in de tas en lagen daar na 4 jaar nog net zo in.
Wat moet je er mee.
Al uitzoekend kwam er wel een oplossing: brieven en relevante kaarten voegde ik toe aan de fotoboeken, kerst- en beterschapskaarten deed ik in de recycling (maak ik met knip- en plakwerk weer nieuwe kaarten van) en één brief gaat naar Frea. Het is een brief die zij zelf in 2007, toen ze een half jaar in Spanje woonde,  aan oma stuurde mét een aantal foto’s.
Wat een mooi tijdsbeeld en wat leuk om nog eens terug te lezen.

Het hele netwerk van moeder kwam nog weer even in namen en geschreven teksten voorbij.
Eén kaart licht ik er uit; Gerard en ik hadden er vanmorgen bij de koffie al dikke pret om.
De kaart is geschreven door Henk en Trijn (van Calker) en Jaap en Dine (Jonkers). Twee stellen die mijn schoonouders kenden van de kerk, de dames zaten allemaal op de Hervormde vrouwenvereniging. De twee stellen waren met z’n vieren op vakantie in België en hadden de familie Waninge een toepasselijke kaart gestuurd.
Mijn schoonouders voerden destijds een gemengd boerenbedrijf: landbouw, melkvee en varkens.
Mei 1997.
Ook een mooi tijdsbeeld.

Vertaling: Kom op zondag lunchen met de kinderen……

Tegenwoordig zie je overal om heen teksten.  Reclameteksten. Grappige teksten op bordjes. Semi-filosofische teksten op theezakjes enzo: ik hoef het vast allemaal niet uit te leggen.
Een goed voorbeeld van een volstrekt overbodige tekst zag ik op het schilderij dat in ons vakantiehuisje in Egmond hing. Een leuk schilderij, met echte schelpjes en steentjes.
Wat het voorstelt kan voor niemand een vraag zijn, maar er staat toch een tekst bij: op het  bordje staat ‘beach’.
WAAROM?

Aan de meeste van zulke teksten ga ik vaak gedachteloos voorbij,  maar soms past zo’n tekst precies bij het moment  waarop je hem ziet.
Een sitatieschets: zaterdag 10 oktober, midden in ons weekend Noordzeestrand.
De weersverwachting voor die zaterdag was ronduit slecht, dus wij hadden ons ingesteld op ‘mét paraplu‘, maar na elven knapte het weer even helemaal op en kwam de zon er zelfs even bij. We stapten op de fiets en maakten een strandwandeling met prachtige,  Nederlandse wolkenluchten en onstuimige golven; ondertussen genoten we van dappere kite-surfers  die de golven en de wind trotseerden en soms secondenlang boven de zee ‘vlogen’.  Het bleef nog even mooi en we maakten een duinfietstocht via Egmond Binnen naar Heiloo, waar we ergens naar binnen gingen voor een lunch.  Ik bestelde alvast een kop thee en daar was de tekst. (klik op de foto voor een vergroting).
Helemaal niet een perfect moment, door ons op die zaterdag perfect gemaakt.

Toen we twintig minuten later, vlak voordat we bij de blokhut aankwamen,  toch nog het begin van een regenbui meekregen deed dat niets af van het perfecte moment: even heerlijk uitgewaaid, zee gezien, mooie fietstocht gemaakt en genoten van het moment dat zonder perfect te zijn toch perfect werd.

Vroeger in Hoogersmilde groette je iedereen. Mensen die je goed kende noemde je bij de naam en alle anderen werden begroet met ‘moi’. Die neiging heb ik eigenlijk nog steeds; ik vind het horen bij menselijk contact. Daarom begroet ik mensen: als ik in een wachtkamer binnenkom,  als ik in een bus stap of als ik tijdens een wandeling iemand tegenkom. Ik zeg ook nog steeds ‘moi’; per slot van rekening ben ik een Drent en woon ik in Drenthe. Meestal groet men ook vriendelijk terug,  soms blijft iemand stoïcijns voor zich uit kijken.  Eén keer ontmoette ik een mevrouw bij de voordeur van de huisarts, zij kwam naar buiten, ik ging naar binnen en ik wenste haar goedemorgen. Op hoge toon vroeg ze “Ken ik u?!” Daar schrok ik gewoon van. “Nee, maar ik wens u een goedemorgen…. ” Verder geen reactie. Andere wachtenden, die het hadden gadegeslagen, riepen in koor goedemorgen toen ik binnenkwam. Gelukkig; had ik net even nodig.

Toen wij in Roden kwamen wonen kwam de omslag. Roden is veel groter dan Hoogersmilde en ik kende nog bijna niemand.
Natuurlijk werd er gegroet: we woonden in een buurt met veel ouderen, maar in het winkelcentrum bijvoorbeeld liepen de meeste mensen je zonder groet voorbij. Het went ook wel. In Assen en Groningen roep je immers ook niet tegen iedereen moi.
Als wij met z’n tweeën fietsen doe ik dat nog wel. Een vriendelijke groet doet meestal het gezicht even oplichten en meestal wordt er dan ook teruggegroet.
Zondagmiddag tijdens onze fietstocht kwamen we zoveel fietsers en wandelaars tegen en achterop,  dat het haast ondoenlijk was om iedereen te groeten. “Je kunt wel aan de gang blijven” zei Gerard “ik hou d’r mee op.”
Dat vind ik dan lastig. Als je niet groet is het net of je iemand niet wilt zien.
“Dan is die advertentie  in het DvhN iets voor jou! “zei Gerard “stond in de sportkatern met levensgroot moi erin.”
O? Ik had de krant al uit,  maar had die hele advertentie niet gezien.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik altijd heel snel kan met die sportkatern,  die spel ik echt niet.

In de bewuste advertentie (zie afbeelding, even op klikken voor een vergroting) stond wat ik hierboven beschrijf.
Ik citeer:
‘Ik zie je.
Laten we wat vaker ‘hallo’ zeggen tegen elkaar! Met een groet zeg je eigenlijk ‘Hé, ik zie jou!”
In deze onzekere tijd waarin we steeds minder echt contact hebben is de honger daarnaar des te groter. Een simpele groet kan iemands dag misschien net iets beter maken. Groet je mee?’

Hierbij een link naar de website van de initiatiefneemster: www.groetjemee.frl

Groet je mee?
Doe (ze) de groeten!

PS Collega Jacquelien wees mij op een leuk artikel op RTV Drenthe over ‘Beurtbalkies in de  supermarkt’.
Hierbij een link naar dat item. Kijk ook even naar de video (even naar beneden scrollen…).
“He’j ok nog een flessebonnegie…?”

Nou ja zeg!

…. haren recht overeind….

Misschien weet je het nog?  Vorige week vertelde ik dat ik had gestemd op de Arbeidsvitaminen in de strijd om de Radio Ring 2020.
Dat was een voorronde, waarbij alle radioprogramma’s meededen. Inmiddels staat het programma bij de bovenste vijf; nu moeten we dus nog een keer stemmen.
In de media kwamen er vervolgens denigrerende reacties. “Arbeidsvitaminen gaat sowieso niet winnen, want Radio 5-publiek kan niet stemmen, die kunnen zich niet goed redden met die digitale formulieren.”
Net als bij die impertinente vraag over mijn leeftijd bij het laatste sollicitatiegesprek dat ik voerde gaan de haren mij bij zulke praat recht overeind staan.
En ook nu is mijn eerste gedachte: “Dat zullen we dan wel eens laten zien. Ha!”
Maar in tegenstelling tot mijn nieuwe baan hangt dit niet alleen van mijn inzet af, we hebben alle stemmen van alle Radio 5 luisteraars nodig.
Dus allemaal naar www.radioring.nl  en breng je stem uit op Hans & de Arbeidsvitaminen.
Ben je geen Radio 5-luisteraar? Doe het dan voor mij.
Ben je nog geen 50+? Doe het dan ook voor mij.

Als het net zo gaat als met het lijstje met liedjes dat ik in wilde sturen voor 75 jaar Arbeidsvitaminen met de keuze van de lezers van ‘de Waarde van de dag’, dan zie ik het somber in.
De respons op die vraag was namelijk 0. Zero. Nada.
Maar ik ben niet voor één gat te vangen.
In de groepsapp van familie en vrienden stelde ik de vraag: “Wat is jullie favoriete liedje? Ik wil een lijstje insturen voor 75 jaar Arbeidsvitaminen. Hebben jullie nog één of twee suggesties?”
Inmiddels heb ik een mooi lijstje.
Eén van de vrienden reageerde: ‘Drie keer raden….’
O ja, Status Quo natuurlijk.  What ever you want.
Vriendin Sinet verraste met een nummer van Whitin Temptation.
Schoonzusje uit Beilen wilde graag Rob de Nijs met Ritme van de regen.
Ander schoonzusje uit Hijken appte ‘iets met prayer, maar dat moet ik nog opzoeken!’
Ze bedoelde ‘My special prayer’ van Percy Sledge.
Mijn broer kwam met de prachtige klassieker Child in time van Deep Purple en zijn vrouw vond You van Ten Sharp het mooiste liedje ooit.
Zwager met een boerenbedrijf koos voor Thank God I’m a countryboy! van John Denver; schoonzusje van datzelfde boerenbedrijf stuurde gelijk maar drie titels in, o.a. het verrassende Dora van Wim Sonneveld.
Broers, zussen en vrienden stuurden bekende titels in, de nummers die de kinderen instuurden daarentegen moest ik allemaal opzoeken.
Delta Rea? Typhoon? Wat is dat nou weer……

Wat leuk mensen!
Ik loerde de hele dag op mijn telefoon, benieuwd naar wat er nu weer binnen kwam.
Het gaf echt even wat reuring bij vrienden en familie, wel even fijn in een tijd waarin er verder niet zoveel gebeurt.

Gerard vond dat er in ieder geval een nummer van Daniel Lohues  moest,  hij koos voor Hier kom ik weg.
En wat was mijn eigen keuze?
Dit.
Sorry Henk.

Als ‘ons’ lijstje wordt uitgezonden zal ik daar zeker op dit blog melding van maken!

P.S. Naar aanleiding van dit blog kwam ik nog op de radio in de ochtendshow van Bert Haandrikman. .
Klik hier Op de radio!   voor het blog dat ik daarover schreef. Daar kun je het radiofragment ook beluisteren.

“… en alle schelpen die het vindt gaan blinken als ik lach!”
Hoorde ik vanmorgen bij de Arbeidsvitaminen op Radio 5.
Een beetje Nederlander weet dan onmiddellijk naar welk lied ik luisterde.
Jij niet? Je kunt het hier beluisteren.
Het is een lied dat is opgenomen in 1968, toen het uit kwam was ik 7.
Het is ook een lied dat al vanaf de jaren ’70 tot nu regelmatig voorbij komt in de Arbeidsvitaminen.

Vanmorgen heb ik ook ‘gestommen’ op de Arbeidsvitaminen voor de ‘Radio-Ring 2021’.
Dat moest van Bert.
Bert Haandrikman voert campagne in zijn ochtendshow; hij vindt dat Arbeidsvitaminen, dat dit jaar haar 75 jarig bestaan viert, het verdient om een een keer de ‘Radio Ring’ te winnen.
Wil je ook stemmen? Klik hier: het kan nog tot vannacht 00.30 uur.

Omdat Arbeidsvitaminen 75 jaar bestaat is er een feestweek op Radio 5 georganiseerd.
Wil je daar meer over weten? Hierbij een link naar meer informatie op de website van Radio 5.
Je kunt ook zelf een lijstje insturen met nummers.
20 liedjes mag je opgeven.
Nou kan ik moeiteloos 20 nummers aanwijzen die ik graag zou willen horen, maar het lijkt mij leuk om eens een ander lijstje in te sturen: liedjes die de lezers van mijn blog leuk vinden.
Dus heb je een favoriet lied dat volgens jou in de Arbeidsvitaminen-feestweek gedraaid moet worden, geef dat dan aan mij door!
Dat kan via het reactieformulier, je vindt een link onderaan deze pagina, maar als je in mijn netwerk zit mag het ook via telefoon, app of via de mail.
Onze bedrijfsnaam is dan ‘De waarde van de dag’; ik hoop dat ik t.z.t. een lijstje met twintig nummers kan inleveren.