Categorie: Alledag Pagina 119 van 263

Over het algemeen vind ik het heerlijk om weer naar mijn werk in Groningen te kunnen fietsen.
Maar soms……..hedde pech jonge.

Deze week zat ik met een mooie, vers gewassen en gestreken witte capri-broek op de fiets toen een vogel boven mij zijn darmen leegde.
Flatsch.
07.45 uur, bijna op het werk.
Dat kun je nauwelijks de waarde van de dag noemen, al was ik al weer blij dat het niet op mijn gezicht terechtkwam. Dat scheelde maar enkele centimeters……

Met een zakdoekje haalde ik het dikste er af en liet het maar gewoon opdrogen.
Tegen mijn collega’s riep ik: “Kijk eens wat mij nou vanmorgen overkwam!”
Ik las het leedvermaak op de gezichten en in de gedachtenwolkjes stond ‘blij dat het mij niet is overkomen’.
Kan gebeuren.
En gelukkig zijn er wasmachines, strijkijzers en strijkplanken.

De waarde van die dag was iets anders.
Toen ik ’s middags thuis kwam gooide ik mijn broek bij de was en deed een schone aan.
Vervolgens haalde ik een mini-boeketje zomerbloemen uit de tuin en vulde mijn kerstpakket-fesztoon met hortensia’s, floxen, lavendel, munt en sedum. (klik op de foto voor een vergroting).
Net als vogels ook natuur.
Toen was ik de flatsch al weer vergeten.

Gisteren gingen Gerard en ik op pad met onze vrienden Hans en Bea.
Vorig jaar besloten we om elkaar niets meer te geven op verjaardagen en in plaats daarvan één keer per jaar samen een dag uit te gaan.
Deze eerste ‘geen-kado-maar-op-pad-dag’ werd georganiseerd door hen; wij werden gistermorgen rond 09.30 u meegenomen naar Frederiksoord.
Bea was ooit al eens gastschrijver op deze website, toen schreef ze over haar jeugd in Frederiksoord.

De objecten op de foto’s van dat blog hebben we gisteren met eigen ogen aanschouwd; het huis waar ze is geboren en opgegroeid, het chique huize Westerbeek en de koloniehuisjes.
“Daar ging ik altijd spelen. Achter die bomen deden we verstoppertje. Hier stond de school; hier fietsten we langs…”.

Toen….

….en nu.

Bea woonde als kind achter de  tuinbouwschool, waar Hans in de jaren ’60 op zat, hij was een zogenaamde ’tuunhaeze’.
Ze haalden samen herinneringen op aan hun verkeringstijd en vertelden ons allerlei wetenswaardigheden over hun jeugd.

Eigenlijk wist ik niet zoveel van Frederiksoord. “Net zoiets als Veenhuizen” werd gezegd.
Maar na gisteren weet ik dat dat veel te kort door de bocht is.
In Frederiksoord werd de eerste Kolonie van weldadigheid gesticht als een soort proefproject, daarom heet het museum ook ‘de Proefkolonie’.
Wij bezochten gisteren dat museum, daarover morgen meer.

Hans en Bea hadden een heel programma om het museumbezoek heen gebreid.
Eerst gingen we koffiedrinken bij Logement Frederiksoord.
De mannen gingen gelijk aan het gebak, Bea en ik hielden het eerst bij een plakje koloniecake.
Maar het was geen plakje. Het was een mini-koloniehuisje van cake, inclusief ramen en een schoorsteentje! (zie afbeelding rechts).
We kwamen even aan de praat met eigenaar.
Die vertelde dat het nog nooit zo druk was geweest in Frederiksoord.
Hij zei dat zijn hotel helemaal vol zat,  het restaurant zat steeds helemaal vol en van het terras had hij dinsdag een aantal tafels weggehaald, want het was veel te gek, de bediening kon het niet aan.
Hij zei: “Het komt allemaal omhoog. Heel Nederland komt naar het Noorden, ineens heeft men ontdekt hoe mooi het hier is!”

Wisten wij al lang.
Maar deze Drenten zagen gisteren een stukje van hun provincie waar ze nog nooit geweest waren.
Na de koffie wandelden we 5 kilometer in en rondom Frederiksoord; overal stonden foto-panelen met informatie over de gebouwen. Ik kom geen bordje voorbij zonder het te lezen, dus we waren minstens een uur onderweg. Na het museumbezoek maakten we een fietstocht van 35 kilometer door de omgeving; we kwamen door plaatsjes als Doldersum, Wateren, Boschoord, Wilheminaoord en we fietsen over en langs de Heerlijkheid Eese, waar we de oude havezate bewonderden.

Verder brachten we nog even een bezoek aan het koloniekerkje in Wilhelminaoord; niet meer in gebruik bij een kerkelijke gemeente, maar je kunt er nog wel rouwen, trouwen of een feestje bouwen.

We sloten de dag af met een warme maaltijd in Vledder in herberg ‘Wilde Hof’.
Bea: “Hier hielden we onze receptie toen we trouwden.”
Zaten we op een doordeweekse woensdag aan de zalm.
Wat een leuke dag!
Op terugweg zaten we met z’n tweeën al te bedenken: “Wat zullen wij volgend jaar gaan doen?”

“Wat vond je het meest bijzonder aan ‘de Luie Tuinman’? vroeg ik gisteravond aan Gerard.
Voor zijn verjaardag had Gerard van de dochters een bezoek aan dit fenomeen gekregen. ‘Mét koffie of thee op het terras’ vertelden ze erbij.
Gistermiddag hadden we rond twee uur met de dames  afgesproken.
We namen plaats op het terras bij de vijver, daar konden we gelijk al genieten van de Vijvertuin. Met kikker. We bestelden koffie/thee met wat lekkers: in mijn geval een plak zelfgebakken kruidkoek.  Hè, hè, even zitten en bijpraten. Dan ben je al weer een uur verder….

Wat is ‘de Luie Tuinman’?
Het zijn bezoekerstuinen, aangelegd achter het huis van de familie Nauta in Ruinen.
Hun doel is om mensen te laten zien hoe je met eenvoudige middelen mooie tuinen aan kan leggen. Volgens hun ideologie is het niet de bedoeling dat je een slaaf wordt van je tuin door het vele werk wat daarbij hoort, maar dat je kiest voor bepaalde planten, bloemen en heesters die goed bij de grondsoort van je tuin passen.
Maar ik ga niet te veel uit leggen, want alles staat eigenlijk op hun eigen website, hierbij een link. 

Als je de tuinwandeling gaat maken krijg je een foldertje mee, waar 25 tuinen op staan.
Je wandelt van de ene naar de andere tuin en je valt daarbij van de ene verbazing in de andere. In de Zonnetuin bijvoorbeeld zie je alleen maar gele en oranje bloemen en in de Regenboogtuin vind je daarentegen alle kleuren van de regenboog.
Het Prieel groeit helemaal dicht met klimrozen en clematis en in de Grassenlaan verbaas je je over de hoeveelheid soorten grassen er zijn; en hoe mooi dat lijkt in zo’n border.

…. likkebaardend….

Er was ook een moestuin.
Een plaatje, mensen.
Daar liep mijn gezin likkebaardend rond, niet vanwege wat er in hun mond kwam, maar van wat hun ogen zagen: rode kool, ijsbergsla, bonen, uien etcetera en prachtig aangelegd. (klik op de foto voor een vergroting).
Voor iemand die zelf een mooie moestuin heeft paradijselijk om in rond te lopen.

Er was een Boekentuin met een tuinboekenbibliotheekje.
Er was een verstopt engeltje.
We liepen door een Beuken- en een Berkenbos en er was een heerlijk koel Radler-biertje op een terras waarop we ons in een broccante-winkeltje waanden; beetje rommelig, beetje artistiek en knoetergezellig.

Wat een leuk cadeau voor een tuinman zoals Gerard.
En wat was zijn antwoord op de vraag bovenaan dit blog?
Gerard: “Het meest bijzonder is de achterliggende gedachte: de Luie Tuinman laat zien hoe je je tuin het beste kunt aanpassen aan de omstandigheden. Wat past bijvoorbeeld het best onder de schaduw van beukenbomen? Men laat per veldje/tuin zien wat de mogelijkheden zijn, er is een grote diversiteit in de tuinen, er was zelfs een groentetuin! Deze tuinman is niet lui, maar stemt zijn tuin af op de omringende natuur en de grondsoort.”

Op internet vond ik een item van RTV-Drenthe over ‘de Luie Tuinman’.
Daar zie je beelden van het tuincomplex in januari 2019 (hierbij een link.) maar het ziet er in juli een stuk ‘bloemiger’ uit.
“Het is geen Keukenhof, wij doen het op z’n Drents” zegt de eigenaar in de video.
Ik voelde me er helemaal thuis.

Na de ‘grote-suiker-schrik’ zijn er al weer een paar weken verstreken.
De diëtiste die mijn eet- en drinkgedrag in kaart had gebracht vertelde mij dat ik iets moest veranderen en wat ze vertelde had ik eigenlijk niet verwacht.
Ze adviseerde dat ik niet minder hoefde te eten, maar váker.

“Als je om 06.30 uur ontbijt en om 12.30 uur luncht krijgt je lichaam al die tijd niets te verwerken. Als je dan luncht met brood, karnemelk én fruit, dan krijg je een glucosepiek.  Het fruit dat je bij de lunch eet kun je beter halverwege de ochtend of halverwege de middag nemen; dan verdeel je de glucoseafgifte van de alvleesklier wat over de dag en kan je lichaam het beter opnemen. Ook het toetje dat je bij het avondeten neemt kun je beter op een ander moment van de dag nemen.”

Glucosepiek. Glucoseafgifte. Alvleesklier.
Allemaal woorden die ik nog nooit in een gesprek had gebezigd.
Ze stelde een voor mij geheel nieuwe benadering van eten voor; al bijna zestig jaar eet ik drie maaltijden op een dag en neem ik na het warme eten een toetje!

We zijn nu een maand verder.
’s Morgens bij de koffie eet ik alvast een broodje dat ik anders bij de lunch zou eten het fruit is verschoven naar halverwege de middag.
Het toetje zetten we na de warme maaltijd wel klaar, maar we eten het later, rond 20.00 u.
Halverwege de avond is er dan nog een stuk fruit.
Met deze verdeling heeft mijn maag- en darmstelsel altijd iets te doen.

Inmiddels ben ik al weer drie van de vier corona-kilo’s kwijt.
‘De grote suiker-schrik’ heeft me weer eens bewust gemaakt van wat ik eet en drink.
Niet verkeerd.
In september moet ik me weer melden voor een volgende hart-check.
’t Zal mie nei doun.