As meachie van 11 jaor heb ik vrogger in Hoogersmilde ooit ies een dikke pries wunnen: ik was de 10.000e bezuker in het plaotselijke zwembad ‘het Bosbad’. Bedremmeld stun ik bij het balie-hokkie waor Altiena altied bij de kassa zat. Ze fielseteerde mij en ze vertelde mij dat ik honderd gulden kreeg. Toen ha’j nog gien Smildeger Neiskrant, dus het heuglijke feit hef de pers niet haald, maor ik was de keuning te riek.

Honderd gulden.
Dat was in 1972 een bulte geld en mien va en moe bedachten dat ik daor dan mooi een stevige, leren boekentasse veur kun kopen veur as ik straks hen de MAVO gung.
Hiel verstandig en vanuut de optiek van mien olders ok logisch.
Wat möt een kiend van 11 met honderd gulden?
D’r weur mij eigenlijk hielemaol niet vraogt wat ik met dat geld wol.
Wat ik wel weet is dat ik graag borduurwarkies wol kopen, Van die borduurwarkies met veurbedrukte kruusies. En kralen. En boeken.

Die boekentasse kwam d’r; lichtbruun met binnenin twee grote vakken en twee kleine vakkies veuran veur de agenda en het etui. Toen ik een jaor later hen de MAVO gung was het net mode um een gekleurde boekentasse te hebben; veul klasgenoten leupen met gruune, gele en rooie  leren boekentassen, dus mien lichtbruune tasse was geliek al niet hiel hip.

Die tasse heb ik vier of vief jaor gebruukt.
Toen ik hen de HAVO in Assen gung weur het mode om de boeken met hen schoele te nimmen in een pukkel, zo’n soldaotentasse en de stevige leren boekentas (die netuurlijk nooit ofgung) stun ongebruukt op mien kamer.
Ik wol d’r ok niet meer met zien worden.
Hopeloos olderwets, zu’n degelijke schoeltasse.

“Nemst doe die leren tasse niet meer met hen schoele?” vreug mien va.
Hij vun mien verhaal over dat ‘die ollerwetse tasse hielemaol niet meer kun ‘ natuurlijk flauwekul.
Hij gung hum dan zölf wel gebruuken.
Hij deur zien kaorten en campinggidsen d’r in.

De tasse bleef veur mij altied verbunden met de megapries van honderd gulden en het vage gevuul daorbij dat het mien pries was, maor die tasse niet mien idee.
As ze die honderd gulden op mien spaarbankboekie zet haarn (wat eerst de bedoeling was) dan was het opgaon an de aanbetaling van oons eerste huus aan de Vaortweg in Smilde in 1985.
Want veur honderd gulden borduurwarkies, kralen en boeken veur een kiend van 11?
Dat was sowieso niet gebeurd; het was 1972.
Toen klotste het geld nog niet tegen de plinten omhoog……