Categorie: Alledag Pagina 126 van 263

10 april: Coronaproof collecteren.

Door Ada

Op 10 april 2020

Deze week begon een nieuwe reeks ‘Met het mes op tafel’, naast 2 voor 12 één van mijn favoriete tv-quizen.
Het programma is helemaal aangepast aan de Corona-crisis.
De kandidaten zitten minstens 2 meter van elkaar af, er is geen publiek en iedereen draagt plastic handschoenen.
Er wordt ook geen geld meer ‘in de pot gegooid’; daarvoor hebben ze een briljante oplossing bedacht.
De kandidaten leggen hun inzet naast zich neer op tafel en als bekend is wie heeft gewonnen komt Herman met een lange stok met een bakje er aan het geld bij de verliezers ophalen en deponeert het bij de winnaar.
Hilarisch om te zien, dat gehengel.

Als je ook kerkmens bent weet je vast wel waar het mij aan doet denken…..

Jaaah! Aan die collecte-hengelzakken, waarmee vroeger in de kerk het collectegeld werd opgehaald.
In Roderwolde worden ze nog gebruikt als daar een viering wordt gehouden.
Ook in de Catharinakerk hangen ze nog, maar dat is alleen maar voor show, daar hebben we, net als in Op de Helte, doorgeef-collectezakken met twee handvatten.

Als we weer bij elkaar mogen komen in een kerkdienst dan gaan we ze vast weer gebruiken.
Antieke collectehengels: CORONAPROOF!

Reageren

9 april: Eerlijk verdiend.

Door Ada

Op 9 april 2020

In Alledag

De afgelopen weken volgde ik de serie ‘De zware jas van Beatrix’.
Een portret van de vorstin die van 1980 tot 2013 Nederland regeerde.
In deze serie vertellen direct betrokkenen, vaak voor het eerst en tot in persoonlijke details, hoe Beatrix van het koningschap een baan maakte.
Wat me weer opviel: het verschil tussen de festiviteiten van haar troonsbestijging en haar troonsafstand.
Toen ze aantrad in 1980 was het draagvlak voor het koningshuis behoorlijk geslonken door de strapatzen van Juliana en met name Bernhard.
Beatrix stond met Claus en haar vader en moeder op het balkon zorgelijk naar de horizon te kijken waar het compleet oorlog was.
Willem Alexander stond 33 jaar later met Maxima en zijn moeder stralend te kijken naar een fantastisch volksfeest.

De documentaire was met zorg gemaakt en deed beslist recht aan prinses Beatrix.
Het gaf een goed beeld van haar leven; vooral de laatste aflevering, gisteravond, maakte indruk op me.
Als je zo in vogelvlucht de laatste 15 jaren van haar koningschap beziet, dan kun je niet anders dan constateren dat ze hele sterke vrouw is die haar ‘baan’ altijd voorop stelde.
De fotograaf die haar laatste statieportret maakte zat ook in de uitzending.
Hij had haar gevraagd of hij nog iets moest doen aan haar rimpels, of die nog wat geretoucheerd moesten worden. “Nee hoor. Die heb ik allemaal eerlijk verdiend.”

Respect.
Dat verdient ze.

Heb je de afleveringen gemist?
Klik dan hier je kunt ze nog terugzien.

Reageren

6 april: Verloren en teruggevonden – KRO’s Goudmijn.

Door Ada

Op 6 april 2020

In Alledag

De Nederlandse radio is onderverdeeld in zenders, die een bepaalde doelgroep bedienen.
In mijn jeugd luisterde ik naar Hilversum 3, later werd dat Radio 2 en tegenwoordig staat mijn radio afgestemd op Radio 5.
In de Radio 2 periode had ik één favoriet programma dat ik bijna nooit miste: KRO’s Goudmijn met Stefan Stasse. Het was te beluisteren op zaterdagmiddag van 14.00 – 16.00 u en op dat tijdstip maakte ik mijn keuken schoon: aanrecht, gasstel, afzuigkap, koelkast.
Radio aan, lekker aan het werk en genieten.

Goudmijn (afbeelding: Radio 5) is het programma van de mooie verhalen, de maffe tekstjes tussendoor, bijna vergeten muziek, oude reclameboodschappen en fragmenten van televisie- en radioprogramma’s. Stefan Stasse presenteert het programma met meneer van Aalst, die als een soort side-kick aanvullende informatie geeft en inmiddels zelf een eigen rubriekje heeft; Meneer van Aalst graaft dieper.
Tot mijn grote teleurstelling werd het programma op een gegeven moment verschoven naar een andere zender en een ander tijdstip en dat kwam mij gewoon niet uit: zondagmiddag van 2 tot 4.
Zondagmiddag. Dan doe ik andere dingen, meestal samen met Gerard, gezin, familie of vrienden. Heel af en toe hoorde ik Goudmijn nog wel eens; toevallig in de auto of als de radio per ongeluk op zondagmiddag ergens aan stond.

En toen kwam het tijdperk van de podcast.
Het duurde even voor ik het ontdekte, maar die achterstand heb ik inmiddels ruimschoots ingehaald. Eerst luisterde ik de hele serie ‘Radio-reuzen‘ van Bert Kranenbarg en nu luister ik programma’s terug, o.a. Goudmijn.
Bij vervelende houdhoudelijke klussen (alle huishoudelijke klussen dus) luister ik altijd met oortjes in naar Radio 5 en als daar niks leuks op is luister ik naar Stefan en meneer van Aalst.

Afgelopen zaterdag luisterde ik naar de aflevering van 29 maart.
Genieten, ondanks het stomme soppen van de vloeren beneden.
Zaterdag draaiden ze o.a. Liesbeth List met ‘de vluchteling’ en een ontroerende uitvoering van Johnny Cash van ‘You’ll never walk alone’.
Stefan belde met ene Elmira, die naar de studio een foto van zichzelf met een gebakje had geappt; ze was jarig maar ze was helemaal alleen. Blij verrast was ze met het telefoontje!
Ze draaiden voor haar “Happy Birthday’ uit de tv-serie Bonanza en Stefan en meneer van Aalst zongen mee.
Daarna hoorden we nog even een stukje uit die onvergetelijke serie en de titelsong.
Dan heb ik de mannen met hun paarden en hoeden alweer op mijn netvlies.
En daarom is het zo’n geweldig programma.

Reageren

5 april: Jesse uit Sneek.

Door Ada

Op 5 april 2020

In Kerk & gemeente, Sweet memories

Vandaag is het zondag 5 april: Palmpasen. Vanmorgen zou het Af&Toe-koor meewerken aan de feestelijke viering in Op de Helte. Donderdag 12 maart had ik hierover overleg gehad met ds. Walter Meijles en we hadden uitgezocht wat het koor zou gaan zingen. Maar vrijdag 13 maart tekende zich aan de horizon al af wat nu realiteit is: intelligente Corona-lockdown. Geen gewone kerkdienst, geen palmpasenstokken maken en geen Af&Toe-koor.

Maar wel een viering, zij het in sterk afgeslankte vorm, te volgen via kerkomroep.
Gerard en ik bekeken hem vanmorgen in de huiskamer.
In de loop van de week was gemeenteleden gevraagd om foto’s te sturen van palmpasenstokken uit het verleden of van nu; in de viering kregen we die te zien: wat leuk! Ook zagen we een tv-opname van de IKON uit 2002 waar onze eigen gemeenteleden, maar dan 18 jaar geleden, het lied ‘Hef op, uw hoofden’ zingen.
Een prachtige bijdrage was er van een jong gemeentelid: Lieke Venema. Zij speelde voor ons op een zelf opgenomen filmpje op piano ‘Stairway to heaven’.

In zijn overdenking vergeleek ds. Walter Meijles de situatie in Jeruzalem destijds met die van ons in Coronatijden.
Hij nam ons mee in zijn fantasie en vroeg ons ons voor te stellen dat het oktober 2020 is. De samenscholings-maatregelen in Nederland zijn al een stuk versoepeld en we bevinden ons op de Dam in Amsterdam. Dan komt iemand op een brommertje het plein op gereden met heel veel mensen erbij die met hun jassen zwaaien en groen van de bomen trekken; daar krijgen ze dan achteraf een boete voor. Het is een tumult van jewelste. De Amsterdammers verzamelen zich en vragen zich af: “Wie is die man?”
“Dat is Jesse uit Sneek, in Friesland! Hij heeft een vaccin ontwikkeld tegen het Coronavirus!” Nou, dat vindt men natuurlijk interessant. Mensen verzamelen zich voor het Nationaal Monument waar Jesse de mensen toespreekt. “Mijn medicijn is niet van deze wereld, maar het is van de geest. Saamhorigheid, gerechtigheid, gulheid en liefde zullen de gevolgen van het coronavirus oplossen en ons zo genezen”.
Iemand uit het publiek roept: “Heb je geen spuiten bij je dan?”
“Nee” zegt Jesse “maar ik kan jullie injecteren met dit visioen van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.”
“O. Laat dan maar, malloot.” De mensen lopen weg en gaan over tot de orde van de dag.

Wat leren wij van dit spiegelverhaal?
Dat medemenselijkheid, liefde, trouw aan elkaar en zorg voor elkaar de bouwstenen zijn die wij kunnen aandragen en daarmee ons steentje kunnen bijdragen aan het oplossen van de Coronacrisis.
Wil je deze viering ook beluisteren/bekijken?
Kerkomroep – 5 april – Catharinakerk – 09.54 u.

Als bonus op dit blog vandaag een opname van het Oecumenisch Kinderkoor Roden (opgericht door Gerard en mij in 1992). Het koor zingt op een kinderkorenfestival in 1996 het palmpasenlied ‘Wij zwaaien met takken’ van Elly en Rikkert Zuiderveld. Dat lied hadden wij anders vandaag met het Af&Toe-koor gezongen. Onze oudste dochters staan vol overgave te zingen, temidden van hun toenmalige vriendinnetjes/medekoorleden.

Het gaat hier om een stukje van een oude videoband uit ons privé-archief, de kwaliteit is niet zo goed. Maar wel sweet memories.
Als je op onderstaande link klikt, verschijnt er links onder in je scherm een tabje waar je op kunt klikken.
Kinderkoor op het festival in Westerbork

Reageren

4 april: Devil’s bridge in Hinterland.

Door Ada

Op 4 april 2020

In Alledag

Er zijn soms van die televisieprogramma die zo’n indruk maken, dat ze in je geest blijven haken. Zo’n programma was de eerste aflevering van de politieserie ‘Hinterland’. Die aflevering heette ‘Devils bridge’; ik zag hem op een avond dat Gerard niet thuis was.
Een sinister verhaal over een oud kindertehuis dat op een rots stond, vlakbij een waterval en een brug tussen de rotsen, ‘Duivelsbrug’ genaamd. De ex-directrice van dat tehuis was in haar huis vermoord (daar was een bloedbad aangetroffen) maar haar lichaam was over de brug gegooid en dreef onderaan de waterval in het water.

Totzover de setting. Meer ga ik er niet over zeggen, want misschien wil je de serie nog zien. Meer afleveringen had ik destijds niet gevolgd, daar hebben we normaal gesproken geen tijd voor, maar wat is het grootste voordeel van de Coronacrisis? Tijd.
We kregen een paar weken geleden de beschikking over Netflix en we gingen alle afleveringen van Hinterland volgen.
Mooie detective serie, wel wat somber en donker.
Het speelt zich af in Wales en daar lopen de mensen kennelijk niet over van vriendelijkheid.
We zien overwegend stugge, norse en zwijgzame mensen.

Hinterland wordt opgenomen in Aberystwyth in het graafschap Ceredigion, waar de serie zich ook afspeelt. Gerard en ik zitten soms met open mond naar het landschap te kijken; het is een dunbevolkt gebied en sommige beelden zijn idyllisch, maar soms ook desolaat.
Leuk weetje: elke scene van de televisieserie wordt tweemaal opgenomen: in de Engelse taal én in het Welsh, de taal die in Wales wordt gesproken. Je kunt het vergelijken met het Fries en het Nederlands.

We begonnen weer bij aflevering 1 en daar was hij weer: Devils bridge.
Weer zat ik met ogen op stokjes te kijken.
Weer net zo eng en weer net zo mooi om naar te kijken.
Wat een indringende beelden, wat een mooi stukje Wales; de waterval is prachtig en de brug is door zijn naam alleen al onheilspellend.
Gerard en ik vroegen ons af of de plek ook veel toeristen zou trekken en zochten het op op internet. Toen kwam al gauw de ontgoocheling: het is de meest bezochte toeristische trekpleister van Wales, je moet behoorlijk betalen om het gebied überhaupt in te kunnen en je maakt in drommen de wandeling naar de waterval.
“Net als bij die waterval in het Atlasgebergte in Marokko dus” constateerde Gerard.
Daar kon je ook tot halverwege het pad naar de waterval nog tapijten en arganolie kopen.

Wat wij zagen in Hinterland is dus voor de serie even aangepast.
De toeristische toeters en bellen krijg je daarin niet te zien.
Hierbij een link naar de website van de attractie ‘Devils bridge’.
Daar vind je heel veel informatie: de oude legende die bij de brug hoort, de locale geschiedenis en heel veel mooie foto’s.

Reageren

3 april: Wederzijds genoegen.

Door Ada

Op 3 april 2020

In Alledag

Met met mijn broer heb ik het wekelijkse wandelen weer opgepakt.
We gaan niet koffiedrinken, spreken ergens buiten af en houden anderhalve meter afstand.
“Zullen we weer naar Norg? Dan rijden we allebei een stukje.”
Prima, donderdagmorgen 10.30 uur op de Brink.
We wandelden richting Peest, sloegen na de bebouwde kom rechtsaf en liepen zo een rondje om Norg heen.

Vanaf de Brink naast de Margaretha-kerk kom je richting Peest vanzelf op de volgende brink; Norg heeft nog 5 traditionele brinken. Daaromheen staan mooie, veelal gerestaureerde boerderijen. Wat een plaatje!
Het was erg rustig overal; af en toe kwamen we een wandelend stel tegen en hier en daar een hardloper/fietser. We zijn bevoorrecht dat we in zo’n dunbevolkte provincie wonen.
Toen we het dorp uitliepen kwamen we langs de essen, die er keurig zwart geploegd bij lagen.

Toen we het dorp weer in liepen hadden we nog geen uur gewandeld, dus we maakten nog een ommetje. Achter de molen vonden we een wit hek met een bordje dat het hier een opengesteld particulier wandegebied betrof.
En dan ben je ineens in een andere wereld; een prachtig park met wandelpaden, een vijvertje, een oude tuin en eeuwenoude bomen. Met af en toe tussen de bomen door zicht op een mooi wit oud huis.
We waren allebei eigenlijk wel nieuwsgierig wat dat dan voor een huis is; Henk is per slot van rekening mijn broer en we delen een aantal gezamenlijke interesses, o.a. geschiedenis.
(Foto links: in de verte schemert het witte huis, daarachter, achter de bomen, zie je de toren van de Margarethakerk, klik op de foto voor een vergroting).
Een landgoed? Drentse adel? We filosofeerden er wat over, maar we kwamen er niet uit.
“Ik zoek wel even op internet, ik kom er vast wel achter.”

En inderdaad: ik vond het antwoord op ‘Monumenten.nl’.
Weinig spectaculair moet ik zeggen…. niet oud, niet uniek en niet adelijk.
Het wordt zelfs niet ‘van rijkswege beschermd’.

Statig en karakteristiek gelegen WOONHUIS, deel uitmakend van een voormalige boerderij van het ‘landherentype’. Het woonhuis is gebouwd in 1938 in opdracht van de familie Pelinck na afbraak van twee oudere woonhuizen. Het ontwerp, dat refereert aan de neo-classicistische vormentaal, is van de Groninger architecten J. Kuiler en L. Drewes. Het geheel is omgeven door een ruime tuin met oprijlaan en enkele oude bomen; aansluitend ligt een tot wandelpark ingericht ouder terrein met onder meer verwilderde houtwallen.

…verwilderde houtwallen…

Geen deftigheid en geen huisspoken dus. Maakt natuurlijk ook geen bal uit; het is een mooi wandelpark en wij hebben genoten van deze verrassende wandeling langs ‘de verwilderde houtwallen’.
Mijn broer constateerde: “Wel erg fijn om in deze tijd van isolatie even iemand anders te spreken.”
Het genoegen is geheel wederzijds.

Reageren

1 april: Is dit een grap…. of om te huilen?

Door Ada

Op 1 april 2020

In Alledag

Gisteravond zei ik tegen Gerard: “Nou hoop ik dat ik morgen wakker wordt en dat dan op de radio is dat Rutte heeft gezegd dat het allemaal één grote 1-april-grap is geweest!”
Maar helaas…..
Was eigenlijk ook niet zo’n leuk grapje geweest.

“Tot 28 april thuis blijven” was de boodschap van de persconferentie gisteravond.

Nog minstens vier weken.
De dagen rijgen zich aaneen.
Omdat Gerard en ik thuis werken is er een duidelijk verschil tussen de werkdagen en het weekend.
Boven hebben we een echt ‘kantoor’ ingericht op de oude kamer van Harriët, daar is

cockpit!

Gerards werkplek, (hij noemt het zelf zijn cockpit) daar zit hij bijna alle dagen van de werkweek, behalve op woensdag.

Op mijn werkdagen zit ik beneden aan de keukentafel met mijn laptop, telefoon en werkmappen.
Behalve op woensdag! Dan mag ik in de cockpit en heeft Gerard op zijn vrije dag ‘het rijk alleen’.

Alleen werken is natuurlijk prima: alles wat ik nodig heb heb ik bij de hand en ik heb gezelschap van o.a. Jeroen van Inkel en Hans Schiffers van Radio 5.
Maar voor iemand die graag onder de mensen is voelt het ook ‘allenig’.
Natuurlijk: ik bel mensen voor het maken van afspraken en heb telefonische werkoverleggen.
Twee keer in de week bel ik met duo-baan collega Jacquelien en af en toe zoek ik contact met een oud-collega uit het Heijmanscentrum en praten we even bij.
Een bijzonder aspect van mijn werk in deze dagen is dat ik sinds vorige week een andere baan heb binnen Lentis.
Dat betekent dat ik weer in Groningen mag werken en dus ook weer op de fiets naar het werk kan.
Maar de kerstboom staat nog in Zuidlaren en die blijft daar ook nog wel even staan……Aaltje gaat wel fietsen, maar niet naar het werk.
Nu werk ik dus al samen met mijn nieuwe collega’s maar ik heb ze nog niet gezien!

Vandaag is het 1 april.
Grapjesdag.
Een schoonzoon had op het interne netwerk van zijn werk gedeeld dat hij het bedrijf ging verlaten.
Dat leverde een lawine aan reacties op en het hield de gemoederen behoorlijk bezig.
Opluchting alom toen bleek dat het maar een grapje was.
Dat wel, corona dus niet.

Dit blog besluit ik met een quote van Levi Weemoedt:
April – alle vogels zijn nesten begonnen en wij zitten er ook flínk in.

Reageren

30 maart: De zondag van Bonny, Mozes & bijpraten.

Door Ada

Op 30 maart 2020

In Alledag, Kerk & gemeente

Heb jij al een knuffelbeer voor je raam staan?
Nee?
Vraag je je dan misschien af waarom heel veel mensen een knuffelbeer voor hun raam hebben staan?
Wel: hierom.
‘Berenjacht voor kinderen door Coronacrisis, populair in Nederland’.
Bij ons staat ‘Bonny de Beer’ voor het raam.
Doe ook mee!
Kleine moeite, groot plezier.

Gisteren was het zondag; we rekenden op een rustige dag, maar het werd een mooi gevulde dag. We zetten de klok niet vooruit om twee uur in de nacht, dus dan is de morgen al een uur korter. We voerden bijna twee uur (!) een gezellig skype-gesprek met mijn neef en nicht uit Apeldoorn, die we eigenlijk deze zondag op bezoek zouden krijgen, we aten een kop soep en daarna bekeken we de kerkdienst, opgenomen in de Catharinakerk.
De derde zondag op rij dat we niet in de kerk zaten en het lijkt er op dit moment niet op dat we er snel weer zullen zitten.
Nu zingen met de hele gemeente er niet in zit krijgen we andere alternatieven voorgeschoteld. Opnames van ‘Nederland zingt’ van de EO bijvoorbeeld of uitvoeringen van een koor. Gistermorgen was er heel verrassend een lied van Louis Armstrong; we hadden het verhaal van Mozes gehoord die weer naar farao ging om een volgende plaag aan te kondigen en daarna hoorden we de oude gospel ‘Go down Moses‘.
O man, wat mooi. Dat mag, net als het dansje van de dominee vorige week, wel vaker in onze kerk.

Wat proefden we in deze viering?
Mensen: wees een beetje flink in deze moeilijke tijden.
Tegenslag overkomt je, hoe je er mee om gaat is een keuze.

…..huiswerk even uitstellen…..

Verder kregen we als huiswerk een vraag mee.
Welke verandering die voortkomt uit deze coronacrisis zou je willen behouden als dit allemaal voorbij is?
Ik was wel benieuwd naar het antwoord, maar dominee Van Dijk liet de vraag onbeantwoord. Hij zei ‘Amen’.
We laten deze vraag even liggen, dat deden we vroeger ook wel eens met huiswerk; eerst maar eens zien dat we hier met z’n allen goed doorheen komen.
Deze digitale kerkdienst ook kijken en/of luisteren?
Kerkomroep – Roden – Catharinakerk – 29 maart – 09.53 u

Rond half vier hadden we met onze vriendengroep afgesproken voor een groeps-app-videogesprek; de laatste keer dat we elkaar spraken was op vliegveld Eindhoven na onze Marokko-reis.
Sommigen zaten met een wijntje en een kaasje op de bank (“dat hebt wij allemaol nog over van die verjaordag die niet deur gung!”), wij zaten nog aan de thee met paaseitjes.
Man, man, wat heb je dan ook weer veel te vertellen en te delen.
Na zo’n dag besef je eens te meer hoe fijn het is dat we de digitale mogelijkheden zo goed kunnen gebruiken. In het pré-corona-tijdperk werden we gewaarschuwd voor een manier van leven die zich vooral via het beeldscherm voltrekt.
Sociale armoede, gebrek aan empathie, kortom, er was van alles om kritisch op te zijn.
Tuurlijk.
Maar tel uw zegeningen.

Reageren

29 maart: Bos? In Assen?

Door Ada

Op 29 maart 2020

In Alledag

Toen we nog los mochten lopen in Nederland ging ik iedere week met mijn broer een wandeling maken. Wij gaan dat zeker weer oppakken als het ons gegeven is, maar nu even niet. De laatste keer was donderdag 12 maart en het lijkt een eeuwigheid geleden.

“Zullen we naar het Asserbos?” stelde hij voor.
“Dan drinken we even koffie bij het ‘Duurzaamheidscentrum Assen‘.
Wij woonden vroeger in Hoogersmilde heel dicht bij het Drents-Friese Wold en ook bij ons in Roden in de kop van Drenthe zijn bossen genoeg om in te wandelen en te fietsen, dus ik was nog nooit op het idee gekomen om in het Asserbos te gaan wandelen. Sterker nog: ik zat twee jaar op de HAVO in Assen en heb daar vervolgens 7 jaar op het parket van de Officier van Justitie gewerkt en ik was nog nooit bij de kinderboerderij in het Asserbos geweest.
We kozen de ‘blauwe pijltjes wandeling’ en liepen een dik uur.
Mijn broer zat ook in Assen op de middelbare school en woont al jaren in Assen; hij weet de weg en weet veel van de omgeving.

Hij wees me op het gebouw van RTV-Drenthe en op het eerste woonhuis van zijn schoonouders, het huis waar mijn schoonzus Annette is geboren.
“Kijk, we lopen nu achter uitspanning ‘De Hertenkamp’.”
O ja.
Aan de overkant was zalencentrum Bellevue, waar je rijexamen deed.
We haalden herinneringen op aan rijschoolhouder Roelf Houwer uit Smilde; de hele familie heeft bij hem rijexamen gedaan. De sterke verhalen komen nog wel eens voorbij op een verjaardag en worden door de jaren heen steeds sterker.

De wandeling was 9 kilometer en het pad was niet overal even goed begaanbaar.
Er lagen grote plassen, soms was het modderig, soms glibberig en soms zelfs uitgesproken drassig. Wat een avontuur heeee!
En wat een verrassend mooie omgeving!
Ondertussen kwamen bij ons de herinneringen weer boven van muziek uit de jaren ’70 en hoe we daar samen (ondanks onze puberruzie’s) ontzettend van konden geniet.
Deze wandelingen met mijn broer zijn een erg aangename bijvangst van een op zich vervelende gebeurtenis: de nasleep van een longembolie.
Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht.
En ik weet inmiddels wat Assen, naast een heerlijk vertrouwd winkelcentrum, nog meer te bieden heeft.

Reageren

28 maart: De 40-dagentijd & tip van Scherder.

Door Ada

Op 28 maart 2020

In Alledag

Op 14 maart schreef ik voor het laatst over ons 40-dagen-project Heel Holland Vast.
Vorige week was het de bedoeling dat we onze kledingkast kritisch bij langs zouden lopen.
Kleding die je niet meer draagt kon naar de kledingbank of naar het Leger des Heils.
Voor ieder kledingstuk dat je weg deed kwam er € 0,50 in de spaarpot.
25 stuks verzamelden we, wat dus voor het ZWO-doel € 12,50 opbracht.
Bonus: een opgeruimde kledingkast met keurige stapeltjes.

Deze week was het de bedoeling dat je kaartjes ging sturen.
Er stond niet bij aan wie, dat mocht je zelf bedenken.
11 kaarten hebben we in de loop van de week verstuurd.
De moeders van onze vrienden bijvoorbeeld.
En twee tantes van moeders kant.
Het leverde nog weer leuke telefoongesprekjes op toen de kaartjes waren aangekomen.
“Bedankt voor jullie kaartje. Lief ja! Hoe is het bij jullie?”
We hoefden geen geld te doneren in het spaarpotje, maar we hebben toch voor ieder kaartje € 0,50 gedoneerd, wat dus vijf en een halve euro opleverde.

Toen we met deze vastenspaarkaart begonnen zag de wereld er nog heel anders uit.
Er bereiken ons verhalen over lange dagen, eenzaamheid, crisissituaties in ziekenhuizen en dagelijks komen er verontrustende cijfers voorbij.
“Hoe kom je de dagen thuis een beetje goed door?” is de vraag die menigeen zich stelt.
Van dochter Frea kreeg ik een link naar een YouTube-podcast van Tim Hofman (de BOOS Anti Corona Depressie podcast), met daarin een gesprek met hersenprofessor Erik Scherder over het onderwerp ‘Zo houd je je hersenen gezond’.
Hierbij een link naar die video
Frea schreef er bij: “Alleen Scherder horen? Dan moet je bij ongeveer 11.00 beginnen.”

Scherder geeft het advies om je iedere dag een aantal doelen te stellen.
Schrijf ze op en vink ze af: dat geeft je een voldaan gevoel en geeft zin aan je dag.
Vanmorgen heb ik ons prikbord* in de woonkeuken helemaal leeggehaald (hing helemaal vol met geboortekaartjes, aanbiedingen, folders, bonnen etc.) en opnieuw ingericht.
Middenin hangt de vasten-spaar-kaart en daarnaast hebben Gerard en ik allebei een kant.
Aan onze eigen kant schrijven we iedere dag ’s morgens een aantal dingen die we die dag willen gaan doen, bijvoorbeeld accordeonnen, blog schrijven, Trijn bellen en wandelend katoen brengen naar Sijcolien. Gewone dingen dus.
Als ik ze gedaan heb vink ik ze af.
Het helpt bij het aanbrengen van structuur in de dagen.
Zo moeten we het maar zien te redden.
Koez’n op mekaar en kop d’r veur.
We zitten allemaal in het zelfde schuitje en het is geen oorlog.

* prikbord: dat is natuurlijk al jaren een whiteboard, maar prikbord is de term die zo in mijn brein is ingesleten, dat krijg ik er niet meer uit. Prikbord dus.

Reageren