Categorie: Alledag Pagina 14 van 298

Zaterdagavond.
We kijken naar het Journaal van 20.00 uur.
Op zorgelijke toon vertelt de nieuwslezer dat de regering over een paar jaar 7 miljard te kort heeft want er komt een groot probleem op ons af: de vergrijzing.

‘Dat ben ik….’ denk ik dan.
Met mijn geboortejaar 1960 vorm ik de achterhoede van de babyboomers,
Afgelopen week vroeg een collega mij hoe lang ik al werk en ik hoorde mezelf vertellen over mijn eerste baan bij Iwema in 1979 (6 weken maar….) en mijn eerste weken datzelfde jaar bij het Parket van de Officier van Justitie in Assen. Over de grote Remington schrijfmachine, waar iedere accept-girokaart voor de bekeuringen allemaal afzonderlijk werden ingedraaid.

Een ander tijdperk.
Toen woonde ik nog bij mijn ouders thuis, had nog niet eens verkering met Gerard en vond mijn collega’s allemaal stokoud, behalve Zwanet en Trientje, want die kwamen ook net van de HAVO. Dat is dus nu 46 jaar geleden.
De collega die ik vertelde over mijn eerste werkervaring vindt mij nu stokoud.
En vanuit haar beleving ben ik dat natuurlijk ook; ze is jonger dan mijn jongste dochter.

Nou moet ik toegeven dat ik ook niet heel erg mijn best doe om er jong en flitsend uit te zien. Botox en fillers zijn aan mij niet besteed: mijn rimpels zijn duidelijk zichtbaar en je ziet mij ook niet meer in de de laatste modetrends lopen. Verder werk ik (nog) niet met AI en duurt het altijd even voor ik weer gewend ben aan een nieuwe manier van opstarten (met digitale identificator) of aan ‘werken in the cloud’.  Maar ondanks dat ben ik nog steeds van toegevoegde waarde op mijn werk.

Soms denk ik nog wel eens aan al die ‘stokoude’ collega’s bij Justitie destijds.
Meneer Kruidhof en meneer Kok, de leidinggevenden van mijn vaders leeftijd waren toen jonger dan ik nu ben.
Liesbeth, een vrijgezelle dame die tegenover mij zat was begin dertig; zo oud als onze kinderen nu ongeveer.
Van mijn naaste collega’s destijds is iedereen al overleden: Roel, Klaas en Zwanet.

We schuiven op in de tijd.
Maar zijn we een probleem?
De vergrijzing biedt ook kansen.
In Hoogezand breidt de Mölnlyke fabriek uit; die produceert voornamelijk incontinentieprodukten….. 😉

Donderdagmorgen kwamen The Cats weer voorbij op Radio 5 met (wat mij betreft) één van hun mooiste nummers: Scarlet ribbons.
Een dijk van een smartlap over een klein wondertje.
De vader (maar kan ook een moeder zijn, het wordt ook door vrouwen gezongen) gluurt even in de slaapkamer van zijn dochtertje om welterusten te zeggen en hoort de dochter bidden om “scarlet ribbons for my hair”, scharlakenrode linten voor haar haar.
Het is laat, er zijn geen winkels open in de stad en er zijn nergens linten te krijgen.
De zanger heeft de hele nacht “pijn in zijn hart”, maar als hij bij zonsopgang weer in de slaapkamer van zijn dochter gluurt, ziet hij daar prachtige “scharlaken linten” in een vrolijke overdaad liggen. De zanger zegt dat zelfs als hij honderd wordt, hij nooit zal weten waar de linten vandaan kwamen.

Het is al een oud lied, geschreven in 1949 door Evelyn Danzig (muziek) en Jack Segal (tekst).
Het werd in datzelfde jaar al uitgebracht door Jo Stafford en dat klinkt heel anders dan de galmende uitvoering die wij zo goed kennen van The Cats.
Hierbij een link naar haar versie.
Een paar jaar later, in 1952, werd het op de plaat gezet door Harry Bellafonte.
Heel gevoelig gezongen, kijk en luister maar eens naar deze uitvoering.
In 1959 kwamen ‘The Browns’ (een broer en 2 zussen) in Amerika met hun zoete, meerstemmige versie.
Heel anders! Luister er hier maar eens naar.

Mooi allemaal.
Lekker zwijmelen.
Maar de mooiste, emotioneelste, meest dramatische en sentimentele versie van deze oer-smartlap komt van The Cats.
Met die heeeeeerlijke uithalen van Piet Veerman.
En die violen!
Zucht. 

Vandaag roep ik even het blog in herinnering dat ik schreef over de bruiloft van Rick en Anouk op donderdag 5 juni.
Daarin schreef ik deze alinea:
Verder zong de hele zaal heel blij en overtuigend mee met een lied dat ik nog nooit gehoord had; over dat het warm was en dat de zon weer ging schijnen? Zoiets. Ik stond aan de kant het allemaal aan te zien en voelde mij als mijn ooms en tantes op onze bruiloft.
Wat ik hoorde was TIS …. WARM…. en dan iets onverstaanbaars en dan ZON GAAT SCHIJNEN.
Ik kan dan niet uitstaan dat werkelijk iedereen zo’n liedje mee staat te zingen en dat ik het nog nooit gehoord heb.

Gisteren op mijn werk hoorde ik het liedje bij Daniël Dekker tussen de middag op Radio 5.
De radio staat altijd heel zacht aan, want anders heb je er last van, maar ik herkende het onmiddellijk.
In mijn middagpauze zocht ik op de playlist hoe het nummer nou heette.
Er stond ‘Blikkendag’.
Dat kon in mijn beleving niet kloppen, maar ik zocht die titel toch even na via Google en wat schetst mijn verbazing: dat was dat liedje.
Ze zingen niet TIS …. WARM…. maar TIS ….VAN….DAAG BLIKKENDAG!

Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd, mijn vraag is beantwoord en ik weet nu wat ze zingen.
Maar ik ga geen link op dit blog zetten; als je het wil horen, zoek je het zelf maar even op.
Ik zal het nooit meezingen.

‘Blikken’ ken ik eigenlijk vooral van het gezegde ‘zonder blikken of blozen’.
Daarover schreef ik in 2016 een verhaal onder de titel ‘Onan de duif’.
Vandaag in de herhaling. Omdat dit blog over blikken-dag gaat.
Geniet er van!

Op dinsdag 28 juni 2016 schreef ik over het afscheid van iemand van de cliëntenraad waar ik ook aanwezig was. Daar hoorde ik een humoristisch verhaal dat ik mijn lezers niet wil onthouden.
Naast de gebruikelijke boekenbonnen en bloemen kreeg de vertrekkende voorzitter ook een klein belletje met een spiegeltje. “Voor je kleine vriendje dat ik altijd op de achtergrond hoor als ik met je telefoneer”  verduidelijkte de gever.
Het vriendje  bleek een tortelduif te zijn die Onan heette.
“Wie noemt zijn duif nou zo?” dacht ik.
De enige Onan die ik ken is een personage uit de bijbel (Genesis 38). Hij was de tweede zoon van Juda (zoon van Jakob). Zijn oudere broer Er was overleden en de Joodse wet schreef voor dat diens broer dan voor nageslacht bij de weduwe moest zorgen. Onan vertikte dat. “Hij verspilde zijn zaad op de grond” staat hierover in de bijbel.
Het woord onanie is gebaseerd op zijn naam.

De bewuste duif was inderdaad naar die Onan genoemd.
“Waarom?” vroeg ik de vertrekkende voorzitter.
Hij vertelde zonder blikken of blozen het bovenstaande verhaal. De duif bleek een rommelige eter te zijn. “Als we vogelzaad in zijn bakje doen dan pikt hij daar zo wild in om dat het zaad alle kanten opvliegt. Hij verspilt dus zijn zaad op de grond.”

Zelden zo’n originele naam voor een dier gehoord…..

Zondagmiddag kwamen de vrienden langs voor Gerards verjaardag. Nelly appte van te voren dat ze theezakjes voor me mee zou nemen, “maar schrik niet van de hoeveelheid….” schreef ze. Meestal krijg ik een diepvrieszakje vol, dus ik maakte me geen zorgen; 2 diepvrieszakken kan ik nog wel aan. Toen ze binnenkwamen ontwaarde ik een doos en een plastic zak.
“Dat zijn toch niet…..”
Ja dus.
Veul ja!
“Dat hebben jullie toch niet allemaal zelf opgedronken?”
Zelfs al zou het hele gezin meesparen, dan heb je nog niet zo’n grote hoeveelheid.
Was ook niet zo.
Er was een mevrouw in Beilen die al een hele poos theezakjes spaarde voor iemand anders, maar die had ze achteraf toch niet nodig.
Johan en Nelly kenden een mevrouw in Roden die kaarten maakt van theezakjes en hadden de hele voorraad meegenomen.

Gisteravond pakte ik alles uit en legde de hele verzameling op onze bank om te inventariseren wat ik nou eigenlijk had gekregen.
De mevrouw die gespaard had dronk zelf kennelijk vooral rooibos-met-honing thee, want daar had ik druivendozen vol van.
En nee, die ga ik echt niet allemaal bewaren, want ook al heb ik 21 zakjes nodig voor één kaart: dit is echt veel te veel.
Bovendien wil je ook wel wat afwisseling in kleur en patroon bij het vouwen.
Op onze keukentafel begon ik met het uitzoeken; ik maakte stapeltjes van de verschillende zakjes en na een uur sorteren lag de het hele tafelblad vol.
Toen we naar bed gingen was de hele voorraad nog niet uitgezocht, dus ik liet het liggen tot vanmorgen, toen maakte ik de klus af.
Maak je geen zorgen: dit vind ik leuk werk.
Familie-tic.

De zakjes van één smaak legde ik op één stapeltje, maar soms heb je van één smaak verschillende uitvoeringen.
Kijk maar eens naar de afbeelding rechts van de mango-thee. Dit zijn allemaal zakjes van Pickwick, die in de loop van de jaren de afbeeldingen hebben gemoderniseerd: zo lang spaarde die mevrouw dus al theezakjes!
Of één smaak met verschillende toevoegingen! Zo heb je bijvoorbeeld Fruit Infusion Strawberry, Fruit Infusion Raspberry en Fruit Infusion Strawberry&Raspberry. Echt waar. Onder het uitzoeken vroeg ik me af wat eigenlijk Infusion is. Wat is het verschil tussen infusie en thee? Ik zocht het op. Thee is altijd afkomstig van een theeplant en een infusie is een waterig aftreksel van een andere plant of plantenonderdeel. Thee is alleen thee als die gemaakt is van theebladeren.

Rooibos thee was bij de mevrouw erg populair: daarvan heb ik nu 6 soorten zakjes voorradig.
Het is toch gewoon niet te geloven; met vanille, met caramel&gember, met citrusvruchten, met honing, met mango&perzik en original. Denk even aan je oma en hoe die thee zette……

Inmiddels heb ik de zakjes gebundeld weggelegd en binnenkort (tijdens onze mini-zomervakantie) begin ik met kaarten maken van theezakjes die ik nog niet eerder had gezien.
Dan komen ook wel weer foto’s voorbij van hoe het is geworden!

Spaar jij ook theezakjes voor mij?
Laat maar even……. ik heb eerst wel genoeg!

Om met de vraag uit de titel te beginnen: Ja. Maar wel kouwe kant.
Maar dat maakt op de jaarlijkse Waninge Familiedag niet uit: iedereen hoort er bij.
Dit jaar kwamen we zaterdag de 5e juli bij elkaar aan de Van Lierswijk in Bovensmilde waar een zoon van Henk & Fijkje woont.
Nicht Miranda en ik zaten genoeglijk bij te praten toen Roelof en Ali het erf opreden; we dachten even dat ze ons omver zouden rijden, maar gelukkig: een meter of wat voor ons stopten ze.
Ze stapten uit om stoelen en tassen uit de auto te pakken, maar vergaten de handrem….. langzaam zagen Miranda en ik de auto op ons afkomen!
“ROELOF!! DIE AUTO….!”
Het zou niet het enige geschreeuw van de dag zijn.

Er was een grote schuur vrijgemaakt waar iedereen kon zitten en rond 12.00 uur waren de meesten er wel.
Dit jaar had Frea een bakblik vol brownies gebakken, waarop Miranda ogenblikkelijk vond dat zij en Frea ‘vandaag besties waren’.
Ze waren heerlijk.
Koelboxen, tassen, kratten: iedereen had weer van alles meegenomen. Het eerste deel van de familiedag is altijd hetzelfde: koffiedrinken, broodjes eten en bijpraten.
Het jongste familielid zat nog in de draagzak lekker tegen mama aan maar de overige kinderen (niet meer te tellen onderhand) vermaakten zich prima op het springkussen/buikschuif-waterglijbaan. Gerard had bij het opruimen van de garage de stelten van onze dochters gevonden: die had hij meegenomen naar de familiedag. Die moesten natuurlijk eerst worden uitgeprobeerd, en daarna werden ze verloot onder belangstellenden.

We deden een quiz, een aantal familieleden deed geblinddoekt een dansje en het sluitstuk van de quiz was een touwtrektoernooi: van alle groepen moesten 4 leden hun groep vertegenwoordigen.
Het was een hilarisch spektakel.
En wie nou precies welke groep vertegenwoordigde was ook niet helemaal duidelijk, maar er werd loeihard getrokken, aangemoedigd en geschreeuwd.
“NAOR ACHTER! TREKK’N! BIN IE NOU EEN WANINGE OF NIET…!?!

Om de pret te verhogen had men in de buikschuifwaterglijbaan een beetje zeepsop gedaan: daar werd het lekker glad en schuimig van.
Voordeel van ouder worden is dat je daar op je 64e niet meer aan hoeft te geloven; en aan dat touwtrekken heb ik ook niet meer meegedaan.
Ik moet maandag weer gewoon werken en ik zou niet de eerste zijn die op de eerste werkdag na de familiedag met een blessure op het werk verscheen.
Van het volleyballen, van de voornoemde buikschuifbaan of gewoon van het stoeien, klieren en ouwehoeren.
Ik hield het veilig en gezellig bij een potje klaverjassen.
“Ik weet niet heur” verzuchtte Hennie toen ze op klavers ging spelen “volgens mij gao ik zo nat as een knien’.
Niemand had ooit een konijn nat zien gaan, maar we houden hem er natuurlijk wel in….. dit konijn komt bij elke pot klaverjassen in de toekomst weer voorbij.

We besloten de dag met een patatje met verschillende soorten snacks, waarbij bijna niemand maar één keer voor de snackwagen in de rij stond.
Er was genoeg en we hebben het ons goed laten smaken!

Dit was de 36e familiedag Waninge, een traditie waar we mee begonnen in 1988.
Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het eerste blog dat ik schreef over onze familiedag  daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

“Dit is een bijzonder schilderij” zei de verkoper uit Drachten “en voor jou niet te duur!”
Deze verkoper was een bijzondere man met altijd een prachtig verhaal, die de grootste kringloop van Friesland uit de grond heeft gestampt; hij is onlangs veel te jong overleden.
Hij verkocht mij destijds het schilderij op de afbeelding hieronder.

Pastoor J.H. Janning, 1914-1980
Woning aan zee – olieverf

De man die het van mij kocht was iemand uit Haren; hij kwam op een zaterdagmorgen langs om het schilderij op te halen.
Op mijn vraag “Waarom koop je dit schilderij? antwoordde hij: “De kunstenaar, pastoor J.H. Janning, heeft mij gedoopt. Daarom verzamel ik schilderijen door hem gemaakt; inmiddels heb ik een hele verzameling van schilderijen van deze kunstenaar.”
Momenteel is deze verzamelaar niet meer betrokken bij de Rooms Katholieke kerk. De schilderijen van de pastoor  die hem heeft gedoopt, zijn nog de enige verbinding met deze kerk.

Johannes Hendrikus (Hein) Janning werd in 1914 geboren in het Drentse Nieuw Schoonebeek. Hij studeerde aan het grootseminarie Rijsenburg in Driebergen.

J.H. Janning – afbeelding website Museum Janning

Na de oorlog kwam hij in Friesland werken. In 1965 werd hij pastoor in Workum, waar hij in 1980 onverwacht overleed aan de gevolgen van een hartinfarct.
Hij was zich aan het klaarmaken voor de Heilige Mis van acht uur. De kerk zat al vol, maar de parochianen wachtten vergeefs op hun pastoor.
Hij werd 65 jaar. Janning genoot bekendheid als amateur-kunstschilder en verzamelaar van kerkelijke kunst.
Op den duur kreeg hij zo veel erkenning, dat er meerdere exposities van zijn schilderijen zijn gehouden.
Met de opbrengst uit de verkoop van zijn schilderijen kocht Janning kerkelijke kunst, waaronder misgewaden en kerkelijke gebruiksvoorwerpen.
Meer weten over schilder/pastoor Janning? Hierbij een link naar een artikel met meer achtergrondinformatie over hem.

Na zijn dood is de Pastoor Janning Stichting opgericht, die de pastorie van Workum omvormde tot het Museum Kerkelijke Kunst.
Hier werden vanaf 1985 Jannings schilderijen en kunstverzameling tentoongesteld.
In Juli 2020 is het museum onder de naam ‘Museum Janning’ verhuisd naar Nieuw-Schoonebeek, de geboorteplaats van Hein Janning.
Via deze link kom je op de website van dit museum.

Benieuwd naar andere bijdragen van Remmelt?
Hierbij een link naar zijn eerste gastblog, onderaan dat verhaal vind je overzicht.

Al jaren hebben wij op onze garagedeur een klein kunstwerkje dat we zelf hadden bedacht: blauw met wit met 2 grote en 3 kleine rondjes.
Die afbeelding staat symbool voor ons gezin: 2 volwassen en 3 dochters.
Dat wij in die samenstelling in ons huis woonden is al even geleden…al meer dan 10 jaar woont onze jongste ook niet meer bij ons.

Het is een garagedeur die naar boven opengaat en die over het plafond wegschuift.
Maar zoals het wel vaker gaat met garages: er staat van alles in, behalve een auto.
De auto staat op de oprit; als die in de garage zou moeten, moeten we eerst de koelkast, de kratten met zooi en de fietsen verplaatsen….

Een maand of drie geleden zei Gerard hij de garage wilde isoleren in het kader van duurzaamheid en energiebesparing: een deur/raam met dubbelglas en de muren van binnen uit isoleren.
“Van die kanteldeur wou ik dan eigenlijk wel af” legde hij uit “en dan doen we er een groot kozijn in met een raam en een deur. Dan kunnen zo met de fiets ‘voor’ uit.”
Waar ik dan altijd moet wennen aan zulke ideeën en denk in maanden, heeft Gerard al een offerte aangevraagd en een raming gemaakt van de onkosten. Binnen een aantal weken werden er telefoongesprekken gevoerd met een leverancier en voor ik op verdacht was werd er toen wij in Casa Grada zaten (in het weekend van 15 juni) een afspraak gemaakt ‘dat die pallet maandagmorgen wel rechts op de oprit mocht staan….’.

Hou je vast: het is al klaar.
Geen kunstwerkje van ons gezin meer, maar een raam én een deur.
Ziet er hééél anders uit!
Maar in tegenstelling tot die deur: door die ramen kun je binnenin de schuur kijken.
En de voornoemde kratten met zooi en een werkbank die je niet kunt zien door het spul dat er op ligt zijn voor de postbode en voor iedereen die bij ons aanbelt zichtbaar, dus nu zijn we aan het opruimen!
Wie wil dit nog hebben? Kan dit naar Het Goed? Stortplaats van de gemeente? De kinderen?
Deze week stuurde Gerard een foto naar de dochters van een krantentas.
De dames hebben  immers vroeger alle drie een krantenwijk gehad en die tas werd van dochter op dochter doorgegeven.
En gebruikt op fietsvakanties, want er kon machtig veel spul in die grote, wijduitstaande tassen.
We hebben nog geen bericht dat de tas wordt opgehaald ………. iemand anders misschien belang bij een krantentas?

“Wat wil je van mij voor je verjaardag?” vroeg ik vorige maand aan Gerard.
Hij wilde graag een dagje ‘Happen en Trappen’; hij koos een fietsroute die begon en eindigde in Meppel: ‘In het spoor van de turfstekers’.
Op de vrijdag van het TT-weekend (27 juni) begonnen we bij Herberg ’t Plein, waar we de tickets voor de hele dag kregen en een kop koffie met een heerlijk appeltaartje. Meppel hadden we natuurlijk al eens bezocht met ervaringsdeskundige Hans die ons meenam op zijn ’trip-down-memory-lane’; we kwamen op de fiets nu ook weer langs een paar bekende plekjes. “Kijk, hier ging Hans als kind altijd schaatsen!”

De eerste etappe was gelijk de langste: 15 kilometer van Meppel naar Zwartsluis. We kwamen door kleine buurtschapjes als Hamingen en Baarlo.
We fietsten door bijzonder landschap: het Nationaal Park Weerribben-Wieden.
Links en rechts van ons keken we uit op een vergraven laagveengebied, waar de sporen van de talloze afwaterkanaaltjes nog duidelijk zichtbaar zijn.
Wij denken bij dat gebied eigenlijk vooral aan riet, maar in de loop van eeuwen is er ook veel turf gegraven.
Voordat we Zwartsluis infietsten staken we op bij Hotel Zwartewater, waar we werden verrast met een groot bord met carpaccio.

Zwartsluis was verrassend mooi; krijgt in de komende weken nog een eigen blog. In de 14e eeuw was dit al een doorvoerhaven voor turf vanuit Drenthe (Hoogeveen/Meppel) naar Amsterdam en in de 16e eeuw maakte Karel van Gelre van Zwartsluit een schans/fortresse en speelde het een rol in de strijd tegen de Spaanse troepen.

…..zusje……

We fietsten dwars door het stadje naar het volgende adres.
Die route voerde ons o.a. door Belt Schutsloot; dat dorpje ligt midden in het natuurgebied ‘De Wieden’ en het is het kleine zusje van Giethoorn; ook net zo mooi trouwens, maar veel minder druk.
In de buurt van de Blauwe Hand tussen de Beulakkerwijde en de Belterwijde kregen we een kom mosterdsoep bij Nusa Beach.

Daarna fietsten we richting Wanneperveen. Daar waren de boeren druk met maaien en daar waren de vogels ook ontzettend druk mee.
Tientallen ooievaars stapten door het pasgemaaide gras op zoek naar kikkers en insecten en in de lucht zweefden buizerds en kiekendieven, speurend of er iets van hun gading op het land te vinden was.
Ons hoofdgerecht (saté én een hamburger) werd geserveerd in Silverado, een steak-house aan de rand van Meppel; vandaaruit fietsten we nog een klein rondje o.a. door Kolderveen, waar ik natuurlijk nog even van de route af moest om het kerkje (dat van de weg af stond) te bekijken.

Kerkje van Kolderveen

We sloten het verjaardagscadeautje af bij de IJsmakers, midden in Meppel, met een bakje met drie bolletjes ijs. Met slagroom.

Wij vinden Happen & Trappen een heel fijn concept.
We fietsten 43 kilometer, scharrelden in vijf gangen een heel diner bij elkaar en hebben een mooi stukje Nederland gezien!
Benieuwd naar onze route?
Hierbij een link naar ‘In het spoor van de turfstekers’.

Dit was onze derde ‘Happen & Trappen’-route en vast niet de laatste: wat een leuk dagje uit!
Benieuwd naar onze vorige ervaringen?
In juli 2023 deden we   ‘Tussen heidevelden en hunebedden’ 
 en in mei 2024 fietsten we de route ‘Dwalen langs de Drentse Aa‘