Categorie: Alledag Pagina 142 van 263

Gisteren was de dag nadat Gerard uit het ziekenhuis kwam.
Drie weken en één dag was hij daar.
Hij zal zelf binnenkort een blog schrijven over hoe het nu met hem gaat.

Vrijdagavond zaten we inderdaad samen op de bank.
Tenminste……voor een deel.
Voor het andere deel zat ik achter de computer en Gerard genoot van de voetbalwedstrijd Duitsland-Nederland.
Die avond ging ik naar bed in de wetenschap dat er de volgende dag niets hoefde.

Niet naar Groningen in de drukte van de stad. Het UMCG ligt midden in de binnenstad en toen het Julianaplein er uitlag nam ik als alternatief de Ring Noord; dan rijd je om en ook daar is het druk. Files. stoplichten: dagelijks had ik er mee te maken.
Geen geregel meer over ‘Wie gaat er op bezoek’? Omdat Gerard in quarantaine lag zat hij in een sociaal isolement, dus we regelden het zo dat er ’s middags en ’s avonds bezoek was.

Drie weken hield ik het reizen/bezoeken en daarnaast werken vol, de vierde week heb ik thuis gewerkt.
Aan mijn werkgever liet ik weten: ‘Ik gooi de handdoek nog niet in de ring, maar het vele reizen breekt me op.’ Gelukkig kreeg ik alle begrip en als ik mijn mobiele werktelefoon opneem hoort niemand dat ik niet in Zuidlaren zit.
Een nare periode, zo kun je het zien.
Kan.
Naast de sores die ik hierboven beschreef zijn er ook een aantal positieve dingen die ik op dit blog wil benoemen.

• Wat fijn dat we in Nederland wonen, waar onze ziektekostenverzekering het grootste deel betaalt van deze dure en ingewikkelde behandeling en waar we gebruik mogen maken van de laatste ontwikkelingen op medicatie-gebied.
• Wat heerlijk dat we omringd worden door een solide netwerk van gezin, familie, vrienden, collega’s en gemeenteleden die op bezoek gingen, bloemen en fruit brachten, mij voorzagen van warme maaltijden en bergen kaarten sturen; niet alleen aan Gerard maar ook mij. Die de tuin voor Gerard bijhielden en 9 potjes appelmoes maakten. Dank daarvoor!

We kijken weer vooruit.
We hopen dat het herstel net zo voorspoedig verloopt als in 2016.
We weten van de vorige keer dat de ziekte een steeds minder prominente rol gaat spelen en dat het op den duur, naast mijn hart- en vaatproblemen, sluimerend in ons achterhoofd aanwezig zal zijn.
Als het ons gegeven is pakken we alle draden straks weer op; het begin is er.

Vrijdagavond aten we op Gerards verzoek bonen (vers uit de tuin) met een gehaktbal.
Het goede nieuws daarbij is dat het hem al weer heerlijk smaakte!

Gisteravond keek ik naar deel 1 van de nieuwe serie Max Masterclass die wordt gegeven door Erik Scherder.
Dit was er over te lezen in de media:

Hoogleraar klinische neuropsychologie Erik Scherder legt uit welke hersenfuncties geactiveerd worden als geluk wordt ervaren. Ook komt geluksprofessor Meike Bartels aan het woord. Als je iets ervaart wat je gelukkig maakt, dan worden allerlei processen geactiveerd die we in het brein terug kunnen zien. Hoogleraar klinische neuropsychologie Erik Scherder gaat in op 3 hersenfuncties die geactiveerd worden, als geluk wordt ervaren.

Lachen is gezond wordt er gezegd, Erik Scherder legt uit hoe belangrijk lachen nou werkelijk is. En maken sociale media eigenlijk gelukkig? Verder komt geluksprofessor Meike Bartels aan het woord. Ze geeft onder meer praktische tips om je geluksbeleving te verbeteren. (Ook zien? Klik hier voor een link naar de pagina van Max Masterclass van Omroep Max >>>)

Scherder is een aangename leraar en ik luister en kijk graag naar hem.

Je kunt niet zeggen dat Gerard en ik op het gebied van gezondheid veel geluk hebben.
Maar dat zegt niets over of we al dan niet gelukkig zijn.
Vandaag waren we heel erg gelukkig: Gerard is vanmiddag ontslagen uit het UMCG!
Vanavond zullen we voor het eerst sinds drie weken en één dag weer samen op onze bank zitten.

Wat een geluk.

Deel 12 van deze serie blogs begint vandaag met een vraag: wie kent de volgende uitdrukking?
Trouwe bloglezer Janny schreef: “Afgelopen week had Dick een boterham heel dik belegd en dat ontlokte mij de opmerking dat hij een best gemeubileerde boterham had.
Hij keek me stomverbaasd aan met de blik van: daar heb je er weer eentje die ik nog niet ken.
Mijn moeder zei dan altijd tegen ons :”Das un beste gemeubileerde plakke stoete”.
Er over nadenkend vroeg ik mij af of dat Drents is of dat het een algemene uitdrukking is.”

In Carlijns omgeving wordt het Nederlands soms heerlijk verbasterd.
Een vriend van haar had het over belastingonderduiking.
Een buurman knoopte een praatje aan over het niet-werkende internet.
Hij leed er enorm onder.
“Ik kan mezelf wel lek schieten!”
Ook zijn huisgenoten hebben er last van.
“We voelen ons op ons lot gelaten.”

Het Nederlands van ‘onze Engelsman’ Jon zorgt af en toe voor een glimlach op de lippen.
In de gezinsgroepsapp stuurde ik na Gerard’s stamceltransplantatie deze app:
“Alles is goed gegaan. Papa zit nu tegen heug en meug een broodje te eten.“
Jon reageerde 4 minuten later al: ‘Fantastisch dat het goed is gegaan! Eet smakelijk!”
8 minuten later kwam het volgende appje van Jon: “Oeps. Frea heeft mij net geleerd wat tegen heug en meug betekent….. sterkte met het broodje.”

Een tijdje geleden schreef ik dat mijn broer in mijn contacten bij de O stond; de O van Oons Henk.
In de familie Boelen vertelde iemand ooit dit verhaal:
Een Boelen-gezin zit aan de keukentafel te koffiedrinken.
De krant wordt gezamenlijk gelezen en iemand zit in een katern een kruiswoordpuzzel te maken. Hij komt er niet helemaal uit.
“Wat is nou een tandenloos zoogdier? Drie letters.”
“Oons Jan!”
De Jan in kwestie had nog niet zolang een kunstgebit……

Tijdens de Waninge-familiedag haalden we herinneringen op.
Een klasgenootje van Lammie, Hans,  had op de Lagere School een lievelingslied:
“Van U zijn alle dingen, van U, O God alleen’.
Toen Hans gevraagd werd naar dat lied zei hij: “Van U zijn alle spullen…’
Lammie zelf had in de winter, toen er sneeuw lag, in een opstel geschreven dat ‘ze naar buiten ging om te glieren’. Als je niet uit het noorden komt weet je niet dat glieren glijden is.

Naast herinneringen vertelde Lammie die dag ook een mooi verhaal over hoe kinderen naar dingen kijken.
Ze was met haar kleinzoontje van 4 jaar aan het wandelen.
In het naastgelegen weiland stonden paarden met een wit dekkleed om; die dragen ze om ze te beschermen tegen steekvliegen. Zelfs het hoofd van het paard was bedekt.
“Kijk oma. Een paard verkleed als schaap!”

Tenslotte een klein foutje op onze Groningen-scheurkalender, zie foto hieronder..
Zie jij wat er niet goed is? 

Klik hier >>> voor het blog Nederlands maar dan anders deel 11, daar vind je ook linken naar de delen 1 tm 10. Kijk ook nog even op het instagram-account Treintaal. De leukste zijn vaak de verhaspelde spreekwoorden. Deze keer staat er weer één bij: “Het gras is bij de buren altijd langer!”

Mijn geboortenaam Aaltje is in het Nederlands ook een vissoort.
In Nederland wordt een aal vaak paling genoemd, maar in Duitsland heet het Aal.
En een kleine aal is een aaltje.
Toen we een aantal dagen op Rügen doorbrachten zagen we overal kleine kraampjes waar je ‘Rauchfisch’ kon kopen; soms zag je de ‘rauch’ nog achter het stalletje opstijgen.

We namen ons voor om tijdens onze vakantie nog zo’n broodje Rauchfisch te kopen, maar we kwamen daar pas aan toe op de dag dat we Rügen al hadden verlaten.
We hadden van andere Nederlandse toeristen gehoord dat we, voordat we naar Lübeck gingen, toch vooral even moesten gaan kijken in Stralsund, één van eerste en oudste Duitse hanzesteden. Zoiets hoeven ze tegen mij maar één keer te zeggen.

Wat een plaatje mensen, dat Stralsund.
Op de foto hierboven zie je de eeuwenoude kloosterhof.
We kochten een boekje met informatie over de oude stad en genoten al wandelend van deze onverwachte verrassing.
De hele binnenstad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en dat is helemaal terecht.
Kerken, een klooster, een stadpoort: te veel om op te noemen.
Drie bijzonderheden licht ik even toe:

– Het middeleeuwse Rathaus, mét gewelven, is nog steeds als gemeentehuis in gebruik. We waren getuige van een huwelijk en ik kwam ogen te kort.

– Op de markt staat het oudste koopmanshuis van de stad, (zie foto) waarvan het interieur nog authentiek is. Daar moesten wij natuurlijk wel even binnenkijken.

– In de oude haven staat een kroeg die al sinds de 14e eeuw wordt gebruikt en er ligt een heel mooi, gerestaureerd schip dat je kunt bezoeken.

In die haven kochten we ons broodje Rauchfisch: geräuchterte Aal.
Wat een prachtige stad; en dan te bedenken dat ik er voor deze vakantie nog nooit van gehoord had!

De familiedag van de Waninge’s was dit jaar laat in het seizoen: afgelopen zaterdag. Eigenlijk had ik mij niet eens opgegeven omdat Gerard in het ziekenhuis ligt; in mijn eentje had ik er niet zo’n zin in. Maar: vrienden wilden ’s middags wel bij Gerard op bezoek en ik besloot om toch te gaan en dan om 18.00 uur nog naar het UMCG te rijden. Geen moment heb ik spijt gehad van deze beslissing.
We togen naar de Noord Oost Polder, waar het gezin van Gerard’s zus Marrie grotendeels woont. We werden rond 11.00 in in het Kuinderbos bij Luttelgeest verwacht. We spreken een tijd af, maar dat kun je net zo goed niet doen; iedereen komt op een tijdstip dat hem/haar het beste past. Bij de familie Waninge kijkt men niet op of om als iemand 1 of 2 uur later komt.

Om 11.20 liep ik het veld op en ik zocht mijn kinderen op die met smart op mij zaten te wachten: ik zou namelijk koffie meenemen.
Gezellig! Klep klep bep bep! Ik had vrijdagmiddag een filmpje van Gerard gemaakt waarin hij de familie vanuit zijn ziekenhuisbed toesprak. Zodra iemand vroeg: “Hoe ist met ome Gerard?” duwde ik de vrager mijn telefoon in de handen en gaf Gerard zelf antwoord.

Neef Marco nam tijdens de lunch het woord en vertelde dat er niet een heel groot programma was dit jaar. Er was een informatieve rondrit van een uur met een trekker-tram en verder was het vooral de bedoeling om elkaar te ontmoeten en bij te praten. Dat was voor schoonzus Ali het startsein om drie andere schoonzussen (ik ook) te verzamelen voor een boom klaverjassen.
Kost een boom normaal gesproken een uur, wij hadden met z’n vieren aan twee uur nog niet genoeg. Er was ook zoveel om nog aan elkaar te vertellen. En we moesten natuurlijk ook de kinderen van de kinderen allemaal benoemen: “Wie is dat dan ok maar weer? Hoe old is die nou? Vier al weer jong? Kan die neie verkering van Menno wel Drents verstaon?”

Op een gegeven moment zouden we aan een volgend spel beginnen, toen ik constateerde dat ik maar 6 kaarten had. (Je moet er altijd 8 hebben). Huh? Gek ja! En de anderen hadden ook maar 6 kaarten……. bleek dat we al twee slagen hadden gehad, maar die waren we al weer vergeten.

Na het klaverjassen stapten we in de trekker-tram die voor ons klaar stond. We reden langs twee historische plekken: de oude haven van Kuinre en de restanten van de Burcht van Kuinre. Er ging een gids met ons mee om van alles te vertellen en in de tram kregen we iets te zien van de dieren die in het Kuinderbos leven o.a. een adder op sterk water, de afgevallen huid van slangen, de geprepareerde vacht van een boommarter en een vleugel van een buizerd en een uil. Interessant jonge. Maar de familie Waninge zou de familie Waninge niet zijn als er ook niet werd gezongen. En geen psalmen deze keer. Idiote liederen zoals ‘de haan is dood’ en ‘Vrouw Haverkamp’.
‘Het is lekker op de trekker, met het RUBBER DEUR DE BLUBBER!’
Need I say more?
Het was geweldig. Ik zat naast schoonzus Lammie; samen zongen we knetterhard mee, zij zong soms zelfs de tweede stem.
“En voor de chauffeur nog eenmaal troelala….”
In het licht van wat er zich het afgelopen jaar allemaal in onze familie heeft afgespeeld was dit samen zingen een bijzondere belevenis.
Het tilde ons even uit boven de dagelijkse sores en het verdriet.

Net als twee jaar geleden werd de dag afgesloten met een snackwagen waar we allemaal iets mochten bestellen.
Omdat ik om 19,00 uur in het UMCG wilde zijn mocht ik als eerste een een patatje mét en een kroket bestellen en was ik ruim op tijd bij Gerard om uitgebreid verslag te doen van de dag met zijn bijzondere familie, het werkelijk prachtige weer en hoe we hem gemist hebben.

Meer lezen over onze familiedagen?
Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

Meer weten over de oude haven en de burchtruïne? Klik op deze links naar de website van Staatsbosbeheer: Haven >>> Burcht >>>> Over deze burchtruïne schreef ik ooit al eens een blog onder de titel ‘Zeeroversnest in de Zuiderzee” >>>

“We gaan ook naar het Noorden” overlegden Gerard en ik toen we op Rügen waren.
In het noorden bevindt zich een heuse kaap, Kap Arkona, genoemd.
Gerard wilde graag naar die kaap, ik wilde naar de dorpjes Altenkirchen en Vitt.
De kerk in Altenkirchen is één van de oudsten op Rügen.
Voordat de Denen Noord Duitsland veroverden (in de 12e eeuw) en het christendom kwamen brengen, werd het eiland bewoond door de slavische Ranen.
Die hadden op die kaap een verdedigingswerk van aarden wallen en houten schotten gebouwd, de Jaromar-burg. Deze Ranen vereerden de godheid Svantovit en op die kaap bevond zich ook een tempel voor deze god.

De Denen vernielden de tempel en delen van de burgwal en vernietigden alle beelden van Svantovit; het christendom moest immers gebracht worden.
Het bijzondere van de kerk in Altenkirchen is de de Svantovitsteen. De steen is op gekantelde positie ingemetseld en toont een persoon met een grote drinkhoorn. Zeer waarschijnlijk dateert de steen van voor de kerstening in 1168. Het zou de slavische god Svantovit voorstellen. De gekantelde positie van de steen moest de superioriteit van het Christendom over de oude cultus bevestigen. Maar de geleerden zijn het er niet helemaal over eens…… het zou ook een steen voor een Deense prins geweest kunnen zijn.

Het vissersplaatstje Vitt, naast de noordkaap, was in de vroege middeleeuwen een haven van belang. In november kwamen mensen van heinde en verre naar Vitt voor de jaarlijkse haringmarkten. Het is maar een klein dorpje (13 huizen) en het wordt nu overspoeld door honderden toeristen, dus van de karakteristieke aspecten is bijna niets te zien. Maar je kon wel vis kopen: we aten een heerlijk broodje ‘Backfisch’ op de grote stenen aan de Oostzee.

Op de Kap Arkona wilde ik graag de

 

archeologische resten van de Jaromar Burgwal >>> bekijken, maar die waren helaas niet toegankelijk. Men is bezig met werkzaamheden om de kaap meer te beschermen tegen erosie, want door regen, wind, zon en water verdwijnen er jaarlijks enkele centimeters van de kaap.
Gerard besteeg de trappen van de vuurtoren en genoot daar van het prachtige uitzicht op de Oostzee en het eiland Rügen.

De kaap zelf viel een beetje tegen na de prachtige uitzichten mét krijtrotsen die we hadden gezien aan de oostkust op de Königsstuhl. Het deed allemaal nog wat Oost-Duits aan, omdat de hele kaap in DDR-periode geheim gebied was; de sporen daarvan waren nog duidelijk in het landschap aanwezig.
Hieronder een foto die Gerard maakte boven op de vuurtoren. Hier kijk je vanaf het Noordelijkste puntje van Rügen over de Oostzee.

Eergisteren in het nieuws: de papieren agenda blijft populair.
Je zou denken dat iedereen tegenwoordig zijn agenda in zijn telefoon heeft staan.
Tenminste: mijn kinderen wel.
Stellen hebben zelfs een gedeelde agenda, waar ze hun eigen afspraken in kunnen zetten en ook de gezamenlijke dingen.
Handig wel.

Maar zoals ik al eerder schreef: ik heb nog een papieren agenda en een papieren gezinskalender aan de muur.
Deze week begint mijn nieuwe agenda-jaar, want ik heb een 16 maanden agenda die begint in de laatste week van augustus. 
Al jaren koop ik een agenda van Peter Pauper Press (zie 5 oktober 2017>>>).

Gisteravond ging ik er echt even voor zitten: oude agenda, nieuwe agenda en de muurkalender.
Afspraken overzetten.
Aantekeningen voor Sinterklaasgedichten overschrijven.
Een klein, nieuw begin na drie-kwart jaar.
De eerste weken laten nog weinig afspraken zien: zolang Gerard in het ziekenhuis ligt spreek ik niet veel af. Mijn dagen zijn vol genoeg met werken, huishouden en op bezoek in het UMCG. Op de foto’s hieronder: links 2020, rechts 2019.
Deze agenda’s hebben namen. De rechter heet ‘Dragon’. Add a little magic to your day with this fantastical calender is de subtitel.
De linker heet ‘Inner workings’ en is een kunstwerk van Stephanie Law >>>.
This art combines the intricately beautiful rules of physics with the wonder of living, breathing nature.

Wat er wel al in de nieuwe agenda staat?
De cantorij! Die begint weer op 6 september.
En FysiYoLates bij Trijntje begint ook weer op die datum.
Een paar leuke koffie-afspraken, familiebezoek en Sinterklaasavond met ons gezin; verder ziet het er nog aardig leeg uit.
Maar ik weet hoe snel het weer volloopt…….straks in december zeggen we weer: “Doe maar in januari, want voor kerst zit ik al helemaal vol!”

Ik hoop het van harte.
Want als dat zo is gaat het weer goed met Gerard.
Je agenda vullen met leuke dingen is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt.

Gisteren was het Gronings Ontzet. Daar krijgen wij in Roden eigenlijk niks van mee, maar af en toe raakt ons leven een klein stukje van het feest.
Afgelopen weekend had ik bedacht dat ik wel even toe was aan iets leuks in deze pittige tijden, dus ik sprak met dochters en aanhang een terrasje af in Groningen. Zij zouden het regelen, in eerste instantie zou het bij de Drie Gezusters.
“Nee man, het is kermis op de Grote Markt; woensdag Gronings Ontzet! Je wilt toch niet in die herrie zitten?” reageerde iemand. O ja, was ook zo.
Dus we streken neer bij café De Sigaar aan het Hoge der A.
Het behoeft vast geen nadere uitleg dat ik heb genoten van ‘dit leuks’.

Verder kregen we gisteren bij Lentis een grote doos kleine gebakjes van de baas (zie foto boven) omdat het feest was in de stad. Gronings ontzettend lekker gebak.
YUM! Dat lust een Drent ook wel!

Voor mij stond de 28e augustus in het teken van afscheid nemen; gisteren was mijn laatste werkdag in het Heymanscentrum. Gistermorgen hadden we met de hele gang gezamenlijk koffiedrinken op onze kamer en kreeg ik een prachtige bos bloemen van mijn collega’s.
Tussen de middag hebben we nog samen gegeten en daarna ben ik begonnen met het ontmantelen van mijn bureau: alle handige briefjes en stickers eraf, eigen kopje in de tas, verlengsnoer van thuis (voor de kerstboom op het werk) weer meegenomen en het USB-stickie mee.

Afscheid nemen: ik ben er niet zo goed in.
Gronings ontzettend vervelend.
Maar ik wil niet te lang blijven hangen in deze sfeer: ik ben niet boventallig verklaard en ik ga iets maken van mijn nieuwe job in Winschoten en Zuidlaren.
Daar ga ik Drents ontzettend mijn best voor doen.

Meer weten over het Gronings ontzet? Klik hier >>>> voor meer informatie.