Categorie: Alledag Pagina 143 van 263

Het is een tijdje spannend geweest hoe mijn uren op het werk ingezet zouden worden.
De ene manager waar ik voor werkte vertrok in juni 2018 en de andere werd directielid en viel toen qua agendabeheer onder een ander secretariaat.
Er ontstond een raar soort leegte, die ik zelf heb opgevuld door voor het hoofd van de afdeling Control agendabeheer te doen, maar dit kon niet worden gecontinueerd.
Hij viel onder een andere zorggroep en mijn uren konden daar niet ondergebracht worden.

Inmiddels is er ander werk voor mij gevonden, maar dat betekent wel dat ik mijn vaste werkplek in het Heymanscentrum moet verlaten; voor het nieuwe project ga ik één dag in Winschoten en twee dagen in Zuidlaren werken.

In Zuidlaren is het paadje voor mij al bekend, maar in Winschoten moest ik me voorstellen.
Inmiddels heb ik een leeg kamertje gevonden waar ik op dinsdag terecht kan, heb ik werkoverleggen daar en ook hier zal ik mijn weg wel weer vinden.
Alleen tussen de middag…….geen soep van Cor; er is niet eens een restaurant.
Nou ben ik natuurlijk een verwende sikke, maar jammer is het wel.
Gistermiddag, mijn Winschoten-dag, besloot ik een ommetje te maken in de omgeving, die ken ik immers nog niet.

Tot mijn grote verrassing kwam ik terecht in een rozentuin!
Met een vijver en bankjes in de schaduw.
Daar at ik mijn  broodje en dronk ik mijn karnemelk op.
Onder een boog van oude rozenstruiken was het goed toeven en had ik geen last van de hoge temperaturen.
“Zou dit ook op internet te vinden zijn?”
Tuurlijk. Het park heet ‘het Rosarium Winschoten” en bestaat al 50 jaar.
Meer weten? Hierbij een link naar een artikel hierover >>> op de website van de gemeente Oldambt. (tekst gaat verder onder de foto’s).

In het rosarium vond ik ook het Rozenpaviljoen, een grand café waar je kunt dineren, maar ze hebben ook een lunchkaart.
Tussen de middag kun je kiezen uit 3 soorten soep.
Maar ja.
Soep zonder Rien, Jan, Ruud en Anita en niet gemaakt door Cor.
Ik moet er nog aan wennen.
Die soep ga ik vast een keer proberen, maar eerst nog even niet.

Onder de indruk op de Königsstuhl.

Het woord Buchenwald roept bij mij associaties op aan een concentratiekamp uit de 2e Wereld Oorlog.  Toen wij in het bezoekerscentrum van Der Königsstuhl op Rügen waren konden wij daar ‘ins Kino’ een film over de ontwikkeling van het Buchenwald in West Europa bekijken.  Bleek het gewoon om een beukenbos te gaan. We leerden daar dat de beuk een ‘heersende’ boom is: in een beukenbos vind je bijna geen andere boomsoorten,  omdat de beuk door zijn dichte gebladerte de zon weghoudt voor andere bomen.

Bestaat een bos eenmaal voornamelijk uit  beuken,  dan breidt die soort zich langzaam maar zeker uit.  Na de laatste IJstijd was de beuk de sterkste boomsoort, dus heel West Europa was 10.000 jaar geleden bedekt met beukenbos. Een successtory dus.  Maar het succes  kwam tot staan door toedoen van de andere successtory na de ijstijd: de mens.

Die had het hout van de beuk nodig: om huizen van te bouwen en om als brandstof gebruiken. En voor honderdduizend andere dingen was hout handig,  dus de uitgestrekte beukenbossen vielen ten prooi aan de mens.  Bijna was er geen beukenbos meer overgebleven, maar net op tijd realiseerde de mensheid zich dit. Dat resulteerde in Europese afspraken over Wereld Natuur erfgoed en op Rügen bevindt zich  in het Noordoosten  dus nu het National Park Jasmund: een oeroud beukenbos.

buchenwald

Een van de mooiste onderdelen van dat park is de Königsstuhl: een uit de Oostzee oprijzende krijtrots, van waaruit je een schitterend uitzicht hebt. (zie foto bovenaan dit blog) Wij waren op de fiets bij het bezoekerscentrum en op de terugweg,  na een banaan en een pakje Capri Sonne, beleefde ik op de fiets het beukenbos heel anders dan op de heenweg.  Zo bijzonder dat je dan iets leert wat je nog niet wist over zo’n gewone  boom als de beuk; een dominant typje dus.

Een aangename verrassing: ga je naar een beroemde krijtrots, krijg je ‘ins Kino’ een combinatie van biologie-, aardrijkskunde- en geschiedenisles!

Eigenlijk heb ik nooit alleen gewoond.
Op 24 maart 1983 woonde ik nog bij mijn ouders, op 25 maart 1983 trouwde ik met Gerard en woonden wij met z’n tweeën aan de Rijksweg in Hoogersmilde.
Sinds Gerard donderdag is opgenomen in het UMCG voer ik een 1-persoonshuishouden.
Het huis voelt groot en leeg aan; ik verveel me niet, doe naast het bezoeken van Gerard in het UMCG leuke dingen, maar ik mis een klankbord.
De vaatwasser draai ik eens in de twee of drie dagen en dan ook nog met een licht programma. De wasmachine: zelfde verhaal.
Qua warm eten doe ik makkelijk: we hebben nog wat ‘studentenbakjes’ in de diepvries en voor mij alleen leg ik de ‘kooklat’ minder hoog dan voor twee personen.
Begin deze week kocht ik een vers brood en deed dat in de diepvries. Iedere dag haal ik er twee plakjes uit: ik hoef nog geen nieuw brood te kopen. Ik doe eindeloos lang met 125 gram vleeswaren. ’s Avonds als het donker wordt sluit ik alle deuren al af en af en toe hoor ik mezelf praten. Tegen het computerscherm of tegen de auto.
Raar.

Het was de bedoeling dat Gerard gisteren een soort up-date zou schrijven, maar hij voelde zich niet goed. Vrijdag en zaterdag heeft hij een chemokuur gehad en gisteren had hij een rustdag. Dat was ook wel nodig, want die chemo’s deden hun werk goed en veroorzaakten maag- en darmproblemen, zoals misselijkheid en gebrek aan eetlust.

Vandaag, maandag de 19e, zijn de stamcellen teruggeplaatst.
Dat is in de hele behandeling een belangrijk en bijzonder moment. “De hulptroepen zijn gearriveerd!” zei de verpleegkundige vanmorgen.
Die stamcellen zijn in 2015 al geoogst; toen heeft men een dubbele portie afgenomen, de ene helft gebruikt en de andere helft ingevroren.
Die zijn dus vandaag uit de vriezer gehaald en weer toegediend; 5 zakjes in totaal (zie foto).

Een vervelende bijkomstigheid is, dat Gerard een lichte verkoudheid had toen hij werd opgenomen. Zijn stamceltransplantatie kan er wel om doorgaan, maar hij heeft  een kamer voor zich alleen die hij ook niet mag verlaten wegens besmettingsgevaar. Als er een verpleegkundige of arts binnenkomt draagt die een blauwe plastic overjas en een mondkapje.
Niet leuk.
Op deze manier spreekt hij, naast de mensen die op bezoek komen,  bijna geen andere mensen en dat maakt dat de dagen lang duren. Maar we hebben alle begrip voor deze maatregelen: de patiënten van de afdeling zijn nu eenmaal kwetsbaar en we moeten voorzichtig zijn.

Samen met de kinderen maken we er wel wat van.
We houden erg van spelletjes en daar is nu alle tijd voor.
En nee: we laten hem niet winnen.

Gisteren vierde ik de jaarlijkse ‘Aaltje-dag’  met schoonzus Ali.
Deze keer geen museum of zo maar een dagje Groningen.
Heerlijk.
Koffie met iets lekkers bij La Place, lunch bij Wadapartja, terrasje bij de universiteit, eierbal op de Grote Markt.
En ondertussen winkeltjes in en uit en genieten van de prachtige binnenstad van Groningen.
Het was Kei-week; nieuwe studenten die het komende jaar in Groningen gaan studeren maken kennis met hun studie en met de stad.
In de morgen was er geen student te zien. Pas na de middag kwam er leven in de brouwerij. Er paradeerde een jazz-orkestje door de straten, er was een vrijgezellenfeestje en er waren opvallend veel bleke, geeuwende jonge mensen.
Halverwege de dag kreeg ik een app van Gerard: “Het gaat door”.

Gerard schreef het al in zijn gastblog: 15 of 16 augustus word ik opgenomen.
Vanmorgen om 10.00 uur moesten we ons melden bij het UMCG.
Natuurlijk weten we nog veel van de vorige opname in 2015, maar je kunt het niet helemaal met elkaar vergelijken. Gerard gaat nu veel fitter het proces in én we zijn ook al weer heel veel vergeten…..

De komende tijd zullen we via dit blog af en toe schrijven over de voortgang van de stamcelbehandeling; soms zal ik erover schrijven en soms zal Gerard een gastblog schrijven.
Verder heb ik al wat blogs over andere onderwerpen klaar staan voor de komende weken, maar er zullen ook dagen zijn dat ik er niet aan toe kom; dan is er even geen alternatief voor de waan van de dag.

De komende drie weken is dit het adres van Gerard:
Universitair Medisch Centrum Groningen
G. Waninge
E2 VA, kamer 84
Postbus 11120
9700 CC Groningen

Wil je een keer op bezoek: graag even contact met mij opnemen om te voorkomen dat er veel mensen tegelijk op bezoek komen.
Dat mag namelijk niet.
Evenals zoenen en handenschudden.
Drie weken niet zoenen is nog wel te overzien; als het maar helpt!