Categorie: Alledag Pagina 183 van 265

Donderdagmorgen 07.15 uur. “Goedemorgen mevrouw Waninge, heeft u goed geslapen? Wat wilt u eten als ontbijt?” Mevrouw Waninge slaapt nog en is ’s morgens niet op haar best. Als ik met m’n duffe hoofd heb geformuleerd wat ik wil eten en zit te suffen bij mijn dienblad met beschuitje en thee komen twee verpleegkundigen langs. Opgewekt beginnen ze met de dagelijkse riedel: bloeddruk, zuurstofgehalte en temperatuur meten. “Heeft u goed geslapen? Heeft u ergens pijn? Heeft u al ontlasting gehad?”

In een ziekenhuis bestaat de dag uit opeenvolgende rondes van personeel. Verpleegkundigen, doktoren, voedingsassistentes, verzorgenden, schoonmaaksters en vrijwilligers, allemaal bezig met het welzijn van de patiënt, in casu mevrouw Waninge. Het voelt aan als een totalitair regime: een politiek stelsel waarin de staat in beginsel het gehele leven van zijn onderdanen in elk opzicht beheerst en alles en iedereen ondergeschikt is aan het staatsbelang. 

Voor mijn eigen bestwil heb ik een kastje om mijn nek dat mijn hart in de gaten houdt en ik mag niet van de afdeling af. Doe ik dat wel, dan gaan er ergens alarmbellen rinkelen. Men houdt precies bij wat ik eet, wat ik drink en waar ik uithang. Iedereen stelt zich joviaal voor als Annemarie, Joop of Tineke. Ik roep dan heel hoopvol dat ik Ada heet, maar ik blijf voor iedereen mevrouw Waninge.

Mensen die mij kennen weten dat ik niet het prototype van een ‘mevrouw’ ben. En dat ik niet zo goed tegen gebemoei kan. Dat ik de dingen graag zelf regel en dat ik graag zelf bepaal wat goed voor mij is. Alles in mij komt in opstand tegen het bovenbeschreven ziekenhuisregime.

Maar.

In deze omstandigheden is het nodig. Ordnung muss sein; het zou niet werken als iedereen hier maar deed wat hij graag zou willen. Het is hier werkelijk allemaal prima geregeld. Het eten is lekker, de verzorging is goed en de medewerkers zijn erg vriendelijk en begripvol. Mevrouw Waninge mag haar handjes dichtknijpen dat ze in Nederland woont. Met mijn lotgenoten probeer ik er het beste van te maken; “Bezit uw ziel in lijdzaamheid” kon mijn vader vroeger zo treffend zeggen. Mijn ziel en ik doen ons best.

Vandaag begint de lente. Wat ben ik al vaak langs de borders in onze tuin gelopen, speurend naar nieuwe groene sprietjes van krookjes, blauwe druifjes, hyacinten en en narcissen. Ik kon ze de zwarte grond wel uitkijken! De krookjes heb ik al gezien, maar op de andere soorten moet ik nog even wachten: de komende weken zal ik onze tuin niet zien.

Vanmorgen kwam de cardioloog vertellen dat de uitslagen van het UMCG binnen waren. De vernauwing in mijn kransslagader kan niet met een dotterbehandeling/stents worden opgelost. Er wordt gekozen voor een bypassoperatie, waarbij het slechte stuk van de ader wordt vervangen door een ader uit mijn borstbeen. Hopelijk kan dat voor Pasen nog gebeuren. Die operatie vindt plaats in het UMCG; daarna blijf ik dan nog een week in het Martiniziekenhuis voor stabilisatie en het eerste stukje van de revalidatie.

Dat kwam wel even binnen. Had ik in de dagen hiervoor nog niet echt rekening mee gehouden. De cardioloog aan het woord: “Bij voorgaande ingrepen was er steeds sprake van een acuut infarct. Zo’n stent is dan een noodoplossing, maar op dat moment wel effectief. Nu is er geen sprake van een infarct, dus hebben we tijd om ons voor te bereiden op een meer duurzame oplossing. Voor de lange termijn is dit beter.”

Daar zit je dan met je informatie folder van de Hartstichting. Voor, tijdens en na de operatie. 

Het moet allemaal nog bezinken. Net als bijna iedereen heb ik mijn leven graag onder controle. Maar ik moet de touwtjes uit handen geven. Een collega appte: “Rot dat het moet, fijn dat het kan.” En zo is het.

De komende weken zal ik, als het lukt en als ik er zin aan heb, een blog schrijven. Daar geniet ik van en het geeft mij afleiding. Ben ik er een dag niet, dan lukt het even niet.

Wat die lente betreft: vanmorgen kreeg ik een foto toegestuurd van Gerard. Ik dacht “Wat leuk, Gerard stuurt een foto van de krookjes in onze tuin!” Maar het ging helemaal niet om de krookjes, het ging om de perenboom. Welke perenboom? Die omgezaagde….

Toenik een beetje inzoomde op de foto zag ik naast de gele krookjes nog andere gele bloemetjes. NARCISJES! Toch nog een beetje lente op 21 maart. (Klik op de foto voor een vergroting.)

Gistermorgen stond er nog een afspraak voor een fietstest. Daar zou ik nog wel naar toe moeten maar de cardioloog vond het niet nodig. Gelukkig maar; ik zag er als een berg tegenop. Gistermiddag om 15.00 uur ben ik gekatheteriseerd. Dan wordt er een contrasterende vloeistof in je aderen gebracht, zodat ze kunnen zien waar de verstopping zit. Er zat een fikse vernauwing in een van de aderen bij het hart; met het UMCG zou overleg plaatsvinden over de vervolgstappen. Het duurt dan bijna een dag voordat je weet wat er vervolgens gaat gebeuren; daarvoor moet je wachten op ‘de optocht’.

Wat is de optocht? ’s Morgens rond half tien komen vijf, zes mensen in colonne met wapperende witte jassen de kamer opstiefelen:  cardioloog, co-assistent, verpleegkundige, stagiaire en nog wat onduidelijke functies die ‘meekijken’. De dokter loopt visite. Het bericht dat ze voor mij hadden bracht nog geen duidelijkheid. In het UMCG wil men nog meer onderzoeksgegevens, dus vanmiddag moest ik nog een echo laten maken om de hartcapaciteit te bepalen; die uitslagen moeten dan eerst weer naar het UMCG. Wat dan het definitieve behandelplan zal zijn weten we morgen. Of donderdag.

De bevindingen van de ‘optocht’ worden nog net niet in groepsverband besproken, maar je medekamerbewoners krijgen wel alles mee van wat de dokter vindt van jouw toestand. Dat geldt ook voor je temperatuur, bloeddruk, gewicht en het zuurstofgehalte in je bloed. Allemaal geen geheim hoor, maar ik voel niet de behoefte om met Guus, Willem en Piet te delen of ik al dan niet in overgang zit en van welke bijbehorende symptomen ik last heb.

Vanmiddag was er een nieuwe opname op onze gang. Weer een meneer. Hij zou eigenlijk een kamer voor zich alleen krijgen, maar een van de verpleegkundigen vroeg heel lief: “Wil jij misschien in die kamer? Dan leggen we die nieuwe meneer bij de andere mannen.” Ik kon haar wel zoenen.

Guus vond het jammer. Morgenvroeg ga ik bij de mannen koffiedrinken.

In het ziekenhuis is de zaal waarop je ligt ineens een huis-slaapkamer waar je met vier personen woont c.q. slaapt. Meestal is dat wel gezellig, maar soms is het behelpen. Het woord ‘gezellig’ is op mijn huidige omstandigheden niet van toepassing. De vierpersoonskamer deel ik met 3 mannen die allemaal voor de oorlog geboren zijn. Daarbij zijn ze behoorlijk ziek. Guus, die naast mij ligt is een beetje deftig en heel beleefd. Hij is qua communicatieve vaardigheden het verst gevorderd. Af en toe voeren we een kort gesprekje; hij maakt zich ernstig zorgen om zijn dementerende vrouw die nu, weliswaar met veel hulp, alleen is. Zo’n breekbare oude man; het gaat me aan het hart.

Tegenover mij ligt Willem.  Hij is van het type ‘Hendrik en Feitse’ van Oranje: zijn leven lang vrijgezel, niet gewend aan mensen om zich heen en lichtelijk onaangepast. Hij praat voortdurend in zichzelf, laat boeren en scheten en vloekt als iets tegenvalt. Hij is wat moeilijk te verstaan want hij heeft z’n gebit niet in spreekt alleen Gronings. Willem communiceert in one-liners. Als de verpleegkundige binnenkomt met de vraag: “Heeft u gebeld?” dan roept hij “Plass’n!” Hij vraagt ook niet, hij geeft opdrachten. “Help mie maor eem!”

Van vrijdag op zaterdag heb ik niet goed geslapen, dat kwam vooral door Willem. Niet gehinderd door onze aanwezigheid deelde hij alle ongemakken van die nacht met zijn omgeving. Hij moest urineren in een fles, maar dat ging niet altijd goed. Midden in de nacht hoorden wij ineens een Groningse krachtterm. “Vurgieme! Dat ding is ja ok veuls te klaain. Ik ken hom dr ja hailemaol nait inkriegen!” Gestommel, Gronings gemopper. “Hai jong. Hai hai. Wat ’n boudel.” Zo utterde Willem de hele nacht wat door. Dan moest het bed weer verschoond en kon hij niet verstaan wat de zuster zei. “Hè?”  Vervolgens lag hij weer in z’n schone bed, maar moest tien minuten later alweer plassen. “Man, man, hai jong! …..Ik hou d’r over op.

De derde man van het gezelschap houdt het midden tussen Guus en Willem. Piet kwam vrijdagmiddag geëscorteerd door zijn vrouw en zijn dochter. Die wisten het allebei erg goed. Toen werd gevraagd naar zijn geboortedatum gaf zijn vrouw antwoord. Piet vindt het volgens mij wel even heerlijk zonder de dames. Hij  leest zijn krantje, drinkt z’n kopjes koffie en thee maar neemt amper deel aan de gesprekjes.

In deze micro-samenleving vind ik mijn weg wel. Gerard en de kinderen komen regelmatig op bezoek en dan gaan we met elkaar naar het dagverblijf om een spelletje te doen. Verder heb ik af en toe lol op de gang met andere patiënten die net als ik iets proberen te maken van deze onzekere dagen.

Zaterdagavond kreeg ik oordopjes van de nachtzuster; daardoor kreeg ik niets meer mee van de nachtelijke avonturen van Willem. Als een blok geslapen.

Afgelopen vrijdag meldde ik dat ik andere drukte had dit weekend. Dan denk je bij ons al gauw aan iets positiefs (weekendje weg, zingen, feestjes) maar dat was het deze keer niet. Al een paar dagen speelde mijn hart op als ik flink in beweging was en vrijdag kon ik al niet meer van mijn werkplek naar de auto lopen. Nog geen 100 meter. Een ambulance haalde me van mijn werk en na onderzoek werd ik opgenomen in het Martini ziekenhuis.

Het is de bedoeling dat er een katheterisatie gaat plaatsvinden om te kijken waar een verstopping in mijn aderen zit. Helaas kon dat niet meer op vrijdag, zodat ik in het ziekenhuis moest blijven tot maandag, die dag ben ik ingepland. Ondanks het gedoe en de dingen die niet doorgingen was ik toch blij dat ik aan de apparatuur lag, want het was best spannend de afgelopen week.

Vanaf 2004 ben ik al meerdere keren in het ziekenhuis opgenomen, steeds met een acuut infarct. Deze keer is het anders: al twee weken kreeg ik signalen dat mijn hart zuurstoftekort had en vrijdagmorgen ging de pijn niet meer over toen ik na het lopen ging zitten. Ik hield dus ook al twee weken rekening met een ziekenhuisopname en ik ben blij dat het niet tot een acuut infarct gekomen is.

En nu ben ik dus dit weekend lopend patiënt: ik mag van alles, maar niet van de afdeling af. Zuur is dat ik kaarten had voor de Matthäuspassion van J.S Bach in de Oosterpoort op vrijdagavond. Met als dirigent Geert Jan van Beijeren (zoon van), een vrouwelijke alt (tegenwoordig zingt een countertenor vaak de altpartij) én op het orgel speelde ‘onze eigen’ Erwin Wiersinga. Uitvoering gemist…..

Gisteren waren mijn schoonzus en zwager 40 jaar getrouwd. Feestje gemist. Maar dat is allemaal onbelangrijk in dit soort situaties. En ‘ellek nadeel hep se voordeel’: het boek dat al een tijdje op de bank ligt wordt nu gelezen en ik heb alle  tijd om te handwerken en aan mijn blog te schrijven. Boven mijn bed hangt een computer met een touchscreen met gratis televisie, radio en internet,  dus ik verveel me beslist niet!

Een dagelijks blog is leuk, maar er gaan maar 24 uren in een dag. Dit weekend even andere drukte: binnenkort meld ik me weer!