Categorie: Alledag Pagina 33 van 299

…… nog niet helemaal ingericht……

Na ons bezoek aan de kerk met de tentoonstelling over wat heilig voor ons was (zie deel 1)  liepen we naar het marktplein waar die andere kerstmarkt moest zijn.
Maar die was nog niet helemaal ingericht en viel qua kramen wat tegen, maar het sfeertje was leuk.

We dronken samen nog een kop koffie in de lounge van het hotel en spraken af dat we elkaar om 22.00 uur nog even zouden ontmoeten op de kamer van één van ons.
Wij namen wat wij nog over hadden mee (wat drinken en een halve zak Joppie chips) maar er waren ook nog wat boodschappen gehaald, dus er was genoeg.
Met z’n zessen op een twee-persoonshotelkamer: wanneer doe je dat nou? Het was één van de leukste onderdelen van het weekend.

Ontbijten in een hotel is sowieso altijd al een feestje; zaterdagmorgen de 23e hadden we om 09.00 uur afgesproken en schuifelden we zoekend en genietend langs een Frühstück-buffet.
We zouden niet de hele zaterdag in Oberhausen blijven, (want sommigen van ons hadden ’s avonds ook nog wat in de agenda staan) maar we besloten dat we na de koffie aan het eind van de ochtend nog even op die grote Weihnachtsmarkt gingen kijken.
Het had nog wel wat voeten in de aarde om de auto kwijt te raken bij het Centro.
Er zijn daar 7 grote parkeerplaatsen waar je gratis kunt parkeren; er is plaats voor zo’n 15.000 auto’s!
Maar op zaterdagmorgen na elven is het daar ontzettend druk, dus we stonden wel even in een file en eenmaal binnen in P7 was het ook best nog even zoeken naar een parkeerplaats. Denk hierbij aan Schiphol, waarbij een groen lampje betekent dat er een vrije plaats is, alleen werkte dat systeem niet naar behoren….. bij ieder groen lampje stond toch al een auto.
Maar we hebben het gered en toen konden we toch nog een tweede keer langs de kraampjes.
Het was wel een stuk drukker dan vrijdag en we hoorden ook best veel Nederlands om ons heen. Ook niet gek, want Oberhausen ligt nog geen honderd kilometer van Arnhem.

Als kerstaandenken aan Oberhausen kocht ik natuurlijk de lelijke beker waar we glühwein in kregen. Die kun je gewoon meenemen als je geen statiegeld (€ 2,=) terug vraagt.
Verder kocht ik een LED-Stern: een houten sterretje met een lampje er in ‘die mann am Fenster kleben kann’.
Met zo’n zuignapje.
En ook nog iets ‘mit Zwiebeln’?
Jazeker.
Bratwurst.

Eenmaal thuis plakte ik het sterretje zaterdagavond op het grote raam van de tuindeuren in onze woonkeuken.
Nog geen kerstboom, want dat vind ik nog veel te vroeg, maar wel alvast een klein sterretje.
A.s. zondag is het al 1e advent!
Ik zal mijn ‘Kerst-afspeellijst’ op Spotify alvast weer opzoeken.

Vorige blogs over kerstmarkten:
2016 Kerstmarkt in Bremen
2018 Die leute brauchen ein Polonaise um raus zu kommen….
2022 Over de grens : Weihnachtsmarkt in Münster

“Is dit ook allemaal meegekomen? Daar had ik anders geen sticker opgeplakt! Wat moeten we nog met deze ouwe zooi!”
Deze zin werd maandagmorgen uitgesproken door mijn collega bij het uitpakken van de zoveelste doos.
Het had onze werkgever in zijn/haar oneindige wijsheid behaagd om het kantoor van Team290 te verhuizen van de Laan Corpus den Hoorn naar de Hereweg 80.
Van de rand van de stad Groningen naar de binnenstad.
Die verhuizing heeft vrijdag plaatsgevonden.
Met een andere collega had ik afgesproken dat wij er maandagmorgen om 07.30 uur zouden zijn om alvast een werkplek te creëren.

We meldden ons gistermorgen bij de balie en maakten kennis met de baliemedewerkster die ons een sleutel gaf: eenmaal aangekomen op de tweede etage konden we naar binnen.
Er stonden weliswaar 5 bureaus, maar er was nog geen sprake van 5 werkplekken.
Eigenlijk kon je haast nergens komen, want overal stonden grote verhuisdozen.
We hingen onze jas op en begonnen eerst maar met uitpakken.
Langs een zijwand van ons nieuwe kantoor staat een hele kastenwand die we konden gebruiken om al het materiaal weer in te zetten.
Om 08.30 uur ging de telefoon weer op ‘aan’ en waren we zover ingericht dat we twee computers en twee telefoons konden bevrouwen.

Halverwege ochtend stond meer dan de helft van de verhuisdozen alweer in een kar op de gang en konden we aan de gang met het inrichten van de andere werkplekken.
Maar dat viel nog niet mee!
Geen goede kabels, geen goede verbindingen, wel goede computers maar niet de juiste stekkers, problemen met wachtwoorden en wifi.
“Waar is dat kleine gaatjesprikding?”
“Waarom kan ik niet printen? Doet die printer het eigenlijk wel?”
“Wie heeft die adresstickers ergens gezien?”
“Waar is dat dingetje voor het aansluiten van de head-set?”

Aan het begin van de middag kwam er een jongen van de afdeling Automatisering naar ons ‘kippenhok’.
Wat kun je dan blij zijn met iemand met verstand van zaken.
Waar wij met een rood hoofd onder het bureau zitten en van alles proberen (“Heb je nu dat zwarte kabeltje? Ja? En waar moet die in?”) weet deze ICT’er moeiteloos de weg in het oerwoud van stekkers en kabels, plugt hier er daar wat in en zegt na 20 minuten: “Volgens mij is het zo wel klaar.”

Inmiddels staat bijna alles in de kasten en heeft iedereen een werkplek.
We zijn nog van alles kwijt en er staan nog een paar dozen met ‘onbestemde zooi’ die van ons niet mee had gehoeven.
Het goede nieuws is dat we allemaal een hoog-laag bureau hebben, dus je kan staan en zitten.
En verder was het gistermiddag al weer bijna normaal.
Een meneer belde omdat hij zich zorgen maakte om zijn rijbewijs.
“Wij maken een terugbelbericht, u wordt daarover in de loop van de middag  door uw casemanager teruggebeld.”
Vervolgens belde die meneer nog twee keer met hetzelfde verhaal.
Wij blijven vriendelijk en geven hem weer dezelfde informatie.
Als je bij Team290 werkt weet je dat een cliënt wel eens wat vergeet.
Onze verhuis-zorgen verbleken bij de echte zorgen van het leven.

In oktober kreeg ik voor mijn verjaardag van Gerard ‘een Duitse Weihnachtsmarkt’ cadeau.
Hij had ontdekt dat in Oberhausen een hele grote kerstmarkt is (nummer 3 in de top 10 van heel Duitsland), dat wilden we wel eens zien.
We boekten een kamer in het Elaya hotel in het centrum van Oberhausen voor 22 op 23 november.
“Waar zitten jullie dan? Dan boeken wij ook een kamer” en zodoende waren we dit weekend met twee dochters en twee schone zonen in Duitsland.

Die grote Weihnachtsmarkt was langs de Promenade bij het Centro, een enorm winkelcentrum buiten de stad.
“Hoe gaan we daar heen? Is het te lopen?” Google weet antwoord op alle vragen: het was ongeveer een uur lopen.
“Nee, dan gaan we met de bus, we zitten hier vlak bij het hoofdstation”.
Meestal zoek ik dat soort dingen altijd op, maar onze twee dochters liepen al tetterend richting de dichtstbijzijnde bushalte en een half uur later liepen we langs de kraampjes.
En natuurlijk deden we wat we anders ook doen op zo’n markt, alleen nu verdeelden we het over twee dagen!
Op zaterdag genoten we met z’n zessen om een statafel  van zo’n lelijke beker glühwein en vergaapten we ons aan de grootte van het geheel overdekte winkelcentrum én de prachtige, overdadige kerstverlichting.
Eenmaal buiten ontdekten we dat het stroomde van de regen en vluchtten we eerst naar de bushalte en daarna naar ons hotel, waar we bedachten wat we gingen eten.
“Dit lijkt met het type restaurant waar we naar op zoek zijn” appte één van de dochters.
‘Zum Uerige Treff’ heette het.
Niet duur en typisch Duits; ik had Zwiebeln-Schnitzel mit Bratkartoffeln.
Geen sterrenrestaurant, maar man, wat lekker.
“Hoe kom je nou aan dit adres?” vroeg ik na het eten.
“O, gewoon op Google ‘Halbes Hähnchen Oberhausen’ intypen…..
Tuurlijk.

“En wat heerlijk dat we nu niet nog naar huis hoeven te rijden!”
Er strekte zich nog een avond voor ons uit.
We gingen nog kijken op de markt in het oude stadshart van Oberhausen, want daar zou ook een kerstmarkt zijn.
Op weg daarnaar toe kwamen we langs de Herz Jesu-kerk die nog open was, daar moesten we natuurlijk wel even naar binnen.
Daar stuitten we op de tentoonstelling Heilig. Heilig? Heilig!; we namen de tijd om die even te bekijken. Onder het motto ‘Mens, jij bent heilig!’ moedigt de tentoonstelling bezoekers aan na te denken over de vraag wat heiligheid in hun eigen leven betekent – ​​en of ieder van ons niet op zijn eigen manier ‘heilig’ is.  Het was een oproep aan iedere bezoeker om zichzelf als waardevol en uniek te zien. De tentoonstelling biedt ruimte om na te denken over wat er werkelijk toe doet in het leven en wat wij als ‘heilig’ ervaren.
Een fijn, meditatief moment op zo’n kerstmarkt, waarin alles verder alleen maar draait om zoveel mogelijk verkopen in kerstsfeer.

Wat nam ik mee als kerstaandenken aan Oberhausen?
Daarover meer in deel 2 van dit blog dat a.s. dinsdag wordt gepubliceerd.

Begin januari schreef ik over onze nieuwe scheurkalender voor 2024.
Daarover schreef ik al een viertal blogs* , waarbij steeds één ‘pijler van geluk’ wordt uitgelicht; vandaag gaat het over ‘een open geest’.
De kernwoorden die bij dit onderwerp horen zijn ‘nieuwe ervaringen opzoeken en bijleren’.

Wanneer je met een open geest in de wereld staat, sta je open voor nieuwe ideeën, ervaringen, theorieën, mensen en levenswijzen. Met een open geest kun je de wereld optimaal ontdekken. Je kunt eenvoudig contacten leggen, nieuwe dingen ontdekken en zo gaandeweg je leven verrijken.
Er kunnen heel wat dingen in de weg staan als je met een open geest de wereld in wilt kijken.
Wat heb je van huis uit aan ideeën meegekregen en hoe ben je gevormd?
Welke overtuigingen en vooroordelen heb je in de loop van je leven ontwikkeld?
Hoe bepalend is voor jou de mening van andere mensen in jouw omgeving?

De zinnen die op onze gelukskalender stonden bij deze pijler waren heel divers.
Eén van de mooisten vond ik die van de Amerikaanse kunstschilder Georgia O’Keeffe: ‘Wat telt is echte interesse. Geluk is tijdelijk. Interesse is blijvend.’

Verder was er een quote van Paul Simon:
‘Als ik denk aan al de onzin die op school moest leren, is het een wonder dat ik nog gewoon kan denken’.
Die kennen we natuurlijk allemaal in de Engelse versie van het lied Kodachrome.
‘When I think back on all the crap I learned in highschool, it ’s a wonder I can think at all’.

Deze uitspraak komt van de Duitse filosoof T. Adorno:
– Voor geluk geldt hetzelfde als voor waarheid. Je hebt het niet, je zit er middenin.

De Britse mode-ontwerper P. Smith zei:
– De grootste uitdaging in het leven is om het kind in jezelf te bewaren en een vrije geest te behouden.

Deze heeft een poosje bij ons het prikbord gehangen:
– Studeer alsof je eeuwig leeft.
Leef alsof je morgen sterft.
Het werd gezegd door de Amerikaanse wetenschapster M. Mitchell die leefde in de 19e eeuw.

De Sloveense dichter A. Grün schreef deze zin op:
– Bloemen zijn langs elke weg te vinden, maar niet iedereen weet er een krans van te vlechten.

Een Amerikaanse futuroloog wijst ons op de noodzaak om te blijven leren:
– De analfabeet van de 21e eeuw is niet wie niet kan lezen of schrijven, maar wie niet kan leren en bijleren.

Deze van de Amerikaanse componiste N. Sleeth vond ik veelzeggend:
– De deuren van het geluk gaan naar buiten open.

Dit is er ook wel eentje om over na te denken; hij komt van de Duitse filosoof Nietzsche:
– Een man die het heel druk heeft, verandert zelden van mening.

Dit blog sluit ik af met een waarheid als een koe van de Britse schrijver S. Johnson.
Dit zei hij al in de 18e eeuw:
– Als je alles wilt veranderen behalve je eigen positie, zul je nooit geluk vinden.

* Hierbij een link naar het eerste blog in deze serie, vandaar uit kun je linken naar de eerdere delen die al gepubliceerd zijn.

Afbeelding: Theater Tamboer Hoogeveen

Als je de woorden in de titel leest zul je daar als Nederlander gelijk “…. een woord, een woord” achteraan denken. *
En woorden waren er veel in de theatervoorstelling ‘Een man een man’, die we afgelopen vrijdagavond in Hoogeveen bezochten.
Gerard las aan het eind van de zomer de aankondiging voor dit stuk en hij legde onze vriendengroep voor om er met z’n achten heen te gaan; zodoende stonden wij vrijdagavond even voor acht uur met z’n achten in de foyer van ‘de Tamboer’ een kop koffie te drinken.

De hoofdrollen zijn weggelegd voor Peter Heerschop (Burghart)  en Peter Blok (Van Wees) die twee oude vrienden spelen die een avond met z’n tweeën uit eten gaan.
Het stuk begint als  Burghart terugkomt van een wc-bezoek en niet meer weet waar het gesprek daarvoor over ging.
Je komt er al snel achter dat Van Wees in het bedrijf waar ze allebei werken promotie heeft gemaakt. Oude vrienden dus, die hilarische herinneringen ophalen aan gezamenlijke vakanties, maar ook collega’s en in die rol niet meer gelijkwaardig.
Van Wees is een hoogst irritante betweter waar je met kromme tenen naar zit te kijken en luisteren.
Hij schoffeert de serveerster (Jennifer Welts), zit semi-interessant te doen over de wijn en straalt uit ‘de-man-van-de-wereld’ te zijn.
Burghart kan duidelijk niet tegen hem op; hij laat zich piepelen en afzeiken.
Soms zit Van Wees ontzettend uit zijn nek te kletsen, maar Burghart kan daar niet tegenin gaan omdat hij zijn werk niet wil kwijtraken.
Zijn wat sullige houding en zijn mimiek deden mij een beetje denken aan Stan Laurel.
De mannen hebben het er steeds maar over dat ze oude vrienden zijn en dat ze aan een half woord genoeg hebben, maar ze staan steeds lijnrecht tegenover elkaar en begrijpen elkaar juist helemaal niet.

Hoe langer de voorstelling duurt, hoe ongemakkelijker het wordt.
Burghart begrijpt Van Wees constant verkeerd en zegt dan ‘’Oooh, dus dat bedoel je…’’
De frustratie over de miscommunicatie stroomde echt van het toneel af en kwamen goed binnen: we zaten vrij vooraan op rij 2.

Na afloop konden we met onze vriendengroep nog even napraten over wat we gezien hadden.
En hoe irritant die Van Wees was! En dat die Burghart het allemaal maar liet gebeuren!
Maar de voorstelling liet ons ook nadenken over hoe wij zelf met anderen praten.
Wat zeggen we en wat menen we?
En luisteren we echt naar een ander, of is een gesprek wachten op het moment waarop je zelf weer iets mag zeggen?
Hou jij zelf rekening met ongelijkwaardigheid als het gaat om collega’s of andere gespreksgenoten?
Een gesprek is niet alleen zenden en ontvangen, maar ook begrijpen en verbinden.
Vrijdagavond zagen we hoe het niet moest; maar we hebben er wel heel hard om gelachen!

* Dit gezegde, een man een man, een woord een woord, betekent dat als je iets hebt beloofd, je je daar ook aan moet houden.
Als onze woorden soms of  vaak onbetrouwbaar zijn gebleken, kan het zijn dat mensen ons niet meer op ons woord geloven.