Dinsdagmiddag kreeg ik stemproblemen.
’s Avonds ging ik nog wel naar de cantorij, maar het zingen was brandhout; ik kon bijna met de bassen meezingen.
Woensdag gewoon naar het werk, maar ik hoefde geen telefoondienst te doen: ik klonk als ‘meneer Waninge’ en praten deed zeer.
“Is het geen corona?” vroeg iemand op het werk.
Verder had ik geen klachten, dus ik dacht het niet, maar eenmaal thuis heb ik toch maar even een test gedaan en toen was het wel positief.
Meer dan twee jaar doe ik van die zelftesten en al die tijd verscheen er maar één rood streepje.
“Wat moet ik dan nu eigenlijk?” vroeg ik aan Gerard. Die wist het ook niet.
De website van de Rijksoverheid vertelde dat ik 5 dagen in quarantaine moest.
Dus.
Niet naar het werk vandaag, niet naar FysiYoLates vrijdag en geen feestje dit weekend.
Er waren weekenden waarop dit beroerder uit zou zijn gekomen, dus ik bezit mijn ziel in lijdzaamheid.
Nadat de boodschap was ingedaald zag ik de voordelen er ook wel weer van in.
Vandaag zou ik de hele dag kunnen luisteren naar dag 4 van de Evergreen Top 1000: op het werk krijg ik daar niets van mee.
Dit weekend kan ik uitgebreid tijd besteden aan het maken van gedichten en surprises voor Sinterklaasavond; dat feest vieren we zaterdag de 26e.
Verder zit ik midden een spannend boek van Elizabeth George in de serie van Inspector Lynley.
Woensdagavond geen gehaast om het eten voor donderdag al voor te bereiden: kan morgen nog wel.
Ineens valt de drukte van een gewone werkweek met afspraken en regeldingen van me af.
Alles staat even stil.
Tot zover de theorie die ik woensdagavond had bedacht.
Afgelopen nacht werd ik goed ziek.
Koorts, hoofdpijn, zwaaiend op mijn benen even naar de wc en gelijk weer in bed.
De muziek van de Evergreen Top 1000 hoorde ik vandaag in flarden in mijn koortsige dromen voorbijkomen.
Het enige wat ik kon is in bed liggen en slapen.
Toch nog corona.
18 oktober heb ik de boosterprik gehaald; ik waande me al veilig.
Het bracht mijn gedachten even weer terug naar die vrijdag in maart 2020 toen we besloten om met z’n tweeën in quarantaine te gaan vanwege de verontrustende berichten over het coronavirus.
Toen maalde er zoveel door mijn hoofd, dat ik mijn ademhaling tijdens de ochtend-pilates/yoga niet onder controle kreeg.
Ik was angstig en bedacht nerveus hoe het dan allemaal zou moeten op mijn werk en met al die andere dingen die de daarop volgende weken in mijn agenda stonden.
Hierbij een link naar het blog dat ik daar toen over schreef onder de titel “Menens. Zonder krenten’.
Het is bijzonder om dat blog terug te lezen met de wetenschap van nu.
Wij dachten toen dat het voor twee weken zou zijn……