een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Alledag Pagina 70 van 263

23 mei: Iedereen heeft wat.

Het valt mezelf op dat in deze periode veel blogs gaan over dingen die twee jaar niet gekund hebben.
In coronatijd zagen we eigenlijk alleen onze ‘innercircle’, de bredere kringen van ons netwerk zagen we niet of nauwelijks.
“De Havenstappers’ is ook zo’n groepje.

De wagen ‘Ik heb een tante en een oom, die wonen in een eikenboom…’

Zo’n dertig jaar geleden bouwden wij met elkaar aan een praalwagen voor de Rodermarktparade waar de kinderen van groep 1 en 2 van basisschool ‘de Haven’ op zaten.
Een simpel rekensommetje leert dat die kinderen nu halverwege de dertig zijn.

De laatste keer dat we elkaar zagen in deze samenstelling was in november 2019; toen spraken we af dat we elkaar in november 2020 weer zouden spreken. Nettie en ik zouden het organiseren en we zouden een pubquiz doen.

De rest is geschiedenis, we zagen elkaar dus drie jaar niet; afgelopen zaterdag kon en mocht het weer.
Toen Nettie en ik bij elkaar zaten om te bespreken wat we zouden gaan doen kwamen we tot de conclusie dat het goed zou zijn om ruimte te maken voor het onderwerp ‘Hoe is het nu met iedereen’. Van te voren vroegen we de groepsleden of ze per echtpaar in de kring iets wilden vertellen over de gebeurtenissen in hun leven de afgelopen drie jaar; een ‘rondje’ dus, zoals je ook wel eens doet bij wijze van kennismaking in een groep van mensen die elkaar niet kennen.

Achteraf bezien was dat een heel goed idee.
Als iedereen in de kring zijn/haar verhaal vertelt, hoef je het niet 10 keer te vertellen in de afzonderlijke gesprekken.
We waren te gast bij Nettie en Harm aan de Brink. Voor mensen die in deze omgeving bekend zijn hoef ik niet uit te leggen hoe fijn wij daar met elkaar in de tuin zaten, maar even voor het beeld: je zit daar pal naast de middeleeuwse Catharinakerk, omringd door oude bomen. Aan de andere kant grenst hun tuin aan landgoed Mensinge.
We praatten zo weer met elkaar verder, alsof er geen drie jaar tussen zat.
Van de gastheer/vrouw kregen we een rondleiding door hun prachtig verbouwde huis; toen iedereen er was en een glas had begonnen we met het rondje.

Op onze leeftijd heeft iedereen wel wat.
We hoorden verhalen over ziekte en verdriet, maar ook over verbouwingen/verhuizingen, werk en/of pensioen, de zegen van het hebben van kleinkinderen en het genieten van vakanties en feesten.
Eén stel bijvoorbeeld was er zaterdagmiddag niet bij omdat hun dochter dit weekend trouwde in Italië.
Toen er 5 stellen nog niet aan het woord waren geweest moesten we al opbreken uit de tuin aan de Brink, want we hadden om 19.00 uur een buffet geregeld in het Wapen van Drenthe aan de overkant.
De rest van de verhalen hoorden we daar.
Wat heb ik er uit gefilterd?
Niemand komt ongeschonden door het leven, koester de momenten waarop het goed gaat.

De pubquiz bewaren we voor een volgende keer.

Als je meer wilt lezen over onze belevenissen met de ouders van basisschool ‘de Haven’: hierbij een aantal links naar voorgaande blogs.
De Rodermarktparade uit 2014
Hoe het begon:   Havenstappers  uit 2015.
Bezoek aan Verhildersum mei 2016.
Limmericks maken: ‘Het havenstapclubje uit Roden’ uit mei 2017
Een etentje bij ‘Kom maar binnen’: Twee-derde niet uit november 2018
Een blog over de begrafenis van Klaasje ‘Stil en verdrietig zijn we’   uit november 2019.
Een film in ‘het Rode hert’ Eye in the sky’ uit november 2019.
Bijpraten na Corona en een buffet in het Wapen van Drenthe ‘Iedereen heeft wat’  uit mei 2022.
Een stadswandeling in Groningen Filistijnen in de bus uit september 2023.
Familie bezoek aan Tante Til in Enumatil uit september 2024.

Reageren

22 mei: Bij ons in de tuin.

Af en toe kwamen op deze website verhalen voorbij van Frits, de kat van Carlijn en Wim.
Sinds 2019 woonde hij, naar volle tevredenheid van beide kanten, bij hen.
Afgelopen vrijdag ging het ineens heel slecht met Frits, hij had ernstige blaasproblemen.
Ze hebben er voor gekozen om hem te laten inslapen, maar hebben hem eerst nog een dag bij zich gehouden.
Nog even verwend, gekoesterd en gekriebeld, maar op het laatst wilde hij zelfs dat niet meer.
Toen Carlijn huilend opbelde om te vertellen dat ze Frits gingen verliezen vroeg ze of hij bij ons in de tuin begraven mocht worden.
Tuurlijk.
Daar liggen ook de cavia’s van vroeger (Frouwke, Pukkie en Alegro), de ratjes Amy en Lientje en miss Pickle Snitch Mc Nibbels, de hamster van Frea en Jon.

Je kunt zelf niks met katten hebben en toch samen met je kind erg verdrietig zijn om het verlies van hun kat.
Zaterdagmiddag kwamen ze met Frits in zijn mandje bij ons.  Hij lag er vredig bij; ze hadden wat gipskruid om hem heen gedrapeerd.
Carlijn vertelde dat het laatste spuitje niet eens nodig was geweest, na het roesje van de verdoving had het hartje al niet meer geklopt.
Frits ligt begraven tussen de perenboom en de appelboom. Carlijn had zijn naam in een klein, houten schijfje gebeiteld, dat ligt nu tussen wat steentjes in de zwarte aarde.

Ze zagen er tegenop om weer naar huis te gaan.
Het zal in het begin leeg zijn zonder de altijd aanwezige kat.  “Ontbijt zonder Frits! Ik kan het me gewoon niet voorstellen…”
Goed om zo afscheid te nemen van een geliefd huisdier.
Ze hadden Wims vader gevraagd om een mooie foto van Frits voor hen te printen, die krijgt een mooi plaatsje  in hun huis.
De tijd zal het gemis verminderen; Frits wordt een mooie,  gezamenlijke herinnering.

Hieronder vier links naar verhalen over Frits die eerder op deze website te lezen waren:
We maken kennis met Frits, een blog uit 2019.
Een link naar het blog ‘Kater’ ook uit 2019. Daarop vind je een leuk filmpje van Frits, verstopt in een keukenkastje.
Carlijn en Frea schreven in 2021 een duoblog over hun katten onder de titel ‘Frits, Sam & Tobi’
In de zomer van 2021 aasde Frits op de jonge bonenplantjes van Carlijn. Een blog onder de titel ‘Probeem, maatregelen,,,,,schaakmat uit 2021.

Reageren

21 mei: De schone zussen en de leesbril.

Gerard komt uit een gezin van 7 kinderen, dus aan de Waninge-kant heb ik 6 schoonzussen.
Het is de bedoeling dat we één keer per jaar een ‘schoonzussendag’ organiseren.
De laatste keer was in 2018.
Ziekte, overlijden van Jan, corona: we planden ieder jaar wel een dag, maar het kon steeds niet doorgaan.

Donderdagmiddag zagen we elkaar weer met z’n zevenen.
We zouden naar Dwingeloo om daar te wandelen en een terrasje te pakken en daarna zouden we gaan eten bij de Chinees aan de Dieverbrug.
Toen we nog bij schoonzus Ali in de tuin zaten aan de koffie/thee met haar onvolprezen aardbeien-monchou-taart begon het al te regenen.
“Wij kunt niet hen Dwingel” zoveel was wel duidelijk.
We namen alles mee naar binnen en zetten ons geteut voort; we zitten nooit verlegen om onderwerpen.

Wie onze familie een beetje kent weet dat we dol zijn op spelletjes; toen iemand opperde of we niet een spel konden doen kwam Ali met “Ik hou van Holland’ aanzetten.
O man, wat hadden we het leuk.
Het aangename bij zo’n spel is dat ik ondertussen gewoon kan breien.
Het voorlezen van de vragen viel niet altijd mee; kleine kaartjes, kleine lettertjes.
Ali had nog wel ergens een leesbril liggen, toen konden de vragen door iedereen voorgelezen worden.
Toen de dobbelsteen even onvindbaar was (lag achter een glas) werd al weer gevraagd: “Bril hebben?”

Bij het spel zit ook een CD. Soms moet je een Nederlands lied aanvullen, daarbij moet je dan een track van die CD laten horen.
“Hebben jullie wel een CD-speler?”
“Ja, een klein combiding, van moe nog.”
Er werd nog even gememoreerd dat mijn schoonmoeder daar indertijd helemaal niet handig mee was, maar even later bleek dat ook wij hem niet aan de praat kregen.
Er werd aan stekkers en kabels getrokken, op knopjes gedrukt, maar er gebeurde niks.
Andere schoonzus zei: “Laat mij eens kijken”. Die had de leesbril nodig om te kijken waar de knopjes voor waren, maar ook toen hoorden we alleen maar geruis.
Toen weer een andere schoonzus zich ermee bemoeide tetterde Tol Hanse ineens keihard door de kamer: “WAAR TER WERELD IK OOK KWAM, NERGENS TROF IK ZO EEN BENDE……”, waarop weer een andere schoonzus het hele lied voor ons zong. Maar daar verdiende ze geen punten mee. We moesten track 31 hebben.
Lang verhaal kort: track 31 hebben we niet gevonden; we lazen wel een vraag voor waar de CD niet bij nodig was.

Moeiteloos zou ik nog een blog kunnen vullen over deze middag, maar ‘what happened in Geeuwenbrug stays in Geeuwenbrug’ dus ook de rijstebrijbergen en de jeneverstokerijen in 1880.

….van alles proeven….

Toen we aan het eind van de middag bij de Chinees zaten hadden we geen leesbril meer nodig.
We hebben de menukaart niet eens gezien, want de ober stelde voor om een ’tafelbuffet’ te maken, zodat we van alles konden proeven.
Een prima afsluiting van een heerlijke schoonzussendag!

Hieronder vind je nog twee links naar blogs over voorgaande schoonzussendagen:
Juni 2018: Alle schoonzussen op bezoek in Roden.
Januari 2017 Een verslag van onze zelfgemaakte ‘de Boeren-Hightea’

Meer weten over het spel Ik hou van Holland?
Lees dan dit blog uit 2016 over een avond waarop we dit spel deden met de vrienden.

Reageren

19 mei: Polyfonie.

Het is alweer gewoon geworden: op dinsdagavond cantorij-repetitie.
In deze weken zijn we druk bezig met het instuderen van de liederen die we zingen op 1e Pinksterdag.
Onze cantor Carel is een ambitieuze jonge man die vindt dat we de lat niet te laag moeten leggen.
Hij studeert aan het Prins Claus Conservatorium en had bedacht dat hij voor het pinksterfeest zelf een stuk ging schrijven.
Het begint met een couplet in het Latijn, daarna een deel in het Duits en het laatste stuk wordt gezongen in het Nederlands.
Zingen in tongen én talen!
Hij stuurde ook gelijk maar oefen-files mee, want het zingt niet gemakkelijk zo maar weg.
Pittig hoor.
Het stuk zingen vinden wij al lastig: hij heeft het nota bene zelf geschreven!
Wij mogen als cantorij onze handjes dichtknijpen met zo’n enthousiaste jonge gast als dirigent.

Verder heeft Carel ons nog ‘een uitdaging’ aangereikt: If Ye Love Me, Keep My Commandments vanThomas Tallis.
Een Engels muziekstuk waarin alle partijen door elkaar heen zingen.
Past ook goed bij de talen en tongen van Pinksteren.
“Dat heet polyfonie” “legde hij ons uit.
“Meestal zingen wij homofoon, dat is als iedereen tegelijk dezelfde woorden zingt maar met andere noten.”
Toen wij na het doorzingen van de verschillende partijen het stuk in zijn geheel probeerden te zingen was het polyfonie noch homofonie: het klonk als kakafonie.
Carel blijft optimistisch en was al blij dat we tegelijk eindigden.
Het goede nieuws is dat we nog een aantal weken te gaan hebben.

Het is alweer gewoon geworden, schreef ik in de eerste zin van dit blog.
Dat neemt niet weg dat ik meer dan voorheen geniet van het zingen met elkaar.
Toen ik begin deze week op het nieuws hoorde dat we in de herfst weer rekening moeten houden met nieuwe lockdowns dacht ik als eerste aan de cantorij en de kerkdiensten.
Het zal toch niet weer….
Andere jaren stoppen we al met de cantorijrepetities na Pinksteren, maar we zijn nog gevraagd voor een kerkdienst op 3 juli.
Fijn; dan zingen we nog even door!

Reageren

18 mei: Eén woord, 21 letters.

Gisteren schreef ik een blog over een drietal 50+vrouwen bij Saar.
Zelf ben ik  60+ en als je ouder wordt gaat de rek er wat uit: de huid gaat rimpelen, het lichaam wordt minder soepel en ik vind mezelf steeds vaker in de wachtkamer van de huisarts.
Ook deze week was ik weer aan de beurt. Gistermorgen zag ik niet de huisarts maar de bekkenfysiotherapeute.
Eén woord, 21 letters.

Daar zat ik om advies te krijgen in het trainen van mijn bekkenbodem.
Met welke bekende overgangsklacht ik daar heen ging laat zich misschien wel raden, ik heb immers drie kinderen gebaard.
Om te voorkomen dat het erger wordt had ik bij de huisarts een verwijzing naar deze fysiotherapeute aangevraagd: wat kan ik zelf doen?
Het trainen van je bekkenbodem doe je door je bekkenbodem aan te spannen en weer te ontspannen.
Door dat regelmatig te doen wordt die sterker en krijg je er meer grip op.

Het advies was: iedere dag op 2 momenten trainen.
Omdat ik iedere ochtend al yoga/pilates-oefeningen doe valt één keer al goed in te passen in de oefeningen-serie.
Dan is het de bedoeling dat ik korte aanspan-oefeningen ga doen (steeds 3 seconden aanspannen en weer loslaten)
Op het andere moment op de dag train je dan op duurkracht, dan begin je bij 10 seconden en probeer je uiteindelijk na weken trainen je bekkenbodem 30 seconden aangespannen te houden.
Gistermiddag gelijk maar begonnen; het viel me nog niet mee. Je moet namelijk ook ontspannen blijven ademhalen…….

En mannen: mochten jullie nou denken: “Wat een vrouwenpraat, niks voor mij”, bedenk dan dat ook alle mannen een bekkenbodem hebben die de boel daar in je onderbuik op zijn plaats houdt.

De fysiotherapeute gaf me nog een tip: download de app ‘Bekkenbodem’ van het Profundum Instituut.
Als je op deze link klikt kom je op hun website, daar vind je alle mogelijke informatie over je bekkenbodem.
En heren, er is zelfs een aparte pagina met informatie over ‘specifieke klachten mannen’. Doe er je voordeel mee.
De app vind je in de app-store van Google of Apple  op je computer, tablet of telefoon.

Wat ik wel al weet: de klachten zullen er niet door verdwijnen.
Hooguit iets verminderen.
Je wordt ouder, mama.

Reageren

17 mei: Gooise vrouwen.

Bij de online versie van het tijdschrift Saar hoort sinds maart van dit jaar een podcast. Drie vrouwen die hun sporen al ruimschoots verdiend  hebben in de bladenwereld zitten met z’n drieën aan tafel en bespreken wekelijks  de toestand in de wereld van de 50-plus vrouw. Vanaf het begin volg ik die podcastserie en het is erg vermakelijk.  De dames nemen geen blad voor de mond, zijn niet altijd politiek correct, roddelen, zijn openhartig over hun eigen leven en delen in de rubriek hekeligheden met ons waar ze zich aan ergeren.
Hierbij een link naar hun website.

11 afleveringen zijn er nu geweest.  Daar heb ik om gelachen, om gehuild en me vreselijk aan geërgerd. Een van hen ging om lollig te doen een Twents accent nadoen.
Dat kwam de dames op veel  kritiek te staan; ze hebben beloofd dat ze dat nooit meer gingen doen. Eén van de vrouwen, Els Rozenbroek, heeft kanker en deelt vrijmoedig alles wat haar overkomt; ze heeft niet zo heel lang meer te leven, maar blijft optimistisch. Eén aflevering was ze te zwak om bij de opnames te zijn, toen zag het er echt even niet goed uit,  maar de volgende keer zat ze er weer bij te kletsen en te giebelen alsof er niets aan de hand is. Respect en bewondering voor de manier waarop ze dat doet.
Maar diezelfde Els zegt een kwartier later weer de vreselijkste dingen met een dedain waar ik haast een emmertje bij nodig heb voor de braakneigingen.

Els en haar tafelgenoten zijn Gooise vrouwen die helemaal niets hebben met vrouwen zoals ik.  In hun ogen ben ik niet eens een volwaardig lid van de maatschappij omdat ik parttime werk;  ik heb ‘een baantje’. Dat vinden de dames niet goed, je mag nooit en te nimmer afhankelijk zijn van een man.  Verder spreek ik Nederlands met een Drents accent. Ha ha!
Tengevolge van ‘het baantje’ doe ik mijn eigen huishouden en heb ik dus geen werkster nodig.  Zij wel.  De verhalen daarover waren werkelijk hilarisch, dat dan weer wel.

Verder kook ik nog gewoon zelf kruimige aardappels* .  Voor hen kom je dan uit een ander tijdperk,  want “niemand kan tegenwoordig nog lekkere, kruimige aardappels koken. Mijn oma vroeger, die kon dat nog!” Zie je mij zitten met mijn oortjes in? Bij iedere aflevering heb ik de neiging om te reageren. Dat heb ik nog nooit gedaan en dat ga ik ook niet meer doen, want na elf afleveringen weet ik dat dat niet zinvol is.

De podcast geeft een mooi inkijkje in een wereld die ik niet ken. Bij een aflevering over botox en fillers bijvoorbeeld geloofde ik mijn oren niet. En het ongebreidelde gebruik van schuttingwoorden is kennelijk ook voor 50-plus vrouwen heel gewoon.  Ik hoor het aan en denk er het mijne van.  Lachen,  huilen en ergeren, daar laat ik het bij voor wat betreft de  Gooise  vrouwen; ik hou het bij mijn eigen, vertrouwde netwerk van Drentse en Groningse vrouwen.

*Sterker nog: Gerard verbouwt zelf aardappels in onze moestuin……

Naschrift. Els is inmiddels opgenomen in een hospice. Zelfs van daaruit werkt ze mee aan de podcast.
In juli schreef ik daarover een blog, hierbij een link: Els vertelt over haar naderende dood.

Reageren

16 mei: Tiefen.

Vorige week gingen wij een dagje naar Almelo om te helpen bij het herinrichten van de tuin.
Dochter en schoonzoon hadden al wat voorwerk gedaan, maar er moest nog veel gebeuren, dus een paar extra handen waren welkom.
De opdracht voor de dames was duidelijk: de hele gouden regen moest van een hek worden afgehaald.
Met meerdere soorten kniptangen gingen dochter en ik aan de slag.

“Wat doe ik met het spul dat er af komt?”
“Tief maar gelijk in de aanhangwagen!” was het antwoord.
Schoonzoon gebruikt woorden die ik niet ken.
Natuurlijk begrijp ik wat hij bedoelt, maar ik vraag het voor de zekerheid nog even na.
“Tiefen?”

In de officiële Nederlandse woordenboeken is het woord niet te vinden.
Op ‘Ensie’, in het woordenboek van populair taalgebruik vond ik dit:
Tiefen is Bargoens voor gooien en/of smijten. 
Het wordt ook gebruikt voor ‘ophoepelen’: Optiefen! 
Dochter en ik teefden/tiefden/toofden(?) de takken in de aanhangwagen.
Weer wat geleerd.

Verder verliep het die dag voorspoedig.
Rond de middag hadden we de gouden regen van het hek af en hadden de mannen een beukenhaag uitgegraven.
Die hebben ze die middag ergens anders in de tuin weer geplant.
’s Avonds gingen we heerlijk uit eten in een nieuw buffetrestaurant in Almelo; daarna mochten we optiefen.
Laat mij ook eens populaire taal gebruiken….

Reageren

15 mei: Gastblog – Love life, talk death.

Vandaag een gastblog van onze jongste dochter Carlijn.

Vorig jaar ben ik begonnen als uitvaartverzorger bij Lotus Uitvaartverzorging in Groningen. Als ik mensen vertel dat ik sinds kort werk in de uitvaartbranche, weet niet iedereen hoe ze daar op moeten reageren. Woorden als “mooi”, “bijzonder” en “dapper” komen voorbij. Positieve en lieve woorden, maar mensen twijfelen altijd of ze ook het woord “leuk” mogen zeggen bij dit werk, of me “veel plezier” mogen wensen als ik naar werk ga. Ook toen ik vrijwilliger was in het hospice in Groningen, kreeg ik dezelfde reacties.

Ik hou ontzettend van mijn werk, en ik heb er zeker ook plezier in! Soms vergeet ik in mijn enthousiasme voor mijn werk wel eens dat het onderwerp niet voor iedereen zo makkelijk ligt. Rouw, dood, sterven en afscheid zijn in mijn werk dagelijkse onderwerpen, maar in het leven buiten mijn werk om, hangt er een taboe om deze woorden. De één praat er makkelijker over dan de ander. Misschien herinnert het je aan een verlies uit je verleden, of geeft het je een kijkje in je eigen sterfelijkheid. Confronterend. En dat gaan we liever uit de weg, toch?

Bewust omgaan met de dood is niet hetzelfde als verheerlijking van de dood. Mijn doel is om met respect en aandacht naar dit deel van het leven te kunnen kijken, zodat iemands levenseinde minder beangstigend kan worden. Dat is hoe mijn interesse voor dit werk begon, eigenlijk uit angst voor de dood. Door er meer over te praten, over te leren, over na te denken, is mijn relatie met mijn angst voor de dood veranderd.

Praten helpt. Ik zie het veel om me heen. Niet alleen bij rouw, maar ook vooraf. En “er over praten” houd niet op bij de vraag “wil je eigenlijk begraven of gecremeerd worden?”.

Heb je een bucketlist?
Denk je dat er iets na de dood is?
Mag er gelachen worden op je uitvaart?
Ben je bang voor de dood?
Wil je eigenlijk wel een kist, of liever iets anders zoals een wade of een mand?

Als je niet weet waar je moet beginnen zijn er tegenwoordig een hele hoop handvatten. Zo is er een uitvaartwensenspel, kun je een bezoek brengen aan het uitvaartmuseum Tot Zover, en is er bijvoorbeeld het boek “Ik weet niet wat ik zeggen moet” van Mariska Overman en Rob Brunting om je op weg te helpen. Ook kan het goed zijn om alvast een bewuste keuze te maken voor een uitvaartverzorger, en eventueel een voorgesprek aan te gaan. Daar hoef je niet mee te wachten tot je ziek, zwak en misselijk bent, in mijn ervaring is het hoe dan ook goed om je te oriënteren.

Dit gastblog is niet bedoeld als reclamepraatje voor mijn werk, maar als je meer wil weten, of je wil het uitvaartwensenspel of het boek “ik weet niet wat ik zeggen moet” lenen, laat het me weten via dit blog! Ik praat er namelijk heel graag over. ? Elke dinsdag kun je binnenlopen bij Lotus in Groningen voor een goed gesprek, een kopje thee en een blik in de boekenkasten.

Carlijn Waninge

Reageren

14 mei: Moest even.

Iedere morgen maak ik een Sudoku-puzzeltje.
Gerard ook.
Mijn boekje is een combi van 3 en 4 sterren en zijn boekje is vele malen moeilijker.
Veel sterren.
Die boekjes liggen altijd in het pennenmandje op het aanrecht.
Al mijn gemaakte puzzels voorzie ik van een datum en een highlight van de dag of de dag ervoor.
Als voorbeeld hiernaast de bladzijden van 28  en 29 april.  Daar staat onder ‘Koningsdag in Westerbork’ en ‘Laatste dag in Casa Grada/’de Warrel’.
Je kon in dit digitale tijdschrift begin mei over die gebeurtenissen lezen.

Vorige week was het boekje van Gerard vol.
Hij wilde precies zo’n boekje weer, maar dan een nieuwe editie, maar die zijn niet overal te koop, dus hij had Harriët gevraagd om zo’n boekje voor hem in Almelo te kopen.
Eind deze week zagen we Harriët pas, dus Gerard had even geen Sudoku-boekje; hij zat puzzelloos aan het ontbijt.

Donderdagmorgen zat ik met mijn duffe hoofd met m’n kopje thee aan het ontbijt en opende mijn boekje.
Aan de beurt was 12 mei.
Ik zette de datum aan de linkerkant boven aan de puzzel en zag toen tot mijn stomme verbazing dat de rechterkant, de pagina met 4 sterren, al was ingevuld.
Huh? Had ik nou gisteren…….
Maar nee.
Het was niet met mijn handschrift ingevuld.
En op de plek van de ‘highlight’ stond: ‘ Sorry, moest even! x x
Afkickverschijnselen.

Reageren

13 mei: Het warme bad……

Vanaf 4 mei draait hij in de bioscopen: ‘A new era’, de nieuwe Downton Abbey-film.
In 2019 kwam de eerste film uit, daar ging ik toen heen met zwemvriendin Ans.
Weten wat wij daar toen van vonden? Lees dan het blog ‘I never argue ….. I explain’ uit 2019.
“Zullen we weer samen naar die film?” vroeg ik haar vorige week. De vraag stellen is haar beantwoorden.

Weer in De Nieuwe Kolk in Assen, weer in een zaal met bijna alleen maar vrouwen en weer op rij 5: genieten in het kwadraat.
We moesten er wel even weer in komen.
Wie hoort ook maar weer bij wie?
Van wie is dat kind dan?
Maar die onwennigheid duurde niet lang: we zaten er maar zo weer in, want het begint al met een mysterie.
De oude douairière lady Violet Grantham heeft een vakantievilla geërfd van een oude liefde.
Was dat alleen een oude liefde? Of is er meer gebeurd? Anders geef je toch niet zomaar een huis!
Dat is één verhaallijn.

De andere verhaallijn begint met een telefoontje van een regisseur die een film wil opnemen in het kasteel.
Daar wordt toestemming voor gegeven, dus er komt een hele filmcrew met acteurs, kostuums en materialen.
Vervolgens gaat een deel van de familie met een paar bedienden naar Zuid Frankrijk om poolshoogte te nemen in de villa.

Door het gegeven van ‘het maken van een film in een film’ kon groots worden uitgepakt met kostuums en requisiten,
De opnames die werden gemaakt werden afgespeeld in zwart-wit, wat een mooi effect gaf op het bioscoopdoek.
A new era speelt in 1928. In 1927 was uitgevonden hoe men geluid bij filmbeelden moest zetten, wat er voor zorgde dat de ‘stomme film’ zonder geluid in rap tempo uit de gratie raakte.
Dat keerpunt in de filmindustrie wordt in deze film mooi uitgewerkt.

Dit kostuumspektakel is prachtig om naar te kijken.
Je ziet de chique mode uit de roaring twenty’s: er wordt flink uitgepakt met kapsels, sieraden en kleding.
Op een feest speelt een muziekbandje uit die tijd, het spat werkelijk van het scherm.
Ook de automobielen uit het begin van deze eeuw komen veelvuldig in beeld: als de filmcrew aankomt staan er wel vier van die auto’s volgeladen met antieke koffers en pakmateriaal.
De eerste dandy-tenniskleding, zwemkleding, kortom de rijke toerist in een ander land: het komt allemaal voorbij.
Er wordt zelfs nog een begrafenis in beeld gebracht. We zien één van de eerste lijkwagens met bewerkt glas en alle aanwezigen in keurig zwart gekleed.

En verder is natuurlijk alles weer aanwezig: de vileine opmerkingen van Violet, de snobistische trekjes van mister Carson en de onmogelijkheid om uit de kast te komen als je homo was in die tijd.
Meer dan twee uur zaten Ans en ik achterovergeleund in het warme bad dat Downton Abbey heet.
Bij de aftiteling bleven we nog even zitten.
Nog even nagenieten……

Even voorgenieten?
Hierbij een link naar de officiële trailer.

Reageren

Pagina 70 van 263

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén