Categorie: Alledag Pagina 8 van 298

Twee soorten stamppot, 10 saucijzenbroodjes, één appelplaatcake, een door Gerard gebakken reuzenkrentenbrood en 24 witte en bruine kadetjes: wij waren er helemaal klaar voor.
Op de zaterdag van de Rodermarktparade komt ons voltallige gezin, dit keer mét vriendin MacKenzi die over was uit Amerika,  bij elkaar aan de Boskamp.
Voor de lunch liepen Gerard en ik al bij de wagens langs, genietend van ‘het sfeertje’ dat zo hoort bij de optocht waar wij zelf ook zo vaak bij betrokken waren: trotse bouwers die allemaal een prijs in de wacht hopen te slepen, de figuranten die er al wel  zijn, maar nog niet op de wagens staan en het publiek dat om de wagens heen loopt en zich vergaapt aan wat er nu weer allemaal is bedacht.

Waar ik normaal gesproken op zo’n dag minstens vier keer op een punt langs de route sta, bleef het deze zaterdag bij twee keer. ’s Middags kwam dat omdat het rond drie uur begon te regenen en ’s avonds duurde het gewoon allemaal veel te lang. Er was een wagen met pech wat zorgde voor enorm oponthoud: ik wilde er niet langer op wachten. Ik was moe en was niet helemaal fit door de coronaprik die ik vrijdag had gehaald; om 21.00 uur zat ik bij Gerard aan de koffie, de rest bleef nog wel kijken: even voor half 10 kwamen ze thuis. Tussen de bedrijven door waren we nog druk met onze ‘blikgooi-kraam’: er kwamen nog heel wat kindjes langs die wilden blikgooien en vooral het grabbelen daarna viel goed in de smaak.

Mijn stem voor de publieksprijs had ik gegeven aan ‘de Drachtster Tram’ van bouwgroep Nietap Terheijl en dat was ook meteen de grote winnaar van de optocht. Mooie kostuums, een goed tijdsbeeld, effectieve geluiden erbij en een geweldig schouwspel als het aan je voorbijtrok. Een terechte winnaar!

Wat viel me verder nog op? Het 100-jarig bestaan van muziekvereniging Noordenveld.
Zij hadden een wagen gebouwd in samenwerking met de Bomenbuurt. We zagen de jeugdafdeling die voorop ging in de avondoptocht, de majorettes en het orkest die voor de wagen uitliepen én de seniorengroep die er in een bus van Drenthe-tours achteraan reed en in die bus hun eigen feestje vierden. Fantastisch zoals hun onderwerp ‘The sound of the century’ werd vormgegeven.
‘De Hoeksteen’ sprong er bij de scholen uit: zij hadden ‘Kermis van vroeger’ uitgebeeld en dat was een lust voor het oog;  ook hier speelde de entourage op en rond de wagen een grote rol.

Het thema van deze optocht was ‘Nostalgie & heimwee’.
Voor ons was het een nostalgische feestdag waar we met ons gezin erg van genoten hebben.
Met de hele groep  aan de grote eettafel in onze woonkeuken, snaterend, teutend, lachend en etend. We haalden herinneringen op aan de wagens waar we zelf op zaten of naast liepen, dronken een glas en deelden verhalen over vroeger én nu. Mooier wordt het niet.

En kwam het nog van mijn jaarlijkse ‘guilty pleasure’?
Zeker. Deze keer met twee dochters, één schoonzoon en voor  20 euro aan muntjes.
Topdag.

Woutertje Pieterse

In Orvelte bevindt zich het Jan Kruis-museum; daar wilde ik altijd eens naar toe.
Vroeger las ik samen met mijn moeder jarenlang de Libelle waarin wekelijks de strip Jan, Jans en de kinderen stond. Ik maakte er in die tijd plakboeken van.
Daar ken ik Jan Kruis dan ook vooral van, maar in het museum waar we woensdag 3 september naar toe gingen bleek dat de man veel meer kon dan alleen de beroemde strip tekenen.
Wat ik bijvoorbeeld niet wist is dat hij een beeldroman heeft gemaakt van het boek Woutertje Pieterse. Het verhaal van Woutertje Pieterse is na Max Havelaar het bekendste werk van Multatuli. Het gaat over een dromerige Amsterdamse jongen die van gedichten houdt en opgroeit in een bekrompen milieu in de Franse tijd.
Woutertje stond ons levensgroot op te wachten bij de ruimte die helemaal was gewijd aan dit boek.
Mooie sfeertekeningen, fragmenten uit het boek, voorstudies, tekeningen: het Amsterdamse jongetje kwam door de tekeningen helemaal tot leven.
Wat ik één van de mooiste dingen het museum vond was een kunstwerkje, gemaakt door de dochter van Jan Kruis, Andrea. Zij stond model voor Catootje uit de Jan&Jans-verhalen.
Het beeldje heet: Woutertje ontmoet Jan.
Op dit blog ga ik niet meer vertellen over het Jan Kruis-museum, je moet er echt zelf eens heen!
Hierbij een link naar hun website.

Inmiddels is onze Oer-vakantie al weer geschiedenis. Bij het schoonmaken van Casa Grada ontdekten we dat Spinnetje Kruis* (een verre, ook erg kunstzinnige neef van Jan denk ik…) een prachtig web had gemaakt bij de schuifdeur naar de tuin toe.
Het hing te schitteren in de ochtendzon.
Ik moest het eigenlijk weghalen, ……. maar liet het hangen.
De schoonmaakploeg kwam nog na ons; ik hoop dat ze dat web aan de buitenkant van de schuifdeur niet hebben gezien.
Kalebassen, spinnenwebben aan het huis en pepernoten bij de Jumbo: het is herfst!

Op de terugweg van Westerbork naar Roden reden we langs de kar met kalebassen van Astrid aan de Drentse Hoofdvaart in Hoogersmilde.
Toen we weer thuis waren maakte ik een tafelbloemstuk met wat bloemen uit onze tuin, de kalebassen en twee zonnebloemen uit het boeket dat Gerard als verrassing mee naar huis nam.
Daar staat nu een waxinelichtje bij; dat steken we ’s avonds aan als we genieten van Herman en Paulien in De slimste mens.

Meer weten of ook even langs Astrid? Lees dan dit blog nog eens: daar vind je een link naar haar website en een overzicht van blogs over de toepasbaarheid van kalebassen.

* Spinnetje Kruis is een kleuterliedje dat onze dochters leerden op de peuterspeelzaal:

Spinnetje Kruis
weeft haar huis
van hele kleine draadjes.
Een draadje hier,
een draadje daar,
het web van Spinnetje Kruis is klaar!

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
Hierbij een link naar deel 1, onder aan dat blog vind je een overzicht.

Vandaag een blog met twee onderwerpen, die allebei te maken hebben met de straat waarin wij wonen.
Het eerste gaat over verduurzamen van ons huis aan de Boskamp.
Gerard heeft al veel aan onze woning gedaan op dit gebied en in de zomer is door Duurzaam Noordenveld een video gemaakt waarin Gerard daarover vertelt aan de hand van deze vragen:

Hoe oud is de woning?
Waarom wilde je verduurzamen?
Wat was jouw grootste twijfel?
Welke stappen heb je genomen om te verduurzamen?
Welke verduurzamingsmaatregelen heb je uitgevoerd?
Hoe heb je het verduurzamen aangepakt?
Welke tips heb je voor andere inwoners?
Bekijk of luister het interview met Gerard door te klikken op deze link.
Wil je het hele artikel lezen op de website van de gemeente Noordenveld? Hierbij een link naar het hele verhaal.

Onze straat  doet dit jaar weer mee met de straatversiering voor de Rodermarkt.
Het algemene thema van de Rodermarktparade is ‘Nostalgie & Heimwee’ en onze straat haakt daar bij aan met het sub-thema ‘Kermis & Circus’. Gerard is een dikke week bezig geweest met knutselen aan een kermiskraam waarin men kan blikgooien. Eerst ging hij naar de fietsenwinkel om te vragen om van die grote, kartonnen dozen die om nieuwe fietsen zitten, daarna naar de Action voor verf en vrolijk pakpapier, op internet bestelde hij een blikgooispel en tenslotte rommelde hij tussen de kerstspullen om een streng buitenverlichting te zoeken.
We hebben er ook een grabbelton bij: kinderen onder de tien jaar mogen grabbelen na het blikgooien. Gisteravond was het klaar!

Voorgaande jaren kregen we altijd ‘een ding’ dat bij het thema paste: wij hadden vorig jaar een heks bijvoorbeeld, maar dit jaar kregen we alleen vlaggetjes en een spotje, voor de rest van de aankleding van je tuin moest je zelf iets bedenken. In de loop van de week verschenen er al wat foto’s in de buurt-app, o.a. een kop van Jut (lees Trump), circustenten, vlaggen en een jaloersmakende ‘preview-video’ van een spookhuis in wording. “De lat ligt weer hoog….” verzuchtte iemand digitaal.

De donderdag voordat het Rodermarktfeest losbarst zijn we dan ook collectief erg benieuwd wat iedereen er van heeft gemaakt. Rond 19.00 uur krijgt het allemaal vorm en lopen we als buren bij elkaar in de tuin te koekeloeren. Ik ga het niet allemaal benoemen, maar ik plaats al wel vast een paar foto’s van wat er voor moois te bewonderen is.
Toen we gisteravond een laatste rondje maakten werden we ineens aangesproken door iemand die in een doodskist lag die op een kier stond; er krinkelde een beetje rook uit de kist… Daarnaast stond een schrikbarend enge heks die af en toe oplichtte en kakelend lachte en in de tuin van onze buren zat een oude waarzegster met een glazen bol.

Kom je dit weekend ook even in onze straat kijken naar wat we er met elkaar van gemaakt hebben? Kom dan ’s avonds: dan is het mooi verlicht!
Als we thuis zijn mag je je blikgooikunsten vertonen!

“Nee, ik haak af!”
Dat was het antwoord van drukploeg-lid Piet toen we dinsdagmiddag vroegen of hij ook wilde aansluiten bij onze 1e Holy Stitch-bijeenkomst van dit seizoen.
Jammer ja; maar afhaken is ook een vorm van haken natuurlijk.

Er waren een aantal nieuwe gezichten: Janneke, Femmie en Tineke, die natuurlijk van harte welkom werden geheten!
Verder was dochter Carlijn dinsdagmiddag ook aanwezig: die was wel nieuwsgierig geworden na al die enthousiaste verhalen en positieve blogs.
Natuurlijk deden we we eerst ‘het rondje’: wat is je naam en wat ben je aan het doen op handwerkgebied.

Voor deze middag had ik een mini-workshopje voorbereid: ‘Haak een Aaltje met Aaltje’.
Even uitleggen.
Dat was de titel van het artikel over handwerken in het tijdschrift ‘De waarde van de dag’ dat ons gezin uitgaf in januari van dit jaar.
In dat artikel vertelde ik over mijn oma Vrieswijk van wie ik het handwerken had geleerd en deelde de haakpatroon-beschrijving van een onderzettertje.
Dat heb ik zelf ontworpen en als eerbetoon aan mijn oma ‘Aaltje’ genoemd: er hebben al heel wat mensen een stapeltje van 6 door mij gehaakte Aaltjes in huis liggen.

Iedereen die mee wilde doen kreeg een haakbeschrijving met achterop een plaatje van hoe het werk er uitzien na de afzonderlijke toeren: bij toer 1 is het nog maar een ringetje van 5 lossen, bij toer 9 is de onderzetter klaar.* Menigeen nam een zelfgehaakt Aaltje mee naar huis.
Op de foto zie je hoe het er dinsdagmiddag in ‘Op de Helte’ uitzag: er gezellig!

En verder was het weer net als voorgaande seizoenen.
Van ‘Dagbesteding Het Stekje’ in Roderesch had ik drie zakken handwerkgaren gekregen dat over was.
Dat had ik op kleur uitgezocht en daar werd dinsdagmiddag heerlijk in gegraaid en mee naar huis genomen.
Gerry had lekkere chocolaatjes meegenomen omdat ze zich zo gesteund had gevoeld door onze groep en nieuweling Janneke vertelde dat ze met een kraam zelfgemaakte handwerkspulletjes op de Rodermarkt staat. Ze staat in de Raadhuisstraat, zoek haar volgende week dinsdag 23 september maar eens op!
Geke vertelde dat zij ‘ergens hangt met haar schilderijen’.
Dat klinkt heel gek als je het zo leest, maar je snapt het vast wel: Geke exposeert op dit moment een aantal van haar schilderijen in het Scheepstrakabinet.
Tijdens de openingstijden kun je haar werken bewonderen!
Saakje van de ZWO kwam vragen of wij dit jaar weer iets wilden maken voor hun kraampje op de Roder Weihnachtsmarkt.
Engeltjes voor in de boom, onderzetters, pannenlappen, lekkere warme mutsen, sjaals of collen, omslagdoeken: we mogen zelf kiezen; we hebben Saakje beloofd dat we ons best gaan doen.
Het seizoen is nu echt begonnen: we spreken zien elkaar weer over 5 weken, dinsdag 21 oktober.

Wil je ook een stapeltje Aaltjes haken?
Hierbij een link naar het PDF dat ik maakte: Haak een Aaltje met Aaltje

Ook na het werk bij Beatrixoord had Annemiek dus een belangrijke rol bij het verkrijgen van mijn volgende baan.
Het was razend druk bij  kinderpsychologe Christine Brons  en ze waren op zoek naar een paar extra handen op de administratie voor 10 tot 12 uur per week.
Het werden 12 uren verdeeld over twee dagen van 07.30 uur tot 14.00 uur.
Dan was ik weer thuis als de kinderen uit school kwamen.
Annemiek werkte die andere drie dagen en zo had Christine elke dag een secretaresse op kantoor in Groningen zitten; af en toe werkten Annemiek en ik eens een dag samen en voor de rest was er vooral veel telefonisch overleg.

‘Kantoor’ is een groot woord voor het hok waar wij zaten aan het A-Kerkhof in een oud pand boven de Granny’s Appeltaart winkel.
We noemden het een ‘houtje-touwtje-kantoortje’, want Christine Brons BV was een piepklein eenmanszaakje waar je alles zelf moest bedenken: je kon niet invoegen in een systeem want dat was er niet. Wat ook niet meehielp was dat Christine een warhoofd/chaoot eerste klas was, dus het was voor Annemiek en mij een enorme uitdaging om al het werk dat moest gebeuren in goede banen te leiden.
Als Christien belde (vanuit Utrecht of Breda) moest je alles uit je handen laten vallen en dingen voor haar opzoeken/regelen, zoals het boeken van een hotelkamer of het organiseren van een parkeerplaats in de binnenstad. Als er een pakje op de post moest, moest je zelf met het pakje naar het postkantoor om het te versturen en als de koffie op was moest je zelf naar de Albert Heijn.

Het was een heerlijke tijd.
Nota’s typen, boekhouding doen, koffiezetten voor de gasten, zelf boekjes maken met zo’n ring-apparaat, kopiëerapparaat uit elkaar halen als er een storing was, telefoneren met cliënten, agenda bijhouden, achter geld aan als mensen niet betaalden: wat heb ik daar ontzettend veel geleerd.
Christine was naast kinderpsychologe ook ontwikkelaar van het beeldcoachen: opnames maken van een school- of thuissituatie en dan later aan de hand van het bekijken van die beelden  constateren wat beter/anders kan. Het bedrijf bestaat nog, maar Christine heeft inmiddels alleen nog een adviserende rol: hierbij een link naar hun website. 
Daarop vind je veel informatie over beeldcoaching en zie je Christine (met schrikbril)  nog een paar keer voorbijkomen.
Soms gingen Annemiek en ik een dag met Christine mee op tournee als ze een dagdeel ‘Videocoaching’ verzorgde voor leerkrachten.

Onze dochters hebben ook goede herinneringen aan Christine’s bedrijf, want die mochten in de vakanties af en toe een dagje met mij mee naar kantoor voor het maken van notitieboekjes, stickeren van enveloppen, papier versnipperen of andere kleine klusjes. Daarvoor kregen ze € 5,=  per dag en dat was een mooie aanvulling op hun zakgeld.
Vijf jaar heb ik met heel veel plezier voor Christine gewerkt, maar toen leerde ik alt Ria kennen op de Catharina Cantorij en die zorgde er voor dat ik na die vijf jaar mijn ontslag nam bij Christine.

Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.

De bodem van mijn blik, dat ik aan het begin van het seizoen gevuld had met 2 zakken Wilhelmina-pepermunt, kwam zondagmiddag in zicht.
Dit weekend waren namelijk de Monumentendagen en ik was zaterdagmorgen en zondagmiddag ingeroosterd bij ‘mijn’ monument: de Catharinakerk. Het was af en toe gezellig druk in de kerk en ik heb er van genoten en volgens mij onze gasten ook.

“Welkom! Mag ik u een pepermuntje aanbieden? Dat hoort toch een beetje bij de kerk”.
Opperste verbazing bij de gasten die ik het blikje voorhield.
“O? Hoezo?”
Het echtpaar in kwestie kwam uit Brabant, waren hun leven lang katholiek en hadden pepermunt nog nooit met de kerk geassocieerd.
“Bij ons zijn de preken ook veel korter…!’ grapte de man toen ik het uitlegde.

Zaterdagmiddag was er een mevrouw uit Vlieland.
“O! Wat is het veranderd!”
Ze vertelde dat ze tot haar 10e jaar in Nieuw Roden had gewoond en dat ze als kind kerstfeesten had meegemaakt in deze kerk.
We hebben het dan over eind jaren ’50, begin jaren ’60.
“Dan gingen we met de zondagschool met zuster Michielsen in een bus naar Roden. Dan kwam je hier in die kolossale kerk en dan stond er een metershoge, prachtig versierde kerstboom. En dan gingen we zingen en Aaf Piek ging dan ook alleen zingen: zo mooi….het was echt magisch, dat kerstfeest. En als we dan naar huis gingen kregen we een boekje én een sinaasappel. Die kreeg je anders nooit!”
Zuster Michielsen en Aaf Piek zijn heel bekende namen in Roden en omgeving; namen die met respect worden uitgesproken.
Voor mij is het dan heel mooi om zo’n verhaal te horen; mevrouw had goede herinneringen aan die tijd en die wilde ze graag met mij delen.

Meester Zondag.
Afbeelding: Archief De Krant

Zondagmiddag kwam er familie van andere bekende Rodenaar bij ons langs: een achter- achterkleinkind van meester Zondag.
“Hij was koster en organist bij deze kerk, dus hij heeft destijds ook op dit orgel gespeeld.”
Op de website van ‘De Krant’ vond ik een artikel over deze meester Zondag: daar vond ik deze foto.
De meester staat hier voor de deur van de Catharinakerk bij zijn afscheid.
Wil je het bijbehorende artikel lezen? Hierbij een link naar het verhaal.
Ook van Zuster Michielsen is er zo’n artikel, dat vind je hier. 
Daar staat ook een foto bij, maar ik weet niet wie van de geportretteerden zuster Michielsen is; weet iemand dat nog misschien?

Veel gasten verwelkomd dit weekend, veel kunnen vertellen, veel mooie gesprekken gevoerd.
Rotterdammers, Friezen, Brabanders… en vooral veel Groningers en Drenten.
Er was één meneer die zijn hele leven al in Roden woonde en nog nooit in de kerk was geweest.
“Ik moet ok niks van de karke hebben. Maor ’t is wel een arg mooi en old gebouw….!”
Zo is’t.
En het pepermuntje was ook nog eens gratis.

Zegt het voort en kom eens langs: de kerk is open voor bezichtiging tijdens de Roder Weihnachtsmarkt op 13 en 14 december a.s. en in 2026 in de maanden juli en augustus op de donderdag-, vrijdag- en zaterdagmiddag van 14.00 tot 16.30 uur.
Ik kijk er al weer naar uit.

De Havenstappers. “Ik noem het altijd nog ‘de dansclub'” zei iemand gisteravond.
32 jaar geleden bouwden we met deze groep ouders een praalwagen voor de Rodermarktparade en sinds dat jaar doen we als groep samen leuke dingen.
In het begin gingen we 2 jaar met 18 stellen op dansles.
Over dit illustere gezelschap heb ik in de loop van de jaren al een aantal blogs geschreven, onder aan dit blog vind je een link naar een overzicht.

Gistermiddag ontmoetten we elkaar in het gebouw ‘onze’ oude basisschool ‘De Haven’  waar nu K38 is gehuisvest, waar we de tentoonstelling ‘Dit is (g)een boek‘ bezochten.
We zagen een interpretatie van de vele kanten van het fenomeen boek: kunstwerkjes gemaakt van boekenkaften, uitgeplozen boeken, teksten in veel verschillende vormen, de constructie van een boek, buitenkanten, binnenkanten: de tentoonstelling zette onze verbeelding aan het werk.

Gerard en ik misten door een onverwacht bezoekje op de zaterdagmiddag het begin (lees handjes/zoentjes/toespraakje), maar dat mocht de pret niet drukken: we haalden herinneringen op aan de schooltijd van onze kinderen, benoemden nog even de lokalen en de bijbehorende meester en juffen en sommigen van ons keken ook nog even op de bovenverdieping; ‘die wc’tjes daarboven hebben nog steeds dezelfde, onbestemde geur….’
Ook even met je neus in de (geen) boeken? Je kunt nog tot 5 oktober terecht.

Daarna vertrokken we naar het volgende adres: ‘De zwerfsteen‘ in Roderesch. Eerlijk gezegd: ik wist niet waar dat was.
Nog nooit geweest ook, maar wel heel vaak langs gefietst.
Daar wachtte in de Afrika Saal een drankje op ons en vertelde het organiserend comité ons dat we lekker gingen genieten van een barbecue en dat er verder niet veel georganiseerd was.
Hoeft ook helemaal niet; ook al hebben we elkaar een jaar niet gezien, we praten zo weer verder over de meest uiteenlopende onderwerpen: wat te doen na je pensioen, moet de Matthäuspassion snel of langzaam uitgevoerd worden, hoe praat je met je kinderen over de dood, begraven op een kerkhof of op een natuurbegraafplaats, waren de pauzes van de danslessen 30 jaar geleden het leukst, zijn er al weer nieuwe patatjes, wat is leuk vrijwilligerswerk, wanneer is jullie dochter dan getrouwd en heb je ook foto’s?
“Stond op Dit is Roden, want de juf trouwde met de meester”…..
O ja, dat hadden we allemaal wel voorbij zien komen.

Heerlijke avond gehad.
Fijne gesprekken gevoerd.
Naar elkaar uitgesproken hoe bijzonder het is dat we dit, steeds een beetje grijzer en strammer, nog steeds jaarlijks doen.

Rond half 9 werd ons verteld dat wij vriendelijk doch dringend werden verzocht weg te gaan: het programma was afgelopen.
Na 10 minuten stonden zo’n beetje alle mannen met de jas al aan bij de uitgang, terwijl de meeste dames nog van deze en gene afscheid stonden te nemen en maar niet uitgepraat raakten.
Gelukkig gaven zich twee dames op die het volgende jaar willen organiseren.
Wordt vervolgd dus.

Ben je benieuwd naar alle verhalen die ik in de loop van de jaren heb geschreven over ‘de Havenstappers’?
Klik dan op deze link, dan kom je op het blog ‘Iedereen heeft wat’ uit 2022; onderaan dat blog vind je een overzicht.

Er was één ding dat al heel lang op mijn verlanglijstje stond om eens te bezoeken: het hunebedcentrum in Borger. Natuurlijk, daar was ik vroeger wel eens geweest, maar het is een aantal jaren geleden helemaal op de schop geweest en grondig vernieuwd: een leuk uitje in onze vakantie in Westerbork.
Je kunt je afvragen of dat nog wel leuk is als je al zoveel van hunebedden weet, maar het was beslist de moeite waard. In de inleidende film die we zagen werd verteld over nieuwe inzichten die zijn ontstaan na vergelijkend onderzoek naar hunebedden in de rest van Noord Europa.
Dan moet ik me bedapperen om niet in de zaal te blijven zitten om de film nog een keer te zien…. maar er was veel meer te bekijken: wij gingen naar de volgende zaal waar we verschillende panorama’s konden bekijken die een indruk geven van het leven van de hunebedbouwers. We liepen langs vitrines met vondsten uit de de hunebedden en genoten van de interactieve ruimte waar we zelf aan de slag konden met het bouwen van een hunebed: digitaal en fysiek. Bij het digitale deel werden we geholpen door een jongetje; hij kon niet ouder zijn dan een jaar of 6, maar hij wist al precies hoe het allemaal moest met de pijltjes, de pictogrammen en het wisselen van de kadertjes. Oeroud voel je je dan 😉

Buiten was een oerpark gebouwd, waar we huizen konden bewonderen van de verschillende bevolkingsgroepen die voor de jaartelling in ons land woonden: de jagers/verzamelaars, de eerste bewoners van ‘vaste plekken’: dorpjes van 3 a 4 huizen uit de bronstijd en de ijzertijd.
Daar ontmoetten we een meisje dat bezig was om een trechterbekertje te maken: ze vertelde me hoe ze dat deed en ik kon vragen wat ik wilde. Erg leuk!

In het paviljoen met informatie over het Geopark De Hondsrug leerde ik iets over de oerrivier de Eridanos die ik nog niet kende. We stonden voor een vitrine met verkiezelde fossielen die door die pré-historische rivier in Noord Nederland terecht zijn gekomen. Die fossielen komen uit het Ordovicium en leefden 450 miljoen jaar geleden.  Meer weten? Hierbij een link naar een interessant artikel over het ontstaan van het Drentse landschap en de rivier: Het hondsruggebied.

Na een kop thee in het restaurant ‘de trechterbeker’ zochten we een paar hunebedden op die ik nog niet had gezien: de tweeling D21 & D22 en de drieling D23, D24 en D25 bij Bronneger.
Je ziet ze op de afbeeldingen hieronder.

Even verderop was een grafheuvel uit de ijzertijd. Bij de informatie die ik daarover las stond dat toen die grafheuvel in gebruik werd genomen, de voornoemde hunebedden daar al 1000 jaar stonden. Zo’n tekst geeft mij dan ineens een nieuw inzicht in de tijd: Onze Catharinakerk staat nu ongeveer 800 jaar op de Brink in Roden.
En dan heb je een uur geleden fossielen gezien die 450 miljoen jaar oud zijn.
Niet te bevatten.
Met recht een écht dagje oer!

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
Hierbij een link naar deel 1, onder aan dat blog vind je een overzicht.

“Ik moet een nieuw puzzelboekje. Die haal ik altijd bij de Boekenvoordeel, die zit in Hoogeveen. Zullen we daar een middag naar toe?”
Ja! Samen even winkelen, dat doen we eigenlijk nooit, dus wij togen naar Hoogeveen op de eerste maandag van onze vakantie.

“Zou daar ook nog iets ouds zijn?” vroeg ik me van te voren af.
Vergeleken met Roden niet natuurlijk, want Hoogeveen is pas ontstaan rond 1600 toen werd begonnen met het afgraven van het veen.

Het oudste deel van Hoogeveen heet ‘het oude kruis’: de plek waar vroeger twee kanalen elkaar kruisten. Daar vind je ook de oudste huizen van Hoogeveen, o.a. het Huis met de Duivengaten en de voormalige drogisterij met een gevelsteen uit 1703 met de tekst “So Godt voor ons is Wie sal tegen ons syn”. Dit pand is in de tweede helft van de zeventiende eeuw is gebouwd en zeker vanaf 1691 werd bewoond.

We dronken een kop thee bij het Olde Schippershuus, een café waar schippers bij elkaar kwamen. Dat is het oudste bestaande pand van Hoogeveen, met een kern uit 1632. We dronken onze thee onder toeziend oog van een schipper die is vereeuwigd in het ‘Schippersmonument’ dat daar staat sinds 1982. Op de sokkel van het beeld staat een tekst:
Het varen was mijn ambt
op het water moest ik bouwen
wij konden volk en schip
aan God den Heer vertrouwen.

Het beeld is een herinnering aan de turfschippers van de vorige eeuw en het brengt de waardering tot uitdrukking voor de Hoogeveense schippers in het verleden.
Daar voel ik me mee verbonden door onze familiegeschiedenis: mijn opa en oma Vrieswijk waren turfschippers in het begin van de vorige eeuw. De man die model heeft gestaan voor het beeld lijkt zelfs wat op mijn opa.

Gerard kocht zijn puzzelboekje en nog wat kleren; tegenover de winkel waar hij leuke polo’s kocht ontwaarde ik een bedrijf waar een klein stukje van mijn eigen geschiedenis aan is verbonden: de gevel van Marriages, de bruidswinkel waar ik in januari 1983 met mijn moeder en schoonmoeder mijn trouwjurk, uitzocht, paste en kocht.

Geen oer in het Drentse Hoogeveen, maar wel een mooie wandeling door een stukje ‘veen-geschiedenis’ vermengd met mijn eigen, meer recente geschiedenis.

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
Hierbij een link naar deel 1, onder aan dat blog vind je een overzicht.