Categorie: Alledag Pagina 9 van 298

“Ik moet een nieuw puzzelboekje. Die haal ik altijd bij de Boekenvoordeel, die zit in Hoogeveen. Zullen we daar een middag naar toe?”
Ja! Samen even winkelen, dat doen we eigenlijk nooit, dus wij togen naar Hoogeveen op de eerste maandag van onze vakantie.

“Zou daar ook nog iets ouds zijn?” vroeg ik me van te voren af.
Vergeleken met Roden niet natuurlijk, want Hoogeveen is pas ontstaan rond 1600 toen werd begonnen met het afgraven van het veen.

Het oudste deel van Hoogeveen heet ‘het oude kruis’: de plek waar vroeger twee kanalen elkaar kruisten. Daar vind je ook de oudste huizen van Hoogeveen, o.a. het Huis met de Duivengaten en de voormalige drogisterij met een gevelsteen uit 1703 met de tekst “So Godt voor ons is Wie sal tegen ons syn”. Dit pand is in de tweede helft van de zeventiende eeuw is gebouwd en zeker vanaf 1691 werd bewoond.

We dronken een kop thee bij het Olde Schippershuus, een café waar schippers bij elkaar kwamen. Dat is het oudste bestaande pand van Hoogeveen, met een kern uit 1632. We dronken onze thee onder toeziend oog van een schipper die is vereeuwigd in het ‘Schippersmonument’ dat daar staat sinds 1982. Op de sokkel van het beeld staat een tekst:
Het varen was mijn ambt
op het water moest ik bouwen
wij konden volk en schip
aan God den Heer vertrouwen.

Het beeld is een herinnering aan de turfschippers van de vorige eeuw en het brengt de waardering tot uitdrukking voor de Hoogeveense schippers in het verleden.
Daar voel ik me mee verbonden door onze familiegeschiedenis: mijn opa en oma Vrieswijk waren turfschippers in het begin van de vorige eeuw. De man die model heeft gestaan voor het beeld lijkt zelfs wat op mijn opa.

Gerard kocht zijn puzzelboekje en nog wat kleren; tegenover de winkel waar hij leuke polo’s kocht ontwaarde ik een bedrijf waar een klein stukje van mijn eigen geschiedenis aan is verbonden: de gevel van Marriages, de bruidswinkel waar ik in januari 1983 met mijn moeder en schoonmoeder mijn trouwjurk, uitzocht, paste en kocht.

Geen oer in het Drentse Hoogeveen, maar wel een mooie wandeling door een stukje ‘veen-geschiedenis’ vermengd met mijn eigen, meer recente geschiedenis.

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
Hierbij een link naar deel 1, onder aan dat blog vind je een overzicht.

De eerste twee werkdagen na de vakantie ging ik op de fiets naar Groningen.
De laatste keer dat ik die route fietste was 20 augustus, toen was het nog schoolvakantie en was het heerlijk rustig op het fietspad, maandagmorgen was het weer als vanouds: DRUK!
Vooral in Groningen moet je ogen voor en achter hebben.

Gistermorgen was het voor het eerst ook weer koud. Kouder dan ik had verwacht, dus twee straten na de Boskamp stapte ik al van de fiets af om een extra jasje aan te doen. Zit altijd in mijn fietstas voor het geval dat. Eigenlijk had ik ook handschoenen in die fietstas moeten hebben……
Maar de fietstocht op zich was prachtig!
Toen ik Roden uitfietste  was het nog wat heiïg; de zon was nog niet zolang op en scheen over de weilanden waar je ieder spinnenwebje zag schitteren.
Er zat weer voldoende water in de sloten langs het fietspad in de Onlanden en er stond een ree naast een bosje argwanend naar mij te kijken.

Op het brugje tussen twee meren (200 meter vanaf de Onlanderij) was het een drukte van jewelste. Zeer ongebruikelijk om 08.00 uur ’s morgens.
Er stond een hele groep mensen aan de linkerkant van het bruggetje met telelenzen en fotocamera’s en toen ik er aan kwam fietsen stak de hele meute ineens over naar de andere reling van het bruggetje, zodat ik even van de fiets af moest.

Otter. Afbeelding: Andrea Bohl via Pixabay

Kon ik gelijk mijn nieuwsgierigheid bevredigen; ik stelde mijn vraag aan een meneer, een prototype van ‘de mens met de lens’: hoedje, stevige schoenen, groene/bruine kleren (schutkleuren), een jas met honderd ritsen en zakjes en een grote cameratas.
“Waar kijkt u naar, meneer?”
“Een vis-otter…!”
Het woord werd met eerbied en ontzag uitgesproken.

Die otter (vis-otter is geen aparte soort….) heb ik gistermorgen niet gezien, ik moest immers naar mijn werk, daar moest ik om 08.30 uur zijn.
“Veel succes!” wenste ik de lens-mensen toe “ik zie het wel bij Vroege Vogels!” en vervolgde mijn weg.
Langs het Hoornse meer waar een hele kolonie meeuwen op een steigertje druk overleggend zat te wachten op wat de dag zou brengen.
Langs het Noord Willemskanaal, waar studentenroeiers van A.G.S.R. Gyas al in hun boten op het water zaten; een reiger zat op de steiger van het clubgebouw hun inspanningen sceptisch te bekijken.

Toen ik die roeivereniging opzocht op internet bleek het adres ‘Hoornse diep’ te zijn. Huh? Dat heet toch het Noord Willemskanaal waar ik altijd langs fiets?
Dit is het antwoord dat ik vond: het Hoornsediep is een ouder deel van de Drentsche Aa dat in het verleden is gekanaliseerd en dat nu een deel van het Noord-Willemskanaal vormt. Het Noord-Willemskanaal is een groter, commercieel gegraven kanaal dat (deels) deels het Hoornsediep heeft overgenomen om een verbinding te vormen.
Het Hoornsediep is een historische waterloop die in het Noord-Willemskanaal is opgenomen.

Een veelzijdige fietstocht op de vroege morgen: natuur, dieren, bijzondere mensen én een klein stukje geschiedenis!

Naschrift: vanavond zag ik op de website van RTV Drenthe de eerste beelden van de otter al voorbijkomen; hij had een aalscholver te pakken.
Hierbij een link naar dat nieuwsbericht én naar een bericht dat gaat over het groepje mensen dat ik hierboven heb beschreven.

Maar hoe kwam ik nou met die frisse tegenzin toch weer aan het betaalde werk?
Gerard was bij zijn toenmalige werkgever lid van Ondernemingsraad; die hadden voor 8 uur een secretaresse, Annemiek, voor het notuleren en uitwerken van de agenda en het voorbereiden van de agenda.
Dat werk deed zij ook 8 uur voor het Vertegenwoordigd Overleg (VO) van Beatrixoord, maar zij ging met beide baantjes stoppen, want ze ging werken voor de praktijk van een kinderpsychologe in Groningen.
Ik solliciteerde, op voorspraak van Annemiek (die ik kende uit Roden) op de 8 uur in Beatrixoord en die baan kreeg ik.

Eén dag in de week, op donderdag, reed ik naar Haren en nam alle taken van Annemiek over.
De voorzitter van het VO (waar verpleegkundigen en artsen in zaten) heette Froukje en samen met haar bereidde ik de vergadering voor. Lees: zij zei wat ik moest doen en ik werkte het uit.
De vergadering voorbereiden betekende toen nog: een agenda maken en alle stukken/bijlagen kopiëren voor de VO-leden en in hun bakje leggen/naar hen toesturen.

Afbeelding: Siebrand H. Wiegman, 2013

In die tijd was de fusie van Beatrixoord en UMCG in voorbereiding en dat gaf een hoop gedoe. Mensen waren onzeker over hun baan en over hun toekomst; de vergaderingen die ik moest notuleren waren enerverend en dat is een understatement. Die VO-vergadering was één keer in de maand en af en toe niet in Haren maar in het UMCG: dat vond ik ontzettend spannend.
Fietsen naar de stad! Druk! Niks gewend! In Roden hebben we maar één stoplicht…….

Maar net als bij Justitie en het moederschap: ik wende aan het werk.
Aan de stapels kopieën die ik moest maken; in het begin vergat ik nog wel eens de achterkant ook af te drukken, maar dat overkomt je maar één keer.
Ik kon nog gebruik maken van mijn opleiding Steno bij Scheidegger en het notuleren ging me goed af. Dat deed ik immer altijd al: vergaderingen van de zondagschool, de IKJ, van de wijkvergaderingen van de kerk en het Rodens Christelijk Gemengd Koor: ik notuleerde altijd, want ik was secretaris.
Froukje vond het wel handig dat ik er die ene donderdag in de week was. Toen ik het werk voor het VO onder de knie had kreeg ik steeds meer klusjes van haar doorgeschoven onder het mom van: ‘Ik ben niet zo handig met die computer. Wil jij dit voor me uitzoeken?’
Ik maakte roosters voor de nachtdiensten, regelde vergaderruimtes, redigeerde haar brieven en hielp haar met wegwijs worden in de digitale wereld. Wij hadden vanaf 1994 thuis een computer, dus daar was ik al redelijk handig in.

Het werk voor Froukje stopte toen Beatrixoord definitief fuseerde met het UMCG: mijn baan hield op te bestaan.
Maar toen was daar weer Annemiek uit de eerste alinea die uitkomst bood: zij werkte nog steeds bij de kinderpsychologe Christine Brons en die had dringend behoefte aan meer secretariële ondersteuning: wilde ik niet solliciteren?
En zo rolde ik in mijn eerste duo-baan.

Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.

Donderdag de 28e augustus zou het ’s avonds gaan regenen, maar ’s morgens was het nog prima weer: wij gingen een heide-fietstocht maken. In augustus bloeit de heide, dus als we de heide paars wilden zien, hadden we nog 3 dagen.
We stippelden een fietstocht uit door het Scharreveld en het Mantingerveld; beide natuurgebieden boden een mooie, paarse aanblik.

Tijdens deze fietstocht kwamen we door een aantal kleine, Drentse dorpjes.
Bij het gehuchtje Mantinge ging ik even van de fiets af, want ik zag ik kunstwerk waarvan ik dacht: “Hé, daar mist iets!” Ik zag een boer, maar hij stond met lege handen: zijn kruiwagen was er niet.

Die stond ergens anders. Echt waar.
Op het bordje dat naast de boer stond las ik dat het een kunstwerk betrof dat uit drie delen bestond.

De pionier: een kunstwerk als drie-eenheid ontstaan in de verbeelding en uitwerking van de kunstenaar Alphons ter Avest uit Arnhem.

De boer in Mantinge kijkt al mijmerend over het water en het land en denkt aan het moment dat hij in de middeleeuwen vanuit Westerbork nieuw land vond op de zandruggen tussen het veen en de heide: de broekstreek…… het natte land.

Zijn werktuig in Balinge staat verstild in de berm pal naast het akkerland.

De briesende en dampende os in Garminge is de oerkracht om in balans met de natuur het land te ontginnen en te gebruiken. 

De boer mijmert over zijn verleden tot het heden en verwachtingsvol denkt hij “Wat zal de toekomst brengen?”

De fietstocht zou ons ook nog door Balinge en Garminge leiden, dus ik was benieuwd of we de andere delen ook nog zouden vinden.
De kruiwagen stond inderdaad ‘verstild’ in de berm in Balinge, maar toen we Garminge uitfietsten hadden we het briesende os nog niet gezien. Toen ik voor het verlaten van het dorpje  links een straatje inkeek zag ik in de verte het silhouet van het rund: gevonden!

Mooi ja.
Bij ieder deel stond een bordje waarop je het hele drie-delige kunstwerk samen zag.
De delen waren nu allemaal roestbruin geworden, maar het origineel zag er nog glimmend uit.
Het is in mei 2011 onthuld.

Wat een mooi eerbetoon aan de Drentse harde werkers van weleer.
En ook hier kwam de kracht van oer even weer ter sprake….

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
Hierbij een link naar deel 1, onder aan dat blog vind je een overzicht.

Bij de woorden in de titel van dit blog denk ik eigenlijk iets negatiefs.
Mijn vader kon het zo schamper en denigrerend zeggen: “Nou, wát ’n kunst….!” als hij vond dat iemand iets had gedaan dat niets voorstelde.
Maar die woorden kregen dit weekend ineens een positieve klank, want wát een kunst zagen we op de Brink in Roden.
Gistermiddag vond daar het festival ‘Wat ’n Kunst‘ plaats. Natuurlijk had ik wel een klokje horen luiden, want de Catharinakerk was ook open en er stonden gidsen ingeroosterd, maar wij hadden vakantie in Westerbork gehad en waren niet bezig met Roden en al helemaal niet met een festival.

Dit stond in de wervende aankondiging: Wat ‘N Kunst is een bruisend festival waar kunst en cultuur op speelse wijze samenkomen.
Op verschillende locaties kunnen bezoekers genieten van live muziek, theatervoorstellingen, kunstexposities en workshops voor jong en oud. Zowel professionele kunstenaars als lokale talenten presenteren hun werk, en er is volop ruimte om zelf creatief aan de slag te gaan tijdens inspirerende workshops. Het festival biedt een kleurrijke viering van kunst in al haar vormen, met een gevarieerd programma dat iedereen zal aanspreken.

“Zullen we even gaan kijken?”
Goed idee. Het was mooi weer en we zouden op de terugweg zo’n heerlijk advocaat-ijsje gaan halen bij Alida’s.
Bij wijze van afsluiting van de vakantie.
Toen we richting de Brink liepen zagen we langs de kant van de weg een onafzienbare rij fietsen: tout Roden was op de fiets gekomen!

Eerst maar naar de kerk. Daar konden we niet in.
Collega gids Peter stond quasi-streng bij de deur: “Het is te vol mensen….”
Toen er wat mensen uitgingen mochten wij even naar binnen voor een blik op popkoor ‘Puur’ in een inderdaad bomvolle kerk.
Wat natuurlijk weer plagerige opmerkingen opleverde: ‘zit die kerk ook eens weer vol’ en ‘dat zou je iedere zondag wel willen!’

Er stonden heel wat kramen op de Brink waar overal iets kunstigs te zien of te horen was. Of te maken: je kon ook zelf aan de slag in verscheidene workshops.
Als je nog geen hobby of liefhebberij hebt, dan kon je hier te kust en te keur.
En wát een sfeertje daar op die Brink mensen; we liepen tussen de tafels door waar deelnemers bezig waren met mozaïeken, schilderen, tekenen en/of knutselen.
Wat een feest.

Er zat iemand met zijn rug naar Ot & Sien toe mooie liedjes te zingen, zichzelf begeleidend op gitaar en op de terrassen was geen vrij plekje meer te vinden.
Het weer werkte natuurlijk ook geweldig mee!

Toen wij in 1989 van Smilde naar Roden verhuisden was ik ziek van de heimwee; daar moest ik gistermiddag even aan denken toen we ons best deden om de Brink over te komen.
Hier een praatje, daar een schouderklopje, een knipoog, een groet, een klein gesprekje of even een arm om een schouder: wat voel ik me thuis in dit dorp.

Nog even terug naar de Catharinakerk: volgend weekend (12 en 13 september) zijn de Open Monumentendagen, dan ben je van harte welkom!

Twee weken niet naar de kerk, want vakantie in Casa Grada.
Niet naar de PKN-dienst in Westerbork, niet geluisterd naar de dienst vanuit Roden.
Het voelde voor mij een beetje als spijbelen en dat klinkt misschien wat negatief, maar dat is het niet, want het was heerlijk om even de boel de boel te laten, maar ik heb het wel gemist.
Vanmorgen woonden Gerard en ik een speciale dienst bij: twee ambtsdragers namen afscheid en twee nieuwe ambtsdragers werden bevestigd.
Het thema was kiezen.
In de schriftlezing lazen we dat je je vader en moeder moet haten om Jezus te volgen.
Voorganger Sybrand van Dijk zei daar het volgende over: “Je vader of moeder haten” is geen emotie, maar een keuze: dat je je niet laat bepalen of vastleggen.
Dat je jezelf de vrijheid gunt de weg te gaan die niemand voor je had uitgestippeld.”
Eigenlijk doen we dat allemaal: je gaat het huis uit en geeft vorm aan je eigen leven.
Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot: soms is het afscheid heftig en moet je alles achterlaten wat vertrouwd was.

Scheidend voorzitter van de kerkenraad Nettie Kramer had in de voorbereiding van de viering de vraag gesteld wie in zijn leven wel eens zo’n rigoureuze keuze had moeten maken.
De dominee zei daarover in zijn overdenking:
“Niet zo heftig, maar wel in afgezwakte vorm. Als het goed is gaan wij andere wegen dan onze ouders. We hebben allemaal wel eens dat we denken: ‘Als mijn moeder dit wist…’
Mijn oma zou beslist iets van mijn leven gevonden hebben, zij had een streng en moeilijk leven en had iets gevonden van wat ik zeg, hoe ik leef en doe en wat ik uitdraag.
Maar ik ben geen verantwoording verschuldigd aan mij oma en ook niet aan mijn moeder, vader of kinderen: ik ben alleen verantwoording verschuldigd aan God en aan mezelf.
Als je aan het eind van je leven bent, heb je dan gedaan wat je hoort in jezelf?
Heb je het leven geleefd dat jouw leven is in Gods licht?
Of heb je dan eigenlijk het leven geleefd dat anderen van je verwachtten.
Kies dus.
Laat je niet ‘vasthouden’ door wat je ouders zeiden, wat je kinderen van je vinden of door wat de buren wel niet denken.
Luister naar de zachte stem die in je binnenste klinkt: “Dit doe je niet omdat jij het wilt, dit doe je uiteindelijk omdat je niet anders durft of kunt.”

De predikant gaf de nieuwe ambtsdragers én de hele gemeente mee dat we deze boodschap in gedachten moesten houden bij de dingen die staan te gebeuren in de toekomst als het gaat om de gebouwen en de bemensing van alle taken die moeten gebeuren op het kerkelijk erf.
Blijf niet vanzelfsprekend vasthouden aan het oude, maar blijf nieuwsgierig en laat je leiden door wat je hart je ingeeft.

En dit zijn nog maar 500 woorden….er zat veel meer in de viering vanmorgen.
Terugluisteren? Dat kan via Kerkomroep  of via het YouTubekanaal van onze PKN-gemeente.

Eén keer per jaar willen Gerard en ik graag de Noordzee om de enkels voelen, dus toen we onze zomervakantie doorbrachten in Casa Grada gingen we op de warme dinsdag 26 augustus naar Callantsoog. Rond half 11 zaten we op een terrasje aan de kust met koffie en appeltaart en voor 12 uur zaten we met onze groene rugleuning-stoeltjes op het strand.
Heerlijk.

Bij Callantsoog hoef je niet een eindeloze wandeling door de duinen te maken om bij de zee te komen en het is er niet zo druk als bij zuidelijker strandplaatsen als Bergen aan Zee en Zandvoort.
Twee lange strandwandelingen maakten we, maar er was iets bijzonders aan de hand die dag: er lagen hier en daar grote blauwe kwallen in het zand.

Er was een klein Duits jongetje heel druk bezig met een schepje (Duitsers hebben altijd een schep bij zich…) de onfortuinlijke beesten terug te gooien in de zee, maar ik las op internet dat dat weinig zin had. Kwallen zwemmen namelijk niet actief, die horen bij het plankton en worden meegevoerd door de zeestroom. Bij aflandige wind (en dat was er die dinsdag) ontstaat er een onderstroom over de zeebodem richting het strand die het plankton en dus ook die kwallen meeneemt. Kwallen overleven niet op het droge; het jongetje redde de kwallen dus voor even, maar zouden later toch wel weer aanspoelen.

Na ons bezoek aan de de kust van de Ligurische zee vorig jaar in de buurt van Pisa, prezen we ons gelukkig met de weidsheid van ons Nederlandse strand: geen bebouwing in de duinen.
De zee en het strand zijn hier nog voor iedereen vrij toegankelijk, het strand is niet opgedeeld in stroken die bij een hotel of een vakantieresort horen. Laten we dat vooral zo houden!

En verder? Niks bijzonders en tegelijkertijd heel bijzonder. Boek uit gelezen, mensen gekeken, genoten van een klein jongetje dat praatte met de golven die zomaar over zijn voetjes stroomden, een paar schelpen meegenomen en de dag afgesloten met een terrasje op Strandpaviljoen ‘De Stern’ met een gebakken vis met friet.
Het is onze favoriete invulling van de jaarlijkse dag aan het Noordzeestrand.
En als je het over ‘de kracht van oer’ hebt spreekt de zee ook zeker een woordje mee.

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
Hierbij een link naar deel 1, onder aan dat blog vind je een overzicht.

De hele zomer tijdens de hectische dagen op kantoor keek ik er naar uit: als iedereen terug is op het werk heb ik vakantie!
We hadden Casa Grada geboekt voor twee weken en vanaf 22 augustus hebben we ons even teruggetrokken van alles waar we in het dagelijks leven druk mee zijn.
Op de radio klonk in die dagen regelmatig het reclamespotje ‘Ontdek de kracht van Oer’, je kent het vast wel. Niet? Hierbij een link naar de campagne.

Het was heerlijk en we hebben de kracht van oer echt gevoeld. Gewandeld, gefietst, gevist, gezwommen en uitgerust. Geen werk, geen kerk, geen vaste computer, dus geen mail en andere verplichtingen. Als je zo dicht bij huis op vakantie bent is je netwerk natuurlijk niet ver weg, dus we namen de tijd voor een maaltijd en een potje klaverjassen aan de keukentafel in Westerbork met Gerards broer Roelof en schoonzus Alie, we vierden de verjaardag van mijn broer in Assen, we zochten een oude vriendin in Gieten op, tante Trijn kwam een dag op bezoek en we fietsten naar Beilen voor een kop thee bij Nelly en Johan.

De verleiding is groot om bij Casa Grada lekker aan het meer te blijven zitten, maar we hadden ons voorgenomen om in ieder geval iedere dag een wandeling of een fietstocht te maken en dat hebben we ook inderdaad volgehouden. Steeds als je dan na zo’n fietstocht Westerbork weer in fietst kom je langs het plaatsnaambord waar naast het Nederlandse Westerbork ook het Drentse ‘Börk’ op wordt vermeld met daaronder steevast zo’n ouderwetse ‘wapensteen’. “Staan daar nou slangen op?” vroeg ik me op een middag af. Ik maakte een foto en nam me voor om dat eens op te zoeken.

Wat zie je op dat wapen?
Een schild in vieren gedeeld: in I zie je een valk van zilver en een penning. Dat staat voor het aandeel dat de kapel in Westerbork jaarlijks moest betalen met de “witte valkenpacht” aan de kerk in Steenwijk. De  penning is een herinnering aan het feit dat zij vanaf 1369 in zilver mochten betalen, zonder een jachtvalk te leveren.

In II en III drie zwarte slangen die met opgerichte kop voortkruipen. Die verwijzen naar een legende over een boerenknecht op vrijersvoeten die op een adder trapte en daarna door een adderleger bedreigd werd. Een ander verhaal vertelt over een jager die uit verveling op een molshoop schoot, die een kluwen adders bleek te zijn: de adders gingen meteen in de aanval en verjoegen de jager.

In  IV een zie je een burcht van zilver: die staat voor het kasteel van boer Koekoek in Elp.  Hele verhaal lezen? Hierbij een link naar het artikel waar ik bovenstaande informatie uit haalde op Wikipedia.

Op het schild staat een kroon: dat is een gravenkroon met drie bladeren en twee parels en het schild wordt gehouden door twee zwarte paarden: deze schildhouders zijn een herinnering aan het Sint Steffenrijden op 2e kerstdag. Dat was een oud Drents gebruik: je leest er alles over op deze website van de Sint Stephanus-parochie in Meppel.

We zijn weer thuis.
Inmiddels weet ik alles over het wapen van Westerbork.
Heeft Roden eigenlijk ook een wapen?

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
2. de oerkracht van de zee in Callantsoog
3. ‘De kracht van oer in drie delen‘ over een beeldengroep ter herinnering aan de eerste Drentse pioniers
4. een dagje Hoogeveen over het schippersmonument
5. Een bezoek aan het hunebedcentrum in Borger ‘Een écht dagje oer’.
6. Een blog over de veelzijdige kunstenaar Jan Kruis ‘Jan, Woutertje en een spin‘.

“Dus jij zit thuis met de kinderen.”
Dat werd mij ooit eens toegevoegd op een feestje waar ik een oud-collega ontmoette die wel was blijven werken.
C’est le ton qui fait la musique.
In deze serie over mijn beroepsloopbaan neem ik bewust dit deel over het moederschap op, omdat ik vind dat dat werk/beroep altijd zwaar onderschat wordt.
Alsof moeder zijn en het organiseren van een gezin met een aantal kinderen iets is wat je er even bij doet.

En het viel me in begin beslist niet mee, dat moederschap.
Daarover schreef ik al eens een blog, waarin ik openhartig vertel over de onwennigheid, de twijfels en het gebrek aan voldoening dat ik ondervond bij het verzorgen van de kinderen.
Hierbij een link naar dat verhaal: Moeder.

Maar na de eerste onwennige weken werd het met Frea leuker: nu zat ik met mijn neus bovenop haar ontwikkeling.
Las eindeloos boekjes voor, deed spelletjes en leerde haar praten. Nam haar zelfs op met de oude bandrecorder van mijn vader. Ging met haar op bezoek bij mijn oud-collega’s in Assen: daar kreeg het kind warempel een ‘Dagvaarding minderjarige verdachte‘!
Fietsen, wandelen (koen aan!) , puzzeltjes en tekeningen maken, (teken maak) en naar de hertjes: na een tijdje was ik het werk in Assen wel kwijt.
Het leven gaat immers door.
Naast het moederschap had ik nog vrijwilligerswerk waar ik mijn ei in kwijt kon: koorleider van jeugdkoor Hosanna.

In 1989 kwam onze tweede dochter Harriët en verhuisden we naar Roden, in 1994 werd tenslotte jongste dochter Carlijn geboren.
Oefening baart kunst, want waar ik niet echt een geboren moeder was, paste die handschoen mij in de loop van de jaren steeds beter en werd ik een ervaren gezinsmanager; daar had ik mijn handen vol aan.
Op die periode kijk ik met tevredenheid terug.
Wij waren destijds in de gelegenheid om van één salaris te leven en het was fijn om alle tijd te hebben om te zorgen voor een stabiele thuisbasis.
De baan als huisvrouw en moeder heb ik nog steeds (ik heb er inmiddels drie zonen bij), al ben ik er wel part time bij gaan werken.

15 jaar ben ik full-time moeder/gezinsmanager geweest en daarnaast was ik ouderraadslid, ouderling, koorlid, secretaris in het koorbestuur en hulpmoeder op de basisschool op allerlei gebied.
Dat ik in 2001 weer part-time aan het werk ging kwam niet omdat het bij mij begon te kriebelen: Gerard hoorde van zijn collega dat er een functie voor 8 uur vrij kwam bij Beatrixoord.
“Is dat niet wat voor jou?”
Nou…. eigenlijk had ik het heel druk met ons gezin en alles wat daar bij kwam kijken. En Carlijn was nog best jong (groep 3). Ik stond niet te trappelen.
Maar ik solliciteerde wel, want Gerard kon op zijn werk regelen dat hij die ene dag thuis kon zijn als ik aan het werk was.
En zo geschiedde.

Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.