Categorie: Alledag Pagina 87 van 263

“Wat veel mensen, ja!” riep een tenor dinsdagavond tijdens de cantorijrepetitie.
Dat kon je inderdaad wel zeggen: bijna iedereen was er, meer dan 20 koorleden.
De altengroep was weer op sterkte, tot mijn grote vreugde was collega-alt van de achterste rij er ook weer.

Taizé-viering 17 oktober

We zijn deze weken aan het repeteren voor de Taize-vesper op 17 oktober. Die liederen zijn veelal bekend; de zettingen van Taize liederen zijn mooi en melodieus.
Dat betekent: heerlijk vierstemmig met elkaar zingen. Af en toe dringt het nog door: het kan weer! We mogen weer!
De sensatie van meerstemmig zingen met zoveel mensen is voelbaar na zoveel maanden zonder voltallig koor. Ik probeer er nog meer van te genieten dan voorheen.

Cantor Karel staat met hernieuwd elan voor het koor.
Bij het lied Veni Creator Spiritus vraagt hij ons om het een beetje spannender en mysterieus te zingen.
Bas op de achterste rij wilde nog wel een piepende deur toevoegen…
Verder gebruikte Karel een woord dat wij niet kenden.
“Die twee strofen daar mogen wel wat bouncier gezongen worden.”
Huh?
Bounciër?
Onze cantor is vergeleken met ons een jonge man die soms net zo praat als onze dochters: met vernederlandste Engelse woorden.
Karel bedoelde opverend, een beetje stuiterend.
Bouncing is wat Teigetje uit de tekenfilm Winnie de Poeh doet.
Poing,  poing! En zo moeten wij dan zingen.
Die twee strofen dan, hè? Buurvrouw en ik hoeven elkaar alleen maar even aan te kijken.  Bouncier. Ja hoor, ja.

Corona lijkt al weer even geleden,  maar ik ben het nog niet vergeten.
Dinsdagmiddag Holy Stitch,  dinsdagavond cantorij.
Sinds corona weten we dat niets vanzelfsprekend is.
We schudden nog geen handen,  we zoenen niet, zelfs niet drie keer in het luchtledige en de anderhalve meter is inmiddels een soort natuurlijke afstand geworden.
We kijken de spreekwoordelijke kat nog even uit de boom en hopen binnenkort in ieder geval voor Gerard op een derde prik.

Maar ooooo….. wat geniet ik weer van wat met die voorzichtigheid toch al weer kan!

Wat is de waarde van de dag op zondag?
De zondag is voor ons een andere dag dan de andere dagen in de week.
Dan geen pilates, geen huishoudelijke klussen (wel hééél af en toe eens een was als het zo uitkomt…), geen uitgebreide maaltijd, kortom: rustdag.

We besloten om gistermorgen de viering in de Catharinakerk niet bij te wonen, maar via de tv mee te kijken.
Dat is een bewuste keuze, want ’s middags zouden we naar Almelo en dan ben je de hele dag ‘onderweg’.
Nadeel van die keuze is dat ik de kerkdienst minder intens beleef omdat ik niet fysiek aanwezig ben.
Gistermorgen zat ik op de bank  omgeven door oude borduurboeken, borduurvoorbeelden en -patronen op zoek naar een krans van kruissteken.
Ik vond wat ik zocht, maakte een beginnetje en luisterde ondertussen naar de dominee, we  dronken koffie en kregen het nog even over de preek.
Over de ingesleten patronen van het gedrag van mannen en vrouwen
Over de beeldvorming over mannen en vrouwen.
Over niet mogen scheiden (ook in deze tijd nog niet) omdat dat in de bijbel staat.
Bij de positie van de vrouw ten opzichte van de man moet ik dan ook altijd denken aan de rol die de kerk zelf heeft gespeeld bij het buiten spel zetten van de vrouw als het gaat om macht en invloed. Daar moeten we het nog maar eens over hebben, maar nu even niet.

Zondagseten is vaak een allegaartje.
Gisteren aten we een croissantje, een pannenkoek die nog over was van de vorige dag en een kom snert uit de pan die ik al had gekookt voor morgen. Want werken.
In Almelo hadden ze kennelijk ook ‘zo’n dag’: “We doen even makkelijk vandaag. Wat zullen we voor jullie bestellen?”
Voor het eerst in mijn leven at ik spare-ribs.
Lekker!

Na de koffie reden we weer naar huis, waar we nog keken naar de finale van Heel Holland Bakt.
Zo’n dag.
Heerlijk.

Wat was de waarde van de dag?
De hele dag.

Dus ook de foto die we kregen van vrienden vanuit een restaurant.
Vriendin werd 70 en vierde dat met kinderen en kleinkinderen.
“Gisteravond sinds twee jaar met de hele club samen. Heerlijk en volop genoten!”
Wat fijn dat er steeds weer meer kan.
Vandaag ga ik de mail voor lootjestrekken rondsturen in ons gezin.
Het is maar zo weer 5 december…….

Bij de Arbeidsvitaminen vragen ze altijd een bekende Nederlander naar zijn of haar ochtendritueel.
Artiesten leiden meestal geen doorsnee leven, dus dat ochtendgebeuren wijkt nogal af van dat van mij.
Mijn dag begint altijd met Radio 5 en tien minuten pilates/yoga-oefeningen; daarna kijk ik op m’n telefoon en scan het laatste nieuws.
Eenmaal beneden neem ik eerst mijn medicijnen, pak ik de vaatwasser leeg en zet thee.

..

Ontbijten doe ik met een kop rooibosthee, twee stuks fruit en een sudoku.
Na de sudoku ziet iedere dag er anders uit.
Als ik naar mijn werk ga heb ik het puzzeltje meestal nog niet af, dat doe ik dan als ik thuis kom.

Het ochtendritueel is belangrijk voor mij.
Het is geen geheim dat ik geen ochtendmens ben en op deze manier kom ik rustig op gang en kan ik leunen op mijn interne automatische piloot.
Radio 5 zorgt voor muziek en nieuws en na een uur ben ik helemaal bijgepraat, bijgelezen en bijgekomen: de dag kan beginnen.

Dat sudoku-puzzelboekje is trouwens ook een klein dagboekje.
Iedere dag noteer ik de datum en plak het stickertje van de dagelijkse kiwi op de bladzijde; ook zet er er één zin op die de dag van gisteren typeert.
Soms blader ik nog even terug en roep de gebeurtenissen die bij de zinnen horen in herinnering.
De waarde van de dag in vogelvlucht……

Tijdens de stadswandeling van Aidan was er niet veel aandacht voor de stadsmuur van Visby en vele poorten.
De middeleeuwse binnenstad is nog volledig ommuurd en dat vond ik fascinerend.
“Ik zou graag een wandeling maken langs de hele muur: beginnen en eindigen bij de Oosterpoort.”
Dat leek Gerard ook een goed idee en samen begonnen we aan deze zelfbedachte stadswandeling.
Bij iedere poort of doorgang in de muur stond een bordje met informatie over dat deel van de stadsmuur.
Die bordjes moet ik allemaal lezen (zie foto).
Zo ontdekten we een voormalige pek-kokerij (het rook er nóg naar), een plek voor lepralijders net buiten de muur waar aan de binnenkant het ziekenhuis stond,  de visserspoort waar de gevangen vis door naar binnen werd gebracht en een toren die vroeger als gevangenis had gediend.

Een deel van de muur was gerestaureerd en zag er uit zoals hij in de middeleeuwen gefungeerd had; met trappen,  vloeren en vlonders zodat je je achter de muur kon verschuilen.
Je kon helemaal bovenin die toren klimmen en ervaren hoe het uitzicht was als je daar op de uitkijk stond.
Verder ontdekte ik dat er aan de havenkant van Visby vroeger een verdedigingswerk/burcht had gestaan, Visborg genaamd.
De contouren en één toren waren nog te zien. Op de kademuren zag ik in mijn verbeelding de schepen al aankomen.
Tijdens zo’n wandeling geniet ik met volle teugen en zuig alle informatie die te vinden is in mij op.
Het klimmen en afdalen in de smalle straatjes viel me nog het meest tegen: mijn voeten en knieën voelde ik nog van de klauterpartijen over de rotsen aan de zuidkust….

Carlijn was ondertussen in haar eentje de stad in; halverwege de middag zouden we elkaar ontmoeten voor een bezoek aan de botanische tuin, die stond nog op haar verlanglijstje.
Na een stevige wandeling langs muren en poorten was de tuin een oase.
Deze DBW Botanische Tuin ligt midden in de binnenstad van Visby, is al aangelegd in 1855 en ligt gedeeltelijk langs de zeeboulevard. De naam is afgeleid van “De Badande Wännernas trädgård ”(De tuin van de badende vrienden). Je vindt er een gevarieerde mix van inheemse en exotische planten en bomen en een prachtige rozentuin.
We maakten een wandeling, zaten op bankjes verbaasden ons over de vele verschillende soorten bloemen en planten. Met recht een oase.

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste

Vorig jaar was er geen kermis; daardoor miste ik mijn jaarlijkse ‘schuifmoment’.
Geen idee wat dat is?
Lees dan het blog ‘Laot Aoltje maor schoe’m‘ uit 2016.
Zondagmiddag liepen we het dorp in voor een ijsje en plastic bakje vol zilveren munten.
Het ijsje lukte prima, maar het bakje vol zilveren munten ging niet door.
Het was zo druk op de kermis, dat er geen plekje over was bij de schuifautomaten.

Maandagavond rond 19.30 uur deed ik een tweede poging: nu gingen we voor een warme oliebol en een bakje vol zilveren munten.
Nu was er plek zat; ik kreeg geen 100 maar 110 munten dankzij de uitgeknipte bon uit De Krant.

Even een klein stukje geschiedenis.
Ik ga altijd zonder Gerard schuiven, want die vind het niks; meestal gaan er wat dochters en schonezonen mee.
Die waren dit jaar niet in de buurt, dus Gerard ging mee.
Hij stond naast mij ontzettend zijn best te doen om zich afzijdig te houden, maar hij vroeg op een gegeven moment toch een paar munten om in het apparaat waar hij voor stond ook een paar munten te gooien. Even later stonden we samen geconcentreerd muntjes te schuiven en kletterde er regelmatig iets in het opvangbakje. Af en toe grijnsde hij even schuldbewust opzij.
“Toch wel leuk…” was zijn commentaar.
Hij begreep nu ook waarom ik altijd maar 10 euro meeneem.
Stoppen is altijd lastig: de muntjes liggen altijd zo dat ze elk moment kunnen vallen.
‘Nog één!….’
Als er geen geld meer is kun je ook geen nieuwe munten kopen.
Eenmaal bij het apparaat weg is de drang om door te gaan ook weg.

Een half uur lol hebben we van ons tientje gehad; 3800 waardepunten verzameld.
Kun je niks mee, of je moet 10.000.000 punten hebben.
Mijn stapeltje plastic punten gaf ik aan een groepje puberjongens die hun ogen en oren bijna niet geloofden.
Dit laatste stukje van ‘het schuifmoment’ is één van leukste onderdelen van mijn jaarlijkse kermis-feestje.
Maar volgend jaar graag weer een écht feestje met een complete Rodermarkt.

Naschrift.
Na 25 jaar meedoen aan de Straatverlichtingswedstrijd tijdens de Rodermarktfeestweek heeft de Boskamp dit jaar de eerste prijs in de wacht gesleept!
Benieuwd naar hoe dat zo is gekomen? Lees dan ‘Wij hebben Duitsland‘ en ‘Ik weet nog waar ik was!’

Vandaag is het de vierde dinsdag van september: Rodermarkt.
Ging niet door, zoals er zoveel niet doorging de afgelopen week.
Zaterdag deed de Vereniging van Volksvermaken een manhaftige poging om toch een klein  stukje Rodermarktparade te organiseren.
Naschrift: reactie van Nettie:
De scholen hebben zelf dit initiatief genomen gelukkig. De Vereniging voor Volksvermaken wilde geen verantwoordelijkheid hierin nemen.
De scholen hebben twee lichtingen kinderen die ‘niet op de wagen’ komen, vorig jaar niet en dit jaar niet. Geloof mij, in Roden is dat echt wel een ding.
Daarom was er dit jaar een mini-Rodermarktparade waaraan alleen de scholen deelnamen.
Het rondje in het dorp werd gehalveerd en wagens maakten twee rondjes: om 13.00 uur met een kinderen en figuranten en om 14.3o uur met een andere groep kinderen en figuranten.
Zo konden er heel veel kinderen toch op een versierde wagen zitten.
Er was één korps dat voor de parade uitliep, natuurlijk onze eigen ‘Muziekvereniging Noordenveld’.

Zaterdagmiddag gingen we kijken naar de optocht, maar we hoefden niet te dringen voor een plaatsje langs de kant van de weg.
Er was geen jurering en geen publieksprijs en eerlijk gezegd was dat aan sommige wagens ook wel een beetje te zien.
Maar er waren ook scholen die enorm uitpakten met leuke kostuums en show om de wagens heen.
Sommige wagens waren echt volgepakt met kinderen, want op scholen in kinderrijke buurten heb je grote klassen.
Veel minder publiek, minder wagens, minder korpsen: het maakte de kinderen geen bal uit. Ze zwaaiden enthousiast naar het publiek en stonden te ‘shinen’ in hun mooie kleren.

….wachten op de wagen….

Wat ik vooral fijn vond dat ‘het sfeertje’ er even weer was.
Wachten op het korps en de eerste wagens van de optocht, de opgewonden kinderen langs de straat, het gemoedelijke gebabbel van de omstanders: gezellig!
Toen de optocht voorbij was gingen we nog even naar het beginpunt van de karavaan.
Daar zagen we iets wat in andere jaren nooit zo is: grote groepen verklede kinderen en figuranten (en papa’s, mama’s, opa’s, oma’s,,,,) stonden te wachten tot hun wagen terugkwam, want dan moesten zij er op.
In andere jaren heb je een middagoptocht om 13.30 uur en een avondoptocht om 19.00 uur; dan worden de verkleedkleren op diezelfde dag twee keer gedragen.
Er is dan immers genoeg tijd om te schminken en om te kleden. Die tijd was er nu niet, dus er moesten per personage twee kostuums gemaakt (of gehuurd)  worden.
Na de eerste optocht ging ik nog even het dorp in voor een boodschap en toen ik terug kwam liep ik tegen het begin van de tweede optocht aan.
Ik heb een zwak voor marcherende korpsen, dus ik bleef nog even staan.
Ze maakten net een mooi figuur door door elkaar te lopen en ze hadden er zichtbaar plezier in dat het weer kon: meelopen met de optocht.
Het mag een wonder heten dat er ondanks het ontstellende gebrek aan muziekles in het Nederlandse onderwijssysteem steeds weer enthousiaste jonge mensen zijn die hier aan mee willen doen. Ze verdienen een groot applaus. Bij deze.

Voor het zuiden van Gotland hadden we één dag uitgetrokken, maar dat past allemaal niet op één blog.

’s Morgens bezochten we het bootgraf en maakten we een torentje van stenen.
Op weg van de westkant naar de oostkant van Zuid Gotland wilden we even ergens lunchen.
Afgezien van de grote stad Visby is Gotland heel dun bevolkt, dus ‘even buiten de deur lunchen’ zoals wij Nederland doen is daar niet gebruikelijk.
Je moet dus echt zoeken naar een gelegenheid om iets te eten.
We gingen af op een uitnodigend bord en kwamen terecht in een grote tuin bij een soort kunsthandel.
Achter een loket stond een vrolijke Zweedse Italiaan etenswaren te verkopen.
“Sorry. We don’t speak Swedish, can you translate the menu for us?”
“But it’s Italian!” riep de man quasi beledigd.
We kregen een heerlijk broodje met gerookte zalm en zaten op vrolijk gekleurde stoeltjes te genieten van de zon en de tuin.

Aan de oostkant van Zuid Gotland viel ons iets bijzonders op.
Ook daar deden Carlijn en ik onze schoenen uit; toen we daar onze voeten in de zee staken was het water veel kouder; we konden de voeten niet in het water houden!
Verder kon je daar heel goed zien dat Gotland wordt gevormd door gesteente dat bestaat uit fossielen.
Op de afbeelding rechts (er op klikken voor een vergroting)  zie je onze schoenen en je ziet de schelpen en andere versteende zeedieren gewoon zitten. De bodem onder onze voeten was oud-rose en je zag allemaal witte vormpjes en kriebeltjes van diertjes die miljoenen jaren oud zijn.
Fascinerend!

Eindeloos….

Eindeloos kan ik bij de zee zitten, kijken naar de golven in de branding.
Dat hebben we deze vakantie dan ook veelvuldig gedaan en steeds had ik er dan moeite mee om weg te gaan.
“Het is hier nog zo mooi. En ik zit hier nog zo lekker….”

Maar ook hier moesten we weer weg.
We moesten nog minstens een uur rijden naar ons jaren ’70 huisje en we wilden nog ergens eten.
De gebakken vis die we ook nu zochten was weer nergens te vinden.
De restaurants die we vonden op Google waren of al helemaal vol, of helemaal niet wat wij graag wilden of waren er helemaal niet meer.
We hadden al bedacht dat we thuis dan maar pannenkoeken gingen eten of zo, maar in een dorpje onderweg vonden we een alternatief bistrootje.
Ze hadden dan wel geen ‘fish & chips’, maar we aten daar heerlijke gerookte zalm met krieltjes en sla.

Benieuwd naar al onze belevenissen op Gotland?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Afstudeervakantie van onze jongste