Categorie: Geschiedenis Pagina 10 van 22

10 juli: Berlijn; een wereldstad.

Door Ada

Op 10 juli 2018

Wij vinden Groningen al een grote stad. Tijdens onze vakantie in Ferch bezochten we de stad Berlijn twee keer. We waren al gewaarschuwd: niet met eigen auto gaan, openbaar vervoer is veel handiger! Dat zal zo zijn, maar wij zijn geen ervaren openbaarvervoer-reizigers, dus dat ‘handig’ is ook maar betrekkelijk.
Maar we kwamen er. Met de bus van Ferch naar Potsdam, met de trein van Potsdam naar Berlijn en in Berlijn met de U-bahn. Diepgelukkig zaten we na de reis om 10.20 uur tegenover der Hauptbahnhof met een kop koffie aan de oevers van de Spree.

Gewapend met een boekje van de ANWB en een stadsplattegrond verkenden we de stad aan de hand van de vraag: “Wat willen we in ieder geval zien?”
Men had ons gezegd dat de Reichstag de moeite waard was, maar daarvoor had je van te voren moeten reserveren. Onze gastvrouw in Ferch had nog voor ons gekeken op internet; er was nog één mogelijkheid. Dinsdag 3 juli om 08.15 uur. Moesten we om 06.00 u met de bus….. dat vonden we te vroeg voor mensen die vakantie hebben.

Het Reichstaggebouw was ook zonder bezoek indrukwekkend. Dat komt ook omdat het zo bekend is van de beelden die we kennen van het journaal. Ook de Brandenburger Tor bezochten we. Kennelijk was er iets groots aan de gang, want er was heel veel politie op de been en er waren nogal wat straten afgezet met vervelende hekken met wit plastic er omheen. Lelijk. We flaneerden over Unter den Linden en zochten vervolgens Checkpoint Charlie op.

We bezochten het museum Haus am Checkpoint Charlie.
Daar lieten we de rauwe werkelijkheid tot ons doordringen van de periode dat Oost Duitsland en dus ook Oost Berlijn achter de communistische muur verdween. Afschuwelijk.
De vluchtpogingen, de doden, de angst, de achterdocht: het kwam op me af.
Geschiedenis waar ik zelf getuige van ben geweest: je weet het, je leest er over en pas in Berlijn realiseer je je hoe het geweest moet zijn. En besef je ook weer eens te meer dat niet de Duitsers maar de Nationaal Socialisten de 2e wereldoorlog op hun geweten hebben.

Geschiedenis, ik hou er van. In Duitsland kun je wat dat betreft te kust en te keur. Deze vakantie leefden we een dag of 10 in een deel van Europa waar de gevolgen van het meest gruwelijke stuk van de Europese geschiedenis soms nog tastbaar en soms voelbaar aanwezig zijn. Afgelopen zaterdag schreef Daniël Lohues hier ook nog over in zijn column ‘Verleden’ in het Dagblad van het Noorden (zaterdag 7 juni) . Hierbij een link naar de pagina ‘Columns’>>> op zijn website.

Opdat wij niet vergeten. Koester je vrijheid.

Reageren

30 mei: En voorts ben ik van mening …….

Door Ada

Op 30 mei 2018

In Alledag, Geschiedenis

De ‘ik’ in de kop boven dit blog slaat niet op mij.
Oorspronkelijk wordt die tekst toegeschreven aan de Romeinse senator Cato Maior, die iedere toespraak afsloot met de zin: “Voorts ben ik van mening dat Carthago verwoest dient te worden.”(meer weten? Zie Ceterum censeo Carthaginem esse delendam >>>)

Hoe kom ik daar zo op? Gisteren reed ik naar Klazienaveen voor een hele dag kleppen en beppen met mijn tante Trijn. Dan kom je over de N34, die loopt van Zuidlaren naar Coevorden. Langs die weg staan sinds kort nieuwe borden met de naam Hunebedhighway.

Toen ik gisteravond thuis was zocht ik op internet naar de borden met de nieuwe naam en stuitte op een artikel in het Dagblad van het Noorden van 27 april j.l. met de tekst: De N34 krijgt een magische bijnaam: Hunebedhighway. De nieuwe naam moet het toeristisch imago van het Hondsruggebied opkrikken. ,,Het bekt goed en de vlag dekt de lading. Van de 53 hunebedden in Drenthe staan er 47 aan de N34. Zie dit maar als een ludieke toeristische impuls, maar wel met het doel er serieus iets mee te bereiken en meer bezoekers naar het gebied te trekken”, zegt gedeputeerde Henk Brink van de provincie Drenthe.
Benieuwd naar het hele artikel? Klik hier>>>

In dat artikel komt ook Hein Klompmaker, directeur van het Hunebedcentrum in Borger, aan het woord. Hij lanceerde in 2010 al de term Hunebedhighway. Hij was heel fanatiek; in het artikel zegt hij: “Zo’n beetje elke speech sloot ik af met de boodschap: ‘En voorts ben ik van mening dat de N34 Hunebedhighway moet worden.’ Ik moet er aan wennen dat dit niet meer hoeft binnenkort.”

Zo kwam ik er op.
Op de terugweg naar Roden was het hartstikke druk op de Hunebedhighway.
Rijen rijdend blik en vrachtwagens.
De hunebedbouwers moesten eens weten dat hun grafmonumenten nu het toeristisch imago van het Hondsruggebied opkrikken.
Vervreemdend.
Net als wat ik ooit las over de Egyptische farao’s. ‘Zij bouwden piramides om hun lichaam voor te bereiden op het leven na de dood. Wat zij toen nog niet wisten was dat dat tentoonstelling in vitrines in musea zou zijn.’

Reageren

16 mei: Oma Vrieswijk

Door Ada

Op 16 mei 2018

In Geschiedenis, Sweet memories

In mijn jeugd heb ik het geluk gehad alle vier mijn grootouders te hebben gekend. Mijn ouders hadden een goede relatie met hun ouders; we zagen elkaar vaak, al was het contact met opa en oma Klazienaveen(Vrieswijk) frequenter dan met opa en oma Zevenhuizen(Boelen). Dat kwam gewoon omdat Zevenhuizen in Zuid Holland lag, dat was veel verder reizen.

Vandaag zet ik mijn oma Vrieswijk in het zonnetje op mijn website. Aaltje Pasveer heette ze. Mijn vader was haar oudste zoon en ik was haar eerste kleinkind. Oma Vrieswijk was mijn liefste oma. Dat kwam omdat ik in mijn vroegste jeugd heel veel bij hen heb gelogeerd. Mijn ouders waren toen net verhuisd van Oldenzaal naar Hoogersmilde en mijn moeder had het daar erg moeilijk. Ze werd met open armen ontvangen in Klazienaveen en daar was ze dus regelmatig met mij.

Het was een gezellige boel daar, want ome Andries, ome Jo en tante Trijn woonden nog thuis en ik had geen gebrek aan aandacht. In die periode is mijn bijzondere band met oma en tante Trijn ontstaan. Regelmatig gingen we ook een weekend naar Klazienaveen en ik herinner me vooral de gezelligheid van uitgebreide broodmaaltijden met veel mensen in te kleine kamers.

1969: Ada. oma Vrieswijk en Henk

Oma had heel lang grijs haar. ’s Morgens maakte ze daar een lange vlecht van, die ze in een knot draaide op haar achterhoofd en die ze vervolgens vastzette met grote, zwarte spelden. Daar zat ik als klein meisje ’s morgens op haar slaapkamer ademloos naar te kijken. Ze was best wel dik, maar daardoor ook heel zacht; ik zat graag op haar schoot. Ze rook naar Eau de Cologne en sigarettenrook en ze was altijd aan het breien of haken; van haar heb ik deze technieken ook geleerd. Ze kookte groentesoep met een hele grote gehaktbal erin die ze in schijfjes sneed en in je bord kreeg je dan soep met een plakje gehakt er in.

Oma overleed heel plotseling in 1970. Zij was toen 62 jaar, ik was 9. Het is het grootste verdriet uit mijn kinderleven geweest. Ik zag de ontreddering bij mijn vader en het immense verdriet bij de familie. Wat heb ik haar gemist. Na haar overlijden is het voor mij nooit meer zo fijn geweest in Klazienaveen als toen ze nog leefde; het verdriet om haar dood hing nog heel lang als een grauwsluier over de familiebezoekjes.

Oma Vrieswijk heeft een warm plekje in mijn hart. Van haar erfde ik mijn liefde voor handwerken, voor het koningshuis en mijn naam; met trots draag ik haar naam Aaltje. Toen mijn moeder overleed kreeg ik de ouderwetse kraantjespot die nog van oma was geweest. Terug bij Aaltje.

Eergisteren kreeg ik een reactie op één van de eerste blogs op deze website: Kirsten had de ‘pannenlappen van Oma Vrieswijk‘ gehaakt voor haar moeder, voor Moederdag.
Dat vind ik nou zo leuk.. …oma heeft nooit van internet geweten en nu haakt iemand via dit medium haar pannenlappen!

Reageren

14 mei: De Ploeg & Textieldagen op Verhildersum.

Door Ada

Op 14 mei 2018

In Geschiedenis

Afgelopen week, voor het eerst weer op de fiets, ontmoette ik Gerrit, die ik ken van Havenstappers. “Hoe ist? En met jou?” Een gesprekje op straat. Ik vertelde dat ik een museumjaarkaart ging kopen en dat ik dan een bezoek zou gaan brengen aan Verhildersum (waar hij bestuurlijk actief is) . Hij stelde voor om dat met z’n vieren te gaan doen. “Regel even een datum met Janny (zijn vrouw)”. Die liet er geen gras over groeien. Dat komt omdat afgelopen weekend de Textieldagen waren en Janny weet dat ik van het textiel ben. Zondagmiddag wandelden we met z’n vieren op het terrein van Verhildersum.

Wat een feest was het. Gerrit leidde ons rond. In de museumboerderij zagen we een unieke film over de vleermuizen die overwinteren in nissen in de muren van de oude borg. Verder zagen we een aantal bruidsjurken uit de 19e eeuw (handgemaakt!), doopjurken met broderie en kant en we zagen hoe de arbeiders, de boeren en de leden van de Groningse adel aan tafel gingen.

foto: Verhildersum

Buiten stonden grote tenten met standjes met alle mogelijke vormen van textiel bewerken. Weven, breien, haken, borduren, vilten, naaien: ik keek m’n ogen uit. Het leukst vond ik een gesprek met Tjitske Dijkstra, de mevrouw die heel bijzondere dingen maakte van oude, geborduurde schilderijen. Kledingstukken maakte ze er van, maar ze bekleedde er ook meubels mee.

foto: Verhildersum

Daarna gingen we naar de tentoonstelling van schilderijen van het schilderscollectief De Ploeg.(hierbij een link naar meer informatie over deze tentoonstelling >>>).
Het bijzondere van deze tentoonstelling is dat meer dan de helft particulier bezit is en nog niet vaak te zien is geweest, sommige werken zelfs nog nooit. Gerrit heeft zich persoonlijk bemoeid met het verzamelen van de schilderijen en vertelde allerlei wetenswaardigheden over de schilderijen die we zagen; over de kleuren die waren gebruikt, de stijlperiodes, de onderwerpen. We hingen aan zijn lippen, evenals een andere bezoekster die bij ons aansloot, meeluisterde en aan het einde bedankte voor extra informatie!

Er was zoveel te zien, dat we de borg Verhildersum niet eens in zijn geweest. We genoten nog van een wandeling in de 19e eeuwse tuin en sloten de dag af met een drankje op het terras.

Als ik die museumjaarkaart heb ga ik er gewoon nog eens naar toe.

Reageren

8 maart: Teamuitje. Naar Veendam!

Door Ada

Op 8 maart 2018

In Geschiedenis

Eén keer per jaar hebben collega Jacquelien en ik een teamuitje met z’n tweeën.
Vorig jaar was zij bij mij te gast in Roden (zie: ondeugende leerlingen), dit jaar was ik bij haar uitgenodigd in Veendam. We begonnen met een heerlijk broodje bij ‘Kielman‘ in het winkelcentrum.
Jacquelien had gezegd dat we iets historisch gingen doen waarvan ze zeker wist dat ik het leuk zou vinden en ze had gelijk: we gingen naar het Veenkoloniaal Museum.
Dat museum is gevestigd in het oude gebouw van de HBS en later zat daar ook de middelbare school waar Jacquelien op had gezeten.

Het museum geeft een mooi beeld van de geschiedenis van de streek. Het begint bij de préhistorie. Aan de hand van kaartjes, bodemvondsten en klankbeelden zie je hoe het hoogveen is ontstaan, hoe het daarna werd afgegraven en wat voor bedrijvigheid dat teweegbracht. Er ontstond een levendige handel in turf en de veenkoloniën ontwikkelden zich in rap tempo. We werden meegenomen in het scheepvaartverleden van het gebied, er was een winkeltje uit de vorige eeuw, een bruine kroeg en we konden een kijkje nemen in een boot waarmee vroeger turf werd vervoerd. Voor mij bijzonder omdat mijn vader de eerste jaren van zijn leven heeft doorgebracht op zo’n boot (zie mijn blog uit augustus 2015 Schipperskind), mijn opa Vrieswijk was turfschipper. De boot heette toevallig ook Ebenhaëzer, net als de boot van mijn opa.

Ook de opkomst van de stro-karton- en de aardappelmeelindustrie werd belicht.
We zaten als grote pubers met open mond naar een Klokhuisfilmpje te kijken over het fabricage-proces van karton.

“Hier was vroeger het gymnastieklokaal….!”

Ieder keer als we een nieuwe zaal betraden was ik benieuwd welk stukje van de geschiedenis van de Veenkoloniën er werd belicht, maar Jacquelien wist daarbij bij elke zaal ook welk lokaal het vroeger was. “Hier was vroeger de gymzaal.”
“Hier deed ik mijn eerste scheikunde-proefjes.” Ook de monumentale trap haalde tal van herinneringen naar boven. “Dan stond de conciërge hier in het midden op de trap en als je naar boven ging moest je rechts van hem passeren en als je naar beneden wilde moest je om de balustrade heen en op de trap hem links voorbij. Om geduw en getrek te voorkomen.”

‘Vrouw Jonker in de ton”

Dit blog vertelt lang niet alles over wat er te zien was; wat een heerlijk, afwisselend museum.
Eén van de leukste dingen was een oud bioscoopzaaltje waar een fimpje zagen van ‘Roaring Veendam” in 1921. Wat een prachtig tijdsbeeld!
Verder zagen we mooie serviezen uit Riga en porseleinen hondjes met een dubieuze achtergrond.
(benieuwd naar die ietwat dubbelzinnige betekenis? Zie Souvenir of dekmantel >>>)
Misschien had je oma wel zo’n hondje. Kijk je dan met heel andere ogen naar……
En wil je weten wat het opzienbarende verhaal is van Vrouw Jonker in de ton, dan moet je toch echt zelf eens naar Veendam; van harte aanbevolen!

Reageren

5 maart: Gouda; meer dan kaas, stroopwafels & kaarsen.

Door Ada

Op 5 maart 2018

In Alledag, Geschiedenis

De jongste zus van mijn moeder, tante Lammie, woont onder de rook van Rotterdam. Toen mijn moeder was overleden had ik afgesproken dat we haar en haar man zouden komen opzoeken. Gerard en ik bedachten dat we daar dan een mini-weekendje-uit van konden maken. We kozen voor de stad Gouda; zaterdag aan het einde van de ochtend checkten we in in logement de Keizerskroon in de oude binnenstad van Gouda.
Wij sliepen achter de bovenste twee ramen.

Het had gesneeuwd en het was die nacht nog min 8 geweest; dat resulteerde in oud-Hollandse taferelen en schilderachtige stadsgezichten! Schaatsende mensen op de grachten, sneeuw in de middeleeuwse straten en verstilde antieke boten in de oude haven.

Bij de VVV kochten we een stadswandeling op papier. Een foldertje met een stadsplattegrond, een uitgestippelde wandeling met 30 high-lights en bij ieder punt een kort verhaaltje geschreven door één van de stadsgidsen. Het was een verrassende en heel afwisselende wandeling. Oude gebouwen (Waag, stadhuis), een oud ziekenhuis met een Lazarus-poortje en een historisch zeer belangrijke sluis.
Maar ook grachten met originele visbanken, bruggen, kerken, een stadspaleis, molens, verstilde hofjes, een haven (zie foto’s onderaan dit blog) maar bovenal: prachtige verhalen.
Wat een leuk idee om de enthousiaste stadsgidsen allemaal hun favoriete stukje van de stad te laten beschrijven. Want verhalen maken geschiedenis interessant.

Tijdens de wandeling staken we af en toe even op voor een pit-stop. Het was namelijk best koud; het gaf ons de gelegenheid even op te warmen. Gedurende de hele wandeling stonden we regelmatig bij de grachten: wat bijzonder om schaatsende Gouwenaren op de grachten te zien. Wat genoten de mensen van deze buitenkans; weekend, goed ijs en mooi weer.

Natuurlijk kochten we ook kaas op de markt bij een kaasboer. Dat moet gewoon als je in Gouda bent. Verder maakten we een praatje met een inwoner van Gouda die in het steegje ‘de Looierspoort’ woonde. Hij waste de ramen. Ik vroeg hem of er `s zomers grote

Museumhaven van Gouda

groepen mensen voor zijn huis langs liepen. “Zomer én winter. Altijd. Die folder wordt het hele jaar door verkocht hoor.” Maar hij had er geen last van, het gaf volgens hem ook een hoop vertier.

Het logement waar we logeerden was een mooie combi van een hotel en een bed&breakfast. Een oud pandje met drie kamers. Het voldeed helemaal aan onze verwachtingen. We kregen zelf een sleutel en konden vervolgens gaan en staan waar we wilden.

Willem Vroesenshuis hofje

Zondagmorgen werden we wakker met de geur van gebakken eieren en verse koffie. Even later zaten we in een gezellige keuken aan het goed verzorgd ontbijt samen met twee Japanners uit Yokohama. Ze deden Nederland in vijf dagen: Den Haag, Gouda, Utrecht en Amsterdam. Ze waren helemaal onder de indruk van het ijs in de grachten. Hij had die dag ervoor de gracht over willen steken, maar wilde dat doen op een plek die niet veilig was.
Dat werd hem door de omstanders goed duidelijk gemaakt; maar even verderop kon het wel. Hij vond het wat: hij als Japanner op een gracht in een Nederlandse stad, net als op de plaatjes!

Doe eens net als wij en de ontbijtende Japanners een weekendje Gouda.
Weinig kans dat je op de grachten kunt schaatsen maar ook zonder ijs is deze oude stad zeer de moeite waard!
Op de site Welkom in Gouda kun je alvast een voorproefje nemen.

Reageren

27 januari: Stof in de wind

Door Ada

Op 27 januari 2018

In Alledag, Geschiedenis

Gistermiddag had ik een afspraak bij de kapper in Een. Het was goed weer, dus ik ging op de fiets. Je fietst dan door een mooi stukje wereld in de kop van Drenthe, met (een beetje verscholen in de bossen) het prehistorische hunebed D1.
Meer weten? Op de website ‘Hunebedwijzer’>>> vind je alle informatie.

Altijd als ik daar langs fiets ben ik doordrongen van het feit dat hier 5 eeuwen geleden al mensen woonden. Dat gevoel is alleen maar sterker geworden door het boek ‘Dricka en de nomaden van de kwelder’ dat ik eind 2015 las. Benieuwd naar Dricka? Lees dan mijn blog van 12 januari 2016 Hier. In Roden. Maar dan 5000 jaar geleden >>>
Sindsdien heb ik er zelfs beelden bij in mijn hoofd en realiseer ik me hoe zwaar het leven was voor de mensen die in die tijd leefden. Overleefden zeg maar.

Op de terugweg maakte ik een foto van het hunebed vanaf de weg. Je kunt het nu als je vanaf Een komt nu goed zien liggen omdat er geen blad aan de bomen zit.

Even mijmeren…..

Ik fietste er naar toe, maakte nog een foto van dichtbij en stond nog even te mijmeren naast m’n fiets. Toen werd de rust verstoord door schreeuwende hondenuitlaters en stapte ik weer op.

Tijdens het tochtje onderweg naar Roden kwam het lied ‘Dust in de wind’ van Kansas op de oortjes voorbij. “All we are is dust in the wind” zingen ze.
Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do crumbles to the ground though we refuse to see
Dust in the wind, all we are is dust in the wind

(vertaling: Hetzelfde oude liedje, slechts een druppel water in een eindeloze zee
Alles wat we doen verkruimelt, hoewel we het niet willen zien
Stof in de wind, alles wat wij zijn is stof in de wind.)

Kippenvel kreeg ik er van. En dat kwam niet van de buitentemperatuur.
Nooit had ik me verdiept in die tekst en vanmiddag ineens kregen de Engelse woorden die ik al zo lang meezing betekenis.
Het deed me denken aan een regel uit Jesaja 40: “In zijn ogen zijn de volken als een druppel in een emmer, als een stofje op de weegschaal”.
Luister hier >>> naar Kansas ‘Dust in the wind’.

Reageren

5 november: Mijn stelling.

Door Ada

Op 5 november 2017

In Geschiedenis

Maarten Luther 1483 -1546

Vorige week donderdag was ik rond 13.00 uur in de oude basisschool van onze dochters.
Dat gebouw is al een paar jaar in gebruik als Kunstencentrum K38 >>>.
Vanaf 13 oktober was daar de tentoonstelling Manifestatie JONG III, een podium voor net-afgestudeerde musici en kunstenaars.
Het thema van de expositie sprak me wel aan: 500 jaar Reformatie.
Het is dit jaar 500 jaar geleden is dat Maarten Luther 95 stellingen aan de deur van de kerk in Wittenberg aanbracht. Hij protesteerde hiermee tegen de wantoestanden (aflaathandel) in de kerk.

Deze gebeurtenis zorgde voor een ommezwaai in geloof en cultuur in het hele Westen. Naast de werken van hedendaagse jonge kunstenaars werd in samenwerking met ‘onze’ Protestantse Gemeente Roden/Roderwolde een expositie gehouden over de Reformatie.
Van andere gemeenteleden had ik gehoord dat Wim Vrieling daar heel druk mee was geweest en inderdaad: er was veel informatie in woord en beeld over de Reformatie. Er was een boekentafel, er waren collages en ook sommige onderdelen van de PKN-Rodermarktwagen waren te zien, o.a. de kerk en de grote bijbel.

Vanmorgen na de viering in Op de Helte sprak ik samensteller Wim tijdens de koffie.
We kregen het over de tentoonstelling en ik vertelde dat ik het mooi vond, dat ik vooral erg gecharmeerd was van zijn bijdragen (ik hou nou eenmaal van geschiedenis), maar dat ik de twee delen niet bij elkaar vond passen. Er was geen verbinding gemaakt tussen de kunstwerken en de informatie van Wim over 500 jaar Reformatie.
Dat vond Wim ook jammer.
“Je had nog een spreuk of een stelling in kunnen leveren, die van jou heb ik gemist!” vroeg hij. Dat had ik kennelijk helemaal over het hoofd gezien.
Je kon een nieuwe hedendaagse stelling bedenken en daarmee had ik dan nog een prijsje kunnen winnen.

Als ik donderdagmiddag een stelling had moeten bedenken had ik er niet een geweten.
Vanmorgen tijdens de viering trof me een stelling uit het eeuwenoude boek Spreuken:
Wijsheid begint met respect voor de Heer.
Dat is mijn stelling; niet hedendaags maar wel actueel.
En ook te laat; geen prijsje……

Je kunt helaas niet meer naar JONG III; vandaag was de laatste dag.
Volgende week op vrijdag 10 november opent de nieuwe tentoonstelling ‘Prin(t)sheerlijk’ met werken van o.a. Peter O. Gerrits, die ook de opening verricht.
Meer informatie zie >>>

Reageren

30 oktober: Het mysterie van Elst.

Door Ada

Op 30 oktober 2017

In Geschiedenis

Op 21 augustus schreef ik een blog over een kerkdienst die ik had bijgewoond, voorganger Walter Meijles vertelde in die viering iets over de geschiedenis van de grote kerk in Elst. (zie >>>). Mijn interesse was gewekt.
“Als we weer eens een weekendje weggaan……”

Afgelopen weekend vierden wij een lang weekend herfstvakantie. We boekten een hotelkamer voor twee nachten in het centrum van Elst en ik belde halverwege de week met de koster om een rondleiding in de kerk te bespreken. We konden op zaterdagmiddag aansluiten bij een groep die had afgesproken om 13.45 uur.

Een enthousiaste en kundige gids nam ons mee de geschiedenis in; hij begon bij de Tweede Wereldoorlog.
Toen raakte de grote kerk in Elst door bombardementen ernstig beschadigd. Na het ruimen van het puin kwam men tot de ontdekking dat er onder de kerk fundamenten lagen van een Romeinse tempel. (meer info zie >>>) Die fundamenten en muren kun je tegenwoordig bezichtigen: de gids neemt je mee naar de gewelven waar je met eigen ogen kunt zien wat er nog over is van de Romeinse tempel. Verder gingen we ook naar een crypte waar de relieken van de heilige Werenfridus hadden gelegen en we zagen de restanten van een stolpgraf waar in de 11e eeuw een meisje was begraven, haar gebeente lag er nog in.

De groep was onderverdeeld in twee groepen. De andere groep was al klaar en onze gids werd gemaand dat hij op moest schieten: de andere groep was ongeduldig.
Onbegrijpelijk vond ik: voor mij was de rondleiding eigenlijk te kort; ik had nog niet eens de spullen in de glazen vitrinekasten kunnen bekijken……
Zondagmorgen wilden we naar de viering in diezelfde kerk, dan zou daar vast nog wel tijd voor zijn. Wordt vervolgd.

Er was nog wel iets anders met de kerk. Vrijdagavond hadden we lekker gegeten bij de plaatselijke Griek; toen we terugliepen keken we naar de kerktoren die mooi verlicht oprees in het donker. “Staan daar nou mensen op die toren?” vroeg ik aan Gerard. (Op de foto links aangegeven in het zwarte rondje). Hij zag het ook. De volgende dag keek ik omhoog wat er nou op die toren stond. Niets.
Zaterdagavond gingen we nog even iets drinken bij ons hotel. “Even weer naar die toren kijken of die Muppets er nog staan.” En warempel: daar stonden ze weer. Ik vroeg de kroegbaas of hij wist wat daar ’s nachts op de toren stond.
Hij liep mee naar buiten. “Inderdaad. Daar staat wat! Maar wat?”

De volgende morgen dronken we nog even een kop koffie bij diezelfde kroegbaas.
Toen hij mij zag riep hij: “Nou staat er niks hé?”
Het mysterie van Elst.
Mocht het ooit worden opgehelderd, dan hoor ik het graag…….

Reageren

13 oktober: ’t Pééérd van ome Loeks is dood…..

Door Ada

Op 13 oktober 2017

In Alledag, Geschiedenis

Woensdag namen we onze Canadese gasten mee naar de stad Groningen; zus Hennie ging ook gezellig mee. We begonnen met een bezoek aan IKEA. Niet dat ze die in Canada niet hebben; maar je kunt er even heerlijk ronddobberen en iedereen vindt er wel iets van zijn gading. En natuurlijk kun je daar lekker lunchen.

Daarna gingen we naar de binnenstad. We bezochten het hofje bij de Pepergasthuis-kerk en bewonderden allerlei oude gebouwen in de stad. De Canadezen keken zich de ogen uit. Zoveel oude gebouwen. En zoveel fietsers! We hadden ze van te voren gewaarschuwd: “Beware of the bicycles!” Ze komen van links, van rechts, voor, achter en zelfs als je op een zebrapad loopt: ze stoppen niet.
Toen we bij de universiteit kwamen kon je er bijna niet voorlangs lopen wegens de grote aantallen fietsen. Er werden foto’s gemaakt. “Unbelievable!”

We maakten een rondvaart door de grachten van Groningen en kregen in drie talen uitleg over de geschiedenis van Groningen. Vroeger, toen het een grote Hanzestad was, was er een open verbinding met de zee, toen was er in de stad nog sprake van eb en vloed.
Dat vind ik dan ‘unbelievable’…..
In de boot werden we gewezen op verschillende standbeelden, o.a. het peerd van ome Loeks.
‘I want a selfie with that one!” riep Judy, dus na de rondvaart zochten we ome Loeks op. We zongen zelfs het bijbehorende lied voor onze gasten.”What is the story of ome Loeks?” vroegen ze.
Wisten wij veel? Wij zijn Drenten……
Judy kreeg haar selfie en we maakten een paar groepsfoto’s. Ome Loeks werd even stevig vastgehouden!
We keken nog even binnen in de 19e eeuwse stationshal en liepen langs de enorme fietsenstalling. “I’ve never seen so many bikes in my life before.”

We sloten ons dagje uit af met een glaasje wijn en een pizza in Roden. Ome Loeks was al weer vergeten. Judy was in het restaurant helemaal ‘in love’ met een klein jongetje van 10 maanden.
‘Look at that smile. He’s adorable…..!

Reageren