Sinds 2010 heb ik een eigen auto.
Daarvóór ging ik altijd met de bus of met de fiets naar mijn werk in Groningen.
Ik vond het niet nodig, twee auto’s op de dam.
Toen ik in 2009 getroffen werd door een derde hartinfart vroeg Gerard voorzichtig of het nu niet eens tijd werd voor een auto: dan was ik in ieder geval de stress kwijt van het haasten naar de bushalte, de wachttijden en de overvolle bussen. Zelf vond ik dat eigenlijk nog niet nodig.
Tot ik in september 2010 weer achterin zo’n overvolle bus zat. Ik moest eruit bij Martiniplaza, maar voor ik mij door een rijstebrijberg van in het gangpad staande zwetende pubers en rugtassen had heengewerkt reed de bus al weer verder!!! De stoom kwam mij uit de oren. En ik heb zo hard geschreeuwd dat de chauffeur mij op dat moment ‘halteloos’ uit liet stappen. Toen heb ik Gerard een sms’je gestuurd dat ik nu wel toe was aan een auto. Een week later stond hij op de oprit.
Een Toyota Yaris. Vergeleken met onze Toyota Verso een ‘ouwetje’. Maar wat was ik er blij mee….zo’n auto kun je, net als je bureau op kantoor, een beetje persoonlijk inrichten. Favoriete snoepjes in het dashboardkastje. De radio staat standaard op Radio 5. Vijftig plus hé? In de CD-speler zit Mozart. Of Bach. Op de achterruit zit een sticker “Hier ku’j Drents praot’n”. En op de hoedenplank ligt een gehaakt kussen. Deze Yaris is van mij. Geen twijfel over mogelijk.
Categorie: Haken Pagina 9 van 10
Mijn vader heeft in de jaren ’50 bij de Textielfabriek Gelderman >>> in Oldenzaal gewerkt. Als hobby had hij toen Smyrna-kleden en kussens knopen. Opa en oma hadden verscheidene van die kussens in huis en ook bij ons thuis lag er vroeger één op de bank. Het laatste project waar hij voor zijn trouwen aan was begonnen had hij niet afgemaakt: een groot vloerkleed. Het was voor drie-kwart af. Eind jaren ’70 ontdekte mijn vader bij een zolderopruiming dit smyrnakleed weer. “Wat moet ik hier nou met, ik heb niet genog wol meer en die kleur’n ku’j d’r vast niet meer bijkrieg’n.” Ik had nog nooit zoiets gezien. Mijn vader liet me zien hoe je met een speciale smyrnanaald (met een haakje) korte draadjes in zo’n stramien kon prikken. Hij had een antiek patronenboek uit de jaren ’50 (heb ik geë
rfd) en hij deed voor hoe je aan de hand van een patroon het stramien kon vullen. O man wat was dat leuk. Maar er was niet genoeg garen. Toen besloten we dat we ons best gingen doen om het kleed af te maken. Mijn vader heeft stad en land afgezocht naar bijpassende kleuren en het kwam er redelijk dichtbij. Samen hebben we het kleed helemaal afgeknoopt. We zetten het met klemmen vast aan de keukentafel en we hadden er veel voldoening van dat het klaar was. Het heeft eerst een hele tijd bij mijn ouders in de kamer gelegen. In het begin gaf het verschrikkelijk af: er kwamen handen vol wol uit.
Mijn moeder had camel-kleurige vloerbedekking en die was er in het begin niet blij mee. Het was namelijk een overwegend rood kleed. (zie plaatje van een kwart van het kleed hiernaast uit het antieke boek) Maar het uitharen hield vanzelf op toen het was ingelopen. Na een paar jaar verdween het weer naar zolder. Het was lastig stofzuigen en mijn moeder kreeg andere vloerbedekking.
Toen wij in Roden kwamen wonen kregen wij een parketvloer. En daar kwam het kleed prima van pas! Het heeft er nog jaren gelegen, tot ik er ook zat van was. Het was lelijk geworden, er zaten vlekken in (gek hé met drie kinderen). Gelukkig hebben we de foto’s nog….deze is van Sinterklaasavond 1994.
Het laatste dee
l in deze serie gaat over een voordeur-gordijn. Deze had ik zelf ontworpen met het patroon van een sprei als voorbeeld. Het gordijn was helemaal precies op maat gemaakt en zat aan de achterkant van de voordeur vast met van die witte, rekbare, gordijnroedes die je in een metalen rondje vastzette.
Leuk detail op deze foto: deze is gemaakt in het jaar dat wij onze garage bouwden. Gerard is hier bezig met de stiep. Hij heeft die stiep zo gemetseld, dat hij een kwart slag gedraaid is. Dit kunst-stukje op metselgebied is nog steeds te bewonderen aan de Boskamp nr. 30. Destijds was er iemand in onze buurt die zich afvroeg of Gerard wel door had dat hij scheef omhoog metselde: “Hij zal toch niet dronk’nd west weden….”
De verhuizing naar Roden verliep vlekkeloos, alleen was ik de eerste weken ziek van de heimwee. Maar daar had ik niet veel tijd voor. Frea was 2 en Harriët 4 maanden dus we vonden onze weg wel. Het nieuwe huis had geen erkertjes. En geen glas-in-lood. Maar enorme ramen. Waar dus enorme gordijnen voor konden. Had ik mooi wat te doen.
Hieronder een foto van de eerste periode in ons huis aan de Boskamp. Mét de enorme gordijnen en de redenen waarom de heimwee niet zo lang duurde.
Toen ik mijn fotoboeken doorbladerde viel het me op dat die gordijnen er echt jaren gehangen hebben, minstens 10 jaar.
Voor de keuken had ik zelf een gordijn ontworpen met keukenattributen uit een borduurboek. Met filet-haken (hokjes en stokjes) kun je dat vrij eenvoudig realiseren: een baan uit een spreipatroon en aanvullen met figuurtjes.
Je maakt eigenlijk nooit foto’s van een keukengordijn, maar wel van kleine meisjes die in bad (of in een emmer) zitten. Hierboven foto’s van Harriet (1990) en Carlijn (1994).
Gerard en ik zijn in 1983 getrouwd en waar ik in die tijd helemaal gek van was waren gehaakte gordijnen. Het eerste huis waar we in woonden aan de Rijksweg in Hoogersmilde(maart 1983 tm september 1983) was al helemaal ingericht, dus daar hoefde ik geen gordijnen meer voor te haken. Vond ik jammer!
Ons tweede huis (oktober 1983 tm mei 1985) was een nieuwbouw huis en daar kon ik helemaal los. Gehaakte takjes met een roosjes-patroon.
Hierbij drie PDF-bestanden met een beschrijving van deze gordijntjes:
Roosjesgordijn 1
Roosjesgordijn 2
Roosjesgordijn 3
Deze gordijnen kon ik ook weer gebruiken in ons derde huis (1985 tm 1989), dat echt gemaakt was voor gehaakte gordijnen. Twee erkertjes had het huis (gebouwd in 1936) en boven alle ramen zaten glas-in-lood-raampjes. In de kamer zaten nog de originele suitedeuren. Het kindje op de foto is Frea in 1988.
In de keuken had ik gordijnen halverwege het raam met een rozenpatroon.
We betrokken ons vierde huis (in Roden) eind september 1989. In een volgend blog over gehaakte gordijnen zal ik van dat huis enkele gordijnen laten zien.
De borduur-probeersels voor mijn i-pad hoes lukken goed! Ik realiseerde mij alleen gisteren dat het nog wel even duurt voor ik de echte hoes helemaal af heb, als ik er nu nog niet eens aan ben begonnen! Dochter Frea opperde om er dan ééntje te haken: die heb je zo af en kun je dan direct gebruiken. Goed idee.
Zij noemt haar i-pad overigens ‘aai-kikker’. Wel lastig in Engeland, want daar is kikker niet een ander woord voor pad….
Dit is een foto van Frea’s ‘aai-kikker-jasje’:
Ze vertelde: “Je haakt deze hoes aan één stuk. Je haakt een ketting van 27 lossen. Op de ene lus van de lossen haak je op de heenweg 27 vasten en op de andere lus van de lossen haak je op de terugweg ook 27 vasten. Je haakt zo een langwerpig rondje, 2 x 27 = 54 vasten.
Op deze manier hoef je geen naden te sluiten omdat je almaar rond kunt blijven haken.De ketting van 27 lossen is dan gelijk de onderkant van je hoesje.”
Mocht je het niet snappen: hier is de link >>> naar de pagina waar Frea dit patroontje vond. Is overigens wel in het engels. Of het daar nou zoveel duidelijker van wordt…..
Op de foto is de deken nog niet helemaal klaar, er moest nog één baan vierkantjes langs. Inmiddels ligt hij al jaren op Harriët’s oude bed. Een hele zomervakantie ben ik er mee bezig geweest. Met zoveel kleuren garen moet je ook hééél veel draadjes afhechten.Ik herinner mij dat we dat jaar op de camping de voortent hadden afgebroken en de caravan hadden ingepakt. Dan loop ik nog altijd even het stukje langs waar we gestaan hebben om de achtergebleven rotzooi op te ruimen: het lag werkelijk bezaaid met kleine draadjes. Ze hingen zelfs aan de struiken achter de tent…
Vorig jaar bezocht ik met mijn tante Trijn een klein handwerkwinkeltje in Klazienaveen.
Tot onze grote verrassing zaten in dat piepkleine winkeltje 4 dames enthousiast te haken. Het was een soort workshop, waarbij de eigenares van het zaakje de anderen leerde hoe je een telefoonhoesje kon haken. Maar wat ik zag was een hele rij steken! En met haken heb je maar één steek op de naald. Met hooguit nog wat lussen en een paar steken voor aan elkaar gehaakte stokjes. De tijd ontbrak me om uitgebreid te proberen hoe het moest, maar ik kreeg het advies om eens op internet te kijken, daar stond een filmpje met een uitgebreide beschrijving.
klik hier voor het filmpje >>>
Met een haaknaald en een blauw katoentje installeerde ik me voor het computerscherm en leerde in één middag Tunisch haken. Het is niet moeilijk, je moet alleen goed opletten dat je alle lussen goed haakt, want een foutje zie je direct.
Het telefoonhoesje (waar ik een koordje aan haakte) gebruik ik als ik kleren aan heb waar geen zakken in zitten. En er kan ook gemakkelijk een eurobiljet in als je aan het strand zit. Wees wel voorbereid op ongemakkelijke blikken als je opeens je telefoon uit je decolleté haalt……
Toen mijn schoonmoeder (oma Waninge voor mijn kinderen) ging verhuizen naar de Driemaster kreeg ik haar breitas met naalden en een zak met alle resten sokkenwol die zij in de loop van de jaren had verzameld. Dat wilde verder niemand hebben. Gek hé?
Het leek me le
uk om als aandenken aan alle sokken die oma in haar leven heeft gebreid deze sokkenwol te gebruiken voor een hoes om een grote shopping bag.
Daarbij ging ik net zo te werk als de tassen die ik beschreef op 13 augustus 2014, alleen moest er nu ook een zijkant en een onderkant bij. Het kostte ook iets meer moeite om de hoes aan de shopping-bag te bevestigen, want het materiaal waarvan die tas was gemaakt was veel stugger dan de soepele linnen tasjes die ik eerst gebruikte. Bij de HEMA kocht ik een grote hobby-borduurnaald en daarmee ging het beter. Het resultaat zie je op de foto.
Al mijn zwagers hebben zulke sokken gehad……… in één van de kleuren.
Cor was druk met looming. Hij had een doos vol gekleurde elastiekjes. Mijn moeder (82) zat al met een fel gekleurd armbandje om, mijn broer had er één in Schotse kleuren en voor oma Meints had Cor ook al een bandje klaar. “Maak je er ook één voor mij?” vroeg ik. Ja, natuurlijk. Hij ging naast me zitten en liet me zien hoe het in zijn werk ging. Het lijkt wel een beetje op pun
niken (wij noemden dat vroeger ‘klossie-breien’). Het is een soort holle plastic naald waarop je de elastiekjes over elkaar heen haalt. Aan de onderkant komt het er dan als armbandje uit.Ik mocht het ook uitproberen: leuk! Het armbandje werd dus een samenwerkingsproject van Cor en mij en is inmiddels al klaar.
Via deze link kom je meer te weten over Rainbow Looming >>>