Categorie: Muziek Pagina 11 van 37

13 december: Zumba 50+.

Door Ada

Op 13 december 2019

Iedere morgen doe ik een serie pilates-oefeningen in het kader van de broodnodige beweging. Maar iedere morgen dezelfde oefeningen is best saai en sinds ik een bal heb doe ik daar ook af en toe wat afwisselende oefeningen mee.
Een aantal weken geleden hoorde ik een vriendin vertellen over Zumba en afgaande op haar verhalen zou ik dat ook moeten kunnen, dus ik zocht wat filmpjes op op YouTube en ontdekte dat dat inderdaad niet zo moeilijk is, mits ik mij beperk tot de filmpjes voor beginners.

Op Spotify maakte ik een afspeellijst ‘Zumba – tempo 50+’ waar nu 6 liedjes op staan en zaterdagmorgen stond ik voor het eerst te dansen op muziek.
Leuk man.
Ik werd er helemaal enthousiast van, te meer omdat ik muziek had uitgezocht die ik zelf erg leuk vind; wat je bij die filmpjes op internet hoort beneemt je het plezier in alle activiteit op zich. Die zes liedjes duren samen een dik kwartier en dat is goed te doen.
Het zijn nummers met een ritme dat bij 50+ past, dus niet heel erg up-tempo.
De oefeningen die ik er bij had bedacht waren ook goed te doen, maar ik was kennelijk iets te enthousiast geweest, want zondagmorgen had ik vreselijke spierpijn in mijn benen; in de kerk moest ik moeite doen om op te staan.

Zaterdagmiddag zat ik bij de thee te vertellen dat ik Zumba had ontdekt, zaterdagavond stond het al vermeld in één van de Sinterklaasgedichten. Je kunt ook niks vertellen ….
Eén van de liedjes is een heerlijk nummer van Daniël Lohues “Wie wet d’r toevallig waor het sleuteltie lig?” Hierbij een link >>> naar dat nummer op YouTube.
Het staat op zijn album ‘Hout moet’.
Leuk detail bij dit nummer: op zijn volgende album ‘Gunder’ staat het vervolg op dit nummer ‘k Had’m zölf in de buze’. Hierin geeft hij antwoord op de vraag over dat sleuteltie. Ook horen? Hierbij nog een link >>>.

Reageren

12 december: Chestnuts.

Door Ada

Op 12 december 2019

In Kerk & gemeente, Muziek

Kerstmuziek.
Je komt er niet onderuit in deze dagen. Hoeft ook niet, over het algemeen is het sfeervol geluidsbehang. Na Sinterklaas luister ik regelmatig naar mijn eigen ‘Kerstafspeellijst’ op Spotify. Dat is een raar mengelmoesje van verschillende stijlen en verschillende talen.
Dat mag ik van mezelf ook al alleen maar beluisteren tussen Sinterklaas en Kerst, dus deze periode heb ik regelmatig de oortjes in en geniet ik van mijn eigen kerstkeuze.
Have your self a merry little christmas; zoiets.

Als het gaat om zingen van kerstliederen kom ik dit jaar voldoende aan mijn trekken.
We zingen 7 bekende Engelse carols met het PKN-Carols-koor en met de cantorij zingen we op 1e Kerstdag. Verder barsten de dochters en Jon regelmatig uit in een meerstemmig kerstgezang, dan staan we soms zo maar met z’n allen te zingen.

Het Carolskoor is trouwens tot nu toe een succesvol gebeuren! Met de dertig zangers die zich hebben opgegeven hebben we gisteravond de derde en laatste repetitie gehad.
Wat een feest, mensen. Het blijft voor mij spannend; omdat ik er voor sta te dirigeren beleef ik het zingen van de altpartij wat minder ontspannen, maar de opzet van de activiteit is helemaal geslaagd. Het vierstemmig bekende carols zingen geeft enorm veel gezamenlijk zang-plezier, ik zie mensen genieten van het zingen in dit koor en wat beslist meehelpt is dat er veel goede zangers meedoen: de afzonderlijke stemgroepen zijn zeker van hun partijen en dan is het fijn zingen! Op de afbeelding hiernaast een foto van de grote advertentie van onze gemeente in het Roder Journaal (klik op de afbeelding voor een vergroting, dan kun je de locaties en tijden zien).

Waar het hart vol van is loopt de mond van over; ik dwaal af, ik wou het hebben over kerstmuziek.
Eén van de mooiste kerstliedjes vind ik ‘Chestnuts roasted…’ (gewoon gepofte kastanjes) van Nat King Cole
Vreselijk Amerikaans maar voor mij heel erg ‘feel good’.
Net als Perry Como en The Brothers Four.
Jaren ’50 en ’60 kerstmuziek van zoetgevooisde zangers.
Heerlijk.
Fout maar heerlijk.
Luister maar eens: Nat King Cole >>>

Reageren

5 december: Polka stippen en maneschijn.

Door Ada

Op 5 december 2019

In Muziek

Polka Dots

Vanavond is het heerlijk avondje.
“Zie de maan schijnt door de bomen….”
Wij stellen pakjesavond met ons gezin nog even uit, we hebben met de Goedheiligman afgesproken dat hij zaterdagmiddag een zak met pakjes komt brengen.

Vandaag een blog over een ander liedje over maneschijn.
Sinds kort ken ik het liedje ‘Polka Dots and moonbeams’.
Ik hoorde het op een zaterdagmiddag op de radio en het werd gezongen door John Denver; och wat vond ik het mooi.
“Wat is dit voor liedje!”
Die vraag is tegenwoordig vrij eenvoudig te beantwoorden, want je kunt op de playlist van een radioprogramma zo opzoeken wat het is.
Op Spotify zocht ik het op en zette het bij mijn favorieten.
Mooi man.
Had ik ontdekt.

Harriët bleek het al te kennen.
Dat is niet gek als je saxofoon en jazzmuziek gestudeerd hebt, want het nummer blijkt stokoud te zijn; het is al geschreven in 1940!
Eén van de bekendste uitvoeringen is die van Frank Sinatra met het Tommy Dorsey Orchestra. Dat kun je tegenwoordig ook zo opzoeken en ook dat vond ik prachtig.

Vandaag op mijn blog een link naar beide versies.
Allebei anders.
Allebei mooi.

John Denver >>>

Frank Sinatra >>>

Reageren

25 november: Gene zijde.

Door Ada

Op 25 november 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Als je in de cantorij zingt is de viering op de laatste zondag van het kerkelijk jaar qua muziek één van de mooisten. Ook gistermorgen zongen we passend en ingetogen repertoire. In de weken vooraf ben je op de repetitieavonden met de liederen bezig, in de viering die daarop volgt komen teksten en muziek samen. Het is beslist anders dan wanneer je als gemeentelid in de kerkzaal zit; ook Gerard, die gisteren als ‘inval-tenor’ met ons meezong had dit zo ervaren.
Maar het is natuurlijk geen vrolijke dienst; het verdriet is soms tastbaar aanwezig.

Onze nieuwe dirigent Karel Stegeman loodste ons kundig door de soms bekende maar soms ook lastige stukken. Dirigent en koor zijn trouwens al aardig aan elkaar gewend en zijn uitspraken brengen menigmaal een glimlach teweeg.
“Alten: probeer blij en ontspannen te zingen. Die sprong naar beneden moet u wat eleganter nemen.” De heren achter ons hebben daar beelden bij en mompelen iets over ‘moede hinde’s’.
Soms worden we aangespoord om meer te genieten van een bepaalde noot die een mooi akkoord vormt met de andere stemmen.
Een alt die even niet had opgelet riep: “Waar moet ik genieten?” wat dan vervolgens weer een hoop onrust veroorzaakt.
Gistermorgen voor de viering vroeg Karel ons om bij het zingen van de klank ‘ng’ onze kaak te laten vallen. Daar moet ik niet te veel bij nadenken en de alt naast mij kennelijk ook niet; we moeten elkaar dan even niet aankijken.

Terug naar de viering.
In het begin kreeg Bea Sportel het woord. Zij schreef een gedicht bij het overlijden van haar broer en droeg dat intens en ontroerend voor.
Herkenbaar; ook wij verloren dit voorjaar een broer in onze familiekring.
De kerk zat erg vol, want er waren 36 namen te noemen van gemeenteleden die ons ontvallen zijn.
36 kaarsen kaarsen en 36 rozen.
Op de foto het bloemstuk bij de 36 kaarsen: de ‘vingers’ van de vingerplant staan voor handen die de 36 rozen omvatten die symbool staan voor de overleden gemeenteleden.
Het noemen van de naam is voor iedere familie een beladen moment; zelf hebben we dat al een aantal keren ervaren na het overlijden van onze ouders in Hoogersmilde.
Er werd tijd genomen voor iedere naam, de volgende naam werd pas afgekondigd als de familie die de vorige kaars had aangestoken weer plaats had genomen.

Een troostijke viering, mede door de korte, maar veelzeggende overdenking van dominee Sybrand van Dijk.
Fijn dat we dit we als PKN-gemeente naast o.a. doop- en trouwdiensten, kinderkerstfeest en de paascyclus kunnen bieden binnen de cirkel van het kerkelijk jaar.
Dit blog sluit ik af met het bovengenoemde gedicht van Bea.

Gene zijde

Ik ging met jou
tot aan de grens
die laatste stap
naar de eeuwigheid
moest jij alleen maken
en nu
voorgoed voorbij
blijf ik achter
en jij
keert terug naar de bron
daar waar alles begon
daar waar de eeuwigheid begon
sterren stralen
mij tegemoet
jij in mij
en
ik in jou…..

Reageren

9 november: Het hoofd en het hart.

Door Ada

Op 9 november 2019

In Muziek

Afgelopen week mochten we stemmen voor de Evergreen Top 1000.
Die wordt uitgezonden op Radio 5 in de week van 25 tm 29 november; ik kijk er al naar uit.

In alle lijstjes die ik instuur staat altijd ‘The head and the heart’ van Chris de Burgh.
Een vertaling van dat lied had ik eind tachtiger jaren ooit al eens gehoord, uitgevoerd door Youp van ’t Hek.
Hij beschreef een scheiding en had het over ‘het eeuwige dilemma tussen het hoofd en het hart’. Later ontdekte ik dat het een nummer van De Burgh was en ik kocht de CD ‘Man on the line’ waar het nummer opstond.

Het is een triest verhaal.
Een echtpaar is na jaren huwelijk uit elkaar gegroeid.
Ze zijn er een weekend met z’n tweeën tussenuit in een andere omgeving om de problemen onder ogen te zien en tot een oplossing te komen.

Scheiden of niet?
Maar ik kan niet zonder haar!
Maar het gaat ook niet met haar!
De Burgh beschrijft in dit lied de verscheurdheid die je dan voelt van binnen.
Kies ik met mijn hoofd? Is het beter om uit elkaar te gaan?
Kies ik met mijn hart? Ik kan haar toch niet missen!

“I don’t want to let her go… ”
It is time to let her go…

Het lied raakt me nog steeds; ik heb het al honderden keren gehoord.
Het is voor mij onbegrijpelijk dat ‘Lady in red’ zijn bekendste lied is, want dit is voor mij de mooiste.
Daarom staat hij op alle lijstjes die ik instuur.

Luister naar deze prachtige ballad uit de jaren ’80: hierbij een link naar een video op YouTube>>>

Reageren

21 oktober: Een nieuwe bezem.

Door Ada

Op 21 oktober 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Nieuwe bezems vegen schoon.
Bij de Cantorij Roden hebben we sinds begin oktober een nieuwe bezem in de persoon van Karel Stegeman. Op 2 oktober schreef ik al over zijn proefdirectie in het het blog ‘Wat dies meer zij’>>>
Veel sneller dan wij van te voren hadden gedacht stond Karel ons al wekelijks te dirigeren.
Thysia zou ons nog begeleiden tot het jubileumconcert op 3 november, maar zij viel helaas uit door gezondheidsproblemen. Gelukkig was Karel in de gelegenheid om direct in te vallen, maar het bestuur heeft wel besloten om het concert begin november te annuleren.
Te kort dag en te veel stukken die nog ingestudeerd moeten worden.

3 dagen na zijn proefdirectie stond Karel op vrijdagavond 4 oktober voor ons koor.
Hij was ’s middags gebeld met de vraag of hij eventueel kon invallen; een kwartier voor aanvang van de repetitie kreeg hij de stukken.
Na anderhalf uur hadden we alle stukken voor de Taizévesper van gisteren ingestudeerd.
Met respect en bewondering heb ik hem gadegeslagen.

Na drie weken zijn cantor en cantorij al wat aan elkaar gewend.
We worden formeel met ‘u’ aangesproken, maar er worden ook al voorzichtig grapjes gemaakt.
Bij ‘Dona la pace Signore’ bijvoorbeeld mogen we de ‘a’ van pace niet te hard en te breed uitspreken. “Onderdruk uw Groningse neigingen” adviseert Karel ons. Op de achterste rij klinkt ‘Neigingen? Neigings!’ Als het goed is heb je gisteravond een keurige a gehoord.

Nu ik dit zit te schrijven is het zondagavond rond 21.00 uur.
Vanaf 16.00 uur waren we bezig met de voorbereiding: fluitiste Monique had fluitiste Jolanda en mij (ik speelde gitaar) bij haar thuis uitgenodigd voor de generale combo-repetitie: stukken doorspelen en afspreken wie wat doet. Zo’n repetitie is een weldaad als je van Taizémuziek houdt. Karel had zijn instructies voor ons combo al doorgegeven, dus we wisten precies wat er van ons verwacht werd. Monique bracht het thema van de Taizé-viering (gastvrijheid) gelijk in de praktijk: zij serveerde soep met brood rond 17.30 u. We hadden het veel te gezellig, we moesten ons haasten om om 18.00 uur bij de kerk te zijn.

Lichtelijk gespannen ging ik de viering in; sta ik anders altijd redelijk ontspannen te zingen, gitaar spelen met soms lastige grepen vraagt extra concentratie en energie.
Het liep allemaal op rolletjes.
Cantor, cantorij en combo hadden van te voren de puntjes nog even op de i gezet en we beleefden met elkaar een fijne Taizé-viering, mede omdat de vesper-commissie erg zijn best had gedaan om met bloemen, kaarsen en decoratie een Taizésfeer te creëren.
Wil je de dienst terugluisteren? Hierbij een link naar kerkomroep >>>.
(Zondag 20 oktober, Op de Helte, 19.00 uur.)

De nieuwe bezem werd de afgelopen weken direct in het diepe gegooid, maar hij kan uitstekend zwemmen. Deze vesper was in ieder geval een prima begin van onze samenwerking!

Reageren

18 oktober: De Drent Lohues en Holland Baroque.

Door Ada

Op 18 oktober 2019

In Muziek, Streektaol

O, wat keek ik d’r naor uut: de samenwerking van Daniël Lohues met Holland Baroque.
(zie 29 september: Half april >>>)
Gusteraomnd zat ik met breur Henk, zien jeugdvriend Henk Lucas en mien schoonzussie Ali in de Neie Kolk in Assen. De samenstelling van de groep was eigenlijk een metafoor van wat wij gusteraomnd te zien/heuren kregen. Naoste femilie, kolle kaante en een oale vriend, net zo’n biezundere mengeling as streektaol, popmeziek en klassieke meziek.
Biezunder, maor ok vertrouwd.

Foto: website Daniel Lohues

De aomnd bestun uut:
– bekende liedties van Daniël Lohues in een baroque bewarking
– neie liedties van hum
– bestaonde klassieke muziek
allemaal uutvoerd met oale klassieke instrumenten en Daniël Lohues op het kistörgel.

Gefascineerd heb ik zitten kieken en luusteren.
Wat was dit aans dan wat wij van Lohues gewend bint.
De bekende liedties, die ik allemaol kan dreumen, kwamen hiel aans uut deur de klassieke omliesting. Het lied ‘Holt veur op het vuur’ bijveurbeeld weur een aanstekelijk herberglied; in gedachten zag ik het 17e eeuwse schouwspel veur mij.
Bij ‘Elk mens die hef zich een kruus te dragen’ had een orkestlid opmarkt: “In zu’n lichte en frivole bewarking liekt het niet iens zo zwaor um een kruus te dragen…..’

Lohues vertelde over Bach in zien jeugd. Zien olders draaiden allent maor klassieke muziek en ién van zien favoriete LP’s was een plaat met örgelstukken van Bach.
Vrogger speulde hij ‘Ich ruf zu dir’ met op de accordeon van zien va: zien breur beweug het instrument hen en weer en hij speulde de melodie op het klavier.
Wij kregen dat stuk te heuren uutvoerd deur het orkest en Lohues speulde met op de aole accordeon van zien va.
Kippenvel mensen. Wat mooi. Aaltje heul het weer niet dreug.

Bij het leste stuk van Händel, Andante, miende ik halverwege wat bekends te heuren.
Ik fluusterde tegen Ali: “dat klinkt net as bij Op fietse” en warempel: even later begunde hij ‘Op fietse deur het buulzaand hen…’

Moesstil was het in de zaal as het orkest speulde, al weur d’r netuurlijk tussendeur veur ze klapt.
Maar zo gauw as het leste akkoord klunken haar barstte d’r een oorverdovend applaus lös: klappen, joelen, fluiten, het publiek gaf duudelijk te kennen dat dizze combinatie heur merakels was bevallen.

Gao ik aans naor een show van Daniël Lohues, dan heb ik daornao de CD om oeverloos naor te luusteren.
Gisteraomd wol ik ook een CD kopen, maor die was d’r niet.
DIE WAS D’R NIET!
Vandage zit ik dit blog te schrieven en ik denk: d’r is al weer zoveel wegzakt uut mien herinnerings; ie kunt niet alles onthollen wa’j op zu’n aomnd ziet en heurt.
Op You Tube bekeek ik een örgeluutvoering van het stuk dat Lohues op de accordeon haar speuld. Ja, dat was het. Maar netuurlijk lange nie zo mooi als gusteraomnd. Zucht.

Tot slot het ienige minpunt van dit concert: het was veuls te kört.
D’r zat gien pauze in de veurstelling en nao anderhalf uur was ’t klaor.
Veur instrumentalisten die zo hard warken moet is dat lang genog, dat begriep ik ok wal, maor wij waren ’t nog lang niet zat.
En nou maor hopen op een CD!

Op de website van Holland Baroque vun ik een podcast waorin de twee zussen vertelt hoe het warken met Lohues heur bevallen is. Duurt ongeveer een kwartier.
Veur liefhebbers hierbij een link >>> naor die pagina.

Reageren

2 oktober: En wat dies meer zij.

Door Ada

Op 2 oktober 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Op dinsdagavond 1 oktober stond al een tijdje in mijn agenda: proefdirectie Karel.
Dat behoeft enige uitleg.
De cantrix van onze cantorij, Thysia Betting gaat stoppen met het dirigeren van ons koor.
Ze heeft een ander koor gevonden dichter bij haar in de buurt en heeft besloten om dan ons koor in het verre Roden te laten vallen.

Vinden we jammer natuurlijk.
Vanaf januari zing ik onder haar leiding de altpartij en ik vond haar ‘inspirerend’ dirigeren.
Ze kon bij uitvoeringen soms zo stralend staan te zingen en te zwaaien dat we op wolkjes gingen zingen. Maar ze gaat dus weg.

Er hadden een aantal nieuwe dirigenten gesolliciteerd, maar er bleef eentje over die geschikt leek en dat is Karel.
Gisteravond stonden we voor het eerst lichtelijk ongemakkelijk tegenover elkaar.
Vergis je niet: een dirigent en een koor hebben een relatie, dus voor ons en voor hem was het ‘de eerste date’. Net als met een gewone relatie ben je dan nieuwsgierig naar elkaar.

Vonden wij Thysia al jong, deze dirigent is nog jonger.
Hij studeert aan het Prins Claus Conservatorium in Groningen en zit in zijn tweede jaar.
Een kuuk’n dus nog, jonger dan onze jongste dochter.
Maar die jeugdigheid betekende niet dat hij verlegen was; er stond wel wat achter die piano.
Hij had overwicht, kon goed pianospelen, studeerde twee liederen in en had, niet onbelangrijk, humor. Bij een aarzelende, rommelige en soms 11-stemmige uitvoering van ons zei hij: “Ik zie hier wel ruimte voor verbetering!” Nou en of. Ruimte zat.

Wat bijzonder was: hij haalde de altpartij even naar voren.
In het lied ‘de vreugde voert ons naar dit huis’ zingen wij in de derde regel een D# (een Dis, een verhoogde d) die wij wat moesten accentueren. De andere stemmen werd gevraagd daarom heen te zingen.
Wij alten staan eigenlijk nooit zo in het zonnetje.
Bij andere (project)koren waar ik zong hoorde ik andere geluiden: “Alten zijn stopverf; het cement. Alten hebben nooit de leiding in een lied.”
Alten krijgen ook vaak te horen: “Alten: het mag wel een onsje minder.”
Wij weten dus onze plaats.

Deze Karel kan het bij mij al niet meer fout doen.
Gisteravond tijdens de koffie werd wel duidelijk dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. ‘Binnenhalen!’ was de uitkomst van de evaluatie.
Vanaf november gaan we ‘het lied met de dies’ dus onder leiding van Karel zingen.
En wat dies meer zij.

Wat zei Dies eigenlijk nog meer?

Reageren

29 september: Half april. En wij half oktober!

Door Ada

Op 29 september 2019

In Muziek

Vrijdag 20 september kwam ik op de cantorij-repetitie binnenlopen, toen bas Joop tegen me zei: “Wat doe je hier? Daniël Lohues is op televisie: hij zit bij De Wereld Draait Door.”
Bedankt voor de info, maar op dat moment kon ik er niets mee.
Toen ik ’s avonds thuis kwam was ik het eerlijk gezegd al weer vergeten, dus ik zag Daniël niet.

Maandagmorgen 23 september kwamen mijn broer en schoonzus op de koffie; op ziekenbezoek bij Gerard maar natuurlijk ook even uitgebreid bijpraten.
“Heb je Lohues gezien vrijdagavond?”
Hij was wel duidelijk: dat moest ik wel even gaan terugkijken.

Woensdagavond zocht ik het programma op en spoelde door naar het moment dat Lohues aanschoof bij Matthijs van Nieuwkerk.
Hij kwam vertellen over zijn nieuwe theatershow ‘Daniël Lohues en Holland Baroque’.
Dit staat er over op zijn website:

Luisterend naar Daniël Lohues’ werk valt zijn sterke affiniteit met de grote meesters van de klassieke muziek op. Dat Lohues zich laat inspireren door Bach en diens nalatenschap was de aanleiding voor deze samenwerking. Zo gaan Daniël Lohues en Holland Baroque samen op zoek naar eigen jeugdherinneringen rondom Bach in een programma vol barok en poëtische liederen. Naast bekende stukken van Lohues zoals ‘Op fietse’, ‘Als de liefde maar blijft winnen’ en ‘Tik Tak’ klinkt nieuw werk van Lohues maar natuurlijk ook muziek uit de achttiende eeuw.

Daniël Lohues is een muzikale en artistieke duizendpoot. Hij is (film)componist, singer-songwriter, bandleider, gitarist, organist, pianist en schrijver, om zijn belangrijkste artistieke uitingen te noemen.

Holland Baroque is een eigenzinnig barokorkest dat zijn instrumenten durft te laten zingen, dansen, huilen en lachen. Dit alles vanuit traditie, vernieuwing, verrassing en een vleugje entertainment. Holland Baroque werkt sinds zijn oprichting in 2006 samen met vele solisten, componisten, koren en theatermakers. Oprichters Tineke en Judith Steenbrink zijn als artistiek team het kloppend hart van het ensemble. Deze baroktweeling bewaakt de klank van het ensemble, maakt eigenzinnige programma’s en herschrijft repertoire naar de hand van Holland Baroque. Na jaren van muzikale ontmoetingen is het ons glashelder: barok is op vele plekken te vinden. Barok is nu.

Het hele orkest zat die vrijdagavond bij Van Nieuwkerk op het podium en Lohues nam glimmend van trots zijn plek in achter het orgel en speelde en zong samen met het orkest een nieuw Drents lied: ‘Half april’.
Hierbij een link naar dat fragment >>> uit DWDD.

Kijk en geniet van de muziek, van de ongewone combinatie, maar kijk vooral naar Lohues en hoe hij er van geniet: het plezier spat er van af.
Hulde voor deze man die zo vernieuwend met oude muziek bezig is en de streektaal, moderne én klassieke muziek zo prachtig bij elkaar brengt.

Het nummer heet half april, maar ik kijk uit naar half oktober; mijn broer, één van zijn oude vrienden en ik hebben namelijk kaarten voor deze voorstelling in De Nieuwe Kolk in Assen. Ik voel mij een bevoorrecht mens.

Reageren

28 september: Licht verspreiden.

Door Ada

Op 28 september 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Er is een lid van onze cantorij overleden. Haar naam was Henny Klaassen-Geuchies.
Ze zong jaren haar sopraan-partij mee met het koor, maar toen ik in januari van dit jaar bij de cantorij kwam zong zij al niet meer mee.
Eigenlijk kende ik Henny niet zo goed.
Toen wij in Roden kwamen wonen waren wij nog hervormd en zij gereformeerd.
Wel kende ik toen al haar zoon Gerlof, die deel uit maakte van de toenmalige zondagschoolleiding.

We ontmoetten elkaar af en toe bij kerkdiensten en gezamenlijke kerkelijke activiteiten en spraken dan keurig hoog-haarlemmerdijks met elkaar.
Toen Gerard en ik op een avond naar Roelof & Harm gingen in de Pompstee ontmoetten we daar Henny en de familie Snippe die we ook kenden van de kerk.
“Of praot jullie ok Drents!” vroegen we ons verbaasd af.
Ja man.
Henny kwam ‘oet Slien’ en de familie Snippe ‘van de Smilde’.

Vanmiddag, in de dankdienst voor haar leven, zaten we met de cantorij in een zijvleugel van Op de Helte. We zouden twee vierstemmige liederen zingen, maar het lied ‘Zoals een moeder zorgt voor haar kinderen’ ging tijdens de laatste repetitie niet goed.
Een tenor merkte op: “Het zou moeten klinken als een waterval van stemmen die steeds na elkaar invallen.” Een bas constateerde dat ons gezang meer op een lekkende kraan leek. Veilig eenstemmig dus.
Het lied ‘Die chaos schiep tot mensenland’ van Huub Oosterhuis zongen we wel vierstemmig en klonk zoals het hoorde. Ken je het niet? Hierbij een link naar een mooie uitvoering>>> op YouTube.

De voorganger vanmiddag was ds. Harm Jan Meijer, emeritus predikant van onze gemeente en vriend van de familie.
Het ontroerde mij dat hij door zijn betrokkenheid met Henny zijn eigen emoties amper onder controle had. Het ging goed, maar wij zaten er dicht genoeg bij om te zien wat het met hem deed. Een dominee is soms een goede vriend en heeft dan ook verdriet; in zo’n beroep waarbij het zo aan komt op menselijk contact is dat niet vreemd, eerder begrijpelijk.

Uit de viering kwam naar voren dat Henny een bijzondere vrouw is geweest die heel veel liefde uitstraalde en altijd voor anderen klaarstond. ‘Ik zal er Zijn’, de naam van God, heeft zij in haar leven in de praktijk gebracht. ‘Ik zal er zijn voor jou’ gaf zij handen en voeten.
De voorganger noemde haar aan het einde van zijn overdenking ‘een engel aan de vloedlijn van het leven’.
Voorbeeld daarvan is dat wij twee weken geleden van haar nog een kaart kregen, waarop ze schreef dat ze blij was om te horen dat het met Gerard weer zo goed ging. Aan het handschrift was te zien dat haar toestand toen al slecht was.
Door deze levenshouding was ze aan het eind van haar eigen leven omringd door familie en vrienden die er voor haar waren.

Dit blog sluit ik af met een verklarende tekst bij de foto. We zien rijen kaarsjes die door door de aanwezigen bij Henny’s kist waren gezet. Iedereen werd in de gelegenheid gesteld om een kaarsje aan te steken ‘omdat Henny van licht hield’.
Zo zal ik haar, mede door deze viering, in herinnering houden: iemand die door haar aanwezigheid licht, en daarmee een stukje God verspreidde.

Reageren