Categorie: Muziek Pagina 17 van 37

13 januari: Und jetz…..ein Henkie!

Door Ada

Op 13 januari 2018

Mensen die naar Radio 5 luisteren weten wat een ‘Henkie’ is.

Tot vorig jaar december kon je op die zender in de ochtenduren luisteren naar het programma ‘Wekker Wakker ‘ gepresenteerd door Henk Mouwe en Manuela Kemp. Van Mouwe is bekend dat hij erg gecharmeerd is van Duitse muziek; toen hij eens vakantie had draaide Kemp iedere dag een Duits liedje omdat ze hem zo miste. “We doen even een Henkie!” zei ze dan en dan hoorde je Udo Jurgens. Of Peter Maffay. Of Conny Fröboes. Die Henkies kon ik hogelijk waarderen. Ze hadden zelfs een keer een ‘Henkie-dag; je kon je favoriete Duitse liedje opgeven en vervolgens werd er een hele aflevering van Wekker Wakker besteed aan Duitse muziek.

Inmiddels is Wekker Wakker niet meer te horen op de radio. Henk Mouwe is met pensioen en Manuela verhuisde naar een programma in de avonduren. Van 7 tot 10 kunnen we nu luisteren naar Jeroen van Inkel; dat doe ik met gemengde gevoelens. De muziek is prima, maar aan het gekwaak van Jeroen moet ik nog erg wennen. Ook nog weinig ‘Henkie ‘s’ gehoord bij hem in de ochtendshow. Overigens: bij Henk en Manuela zat je ook wel eens met kromme tenen te luisteren vanwege het hoge ‘mutsen-gehalte’.

Bij Duitse muziek wordt er onmiddellijk gedacht aan schlagers, maar dat is maar klein deel van het moois dat er in Duitsland wordt uitgebracht.
Vandaag vestig ik de aandacht op het mooiste Duitse lied; wat mij betreft dan hè?
Tijdens een een vervelende huishoudelijke klus in de ochtend van deze zaterdag (ramen wassen, bluuuh…) kwam het lied weer op de oortjes voorbij.
Het heet ‘Lotte’ en is geschreven, gecomponeerd en gezongen door Stephan Sulke.

Een liedje met een trieste ondertoon. De man vraagt aan zijn partner: “Na Lotte, was machen wir nun..?” Ze zijn kennelijk met z’n tweeën op een dood spoor gekomen in hun relatie en hij haalt in het lied herinneringen op aan het begin van hun samenzijn.
Daarin komen prachtige zinnen voor:
Wie wir lebten in dem Mauseloch, in dem miesen grauen Kämmerlein
war es so kinderleicht verliebt zu sein, ohne Zukunft ohne Haus und Geld
uns gehörte doch die ganze Welt?
(hoe we leefden in het muizenhol, in het miezerige, grauwe kamertje,
het was kinderspel om verliefd te zijn, zonder toekomst zonder huis en geld,
de hele wereld was toch van ons?)

Het hele lied ademt de sfeer van: Wat is er toch met ons gebeurd?
Heute weiss ich nicht hab ich etwas falsch gemacht
Hab ich etwas übersehn etwas nicht bedacht?
(Nu weet ik eigenlijk niet; heb ik iets verkeerd gedaan?
Iets over het hoofd gezien? Iets niet bedacht?)
Als je goed luistert naar de instrumentale begeleiding hoor je dat die hoog begint en naar beneden gaat. Bergafwaarts. Net als de relatie.

Triest en melacholiek. Mooi. Vandaag dus mijn ‘Henkie’.
Klik hier >>> voor een video op You Tube.
Klik hier Lotte- Stephan Sulke voor de tekst van het lied.

Reageren

11 januari: Weer een stukje.

Door Ada

Op 11 januari 2018

In Alledag, Sweet memories

Vanmiddag ging ik op bezoek bij mij schoonzusje in Hoogersmilde.
Kwam ik vorig jaar minstens eens per week in het dorp van mijn jeugd (voornamelijk bij mijn moeder), de afgelopen weken ben ik welgeteld één keer over ‘de Smilde’ gereden.
Voordat ik aan de thee zat bij mij schoonzus ging ik langs bij het appartementencomplex waar mijn moeder heeft gewoond.
Bij de bel stond inmiddels een andere naam en je kon aan de gaten in het kozijn zien waar mijn moeders sleutelkluisje had gezeten.
In Roden had ik een voorjaarsbloemstukje gekocht en dat bracht ik naar de nieuwe bewoonster van mijn moeders huisje; ze waren met de hele club aan het koersballen en de nieuwe mevrouw deed al dapper mee.

Ze nam me even mee naar haar nieuwe huis; ‘kom maor eem binnen’.
Met een dubbel gevoel stapte ik over de drempel. De vloerbedekking was vervangen door laminaat, de meubels waren van blank hout en het was lichter en ruimer dan toen mijn moeder er woonde.
Het was vervreemdend om daar te zitten en tegelijkertijd was het ook goed.
De nieuwe bewoonster was erg content met haar nieuwe plekje; op het kaartje bij het bloemstuk had ik gezet dat we hoopten dat ze met net zoveel plezier in het huis zou wonen als mijn moeder. Ik liep nog even mee naar de koersballers en wenste iedereen ‘nog de beste wensen’.

Na de thee ging ik nog naar de begraafplaats in Hoogersmilde.
De enige krans die nog op het graf lag was bijna vergaan; bruin en stokkerig zag het er uit. De krans heb ik weggegooid, daarna zag het er maar kaal uit. De cementen balk waar de steen straks op komt lag tegen de kant; op het zwarte zand zal straks weer gras groeien.
In mijn eentje op het kerkhof overvalt mij altijd een wat verloren gevoel. Het is er stil en je wordt overspoeld met herinneringen aan die vele keren dat we hier al bij diverse begrafenissen zijn geweest.
Toen ik me omdraaide trof me het prachtige uitzicht. Dat zal niet iedereen met me eens zijn, maar als je in Hoogersmilde bent opgegroeid is de aanblik van de televisietoren en het oude Joodse kerkhof ‘een mooi gezicht.’ (klik op de foto voor een vergroting).

Vandaag sloot ik weer een stukje van het rouwproces af. De volgende keer als ik het graf bezoek zal de steen er op staan.
Maar voor mij zijn mijn ouders daar niet.
We houden de herinnering aan hen levend met verhalen, foto’s en dierbare spulletjes.
Mijn moeder zit in het verhaal van onze dochter die het fornuis van haar heeft gekregen.
“Ik maak het steeds heel goed schoon; het is immers van oma geweest!’
Op m’n werk drink ik uit haar koffiekopjes.
En als we een chocolaatje nemen, pakken we dat van haar schaaltje.
We koesteren de herinneringen; sweet memories.

Reageren

10 januari: Lohues, de……..

Door Ada

Op 10 januari 2018

In Alledag, Muziek

Op Oudejaarsdag kreeg ik een app van vriendin Jeannette met een foto van een krantenartikel. Ze had daarbij aan mij moeten denken.
Het was een column uit de Leeuwarder Courant van Wim Beekman en het ging over het lied ‘As de liefde maor blef winnen’ van Daniël Lohues.

Vandaag deel ik op dit blog met mijn lezers die column, want ik kon mij er volledig in vinden. Klik hier Wim Beekman – Nieuw jaar voor de tekst.
En voor wie het lied waar Beekman over schrijft van Lohues niet kent hierbij een link >>> naar een YouTube filmpje gemaakt door Rob Buitenkamp. Je hoort het lied en ziet bijpassende beelden én een vertaling (voor de niet-Drenten onder ons).

Nu we het toch over Lohues hebben: voor gemeenteleden uit Roden (en omstreken) heb ik nog een leuke tip. Op woensdag 14 februari verzorg ik voor onze PKN-gemeente in Roden een activiteit in het kader “Samen – ver – binden”.
De avond heeft als titel ‘Verbinding met teksten en muziek van Daniël Lohues’.
De troubadour.
De muzikant.
De filosoof.
De Drent.
De verteller.
De zanger.
De ex-katholiek.
De columnist.
Er is heel veel te vertellen over Daniël Lohues en zijn muziek.
Zijn teksten, bijna allemaal in de streektaal, zijn minder oppervlakkig dan je op het eerste gezicht zou denken.
Graag neem ik je mee op een verkenningstocht naar de duizendpoot Daniël Lohues.
Dat gaan we doen door te luisteren naar zijn muziek en het lezen en bespreken van zijn teksten.

Wat zegt hij door zijn muziek en zijn woorden?
Wat ontroert en wat zet aan het denken?
Misschien zingen we zelfs nog wel een lied van hem!

Meer informatie is te vinden in het Activiteitenoverzicht op de website van de PKN Roden-Roderwolde >>>.

Reageren

23 december: De seizoenen komen terug, de jaren niet.

Door Ada

Op 23 december 2017

In Muziek

Afgelopen jaar hoorde ik op de radio een lied dat ik in eerste instantie niet goed hoorde.
Eén zin hoorde ik wel en die bleef hangen “Maar de seizoenen komen terug, de jaren niet.”
De laatste zin was: “Er zal bloesem komen die je niet meer ziet”.
Tegenwoordig kun je op internet alles vinden, dus in no-time had ik het lied gevonden.
Het is geschreven door Ivo de Wijs en de muziek is gecomponeerd door Joop Stokkermans.

Wat een mooi lied.
Ik downloadde een versie van Simone Kleinsma en af en toe komt het voorbij als ik mijn favoriete muziek beluister. Hierbij een link naar een YouTube video van het lied.

Wil je tekst er bij lezen? Klik hier De seizoenen voor een PDF met de tekst.

Aan het einde van dit jaar wilde ik iets bijzonders maken van onze kerst- en nieuwjaarsgroet. Ik zocht naar een passend gedichtje dat aansloot bij mijn gevoel, maar ik vond niets.
Toen besloot ik om zelf iets te schrijven; dan kun je immers je eigen gevoel gewoon benoemen.
Als uitgangspunt nam ik de zin ‘de seizoenen komen terug, de jaren niet.’
In mijn eigen streektaal schreef ik een kort gedicht.
Dat hebben we voor onze kerst- en nieuwjaarsgroet voor vrienden en familie dit jaar gecombineerd met het prachtige schilderij dat we hebben gekocht van Wimmy Barf, het kunstwerk waar ik gisteren over schreef.

Morgen sluit ik mijn verhalen voor dit jaar af met dat gedicht. Het heet ‘2017’ en is bedoeld als kerst- en nieuwjaarsgroet voor alle lezers van mijn blog.
Daarna neem ik, net als vorig jaar, een weekje vakantie van de dagelijkse schrijverij.
Tot ziens in 2018!

Reageren

21 december: It’s beginning to look a lot….

Door Ada

Op 21 december 2017

In Alledag, Sweet memories

De donkere dagen voor kerst.
Steeds meer kerstmuziek op de radio, Engelse kerstmuziek vooral.
“It’s beginning to look a lot like Christmas!” zingt Bing Crosby.

En inderdaad, het begint steeds meer op kerst te lijken.
Zelfs de immer ernstig kijkende stichter van het verzorgingshuis waar ik werk staat jolig met een muts op in de gang.
Op diezelfde gang klinkt “Nu sijt wellecome”, gezongen door het koor van het huis.
Oude stemmen, maar in mijn oren klinkt het mooier dan de zoetgevooisde Crosby.
Gistermiddag om kwart voor drie wenste ik mijn collega’s allemaal fijne kerstdagen: op vrijdag 5 januari ben ik er weer.
Kerstvakantie.

Eenmaal thuis zat ik met een kopje thee dit blog te schrijven, Radio 5 zachtjes aan. André Hazes zong over zijn ‘eensame kerst’; “Ik foel mij as een kerstboom sonder piek…!
Heerlijk. Dat hoort ook bij kerst.

De brievenbus klepperde en ‘het Roder Journaal’ lag op de mat met een verrassing: ‘onze dominee’ Bart Elbert stond met z’n kop in de krant!
Onder de kop ’n Prachtig mooi verhaal werd hij geïnterviewd over Kerst.
Het legde de kern van het kerstfeest even weer bloot:
Journalist: “Maar is het niet een beetje zoet allemaal, zo met die os, ezel en engeltjes?” “Die os en ezel worden in de Bijbel niet genoemd”, corrigeert de theoloog. “De stal of herberg staat trouwens ook alleen in het Lucas evangelie.”
Vooruit dan maar. Tenslotte raakt de aanblik van een baby bij iedereen een snaar.
“Het roept verwondering op. Het raakt natuurlijk ook aan het kind in onszelf. Zoals Huub Oosterhuis dicht: wek mijn zachtheid weer/geef mij terug de ogen van een kind/ dat ik zie wat is/en mij toevertrouw/en het licht niet haat.
Het hele artikel lezen? zie >>>

Gisteravond ging ik naar het kerstconcert van InBetween en genoot van de sfeer en van de goed uitgevoerde liederen. Ze zongen veel mooie muziek, maar ik was het meest onder de indruk van hun uitvoering van ‘Silent night’. Het derde couplet werd fluisterzacht ingezet. Dat maakt op mij altijd meer indruk dan hele bombastische muziek met toeters en bellen.

Dit blog sluit ik af met een filmpje uit de categorie ‘Sweet memories’.
Vroeger, toen de kinderen klein waren, konden we altijd erg genieten van korte tekenfilmpjes van Walt Disney.
Deze heet ‘Pluto’s christmas tree”.
Mickey Mouse haalt een boom uit het bos, waar per ongeluk nog de twee eekhoorntjes Knabbel & Babbel in zitten. Het is een vermakelijk filmpje; vooral het moment waarop een eekhoorntje heeft ontdekt dat als je steeds aan een lampje draait, dat dan de lichtjes steeds aan en uit gaan. Het slot is zo lief: ze eindigen zingend.
Ook even onbekommerd genieten van de avonturen van Pluto, Knabbel & Babbel?
Hierbij een link naar het filmpje op YouTube: Pluto’s christmas tree >>

Reageren

5 december: Sinterklaas, de ‘Smeer-Piet’ en de ‘Milieu-Piet’.

Door Ada

Op 5 december 2017

In Sweet memories

Vorig jaar was Sinterklaas nog in levende lijve aan de Boskamp om kennis te maken met onze Engelse schoonzoon (lees voor een verslag ‘An Englishman meets Sinterklaas’), maar dit jaar hebben we met de goede Sint afgesproken dat hij de pakjes wel komt brengen, maar dat we ze pas in de kerstvakantie uitpakken; dan is ons hele gezin + aanhang compleet. De Sint vond het prima, als zijn verjaardag maar niet wordt vergeten.

Omdat wij nu in een gedichtloze periode zitten en ik de ‘ruuzigheid’ rond 5 december wel wat mis ga ik vandaag terug in de tijd voor wat sweet memories.
We schrijven 5 december 1995. Harriët en Frea zaten in groep 2 en groep 4 van basisschool ‘de Haven’ en het Sinterklaasfeest op school was één van de hoogtepunten van het jaar.
Dat jaar werd het trio Sint en zijn Pieten gevormd door mijn Gerard, Wim Veldman en Wim Duursma, destijds ouders van kinderen uit de jongste groepen.
Samen met juf Renny en meester Henk hadden ze bedacht dat Sinterklaas dat jaar twee heel verschillende Pieten mee zou nemen: een ‘Smeer-Piet’ en een ‘milieu-Piet’.
De heren hebben zich helemaal ingeleefd en uitgeleefd die ochtend.

Sinterklaas kwam alleen op school aan; hij maakte zich wat zorgen om zijn Pieten want die waren er nog niet. Even later stond iedereen voor het raam: daar zaten zijn twee Pieten op een oude brommer die vreselijk walmde en knetterde en ze crosten schreeuwend en zwaaiend over het schoolplein. Met brommer en al knalden ze de school binnen en dat gaf natuurlijk een hoop gedoe. Eenmaal binnen werd wel duidelijk wie de ‘Smeer-Piet’ was: Wim Veldman liet de brommer aan staan, at chocola en gooide het papier op de grond, dronk cola uit een blikje dat hij vervolgens in de gang smeet en at een banaan waarvan hij de schil tussen de kinderen gooide. .

Toen was voor Sint de maat vol. Samen met de kinderen besliste hij dat de Smeer-Piet voor straf in de grote grijze container moest. Wim Duursma, de brave Milieu-Piet deed met de Goedheiligman zijn uiterste best om de kinderen ervan te overtuigen dat ze geen rommel weg moesten gooien, maar ondertussen ging af en toe de klep van de container open en gooide de andere Piet papiertjes en mandarijnenschillen naar buiten.
Hilarisch was het. Ondanks zijn overduidelijk slechte gedrag ging de sympathie van de kinderen natuurlijk uit naar de SmeerPiet, dus nadat hij beloofd had dat hij zijn leven zou beteren werd hij onder luid gejuich van de kinderen weer uit de container gehesen.

Meester Henk (Kouwenberg) schreef in de schoolkrant een verslag van deze enerverende ochtend. Met genoegen heb ik het nog eens nagelezen, het zit in ons fotoboek.
Ook benieuwd naar het verslag? Klik hier Sinterklaas 1995 voor een PDF met verhaal in het bloemrijke Nederlands van Henk.

Na afloop hoorden we van Wim Duursma dat iemand tegen zijn zoontje had gezegd: “Weet je wel dat jouw vader Zwarte Piet was?”
Maar dat kon niet volgens Wiecher.
“Nee hoor. Mijn vader heeft niet zulke oorbellen.”

Reageren

29 november: Evergreens & sweet memories.

Door Ada

Op 29 november 2017

In Muziek, Sweet memories

Deze week hebben alle dagen een bijzonder randje.
Een muzikaal randje.
Op Radio 5 wordt deze week namelijk de Evergreen Top 1000 uitgezonden.

Wat is een evergreen? Ik zocht het op.
Een evergreen is een lied dat door de jaren heen zijn populariteit behoudt.
Het Engelse woord evergreen duidt onder andere bomen zoals de naaldboom, pijnboom en de cederboom aan, die het hele jaar door, dus ook in de winter, groen blijven.
Een aantal weken geleden kon je je top 10 insturen met je eigen favoriete Evergreens.
Dat heb ik natuurlijk gedaan, dat doe ik ook altijd voor de Top 2000 van Radio 2.
Van alle lijstjes van luisteraars is één grote lijst gemaakt en de eerste 1000 daarvan hoor je deze week van maandagmorgen 07.00 uur tot vrijdagavond 20.00 uur.

Het geeft mij de hele week een beetje een feestelijk gevoel.
Dinsdagmorgen startte ik de auto en reed ik de straat uit met ‘Paradiso, met je palmenstrand’ van Anneke Gröhnlo.

Ik liep naar m’n werk met ‘Roll over lay down’ van Status Quo.
Tijdens het koken luisterde ik naar Adèle.
Er was een nummer van Elvis dat ik niet kende: “A fool such as I”
Bert Kaempfert kwam voorbij met Afrikaan beat, het muziekje van ‘de Indische Waterlelies’ uit de Efteling.
Werkelijk waar, dan ik zie de lelies opengegaan met die dansende elfjes erop.

Ondertussen leest men reacties van luisteraars voor.
“Wanneer moeten we nou naar de winkel? We komen niet bij de radio weg!”

Er was een meneer van 62 die zo genoot van de diversiteit van de lijst.
“Er komt muziek voorbij waar mijn vader heel erg van hield, maar ook nummers die mijn kleinkinderen kennen. En alles wat daar tussenin zit!”
En daar zit veel tussenin.
Adamo, Beatles, Stones, Rob de Nijs, Corry Brokken, The Cats, Jim Reeves, Queen: alle muziek die de doelgroep “Vijftig-plus” een Evergreen vindt!
Dus veel minder “herrie” dan bij de Top 2000.

Nog twee dagen.
Mis ze niet! Hierbij een link naar de website van Radio 5 >>>.
Voor de liefhebbers: hierbij een link naar een filmpje met het sprookje van de Indische Waterlelies >>> in de Efteling.
Sweet memories.

Reageren

28 november: Vertrouwd vierstemmig.

Door Ada

Op 28 november 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

In mei hadden we het laatste optreden met de Catharinacantorij. Daarna werd het koor opgeheven en spraken we af dat er voor het einde van het jaar een reünie zou worden gehouden.

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2016

Zondagmiddag ontmoetten we elkaar weer.
Er was thee en koffie en het organiserend comité had iets lekkers gebakken. Ze noemden het zelf een ‘hompie’. Zo zag het inderdaad uit, maar het smaakte verrukkelijk.
Het was fijn om elkaar weer te spreken, in een half jaar gebeurt er veel…..

Cantrix Erica had op haar afscheid van ons een boek gekregen over de heilige Catharina, de naamgeefster van onze kerk & cantorij. Zij vertelde ons iets over de verhalen die rondom deze heilige zijn opgetekend.

Toen was het tijd om te zingen. Menigeen dacht dat inzingen nu niet nodig zou zijn, maar Erica bleef keurig in haar rol, zodat toch iedereen weer gedwee meedeed met de oefeningen. Die natuurlijk vergezeld gingen van het gebruikelijke gesputter en gebrom; alsof het een week en geen half jaar geleden was.
Daarna begonnen we met een eenvoudige canon uit het liedboek. Vervolgens kregen we muziek uitgedeeld, drie liederen die we al kenden. Dacht Erica. Maar daar dacht het koor heel anders over. “Dit is een andere zetting” riep één van de mannen verontrust uit. Onmiddellijk bemoeide iedereen zich er mee. En ja, we zijn wel allemaal 50-plussers; en ook wel een beetje eenkennig…..

Het kon Erica allemaal niet zoveel schelen wat iedereen riep. Ze had haar keyboard mee (“komt die ook nog eens buiten”) en ze studeerde in no-time de partijen in.
De tenoren moesten wel erg hoog “Onverantwoordelijk hoog” vonden ze zelf.
De snedige opmerkingen, het gemiep over futiliteiten, het samen vierstemmig zingen: het voelde nog zo vertrouwd. Was het echt al een half jaar geleden?
Als laatste zongen we “Alles wat adem heeft love de Heer”. Als vanouds. Ik zat er weer helemaal in.

Had ik de Cantorij gemist? Nee, want ik had met de zorg rondom de ziekte en het overlijden van mijn moeder heel wat anders aan mijn hoofd. En bovendien zong ik mee in het projectkoor in Zuidlaren.
Maar wat was het fijn om elkaar weer even te spreken en samen te zingen.
In 2018 zien we elkaar weer voor de tweede reünie!

Reageren

21 november: November

Door Ada

Op 21 november 2017

In Muziek, Streektaol

De maond november vin ik normaal gespreuken een knusse maond.
Sowieso geniet ik altied slim van de harfst: de mooie kleuren, de gezelligheid in huus, Sint Meerten, Sinterklaos, echt mien tied van ’t jaor.

Dit jaor is ’t aans.
D’r is veul gebeurd de leste maonden en ik bin meui.
Van ’t afscheid nemen, van het gereis, van de drokte, van de ongewoonte, ja waor allemaol niet van.
Soms is ’t eem niet aans.

Vanmiddag zat ik in de auto op de snelweg van Grunn’n naor Assen. Het regende, het weide, de wiend ropte het leste blad van de bomen en jeug het over de weg.
De hiele dag was het somber en gries buuten en toen ik um half vief richting Roden ree was ’t al bijna duuster.

De kale akkers en het dooie blad deuden mij denken an een liedtie van Roelof en Harm over de maond november; het past goed bij mien stemming in dizze periode. Het komp van heur CD ‘Zolt van de zee’.
Het is aans as wat wij van heur gewend bint, een beetie jazzy haost.

Reageren

15 november: Erstes Morgenrot.

Door Ada

Op 15 november 2017

In Muziek, Sweet memories

Maandagmorgen. De gebruikelijke huishoudelijke klussen.
Tijdens het schoonmaken van mijn aanrecht wordt ‘Mein Freund der Baum” van Alexandra bij de Arbeidsvitaminen op Radio 5 gedraaid.
Daar krijg ik dan kippevel van.
Bijna nooit hoor je iets van deze zangeres op de landelijke zenders.

Kortgeleden kwam ik weer een CD van haar tegen in het huis van mijn moeder.
Veel van die CD’s heb ik weggegeven aan een afdeling van Lentis; die waren voor de dagbesteding van cliënten op zoek naar CD’s uit de jaren ’60, ’70 en ’80.
Fijn als je mensen blij kunt maken met iets waar je zelf niet zo veel mee kunt.

Eén CD gaf ik niet weg: die van Alexandra.
Ik schreef al eens vaker over haar, onderaan dit blog kun je linken naar die bewuste pagina’s.
Die CD heet “Sehnsucht” en ligt nu in mijn auto.
Heerlijk. Meegalmen in Yaris, er is toch niemand die het hoort.

Er kleven zoveel goede herinnering aan deze muziek.
“Erstes Morgenrot” bijvoorbeeld.
Mijn vader vertelde eens dat hij samen met mijn moeder, ’s morgens in het donker vertrokken naar een verre vakantiebestemming, dit lied in de auto voorbij hoorden komen toen de zon net opkwam in Duitsland. “Het eerste morgenrood zien en Alexandra die er over zingt!”
Hij vond het prachtig.
Het lied gaat over heimwee naar het land van je geboorte.

Ich seh’ die Schwäne hoch über dem Feld auf ihrem Fluge nach Norden;
was ist aus all den Vertrauten zu Haus und aus den Freunden geworden?
Erstes Morgenrot bringt mir die schönsten Träume
aus dem fernen Land, wo meine Wiege stand.

Als zij het zingt klinkt het heimwee door in de klank van haar stem.
Klik hier >>> voor een uitvoering op YouTube.

Meer blogs over liederen van Alexandra:
Die Traum vom Fliegen zie >>>
Sehnsucht zie >>>
Mein Freund der Baum zie >>>

Reageren