Categorie: Muziek Pagina 3 van 37

23 april: Face it alone

Door Ada

Op 23 april 2023

In oktober kwam er een nieuwe single uit van Queen.
Eerlijk gezegd vond ik het destijds rieken naar ‘uitmelkerij’ van het succes van de band.
Af en toe kwam het nummer voorbij; ik vond het wel mooi, maar was niet heel erg onder de indruk.
In de afgelopen maanden sloop het nummer in mijn muziekgeheugen binnen.
Als het begon, dacht ik: “Hé, dit is mooi….” om even later te bedenken ‘o ja. Queen.’
En ging over tot de orde van de dag.
Maar het nummer liet me niet los.

Van geluidsbehang werd het een nummer waar ik naar ging luisteren en vroeg ik me af ‘wat zingen ze dan?’
Wat een hartverscheurende tekst…..
Het lied beschrijft hoe je ziel in brand kan staan, hoe je het uit kunt schreeuwen van ellende als je iets dierbaars of een dierbaar iemand verliest.
Je leven is van jezelf, je bent de baas over jezelf, meester van je huis, maar uiteindelijk sta je er alleen voor.
Inmiddels staat het op mijn Spotify-afspeellijst.

Freddy Mercuri heeft het lied ingezongen, toen hij al wist dat hij HIV had.
Als ik naar ‘Face it alone’ luister met de oortjes op valt de bijzondere en indringende stem van Freddy Mercuri nog meer op.
Mooi.

Daniël Lohues zong het ook al: ‘Uuteindelijk is iederiene allennig.’
Geen vrolijke boodschap.
Wel de realiteit.

Reageren

17 april: Arbeidsvitaminen…..van mij!

Door Ada

Op 17 april 2023

In Muziek

Deze week is het op radio 5 ‘de week van de Arbeidsvitaminen’.
Als je al een tijdje meeleest op mijn blog dan weet je dat dat één van mijn favoriete radioprogramma’s is.
In april 2021 mocht ik zelfs beleven dat ‘mijn lijstje’ werd gedraaid: toen had ik mijn gezin, familie en vrienden gevraagd naar hun favoriete nummer.
Jammer was toen wel dat mijn eigen liedje niet in de uitzending voorkwam.
Over die uitzending schreef ik destijds het blog ‘Een selectie‘.

Twee weken geleden werd ‘de week van de Arbeidsvitaminen’ aangekondigd: de hele week alleen maar Arbeidsvitaminen, je kon lijstjes insturen.
Ik zag mijn kans schoon.
Nu vroeg ik helemaal niemand, zelfs Gerard niet en ik stuurde 20 titels/nummers in onder de groepsnaam ‘de Waarde van de dag’: allemaal liedjes waar ik al eens blog over geschreven had in dit digitale tijdschrift.
Als ‘service van de zaak’ stuurde ik bij ieder liedje ook een link naar het betreffende blog mee.

Eind vorige week had ik nog niets gehoord, dus ik dacht dat mijn lijstje niet was uitgekozen, maaaarrrr….op vrijdag kreeg ik onderstaand mailtje van producer Wannes:

Beste Ada Waninge-Vrieswijk,
Maandag 17 april wordt er een selectie van je verzoeken verwerkt in de muziekmix van Arbeidsvitaminen.

De uitzending is van 06:00 u tot 09:00 u op NPO Radio5.
Informatie vind je op www.nporadio5.nl
Met vriendelijke groet,
Wannes Dirven
producer arbeidsvitaminen

Mooi ja!
Alleen jammer dat ik op maandagmorgen moet werken.
Gelukkig kun je het programma terugluisteren.

20 nummers mocht je aandragen, daarvan kwamen er 11 in de uitzending terecht.
Benieuwd welke nummers zijn gedraaid?
Hieronder een overzicht mét een link naar het blog dat ik er ooit over schreef.
1. Junge, komm bald wieder -Freddy Quin – Van ergernis naar ontroering uit 2021
2. Donna, Donna – Joan Baez – Géén liefdesliedje uit 2015
3. I don’t believe in if anymore – Roger Wittaker – Zo zinloos uit 2023
4. Time in a bottle – Jom Croce – Tijd sparen in een flesje uit 2015
5. Memories – Maroon 5 – Maroon 5 Memories uit 2021.
6. Ich liebe das Leben – Vicky Leandros – Ich liebe das Leben uit 2018
7. Lotte – Stefan Sulke – Und jetzt …. ein Henkie! uit 2018
8. Zei mijn moeder altijd – Robert Long – Een optimist die zich vergist uit 2015
9. Ca va pas changer le monde – Joe Dassin – Ca va pas changer le monde uit 2019
10. The head and the heart – Chris de Burg – Het hoofd en het hart uit 2019
11. Half april – Daniël Lohues & Holland Baroque – Half april. En wij half oktober uit 2019

Mijn leven uitgedrukt in muziek.
Bij ‘Ich liebe das Leben’ schoot ik even weer vol, dat is zo verbonden met de revalidatieperiode na de hartoperatie.
Zat ik rond half acht vechtend tegen de tranen op de fiets…..
En werd ‘mijn liedje’ dat ik in 2021 had ingestuurd nu wel gedraaid?
Jazeker!
Van mijn broer had dat denk ik niet gehoeven 😉

Wil je de uitzending nog terugluisteren?
Hierbij een link.

Reageren

7 april: Hoofdstuk 26 & 27.

Door Ada

Op 7 april 2023

In Alledag, Muziek

Gisteren was het Witte Donderdag; in onze kerk was een kerkdienst waarin het laatste avondmaal dat Jezus met zijn leerlingen hield werd herdacht.
Daar was ik niet bij: samen met mijn broer en vriendin Bea zat ik op op de 1e rij op het balkon in de grote zaal van theater de Oosterpoort in Groningen.
We hoorden het 26e en 27e hoofdstuk van het Mattheüs evangelie, op muziek gezet door Johann Sebastiaan Bach in 1727.

Op het podium stond het Noord Nederlands Orkest en de twee koren werden gevormd door het Noord Nederlands Concertkoor.
Al sinds 1995 bezoek ik af en toe de uitvoering van dit ensemble; de eerste keren was dat nog met de legendarische dirigent Charles de Wolf, toen ook al met Bea.
Gisteravond constateerden we dat er in de loop van die 28 jaren wel wat is veranderd in die uitvoering van de Matthäus.
Wat het meest opvalt is het tempo: tegenwoordig wordt het veel sneller gespeeld. Dat scheelt een dik half uur op een avond.
Over het algemeen is dat natuurlijk prima, maar gisteravond waren er wat stukken die echt te snel werden afgeraffeld (bijvoorbeeld ‘Sehet, Jesus hat die Hand’), waardoor de zangers en musici moeten haasten om het allemaal bij te benen.

Maar dat was ook het enige smetje: verder was het vooral oorstrelend gisteravond onder leiding van Jan Willem de Vriend.
We waren opgetogen over de alt: Luciana Mancini. Niets ten nadele van countertenors, maar wij willen graag een vrouwelijke alt bij deze uitvoeringen.
Wat een mooie, volle stem: ze vulde met gemak de hele concertzaal met haar aria’s.
Eén van de hoogtepunten was voor mij het duet dat ze zong met de sopraan Els Eerens: ‘So ist mein Jesu nun gefangen..’
Ademloos zat ik naar ze te luisteren terwijl ze zongen over de maan en het licht dat van verdriet is ondergaan, af en toe onderbroken door het koor ‘Lasst ihn, haltet, bindet nicht!’
Tijdens een agressieve Blitze und Donner verraste het koor met een secondenlange stilte bij de overgang naar de ‘feurige Abgrund, o Hölle’.
Wát een spektakel: het orkest en het koor op volle sterkte, het denderde door de Oosterpoort heen.
En daarna wordt het verhaal weer rustig opgepakt.
Zo staat iedereen nog te schreeuwen ‘DEN FALSCHEN VERRÄTER, DAS MÖRDRISCHE BLUT!’ en twee seconden later zingt de evangelist alleen begeleid door één accoord van het kistorgeltje ‘und siehe, einer aus denen die mit Jesus waren…’

Met rode wangen van het ingespannen luisteren en meelezen stond ik na afloop te applaudiseren voor alle zangers en musici die zo hun best hadden gedaan.
Een cadeautje in deze Stille week, dat was het voor mij.
Wát een verhaal.

Voor de kenners even een mini-vergelijkend-onderzoek: twee uitvoeringen van de aria ‘Sehet Jesus hat die Hand’ waar veertig jaar tussen zit.
Julia zingt voor de aria aan nog het recititief ‘Unselges Golgatha’, voor alleen de aria moet je door naar 01.45.

1971 Alt Julia Hamari onder leiding van Karl Richter.
2012 Countertenor Damien Gullion onder leiding van Philip Herreweghe

Luister en vergelijk.
Niet beter, niet slechter, maar anders.

Reageren

5 april: Voortaan maar thuis.

Door Ada

Op 5 april 2023

In Kerk & gemeente, Muziek

Eigenlijk zou ik gisteren bij de Holy Stitch bijeenkomst zijn (1e dinsdag van de maand), maar ik was door onze voorganger Sijbrand van Dijk uitgenodigd om te komen zingen bij een Paasbijeenkomst van onze PKN-kerk in Roderwolde.
‘Zingen buiten de deur’ doen Gerard en ik al een tijdje niet meer, maar hier in Roden werken we nog graag mee aan dit soort bijeenkomsten, al was het alleen maar omdat het zo leuk is om samen met anderen te zingen.

Ook gistermiddag was het weer als vanouds.
Een oud lied uit de bundel van Johannes de Heer, een liedje van Elly & Rikkert, de ‘Knaolster Lorelei’ die ik van opa en oma leerde, een modern lied uit het Liedboek voor de kerken en een verhaal in de streektaol: het was weer erg gemoedelijk en gezellig.
Er was gistermiddag ook een toegift: Sijbrand en ik hadden allebei onze accordeon mee en we speelden twee smartlappen, een genre waar we allebei erg van houden.
Lezers van dit blog vertel ik niks nieuws, het is één van mijn ‘guilty pleasures’ zoals je kunt lezen in het blog ‘Smartlappen, heerlijk!’ uit 2014.
Een klein stukje geschiedenis: ‘smartlap’ was de bijnaam voor het in de katholieke traditie gebruikelijke ‘vastendoek’. Dat was een doek met afbeeldingen van het lijden van Christus, waarmee men in de vastentijd het altaar afdekte.
Begin jaren zestig werd de naam ‘smartlap’ gegeven aan een levenslied, waarin een zielig en tranentrekkend verhaal werd verteld.
Die bijnaam was neerbuigend bedoeld, omdat er, met name door de successen van de Zangeres zonder Naam, veel mensen een weerzin opbouwden tegen dit soort liederen.
Straatzangers, tot de jaren zestig nog heel gebruikelijk in Nederland, hadden ook vaak zo ‘stripverhaal-met-veel-leed-en-ellende’ bij zich, aan de hand waarvan ze hun liederen zongen.

Gelukkig viel het met het leed en ellende erg mee gistermiddag.
We speelden de twee smartlappen op onze accordeon; nog nooit vertoond en dat gaat ook nooit weer gebeuren: ik was zo nerveus dat ik bij het tweede lied volledig blokkeerde.
Met een gitaar om de nek voel ik me als een vis in het water, met de accordeon ben ik bang om fouten te maken en geniet ik beslist niet van het muziek maken.
Dit instrument bespeel ik voortaan maar gewoon thuis…… misschien wel samen met iemand anders, maar niet meer voor publiek.
Er is een filmpje gemaakt, maar dat komt niet op dit blog.
Voor de liefhebbers: even Mathilde vragen.

Benieuwd naar welke smartlappen we hebben gespeeld?
Lees dan dit blog uit 2014 en deze uit 2022.

Reageren

24 maart: Die Uhr.

Door Ada

Op 24 maart 2023

In Muziek

Zomaar een zondagmorgen begin dit jaar; ik zit aan mijn kopje thee en luister naar ‘De Sandwich’ van Jacques Klöters.
Hij draait het lied ‘Damals wollte ich erwachsen sein” van Udo Jürgens, dat wij goed kennen als ‘Foto van vroeger’ van Rob de Nijs.
In 2018 schreef ik over dit lied in die twee versies al eens een blog: hierbij een link.
Mooiste zin uit de Duitse versie vond ik toen: ‘Von den Träumen sind mir nur die Schranken geblieben’; van die dromen zijn alleen de kasten overgebleven….

Ik volgde de tekst en zong in mijn hoofd de Nederlandse tekst van De Nijs mee.
Die wordt in de vertaling eigenlijk één op één overgenomen, maar die morgen in januari hoorde ik een zin die anders vertaald was.

Die Uhr an der Wand hing für mich da zur Zierde
Ich ahnte nicht, dass sie einmal so wichtig sein würde

Vertaald met:
de klok aan de muur hing daar puur voor het mooie,
ik had alle tijd in de buurt rond te schooien.

Hé. Dat is anders.
Jürgens zingt: ik vermoedde niet dat ze eenmaal zo belangrijk zijn zou.
Die klok bedoelt ie.

Als klein kind zie je een klok als een mooi ding aan de muur.
Als je ouder wordt leer je dat de klok belangrijk is.
De klok regeert onze maatschappij.
Ik weet nog dat ik zo genoot van de schoolvakanties van de kinderen, omdat je dan niet ’s morgens hoefde te beginnen aan ‘de race tegen de klok’.

Ik zat nog aan mijn ochtend-sudoku, toen Gerard mij maande om aanstalten te gaan maken.
“Kerk begint om 10.00 uur, ik wil er om 09.45 uur zijn.”
O ja.
Ik zette de radio uit en trok mijn jas aan.
En bedacht: mooi onderwerp voor een blog.
Speciaal bewaard voor het weekend waarin we ‘die Uhr’ weer een uur vooruitzetten……

Voor de liefhebbers hierbij een link naar Foto van vroeger >>> en één naar Damals wollt’ich erwachsen sein >>>.
Benieuwd naar de teksten? Hierbij een link Foto van vroeger naar een PDF met de Duitse en de Nederlandse tekst naast elkaar.

Reageren

22 maart: Moederachtig.

Door Ada

Op 22 maart 2023

In Alledag, Muziek

Vrijdagavond zat ik weer te genieten van André van Duin; deze keer zat Tineke Schouten bij hem op de achterbank. Het was weer leuk: stukjes van Hyacint Bouquet en Eva Crutzen, maar ook van Schouten en Van Duin zelf. Maar ik zat niet op het puntje van mijn stoel: er was niet echt chemie tussen die twee. Waar ik bij vorige afleveringen soms hardop moest lachen, bleef het hier bij een glimlach; stil plezier.
Volkomen onverwacht was ik aan het eind van het programma in tranen: ze zong een lied dat me raakte in het hart.
Dit zong ze:

Er woont nog steeds een kind in mij.
Een sproetig kind met een gitaar leeft nog in mij.
Heeft intussen veel geleerd, haar kunstjes geperfectioneerd, kan ook heel volwassen zijn, maar is eigenlijk nog zo klein….

Er leeft nog steeds een kind in mij.
Dat krattensjouwend, snoepjeskauwend kind in mij zat in het pakhuis weg te dromen van theater studio’s…
en al zijn zijn die dromen uitgekomen, het is niet meer zorgeloos.

Want het kind was wel gewaarschuwd voor de gevaren, voor de ups en downs,
maar dat het leven bikkelhard was ….wie zag nou tranen bij de clown?

Misschien daarom dat het kind in mij, van tijd tot tijd weer opduikt, zich bevindt in mij.
Bang om uit de groep te vallen, angst van doe ik iets verkeerd, maar o zo blij dat ze door haar vriendjes wordt getolereerd.

Er huist nog steeds een kind mij, zo jong en toch al levenslang bevriend met mij.
Soms baldadig opgetogen, laat ik haar een poosje toe
en al heeft ze lijnen om haar ogen en is haar lichaam soms wel moe,
want ze weet dat in die glamour-wereld niet alles goud is wat er blinkt.

Maar dat het soms zo bikkelhard is, tranen worden weggeschminckt.
Er woont nog steeds een kind in mij, dat zelf nu kinderen op moet voeden.
Kind in mij, soms zelfbewust en heel daadkrachtig, soms ook wijs en moederachtig, dan ineens vol gekkigheid…..
ik raak dat rare kind niet kwijt.

Waarom ontroerde me dit nu zo?
Omdat de tekst door mij geschreven had kunnen zijn, zoveel herkenning zit er in.
Ik weet nog zoveel van hoe ik als kind dacht en hoe ik dingen beleefde; soms kijk ik nog naar dingen met de ogen van dat kind in mij.
“Pappe, waorum…..”

Nee, ik weet niks van die glamourwereld en droomde ook niet van theaters, maar in mij zit dus ook zo’n kind.

,,,,levenslang bevriend met mij…..

En over dat moederschap: het woord ‘moederachtig’ is zo goed getroffen….
Helemaal niks heb ik met Tineke Schouten, ik ben nooit naar een voorstelling van haar geweest en kijk ook nooit naar haar shows op televisie.
En dan zit ze op de achterbank van een Rolls Royce zomaar mijn kijk op het leven te bezingen.
Verrassend en ontroerend.

Wil je het lied horen?
Hierbij een link naar een YouTube video.

Reageren

1 maart: Zo zinloos.

Door Ada

Op 1 maart 2023

In Alledag, Muziek

Gistermiddag had ik een overleg van mijn werk in Groningen, toen zat ik op een ongebruikelijke tijd in de auto.
Ik luisterde naar Radio 1; er was een Rusland-deskundige aan het woord die vertelde over de gevechten om stad Bachmoet in Oekraïne.
Dat het Oekraïense leger zich met hand en tand verzet, maar dat ze straat voor straat toch moeten prijs geven aan de Russen.
Straten waar alleen maar kapotgeschoten gebouwen staan en waar bijna niemand meer woont.
En die paar mensen die er nog wonen leven in erbarmelijke omstandigheden.
Het ging over het morele belang van het in handen hebben van die stad.
Het ging over duizenden soldaten, jonge mannen, die in de zinloze strijd om die stad hun leven verloren hebben en toen zette ik de radio uit.

Wat moet je met zulke achtergronden bij het nieuws?

Vanmiddag kwam ik rond etenstijd terug van mijn werk en luisterde ik naar Bert Kranenbarg op Radio 5.
Hij draaide het lied ‘I don’t believe in if anymore’ van Roger Wittaker uit 1970.
Ken ik al heel lang, maar ik moest er nu van huilen, met de echo van het programma van gistermiddag nog in mijn oren.

Hierbij een link naar dat nummer, een video op YouTube.
Let daarbij eens op die prachtige vioolpartij die op de achtergrond meespeelt bij het refrein.
De tekst van het lied vind je hieronder.

Now if you load your rifle right
And if you fix your bayonet so
And if you kill that man, my friend,
The one we call the foe,
And if you do it often, lad,
And if you do it right
You’ll be a hero overnight
You’ll save your country from her plight
Remember God is always right
If you survive to see the sight
A friend now greeting foe…

No you won’t believe in If anymore
If’s an illusion
If’s an illusion
No you won’t believe in If anymore
If is for children
If is for children
Building daydreams

If I knew then what I know now
(I thought I did you know somehow)
If I could have the time again
I’d take the sunshine leave the rain
If only time would trickle slow
Like rain that melts the fallen snow
If only Lord if only
If only Lord if only

Oh I don’t believe in If anymore
If’s an illusion
If’s an illusion
No I don’t believe in If anymore
If is for children
If is for children
Building daydreams

Reageren

10 februari: Alleen kan een mens niet biljarten.

Door Ada

Op 10 februari 2023

In Alledag, Muziek

Zomaar een dinsdagmorgen in januari.
Ik maak de koelkast leeg: alles wat er nog over is van een Pizzarette-avond gaat in een lasagneschotel.
Arbeidsvitaminen op de radio, deze keer o.a. aangevraagd door jazz-liefhebbers.
Niet echt ‘my cup of tea’.
Maar ook niet zo erg om naar te luisteren dat ik de radio uit zet: er wordt natuurlijk ook andere muziek gedraaid.
Jim Reeves enzo.
Mama’s & Papa’s.
En dan klinkt daar het lied van Toon Hermans over Arie en Willem.
Twee mannen van in de tachtig die iedere dag nog met z’n tweeën een potje biljarten.

….. en boven het groen van het laken, daar leken ze jonger, zowaar; ze probeerden elkaar af te maken, maar ze konden niet buiten mekaar …..

Café Biljart; een luisterliedje.
Als je het hoort zie je de beelden erbij; je hebt immers allemaal wel eens biljartende mannen zien genieten van het spelletje.
Al weet ik hoe vaak heb ik het liedje gehoord, want het staat op één van mijn afspeellijsten op Spotify, maar nog steeds ontroert mij de zin: ‘Alleen kan een mens niet biljarten…’

Je kunt wel alleen biljarten, maar dan is er niks aan.
Dan is het spel-element weg.
En spelen doe je samen.
Mijn ouders hebben ons opgevoed met spelletjes.
Schaken, dammen, Scrabble, Monopoly, dobbelen, ‘messie pingeln’, pesten, badminton, flesjesvoetbal en last but not least klaverjassen.
Er is bijna niets zo verbindend als samen een spel doen.
Verder is het gewoon goed voor je ontwikkeling; als kind proef je de smaak van de overwinning én je leert je verlies te incasseren,.
Samen een spel doen houdt je hersenen actief en het is een prima afleiding als je gestrest bent.

Hoe kwam ik nou op die spelletjes?
O ja.
Café Biljart.
Hierbij een link naar de uitvoering van Toon uit 1980.
Biljarten; dat heeft mijn vader me niet geleerd…..

Reageren

13 januari: Of zit het in het bloed………

Door Ada

Op 13 januari 2023

In Muziek

Deze dagen geniet ik van een week vakantie.
Een week voor mezelf.
Ik maakte een fotoboek van het huwelijk van Frea en Jon en voltooide het fotojaarboek van 2022.
Een dag de hort op met één van de dochters en een dagje naar tante Trijn.

En verder: een beetje aanrommelen, wat kasten opruimen en écht luisteren naar de Arbeidsvitaminen, mijn favoriete radioprogramma.
Donderdagmorgen was er in dat programma een gesprekje met Misha Blok.
Zij is geadopteerd en heeft een boek geschreven over de zoektocht naar haar echte moeder.
Zij koos als ‘haar Arbeidsvitamine’ het lied ‘In the blood’ van John Mayer.
Daarbij zei ze ‘Het is heel erg belangrijk dat je weet wie je ouders zijn. Dat je weet ‘waar je vandaan komt’.
Dat lied had ik nog nooit gehoord, maar ik zat aan de radio gekluisterd.
Mayer stelt vragen als:
‘Hoeveel van mijn moeder heeft mijn moeder in mij nagelaten?
Hoeveel van mijn vader ben ik voorbestemd om te worden?

1963

En hoe zit het met het gevoel dat ik nooit goed genoeg ben?
Zal ik lichten in mij dimmen om een ander tevreden te stellen?
Bij al die vragen hoor je steeds de zin: ‘Zal het uitspoelen in het water of zit het altijd in het bloed?”

Tien minuten later had ik dit blog geschreven en het nummer gedownload op Spotify.
Wil het lied ook beluisteren?
Hierbij een link naar een uitvoering op YouTube.

Ik weet waar ik vandaan kom en ik koester mijn familiegeschiedenis.
Inmiddels weet ik wat ik van mijn moeder en wat ik van mijn vader in mijn bloed heb.
Die fotoboeken bijvoorbeeld……..

Reageren

12 januari: Niet bij stem.

Door Ada

Op 12 januari 2023

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Dinsdagavond op de eerste cantorij-repetitie na de kerstvakantie kwam ik er achter dat mijn stem nog niet weer helemaal in orde is na corona; het zingen ging maar matig.
En naar gelang de avond vorderde nam het volume ook behoorlijk af: een noot op één hoogte uitzingen was al een hele opgave.
Daar maak ik me best zorgen om: zingen was altijd iets vanzelfsprekends waar ik erg van genoot; nu kost het me moeite en het klinkt ook niet zo als anders…… zou het wel weer goed komen?
Het heeft geen zin om hier lang in te blijven hangen: gewoon maar weer proberen.

We begonnen de repetitie dinsdagavond met een mail van één van onze bassen.
Hij had nare uitslagen gekregen na onderzoeken in het ziekenhuis en gaf aan vooreerst niet met ons te zullen meezingen.
Hij wordt erg gemist op de achterste rij en beslist niet alleen om zijn mooie, lage stem; ik schreef al eens vaker dat de cantorij veel meer is dan een groep zingende mensen.
Eén van de tenoren gaf aan dat hij zolang wel bas wilde zingen, dat komt de stemverdeling van het koor wel ten goede.
Toen hij dinsdagavond bij ons op de achterste rij ging zitten was er ook gelijk weer goedmoedig, onderling geplaag en gebruikten de tenoren termen als ‘overloper’ en ‘deserteur’.

Ook al is mijn stem dan nog niet weer optimaal: het samen zingen was weer fijn.
Alhoewel: één lied vond ik niet om door te komen. Het heet ‘Elke dag, alle dagen’.
De titel doet me denken aan het liedje “Alle dagen, alle dagen, zijn we vrolijk en dan maken we muziek, muziek, muziek!” uit de kinderserie Pippi Langkous.
Maar ‘alle dagen’ in de titel is dan ook de enige overeenkomst.
We zingen het 1-stemmig en het is lang en saai; ik zing liever de Pippi Langkous-versie.
Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren: als je bij een koor zit zing je af en toe ook dingen die je niet leuk vindt, dat hoort er bij.
Het past kennelijk goed bij de viering waarin we zingen begin februari.

Er was ook nog een lied waarbij een gender-discussie ontstond.
Op de cantorij; echt waar.
‘Leve de mens, hij is het beeld…’ en dan nog een paar zinnen met ‘hij’.
Een sopraan op de eerste rij vond dat we niet alleen ‘hij’, maar ook ‘zij’ moesten zingen; de mens is immers niet alleen maar hij.
We gingen het uitproberen met ‘zij’.
Daarna zei Karel: “Ik hoorde mensen ‘zij’ zingen, ook hoorde ik mensen ‘hij’ zingen en sommigen zongen ‘hij o nee zij'”.
De tenor die in de voorbereidingscommissie van de viering zit zou dit discussiepunt mee terug nemen naar de commissie.
“Kijken wat het sanhedrin er van vindt..’ smiespelde een bas.

Even ontstond er bijna muiterij, toen we om half negen nog TWEE EN EEN HALVE MINUUT doorzongen.
Dat kan eigenlijk niet, want om 20.30 uur is het namelijk koffiepauze en niet om 20.32 uur.
Ordnung muss sein.
Wat weer een fijne cantorij-avond: een goed begin van het nieuwe jaar!

Reageren