Categorie: Muziek Pagina 4 van 37

In de auto luister ik graag naar Radio 5; dan is er niks anders wat me afleidt, dan is muziek meer dan geluidsbehang.
Zo ontdekte ik ook ooit een heel bijzondere tekst van een nummer van The Cats: Turn around and start again.

Op weg naar Assen voor mijn afspraak bij Van der Valk op de Aaltje-dag hoorde ik bij de Arbeidsvitaminen. ‘Both sides now’ van Euson.
Euson bezingt de wolken, de liefde en het leven.
Hij heeft ze van twee kanten bekeken en komt tot de conclusie dat hij zich vooral de illusies daarvan herinnert en dat hij er eigenlijk nog niks van begrijpt.

Het lied is geschreven door Joni Mitchell, het is één van haar bekendste nummers. Dit vond ik er over op WikiPedia:
Ze zou het geschreven hebben in maart 1967, naar aanleiding van een passage uit het boek Henderson the Rain King van Saul Bellow uit 1959.  Henderson the Rain King van Saul Bellow uit 1959. Ze vertelde hierover: “Ik las Saul Bellow’s Henderson the Rain King in een vliegtuig en vroeg in het boek is Henderson ook in een vliegtuig. Hij is onderweg naar Afrika en hij kijkt naar beneden en hij ziet wolken. Ik legde het boek weg, keek uit het raam en zag ook wolken, en ik begon het nummer meteen te schrijven. Ik had geen idee dat het nummer zo populair zou worden als het is.” 
Het is door heel veel artiesten gecoverd, Euson zong het in 1971; net voor mijn tijd als het gaat om mijn kennis van popmuziek.

Mooi nummer.
Je kent het vast.
Hierbij een link naar een YouTube-video van het lied uitgevoerd door Euson.

Luister eens naar de mooie opbouw van de begeleiding.
Bij het eerste couplet alleen gitaren, aan het eind van dat couplet komen er violen bij.
Tussen het 1e en 2e couplet hoor je een fluit en dan nemen gitaren en violen het weer over.
De begeleiding wordt steeds een beetje sterker.
Tussen het tweede en derde couplet doet het haast wat klassiek aan.
Bij het derde couplet lijken de instrumenten allemaal hun eigen weg te gaan en het lied eindigt als een klassiek stuk van Mozart, uitgevoerd door een strijkorkestje.

Muziek om onderweg naar Assen even ontzettend van te genieten.

Toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde had mijn broer een cassettebandje van The Everly Brothers.
Mooie muziek, daar mocht ik ook graag naar luisteren.
Eén nummer sprong er voor mij uit: Barbara Allen.
Een mooie melodie, prachtig tweestemmig gezongen door Don en Phil.
Een dijk van een smartlap.
Want ook al wist ik niet precies waar het over ging, ik had al wel genoeg benul van het Engels dat ik begreep dat er twee jonge mensen dood gingen.

Jaren gingen voorbij.
Het bandje van mijn broer was al lang uit het zicht verdwenen en ik vergat het nummer, totdat ik toegang kreeg tot Spotify.
Op zoek naar iets van The Everly Brothers her-ontdekte ik Barbara Ellen.

Het is al een heel oud lied. De eerste bekende verwijzing naar deze mysterieuze folkballad is uit 1666, geschreven door de Engelse dagboekschrijven Samuel Pepys.
Hij beschreef het als een ‘Scotch song’; het lied werd vervolgens door immigranten vanuit Engeland naar de Verenigde Staten gebracht.
Het is door talloze artiesten uitgevoerd en een door de eeuwen heen geliefd lied geworden.
Wat gebeurt er in deze oude ballad?
Wat maakt het zo aangrijpend dat het al zo lang stand houdt?

De jonge William ligt op zijn sterfbed en roept om Barbara Ellen.
Ze haast zich niet om bij hem te komen en als ze er uiteindelijk is ze doet kil en uit de hoogte tegen hem, omdat hij haar in een herberg belachelijk heeft gemaakt.
Op weg naar huis hoort ze de doodsklok het overlijden van William aanzeggen.
Dan heeft ze plotseling spijt van haar gedrag en weet ze dat zij op korte termijn zal sterven van verdriet om hem.
In eerdere versies hield het lied daar op, maar later is er nog een verzachtend deel aan toegevoegd: William en Barbara worden naast elkaar begraven; uit zijn graf groeit een roos en uit het hare een doornstruik. De twee bloemen raken verstrengeld boven de twee graven, waardoor de overledenen voor eeuwig met elkaar verbonden zijn.

Ik zei het al: een dijk van een smartlap.
Ook even luisteren? Hierbij een link naar een video op YouTube.
Het staat op het album “Songs our daddy taught us” van The Everly Brothers.

Meer weten? Hierbij een link naar een Engelstalige wikipedia-pagina met een artikel over het lied.

Vorige week kreeg ik een mailtje van Essina, in het verleden collega-alt bij de Catharinacantorij.
Ze had nog wat oude muziek liggen, of ik daar belang bij had.
Ja man!
Vrijdagmiddag 20 mei kwam ze met man Joop langs om het spul te brengen.
Een doos vol.
We dronken koffie; ik zette de doos midden op tafel en pakte alles uit.

Puur genieten was het.
En dan heb ik nog geen noot gespeeld…..
Oude bladmuziek van Eddy Christiani, ‘Kleine Greetje uit de polder’ bijvoorbeeld.
Het boek ‘Kun je nog zingen, zing dan mee’.
Krontjong muziek. “Kaa sian, si pa tooo ka an….”
Een boek met oude kerstliedjes.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Met het uitpakken kwamen ook de verhalen.
Over het zingen bij haar thuis, het harmonium, het ‘galmen’ van Johannes de Heer-liederen en het samen musiceren.
Hoe muziek verbindt.
En hoe muziek emotioneert.
Hoe muziek verklonken is met herinneringen.

De doos staat inmiddels bij mijn accordeon naast de muziekstander en iedere dag haal ik er één ding uit om te spelen.
Ken ik het? Lukt het om het te spelen?

Vrijdagavond keken we naar deel 4 in de serie ‘Tweede Hans’ over een 60-plusser die verplicht met pensioen moest en daar nog niet aan toe was.
Hij worstelt met zijn vrije tijd en met zichzelf, tot hij ontdekt hoe leuk zingen bij een shantykoor is.
Bij het voorzingen tijdens de audiëntie zingt hij ‘Op de sluizen van IJmuiden’ van Max van Praag.
Angela Groothuizen, die de dirigente van het koor speelt, zingt er een tweede stem bij; ik zat met tranen in de ogen op de bank te genieten.
De serie laat zien hoe fijn zingen met elkaar is.
Zingen/musiceren met je hart.
Mozart of Eddy Christiani, Queen of Corry Konings: muziek doet iets met je.

Ook even genieten van de smartlap van Max van Praag?
Hierbij een link naar een video op YouTube.

Deze week was ik op zoek naar een specifiek liedje van Jules de Corte: ‘Kruip maar in je slakkenhuis’.
Daar hoorde ik een flard van in het zondagmorgenprogramma ‘Andermans veren’ op Radio 5.
Wat ik hoorde raakte me, maar we zaten in de auto en ik kon het niet helemaal goed volgen.
“Thuis zoek ik het wel even op” dacht ik.
Toen ik ging zoeken op internet zag ik dat ze die ochtend een eigen opname van iemand hadden gedraaid.
Niet te vinden op Spotify, niet te vinden op internet.
Hmm.
Op dit blog dus geen rechtstreekse link naar het lied, maar een link naar de uitzending van Andermans Veren op 15 mei.
Het bewuste nummer vind je op 26 en een halve minuut vanaf het begin.
Bij de afkondiging na ‘de flard’ zei presentator Kick van der Veer: “Wat een profetische blik had die man toch!”

Zoekend naar voornoemd nummer vond ik, zoals zo vaak, iets anders.
Het was een videoclip met beelden van deze tijd, gemonteerd bij het lied ‘Ze weten niet wat ze doen’ van Jules de Corte.
Het is een video die verwart en aan het denken zet.
Hiervan heb ik wel een rechtstreekse link: hierbij een link.

Deze week kwam op een Spotify-afspeellijst een nummer van Joe Cocker voorbij: ’n Oubliez jamais’.
Het nummer heeft in ons land nooit in de hitparades gestaan; ik ken het van de Top2000 op Radio 2  en de Evergreen Top1000, daar staat hij ieder jaar in.
Als je de tekst beluistert wordt er een gesprek gevoerd tussen een jongere en zijn ouders.
“Papa, waarom speel je allemaal dezelfde oude liedjes? Want op straat is er iets gaande: een spinternieuwe beat en een splinternieuwe hit!”
De vader in kwestie zegt dat hij vroeger ook zo’n woedende rebel was, maar dat hij toch geen spijt heeft.
Hij besluit het gesprek met: “Dus dans je eigen dans en vergeet deze tijd niet.”
In het refrein horen we steeds: Nooit vergeten. Elke generatie heeft zijn eigen manier van doen en heeft de behoefte om ongehoorzaam te zijn.
Het is je lot om het er niet mee eens te zijn en dat regels in de weg gaan staan.

In het tweede couplet volgt het gesprek met de moeder.
“Mama, waarom dans je steeds op dezelfde oude liedjes?”
Ook nu is er weer een nieuw ritme en een nieuwe song.
Moeder zegt: “In mijn hart zit nog de passie van het jonge meisje dat ik was, een passie voor een levenslang duet.
Binnenkort zal iemands glimlach je betoveren, dus zing je eigen lied en vergeet deze tijd  nooit.”

In het laatste couplet horen we de jongeman nog twijfelen.
Wat is dit voor spel?
Liefde is de remedie?
Ik weet het nog niet zo zeker….

Hierbij een link naar een video-clip van dit lied.
We zien Joe Cocker en Catharine Deneuve als ouderen en we zien een jong stel verliefd worden.
Er is een foto-album en er worden herinneringen opgehaald.

Wat een mooi lied en wat een goed verhaal.
Iedere generatie heeft zijn eigen manier van doen.
Dus dans je eigen dans en zing je eigen lied.

Bovenstaand blog schreef ik op vrijdag 6 mei; ’s avonds las ik dat Sis van Rossem is overleden.
Op ‘Maarten online’  staat een In Memoriam;  daar kun je ook een interview met haar uit 2019 lezen.
In het licht van ‘Elke generatie heeft zijn eigen manier van doen’ geef ik hierbij een link naar één van haar laatste columns ‘Helemaal goed’.