De waarde van de dag

Vrijdagmiddag 30 september, na de FysiYoLates-les, begon ons weekje nazomer-vakantie in Casa Grada in Westerbork.
Je hoopt dan dat je zulk weer hebt als wij de afgelopen dagen mochten beleven: droog en overwegend zonnig.
We namen een ovenschotel mee voor de vrijdagavond en nestelden ons al voorgenietend van een hele week vakantie op de bank  voor 2 voor 12.
Nu ik dit schrijf is het vrijdagmiddag 7 oktober: ons weekje zit er weer op.

Ben ik anders op vakantie altijd erg bezig met ‘wat ik allemaal nog moet zien ‘, in Westerbork hoef ik niks.
Heb anderhalf boek uitgelezen en veel toeren priegelsteekjes 3 recht 1 averecht gebreid.
Samen hebben we de hele serie ‘Rampvlucht’ teruggekeken en geconstateerd dat er nog niet veel is verbeterd als het gaat om de verhouding overheid/burgers.
Tenenkrommend was het om na dertig jaar de onthutsende gang van zaken te zien.

Het weer in het weekend was nog erg wisselvallig, maar maandag zat ik ’s morgen al buiten op het terras in de zon kerstkaarten te maken: dat vind ik heerlijk om te doen,  maar het ontbreekt me vaak aan tijd.
Dinsdagmorgen heb ik een hele tijd door de glazen terrasdeuren staan kijken naar de vogels die onze tuin bevolken.
Op een gegeven moment kregen ze gezelschap van een eekhoorntje.
Dat rende in de eerste boom naar boven en zigzagde vervolgens over alle grote takken heen op zoek naar voedsel.
Toen klom hij naar boven in de volgende boom en stak van daaruit over naar de boom die er naast stond.
Ik kon rustig blijven staan kijken naar het geren en gevlieg: ik hoefde nergens naar toe.

Het was tijdens deze vakantie vooral de rust in mijn hoofd die zo aangenaam was.
Mijn  werk slokt door de grote drukte de laatste tijd al veel energie op; de dingen die ik daarnaast doe vergen meer van me dan voorheen.
Je wordt ouder,  mama…

Drie keer zaten we om middernacht nog even met een kaarsje bij het meer; we hebben het huis nu al meer dan een jaar, maar het voelt nog steeds bijzonder.
Natuurlijk ontvingen we ook een aantal gasten. Vorig weekend beleefden we ‘de 24 uur met Jan en Janny’ (blog volgt)  en op dinsdag kwamen buurman en buurvrouw uit de Boskamp langs om voor te doen hoe je dikke karpers vangt (blog volgt ook) .
Donderdag kwam Harriët, spelletjes doen en gourmetten; maar dat voelt niet als een gast, die hoort natuurlijk gewoon bij ons gezin.

Wat een heerlijke week: lekker uitgerust en bijgetankt.
Nu gaan we ons opmaken voor het gezellige maar o zo drukke 4e kwartaal met een verjaardag, een familiereünie bij ons thuis,  Sinterklaas,  Kerst en duizend en één andere dingen waar ik me op verheug.
De weken/weekenden in Casa Grada staan voor 2023 al weer met potlood in onze agenda.

Tien jaar geleden hoorde ik iemand in een radioprogramma zeggen: “Over vijftig jaar is in  ons land Engels de voertaal; dan is het Nederlands een dialect geworden.”
Dat zou in 2060 zijn. Mijn gedachte daarbij was toen: “Zol ’t zo wezen? Kan ‘k mij niet veurstellen.”

Inmiddels zijn we tien jaar verder en nu kan ik me er wél iets bij voorstellen.
We bezigen in onze maatschappij steeds meer Engelse woorden.

Soms begrijp ik het niet.
Huh? Artificial Intelligence?
Contentmanagement?
Wat betekent Groningen Hydrogen Capital?
In de krant las ik kort geleden een vacature advertentie voor een ‘maintenance engineer’.
Ik weet niet eens wat dat is.
Wat doet zo’n medewerker?
Maar ook hele gewone dingen die we best begrijpen zijn al Engels geworden.
Even mijn mail checken! Een zin die ik zelf regelmatig zeg; vier woorden, waarvan twee Engels.

Een kleine bloemlezing van wat mij de laatste tijd opviel op dit gebied:
– Zo’n cocktail met rum is weer helemaal hot en happening!
– Popartiest Rem in een radiointerview: “Er zijn afgelopen jaar gewoon heel veel ‘sicke’ dingen gebeurd, man!”
– Interview met een mevrouw in de kinderopvang: “Het gaat natuurlijk ook om het plezier en het well-being van kinderen….”
– Prinsjesdag: de politie heeft roadblocks neergelegd.
– Een groepje kinderen doet een looptraject voor een goed doel: “Die kids hebben een drive om voor elkaar meters te lopen!”
– Dat zijn artiesten die dat influencen.
– Mijn eigen collega: “Dat overleg kunnen we beter cancelen.”
– Mijn dochters: “We hebben gisteren met vrienden nog wat gechilld.”
– Ik zelf op mijn werk: “Het nummer dat ik nu in mijn display zie, kunt u daarop teruggebeld worden?
– Een gesprekje met een Amsterdammer: “Dat is hoe wij als flitsbezorgers operaten in Amsterdam.”
– Mijn yoga-pilates-juf: “Wat een verhaal, ik was helemaal flabbergasted!”
– Ons eigen handwerkclubje van de kerk heet nota bene ‘Holy stitch’…..
– Aan het eind van een interview met een onderzoekster: hij “Bedankt voor dit onderhoudende gesprek.” zij: “You’re welcome!”
Na deze uitspraak zei ik hardop ‘Pardon?’ en realiseerde me dat dat Frans was.

Het is dus zelfs al zo dat we Engelse woorden ‘vernederlandsen’; we nemen ze op een zin en maken er een werkwoord van.
Ik infuence, jij influenct, hij influenct, wij influencen, wij hebben geïnfluencd.
Maar we hebben het eigenlijk over beïnvloeden.

Waarom zeggen we attachment in plaats van bijlage?
Waarom moeten we commitment tonen in plaats van betrokkenheid?
Kunnen we niet beter ‘omschakelen’ zeggen in plaats van switchen?
En het niet meer hebben over employability, maar inzetbaarheid?

Als ik mijn eigen taalgebruik onder de loep neem, blijkt dat ik me ook regelmatig schuldig maak aan Engelse woorden; je ontkomt er eigenlijk niet meer aan.
Op het blog ‘Sale’ uit 2019 schreef ik het al: een taal is iets levends en aan verandering onderhevig.
Taal is communicatie (een Frans woord).
‘As wij mekaor maor begriept’ zou mijn vader zeggen.

Maar ik pleit op dit blog wel voor de stelling: ‘Wees zuinig op het Nederlands.’
Dus als er een goed Nederlands woord voorhanden is, dan geen Engels gebruiken.
Stel je voor.
Nederlands een dialect……

In onze korte vakantie in Noord Duitsland huurden we een huisje vlak bij de Thülsfelder Stausee.
Toen wij daar rondfietsten en wandelden zocht ik eens uit hoe het eigenlijk zit met zo’n Stausee.

Letterlijk vertaald is een Stausee een stuwmeer.
Een natuurlijk stuwmeer ontstaat doordat de loop van een rivier plotseling wordt versperd door bijvoorbeeld een lawine, ijsvorming of een aardverschuiving.
De Thülsfelder Stausee is niet natuurlijk ontstaan, maar is in 1923 aangelegd.
Het riviertje ‘de Soeste’ kon in haar smalle rivierbedding het overvloedige water tijdens hevige regenval of smeltende sneeuw niet snel genoeg afvoeren.
Daardoor ontstonden regelmatig overstromingen in het gebied boven Cloppenburg.
De dam/dijk die het water tegen moest houden werd gebouwd in de buurt van het dorpje Thülsfeld  op een natuurlijk ‘Geestenge’: een zandrug gevormd in de ijstijden, zoiets als de Hondsrug en de Rolderrug in Drenthe.
Als het water in het meer tegen de rand van de dijk staat is de waterdiepte 5 meter.
Die 5 meter werd in deze droge periode lang niet gehaald: de zijkanten van het meer stonden al droog.

Was het vroeger alleen om overstromingen tegen te gaan, tegenwoordig wordt de dam ook gebruikt om het lage waterpeil van de Soeste en het kustkanaal te verhogen, voor lokale recreatie, sportvisserij en natuurbehoud.
Het stuwmeer heeft uitgestrekte ondiepe waterzones, waar moerassen en veengebieden zijn ontstaan waar bedreigde dier- en plantensoorten zich thuisvoelen.

De eerste avond gingen we de See verkennen en fietsten er een rondje omheen.
Toen wisten we gelijk ook weer hoe verwend we in Nederland zijn met onze mooie fietspaden.
Aan de westkant van de Stausee lag een kilometerslang fietspad van gravel, vermalen stenen.
Daar fiets je niet overheen, daar ‘rabbel’ je overheen. Sommige steentjes waren nog best groot, dus dat fietste beroerd.
Het is dat de beugel op mijn gebit vastgeklikt zit, anders was hij er vast uitgerabbeld….

De Soeste vervolgt haar weg door Niedersachsen.

Gelukkig fietsten we weer naar boven aan de oostkant van het meer, en dat was een asfaltfietspad over de dijk.
Wat prachtig.
Fietsen in de avondzon langs zo’n mooi meer.
Aan het eind van het fietspad liet men het water van ‘de Soeste’  weer uitstromen, waarna ze haar weg door Niedersachsen weer vervolgde.

De volgende dag lieten we onze banden oppompen bij een fietsenmaker in Garrel.
Daar hadden we bij de volgende fietstochten veel profijt van, want we waren nog niet van het gerabbel af…..

PS:  Is je de nieuwe header al opgevallen?
We hebben de potten met bougainvillea’s die wat eenzaam op Waninge-Plaza stonden wat naar voren gehaald en naast de zonnewijzer gezet.
Dat leverde een prachtig plaatje op: sinds gisteren siert het dit digitale magazine.

Begin augustus kregen Gerard en ik een uitnodiging voor de presentatie van de dichtbundel ‘Rauw is de rouw’ van Bea Sportel Bolt op 27 augustus.
Op die dag trouwden Frea en Jon, dus wij konden niet naar die presentatie, maar de bundel heb ik natuurlijk wel gekocht.
Daarbij nodigde ik Bea uit om een gastblog te schrijven voor dit digitale tijdschrift; vanmorgen lag haar bijdrage op mijn digitale mat:

Vandaag, donderdag 29 september 2022 zou mijn broer, als hij nog had geleefd, 65 jaar zijn geworden.
Maar helaas overleed hij ruim 3 jaar geleden helemaal alleen op Sint Maarten.
Ik was 10 dagen op Sint Maarten geweest, ben er destijds halsoverkop op 2e Pinksterdag naar toe gevlogen, mijn broer was nl na een dag of 5 pas gevonden en bleek een meningitis (hersenvliesontsteking) te hebben die dus eigenlijk niet meer behandelbaar was.
De arme jongen kon alleen de wijsvinger van z’n linkerhand iets bewegen en verder helemaal niks.
Een klein beetje knikken en schudden met ‘t hoofd maar een gesprek was niet mogelijk.
Omdat ik hem heel goed ken wist ik dat ik gewoon open en eerlijk kon vragen of hij wilde sterven.
Hij knikte… maar Sint Maarten is een heel katholiek eiland en alhoewel zijn behandeld arts een Nederlander was durfde hij niet tegen de regels van het ziekenhuisbeleid in te gaan en dus werd mijn broer volgepompt met medicatie om hem in leven te houden.
Ik heb in die 10 dagen zijn huis leeg gehaald, alles van waarde in m’n eigen koffer gepropt en op de dag van afscheid 3 koffers vol naar het ziekenhuis gebracht en afscheid genomen van de man die me m’n hele leven kende, met wie ik een fantastische geschiedenis deel.

Ik was 3 dagen thuis toen het verlossende telefoontje kwam dat hij was overleden.
Godzijdank.
Dit is het verhaal in een notendop van mijn 10 dagen in de hel op aarde.
Gelukkig schrijf ik.
En ik schreef… het hele verhaal en nog veel meer.

Een aantal van de gedichten zijn ook terug te vinden in de bundel die afgelopen 27 augustus gelanceerd werd.
Met bijna 200 mensen die deze middag bijwoonden en waar met knallende kurken volop met champagne werd getoost op het leven.
Want het leven vieren is iets wat ik elke dag, zolang ik leef, zal proberen te doen!
De eerste bundel heb ik aangeboden aan de mevrouw die mij heeft aangespoord een bundel te gaan uitgeven.
Marian van der Kroft was het die mij dat zetje gaf om van ‘ooit op een dag’ NU te maken.
En zo zag de bundel het levenslicht… ik hoop met deze bundel ‘verdrietig Nederland’ te bereiken, niet alleen Roden en omgeving, daarom heeft de bundel ook een ISBN nummer.
Maar het belangrijkst is dat ik hoop dat mensen me weten te vinden als ze woorden willen geven aan hun gevoelens. Want voelen wat er is in één, maar dat gevoel onder woorden brengen is helaas niet altijd gemakkelijk. Ik help graag… met liefde!

Met dank aan Ada die mij haar platform gunde, béa sportel bolt

Toevoeging Ada:
Inmiddels staat er een tweede druk van het boek op stapel; vanaf volgende week vrijdag is het te bestellen bij Bol.com.
Omslagonwerp: Peter O. Gerrits / Fotografie: Deborah Roffel
Gedrukt door drukkerij Koops, ISBN: 978-90-9035710-2

’t Is weer voorbij… die mooie zomer.
En de Rodermarktfeestweek ook.
Als de Rodermarkt geweest is, is de zomer definitief voorbij.
Het was een feestweekend met een aantal  ‘maren’.

Zaterdag was het overwegend mooi weer en hadden we met de Rodermarktparade een topdag.
Maar …….waar het anders (bijna) altijd mooi weer is op de vierde dinsdag in september op de Rodermarktdag: deze keer was het zwaar prut.
Regenachtig, koud, dikke buien: er was niet veel aardigheid aan.

En natuurlijk gingen Frea en ik even naar de markt.
Kochten tussen de buien door wat spulletjes, kochten warme oliebollen en liepen nog even over de koude kermis, waar we van thuis kwamen.
Op zich best gezellig, maar ….. we constateerden dat de markt heel veel lege plekken vertoonde.
Veel handelaren hadden de bui letterlijk zien hangen en waren kennelijk niet op komen dagen.
Waar je op andere Rodermarktdagen soms niet verder kon lopen vanwege de grote mensenmenigte, daar was nu ruimte genoeg.

Vandaag moeten we de versieringen die bij ons in de tuin staan weer opruimen en de ‘prikspots’ worden weer teruggebracht naar de verhuurder.
Onze straat heeft dit jaar de tweede prijs gewonnen bij de straatversiering/verlichting; zijn we blij mee.
Maar……. het is wel jammer dat sommige buren te maken hadden met vandalen die dingen in hun tuin vernielden/wegmaakten.

Wij hadden dit jaar voor het eerst geen geluidsoverlast van de feesttent.
Stond het minder hard afgesteld? Stond de wind gunstig voor ons?
Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan.
Van anderen hoorden we dat het gezellig was geweest op het beursterrein, maar……..er moest € 10,=  betaald worden om überhaupt  in de feesttent te komen.
We spraken jongeren die niet naar binnen waren gegaan “Het is allemaal al zo duur, dat gaan we echt niet doen”.

We hadden er met elkaar na twee jaar corona erg naar uitgekeken; buurvrouw Bertha had daar zelfs een gedichtje over in hun tuin gezet.
Eindelijk weer Rônermaark!
De verhaol’n bent alweer staark,
“Ik heb een sik en een zwien kocht,
daornao de kroeg mor opzocht,”
Een mooie week veur elk en ein
wie zull’n elkaor nog wel es zein!
Onder het bord zie je nog twee verdwaalde kippen en rechts nog wat strobalen van het boerenleven.
Wat was het leuk.

Het is weer voorbij.
De eindeloze zomer én de Rodermarktfeestweek.
Maar…….volgend jaar weer!