De waarde van de dag

Met veel plezier keken Gerard en ik de afgelopen drie vrijdagavonden naar de serie televisieprogramma’s die Ivo Niehe maakte over Herman van Veen.
Wát een artiest.
Natuurlijk: ik ken zijn muziek.
Er staan heel wat nummers van hem in mijn Spotify-afspeellijsten.
De serie van Niehe geeft je een kijkje achter de schermen.
Je maakt kennis met Herman van Veen tijdens interviews thuis en op diverse andere locaties.
Je ziet mensen met wie hij veel samenwerkt, met ziijn vrouw Gaëtane en zijn dochters.
Je hoort hem vertellen over zijn grote voorbeelden, inspiratiebronnen en over de cruciale momenten en ontmoetingen die bepalend zijn geweest voor zijn indrukwekkende carrière.

Zijn ouders komen in het programma regelmatig voorbij.
Ivo zegt hierover: in de meeste interview vertelt Herman over een belangrijk thema zijn leven, namelijk de rol die zijn ouders in zijn leven hebben gespeeld.
Vader Jan uit Meppel en moeder Alberdina uit de Utrechtse Wijk C.
“Als ik op televisie was geweest met iets, dan wist ik: er zijn er maar twee mensen die mij echt vertellen hoe het was.
“Herman je zag er echt niet uit, je moet nou toch echt naar de kapper gaan.”
Nou, dan wist ik: ik moet echt  naar de kapper gaan.
Als mijn vader zei: “Dat heb je fantastisch gezegd, jongen, ik ben trots op je” dan was het goed. Dan kon het me geen bal schelen wat iemand anders er dan van vond.
Zij waren voor mij een soort ’toets’ en die heb ik niet meer. Voor mij waren het de mooiste mensen van de wereld.”
Zijn ouders zijn allebei 82 geworden; ze waren 60 jaar samen.
“Van je ouders weet je dat ze onvoorwaardelijk van je houden wat je ook doet; als dat wegvalt, dan is het leeg.”
Hij vertelde dat hij tot het overlijden van zijn vader alle wedstrijden van het Nederlands elftal samen met zijn vader had gezien.
“Die eerste wedstrijd zonder hem naast me was een zware avond….”
“We kunnen onze ouders niet genoeg ‘vieren’. Wees blij dat je ze nog hebt. Vertroetel ze, hou ze vast, want ik weet nu uit ervaring hoe leeg het is zonder je ouders.”
Natuurlijk: niet iedereen heeft zoveel geluk heeft gekend met zijn/haar ouders, maar de strekking van het verhaal van Herman van Veen is wel duidelijk.

Vrijdagmorgen kregen we bericht van onze vrienden Johan en Nelly: de moeder van Johan, Trijntje Frouwke Boer-Dijksterhuis is op 88-jarige leeftijd overleden.
Deze week gaan we naar Hoogersmilde voor haar begrafenis.
Na het berichtje appte ik naar Johan: als je laatste ouder overlijdt dan verdwijnt daarmee het dak waar je altijd nog onder kon schuilen.
Daarover schreef ik in 2018 een blog onder de titel ‘Zonder dak‘.

Herman gemist? Je kunt de hele serie nog terugkijken, hierbij een link naar het programma op de website van de NPO.

Zaterdagmorgen.
Heerlijk; even geen wekker, tied an mijzölf.
Pas na 09.30 uur thee, fruit en een sudoko.
En de krant even doorgebladerd.
“Vandaag is er een zonsverduistering, hè?”
Gerard is in de ochtend altijd wakkerder dan ik.
O?
Wist ik niks van?
“Ja, schrijft Herman.”

Het is voor mijn brein nog te vroeg om mijn hoofd te breken over ingewikkelde vraagstukken, dus ik ga eerst een half uurtje zumba doen.
Losgedanst en in de kleren kom ik weer beneden.
Gerard heeft op internet gevonden dat het spektakel om ongeveer 11.00 uur begint.
“En jij weet waar die eclipsbrilletjes liggen?”
Ja, dat weet ik.
Ongeveer.
En eigenlijk is het nog te vroeg om uit te zoeken waar precies ‘ongeveer’ is, maar ik ga toch maar vast zoeken.
Na twee plankjes en één kastdeurtje van ons computerbureau in de woonkeuken vind ik ze in een zakje: twee eclipsbrillen en drie 3D-brillen.

Wat gebeurde er nou precies met de zon en de maan?
Tussen 11:17 en 13:04 uur vond een gedeeltelijke zonsverduistering plaats.
De maan schuift dan vanaf de aarde gezien precies voor de zon langs.
Het was helder weer, dus de hele verduistering was zichtbaar.
Je zag de eclips als hap die in eerste instantie uit de rechterkant van de zon wordt genomen en steeds groter werd.
Halverwege de verduistering bevond die hap zich aan de bovenkant en tegen het einde van de eclips verdween deze aan de linkerkant van de zon.
Het hele gebeuren duurde 1,8 uur. Het bewegende plaatje hiernaast en bovenstaande informatie haalde ik van de website ‘Hemel.waarnemen.com’ uit dit artikel.

Was dit nou mijn waarde van de dag?
Ja, onder anderen.
De zonverduistering vind ik al prachtig om waar te nemen met zo’n maf brilletje, maar ook het simpele gegeven dat ik weet waar die brilletjes liggen is voor mij van waarde. Dat weet ik, omdat ik probeer om één keer per jaar de inhoud van alle kasten in ons huis er uit te halen, de planken schoon te maken en de ontstane zooi te ordenen: wat kan weg en wat moeten we bewaren. Dit proces heb ik in 2017 al eens beschreven in het blog ‘De diepere laag van je huishouden‘, waarin het fenomeen ‘een kastje per dag’ wordt beschreven.
Simpel maar zeer doeltreffend.
Het maakt dat je op zaterdagmorgen met je duffe hoofd al vóór 11 uur weet waar die brilletjes liggen.

Het onbedoeld verkeerd gebruik van onze Nederlandse taal is een bron van vermaak die kennelijk niet opdroogt.
In de supermarkt kwam ik Anneke tegen en zij vond de prijs van een reep chocola veel te hoog: “Ik zag net in de schappen een zak paaseitjes voor € 6,50: ik schrok me levenloos!
Ook Carlijn hoorde weer iets bijzonders.
“Iemand gebruikt een verkeerd spreekwoord. Hij bedoelt iets met voeten in de aarde, maar zegt: “Ja dat heeft wel wat zoden aan de dijk gehad.”
Verder hoorde zij in de podcast van Tim Hofman iemand zeggen: “Deze man heeft veel melk te brokkelen in de pap.“

Op het werk kwam ook weer genoeg moois voorbij:
We voeren een gesprek over een collega waarvan de teamleider vindt dat die niet optimaal presteert: “Die loopt overal de lijntjes van af.”
Diezelfde teamleider komt regelmatig even bij ons op het secretariaat langs, wat een collega de opmerking ontlokte: “die komt steeds tussen neus en lippen even binnenwaaien“.
Eén van de teams bij Team290 heeft het heel druk, de wachtlijst loopt op: “Het loopt hen over de voeten….”

….. handen uit de mouwen…..

Op Radio 5 vertelt iemand wat hij gaat doen in een tuin bij een verzorgingshuis in het kader van NL Doet: “We gaan letterlijk de handen uit de mouwen stropen!” Ook op radio 5: ik hoorde een gesprekje met de eigenaar van het ‘Herman Brood-museum’. Hij wordt geïnterviewd omdat het museum gaat sluiten.
Hij wil vertellen dat Brood heel wat teweeg heeft gebracht, maar dat komt er niet helemaal goed uit: “Die man heeft wel iets tewerkgesteld!”

Koning Willem Alexander wordt geïnterviewd.
Hij maakt zich zorgen over de toestand in de wereld nu Trump aan de macht is gekomen in Amerika.
“Er wordt aan de fundamenten van de democratie gerateld” zegt onze koning daarover.
Zijn dochters stellen over die zorgen kennelijk ook vragen aan hun vader: “De kinderen vragen zich aan ons af….”

Eén keer in de week trakteert onze taalkalender ons op ‘Kronkels’: Krantenkoppen of titels van artikelen die fouten bevatten die soms werkelijk hilarisch zijn.
Een bloemlezing:
– Brandweer blust schuurbrand met 40 konijnen in Nijmegen.
– De brandweer wist te voorkomen dat omliggende panden konden worden behouden.
– Action waarschuwt mensen met kinderen: “Stop onmiddellijk met het gebruik er van”
– Schoonmaakbedrijf verdacht van witwassen.
– Vrouwenkoor zoekt nieuwe zangers (m/v)
– Foute wind gooit roet in eten van paasvuur
– In dit dorp worden 75-plussers warm gemaakt om kleiner te wonen.
– Een formulier van de dienst die aardbevingsschade-vergoedingen afhandelt: ‘Wilt u aardbevingsschade aanvragen?’

Trouwe bloglezer Dick stuurde mij een zin uit een artikel in Trouw.
Het ging over de te verwachten bezuinigingen van het kabinet naar gemeenten in 2026: “Maar of het kabinet daarmee over de boeg komt, zal pas blijken bij de voorjaarsnota.”
Dick stuurde ook een foutje dat hij vond in een ingezonden brief in Trouw:
‘Om Mirjam  Bikker maar eens aan te parafraseren: “Wat heb….’
Ik appte hem terug: ik heb het OPgenoteerd 😉

Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders (43) van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Ook iets melden over taalbloopers?
Graag doorgeven aan mij voor NMDA 45!

Soms krijg je bij Google van die headlines uit de media op je telefoon.
Meestal laat ik die ongemoeid, maar vorige week wilde ik een bericht openen dat begon met ‘Nederland worstelt met een zingevingscrisis’ zegt Rogier H…….‘
Ik probeerde het artikel te openen, maar het stond in dagblad Trouw en dat lees ik niet, dus ik kon niet inloggen.
Jammer. Zingeving is best een interessant onderwerp in een tijd waarin Nederland steeds meer ontkerkelijkt en ik was benieuwd wat Rogier H. erover zou zeggen.
Rogier H was trouwens vast Rogier Hoenders die als psychiater werkzaam is bij Lentis.
Maandagmorgen startte ik mijn werkcomputer op; die opent altijd automatisch met de website van mijn werkgever, Lentisnet en daar stond op de voorpagina tot mij grote vreugde een link naar het artikel waar Rogier mee in Trouw had gestaan.

Afbeelding: website Lentis

Dit stond op onze intranet-pagina:
Recent stond er in het dagblad Trouw een interview met collega Rogier Hoenders waarin hij vertelt over zingeving en waarom dit onderwerp zo belangrijk is voor behandelaars en patiënten in de GGZ.

‘Wie een reden heeft om dingen te doen, zal makkelijker zijn bed uitkomen’ aldus Rogier Hoenders. Ook blijkt volgens hem dat zingeving gerelateerd is aan fysieke en mentale gezondheid. En dus zet hij zingeving ook in bij mensen met een psychische aandoening. Zodat ze zelf hun welzijn kunnen verbeteren en daardoor minder afhankelijk zijn van zorg. Iets wat in tijden van ellenlange wachtlijsten en bezuinigingen heel welkom is. 

Hierbij twee links naar het hele interview (deel 1 en deel 2) met Rogier.
2025.03.24 Zingeving Rogier Hoenders 1
2025.03.24 Zingeving Rogier Hoenders 2

Ik deed ook de ‘zinzoekertest’ waar Hoenders het over heeft: ik was een rationele zinzoeker*.
Wil je die test ook doen? Ik vond hem op de website van de Rijksuniversiteit Amsterdam.
Zinzoekertest: Bijna driekwart van de Nederlanders zoekt naar zingeving – Universiteit van Amsterdam

Ook ik heb al eens blog geschreven over zingeving: hierbij een link naar dat verhaal dat ik schreef in januari van dit jaar: Over geluk (6) – Zingeving
Het is bijzonder dat daarin de woorden kerk, geloof en religie amper voorkomen. Dat komt omdat ik me bij het schrijven over dat onderwerp beperkt had tot de quotes die over dit onderwerp onze ‘Geluks-scheurkalender’ stonden en kennelijk zaten die woorden bij de samenstellers van die kalender niet boven in het hoofd.

* Bij de uitkomst ‘Rationele zinzoeker’ stond o.a. Rationele zinzoekers delen graag hun kennis met anderen….
Bij deze.

Soms wordt er in de media wat neerbuigend en schamper gesproken over verjaardagen in Nederland.
De typisch Nederlandse kringverjaardagen.
Bij ons in de familie wordt het gekoesterd als cultureel erfgoed.
Afgelopen weekend bijvoorbeeld vierden wij twee verjaardagen: Gerards jongste broer werd 59 en onze jongste dochter 31.
Zaterdagavond zagen we dus de de familie Waninge én Roelof’s kouwe kant: de familie van schoonzus Ali.
Altijd gezellig.
Wij hoorden die avond dat wij begin juni nóg een gezamenlijk feestje hebben met deze familie: neef Rick (zoon van Roelof en Ali)  gaat trouwen met zijn Anouk.
Later op de avond hoorde ik van Ali dat hij haar officieel ten huwelijk had gevraagd: op één knie met een mooie verlovingsring.
Voor de maat van die ring had hij stiekem een ring van haar meegenomen naar de juwelier.
“Wie had dat ooit gedacht!”
Een retorische vraag, waarop meestal geen antwoord komt; wij hadden het in ieder geval niet gedacht.
Romantiek is niet een heel sterk ontwikkelde eigenschap bij het mannelijk deel van de Waninges, een familie die voornamelijk bestaat uit boeren en bouwvakkers.
Die Rick; de tantes waren stuk voor stuk onder de indruk.
Het volgende vraagstuk van de avond was: waar gaan we naar toe voor nieuwe kleren voor de bruiloft….?
O ja en de familiedag is op 5 juli.

Zondagmiddag gingen we naar Groningen voor de verjaardag van Carlijn.
Daar zagen wij ons voltallige gezin én de kouwe kant van Carlijn: de familie van schoonzoon Wim.
Ook altijd gezellig.
Frea had gezorgd voor het lekkers bij de koffie/thee: ze had een chocolade-sinaasappeltaart gemaakt.
Zelf bedacht.
Gebaseerd op het allerlekkerste Britse snoep (waar Jon en zij dus ook altijd veel van meenemen naar Nederland): de chocolade-sinaasappel.
Zo lekker, dat wij het nog nooit geproefd hebben. Lees: het is al op voordat wij het überhaupt kunnen proeven.

De taart was erg goed gelukt.
Het zag er sowieso al fantastisch uit, hij kon zo meedoen in een aflevering van Heel Holland Bakt.
De smaak was verrukkelijk.
Zo lekker, dat ik zelfs een tweede stukje nam.
En heel onfatsoenlijk vroeg of ik ook een stukje mee naar huis mocht.
Dat mocht.
Tante Carlijn kreeg een zelfbeschilderd ei voor haar verjaardag van de kinderen van de zus van Wim en ook die kids genoten van de taart en scharrelden met hun Nibbit-chippies van opa naar oma naar papa/mama.

Hoe was je weekend?
Niet heel spectaculair; bij het koffieapparaat op het werk scoor je niet heel hoog met verhalen als deze: ‘met de schoonzussen gezwijmeld bij een romantische neef en met onze kinderen zoete, machtige maar onmeunig lekkere taart gegeten. Beide keren in zo’n kringetje met schaaltjes met stukjes worst/kaas en toastjes met salades. “Waar koop je die droge worst?”
Maar laat ons maar; zo zijn onze manieren.

Donderdagmiddag 27 februari zei één van de dames van het FysiYoLates-groepje “Ben je al bij K38 geweest? Ze hebben nu een tentoonstelling met textiel.
In het blog Drie dozen met vroeger schreef ik het al: met z’n vieren verlieten we even het februari-was-stom-feest voor een bezoekje aan die tentoonstelling en het was beslist de moeite waard.
Het gebouw is voor ons heel bekend: het is namelijk de oude basisschool ‘De Haven’.
Frea kwam daar als vierjarige in groep 1 in 1990 en Carlijn verliet de school na de slotmusical van groep 8 in 2006.
16 jaar was ik daar moeder/ouderraadslid/bibliotheekvrijwilliger/broodschoolvrijwilliger, dus ik heb daar, net als onze dochters, veel voetstappen liggen.

7 kunstenaars toonden hun bijzondere kunstwerken in de expositie ‘Textiel kunst”.
We hebben er van genoten; hierbij een link naar een video-impressie van de tentoonstelling.
Wat ik van deze middag zal onthouden is het moment dat ik een zaal met portretten binnenkwam en dacht: “Hé, dat is Dick van Veen”.
Het schilderij heette ‘Shylock’ en toen bleek het inderdaad Dick te zijn, want die rol speelde hij in ‘De koopman van Venetië’ in het Shakespearetheater in Diever.
Toen ik het van dichtbij bekeek zag ik het pas: het is heel fijn naaiwerk!
Links zie je het schilderij, rechts zie je een uitsnede van het oog: als je goed kijkt zie je de stiksteekjes.
De kunstenares die dit soort mooie portretten maakt heet Annie Horlings en ze komt uit Norg.
Op haar website vind je meer afbeeldingen van het moois dat zij maakt: hierbij een link.

En dan heb ik nog maar één kunstenaar en één van haar werken belicht!
Je hebt niks meer aan de informatie op dit blog, want zondag 2 maart was de laatste dag: inmiddels is er een nieuwe tentoonstelling: ‘Oppervlakte & Diepte’.