De waarde van de dag

De vorige twee keren in december en februari had ik gemist op de eerste dinsdag van de maand, maar gistermiddag was ik er weer bij: Holy Stitch. We kwamen al helemaal in de sfeer van Pasen, want er stonden gehaakte kipjes, eieren enzo op tafel. Verder stonden er twee schaaltjes op tafel vol kuikentjes, dat was een actie van Zwanny die voor iedereen zo’n kuikentje had gemaakt als paasdecoratie. Als je er één pakte bleek iets lekkers in te zitten. Wat een leuke verrassing!

Iedereen in de kring vertelde waar ze mee bezig was. Trijnie schoot niet erg op, zei ze, want ze kon thuis niet breien. Daar hingen haar katten steeds in haar breipennen…..
Wat inmiddels al heel gewoon is geworden op deze middagen, dat er onderling advies wordt ingewonnen en gegeven.
“Ik denk, ik neem dit even mee hier naar toe, Sjoukje weet vast wel hoe dat moet met die bies”.
Sijcolien zat zich te verheugen op zaterdag, want dan ging ze met haar dochters naar het CreaWeekend in Hardenberg (van 8 tm 10 maart).
Had ik nog nooit van gehoord, maar ze vertelde er enthousiast over. Er is daar ook een handwerkplein en je kunt er kennis maken met de meest uiteenlopende  nieuwe hobbys.
Klik maar eens op deze link, dan kom je op de website van het Crea Weekend; wát veel! En wát leuk allemaal!
Maar ja, ik heb dit weekend al zoveel andere dingen. Oók leuk allemaal…..

Geke vertelde dat ze mocht exposeren met een verzameling van haar schilderijen in Koffie- en theetuin Zunneschien in Veenhuizen.
Haar tentoonstelling gaan ‘Doodgewoon’ heten; het gaat hierbij om veelal kleine schilderijtjes die ze heeft gemaakt van dode diertjes: een egeltje of  een vogeltje ofzo. “Daar maak ik dan eerst een foto van en vervolgens teken ik het na.”
Dus als je in die omgeving op de fiets zit wip dan even binnen bij Zunneschien en bekijk Geke’s impressie van de overleden diertjes.

We kunnen ook zelf ook nog aan de slag want Judith Oosterhuis organiseert op zaterdag 13 april een workshop tekenen met materialen als grafiet-, aquarel- en pastelpotlood, stiften en pen. Met de schepping als inspiratie ga je natekenen. (klik op de afbeelding voor een vergroting)

Dit blog sluit ik af met een verhaal van Kikker.
Zwanny was namelijk aan het breien aan een klein kikkertje en ze vertelde dat ze daarbij was geïnspireerd door het prentenboek ‘Kikker is Kikker’ van Max Velthuijs.
Kikker probeert om te vliegen, een taart te bakken, om te lezen, maar hij kan het allemaal niet.
Aan het eind komt hij tot de conclusie dat hij goed is zoals hij is.
“Iedereen is anders, niemand is als jij.”
Hierbij een link naar een video waar het boekje wordt voorgelezen.

Jij bent goed zoals je bent.
Ik hoef niet zo’n moeilijk borduurwerk te maken als Marijke en Alice hoeft niet een ingewikkelde ster-pannenonderzetter te haken. We doen allemaal waar we goed in zijn, delen onze kennis, verlenen elkaar onze hulp, maar hebben allemaal onze eigen specifieke kwaliteiten.
Het leven is immers geen wedstrijd.

Vanmorgen had ik al op tijd een afspraak bij de huisarts.
De griep is wel al weer weg, maar ik bleef maar last houden van mijn longen en ben snel moe.
Dan haal ik me van alles in mijn hoofd; als het maar niet dit is. Of dat. Je kent het vast wel.
Andere mensen om me heen kwamen ook nog met suggesties wat het zou kunnen zijn en vertelden verhalen over long covid en fatale longontstekingen. Brrrr. Het zal toch niet?
Gisteren was het maandag en zat ik aan het eind van de werkdag met hoog rode konen in de auto; pffffff….. eem zitten.
En dan werk ik nog niet eens in de bouw, hé?

De huisarts stelde me gerust.
Ontstekingswaarden in mijn bloed waren onder de 5, longen schoon, oren schoon, keel niks aan de hand.
Het is gewoon een griep met een lange staart.
Put je niet uit, neem voldoende rust, maar pak de dingen wel weer op, zodat je weer conditie opbouwt.
“En zwemmen?”
Gewoon doen, maar dan eerst niet met je hoofd onder water.

Met de griep-staart onder de arm liep ik weer naar huis.
Opgelucht.
Gelukkig niks ernstigs.
Daar kun je dan zo blij van worden.
Deed me denken aan een gedichtje van Joke van Leeuwen.

Ozo heppie

Ik voel me ozo heppie
zo heppie deze dag.
en als je vraagt: wat heppie
als ik eens vragen mag,
dan zeg ik: hoe wat heppie,
wat heppik aan die vraag,
heppie nooit dat heppieje
dat ik hep vandaag?

Het stond al een tijdje vast: zaterdag 3 maart zag ik het clubje Mavo vriendinnen uit de jaren 1973-1977 weer.*
Deze keer waren we te gast  bij Annie, zij woont in Joure.  Het is verbazingwekkend hoe genoeglijk je uren bijpraat nadat je elkaar anderhalf jaar niet hebt gezien. Koffie, taartje,  lunch: het was maar zo 14.00 uur.

“Zullen we nog even een stuk wandelen?” stelde Annie voor.
Nou,  dat was beslist geen straf,  het was gisteren immers prachtig weer.  We liepen naar het centrum van Joure en bezochten eerst de katholieke kerk waar Annie pastor is en we namen een kijkje in haar werkkamer.
Daarna wandelden we door de Midstraat, de belangrijkste winkelstraat in Joure.
Joure is geen stad, maar wel te groot om een dorp te worden genoemd. Naar Oud-Friese traditie wordt zo’n plaats een flecke genoemd.
We liepen met z’n vijven in het voorjaarszonnetje te genieten van het mooie weer!
We wipten even naar binnen bij de Wereldwinkel én we bezochten ook de het kruidenierswinkeltje ‘de Witte Os’ van Douwe Egberts, wat nu een museumwinkel is geworden. (zie afbeelding hiernaast).  Daar kon je naast thee ook koffie en snuiftabak kopen. En ouderwetse snoepjes.
Ik vond een zakje ‘sneeuwcaramels’: witte, poederachterige bollen.
“Zouden die net zo smaken als die Jamaicaballen die we destijds kochten bij bakker Punter?”
Punter en zijn vrouw hadden een banketbakkerij naast de MAVO in de jaren ’70 en in hun winkeltje was het vooral altijd heel druk tijdens de schoolpauzes.
“Daar kom je maar op één manier achter” zei Gea kordaat en zij kocht zo’n zakje.
Even laten stonden we op de stoep van het winkeltje met elkaar de sneeuwcaramels te proeven.
“Lekker!”
“Ja!”
“Maar niet dezelfde als de Jamaicaballen van Punter” en we deelden onze smaak herinneringen: die waren groter, die binnenkant was hard en smaakte zoeter, die plakten zo vast aan je gebit……”
Toen kregen we het ook nog even over die heerlijke, zoete puddingbroodjes. En die warme broodjes met een pennywafel er tussen.
“Ik zou het denk ik nu niet eens meer zo lekker vinden” merkte iemand op.
Nee, die pennywafel misschien niet, maar zo’n puddingbroodje……..
50 jaar geleden al; je kunt het je amper voorstellen.

Halverwege de wandeling ging de jas open en de knoopte ik mijn sjaal los; het was gewoon te warm.
Er waren al wat terrasjes open, overal stonden krokussen te bloeien en mensen waren al bezig in hun tuin.
Voorjaar.
Na de thee spraken we af dat we elkaar de volgende keer bij mij ontmoeten. “In de zomer van 2025 stuur ik een groepsapp, dan plannen we een datum!”
IJs en weder (en corona) dienende.

*meer weten? Klik hier voor het verslag van oktober 2022, van daaruit kun je doorklikken naar voorgaande edities.

Vanmiddag was de afscheidsplechtigheid van Ger Vrieling, het PKN-gemeentelid dat ik regelmatig opzocht in de Hullen.
In 2010 werd hij getroffen door een herseninfarct; vanaf toen was hij aan de rolstoel gekluisterd.
Wat ik van hem heb geleerd is dat lichamelijk herstel één kant van het verhaal is, maar dat het mentale herstel een kant is die vele malen moeilijker is.
Het ontmoeten van andere mensen, mensen die hij vroeger had gekend, vond hij in het begin moeilijk.
Het oppakken van sociale dingen was lastig. Hij worstelde met zijn emoties en dat vond hij verschrikkelijk.
Hij zat met een gezonde geest in een gehandicapt lichaam en had moeite met de manier waarop hij door sommige mensen werd benaderd ‘alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben’.
Maar hij zette door. Ging naar gespreksavonden, koffiebijeenkomsten, kon in het weekend naar huis, ging wekelijks zwemmen met z’n zoon, en ging zelfs af en toe naar het theater.

Als ik hem opzocht gingen we in het begin meestal even weg: eindje wandelen of fietsen en ergens een terrasje pakken
Verder deden we vaak een spelletje Triominos.
Toen hij nog zelfstandig kon staan gingen we af en toe samen op de duofiets een stuk fietsen.
“Wat wil je?” vroeg ik hem eens toen ik wilde weten welke kant we op zouden fietsen.
“Het liefst zou ik zelf het stuur in handen hebben” was het onverwachte antwoord.
Daar hadden we destijds een heel gesprek over.
Dat hij het stuur over zijn hele leven uit handen had moeten geven en hoe moeilijk dat was.

Na Gerda’s overlijden heb ik hem nog twee keer bezocht.
“Mijn hoofd zit nog zo vol verdriet…” zei hij en dat straalde hij ook uit.
We deden nog wel een spelletje, maar bij hem was de concentratie er niet meer.

Als iemand wordt opgenomen in een instelling, dan voelt dat als ‘worden opgesloten’.
Wat dan helpt is dat de samenleving waar iemand deel van uitmaakte die persoon blijft bezoeken.
Ophalen.
Meenemen.
Samen dingen doen.
Ger’s gezin, familie, vrienden, buren en ook gemeenteleden bleven hem trouw bezoeken.
Het doet er toe; daardoor blijft iemand onderdeel van de maatschappij en hoort hij/zij er bij.
Ger heeft laten zien dat het echt niet meevalt om als minder valide door het leven te gaan, maar dat het de moeite loont om te revalideren en te rehabiliteren. De omgeving is daarbij ontzettend belangrijk

Hoe belangrijk bleek vorige week woensdag, een paar dagen voor zijn overlijden, toen hij al twee dagen op bed lag: hij wilde eigenlijk nog wel graag naar het koffiedrinken van de kerk.

Vanmiddag stond ik bij zijn graf en heb ik afscheid genomen van Gerrit Albert Vrieling.
Met respect en bewondering zal ik blijven terugdenken aan mijn vriendschap met deze doorzetter die mij zo veel heeft geleerd over acceptatie, veerkracht, trouw en doorzettingsvermogen.

Als fervent blogger heb ik zelf ook een paar blogs die ik volg, o.a. ‘Dagelijkse (onzin)Dingen’ van Annemarie.
Ze is zelfs al een keer gastblogger geweest op deze website in de rubriek Lezer van de maand.
Lees hier nog eens haar ontroerende verhaal.

In maart 2022 is Annemarie’s man plotseling overleden.
Dit schreef ik er toen over:
– Op zaterdagmorgen na de wekelijkse Zumba  las ik het blog ‘Dagelijkse (onzin) Dingen‘. Een blog van een mevrouw net als ik; ze blogt niet dagelijks, maar wel gezellig, veel over handwerkdingen en af en toe over haar dagelijkse leven. Vrijdag had ze dit gedeeld met haar lezers: Vanmorgen vroeg is geheel onverwacht mijn allerliefste lief overleden. Krap 6 weken na zijn 60e verjaardag moeten we hem voor altijd missen.  Zoveel liefde en nu zoveel verdriet!
Ik schrok er gewoon van. Zo onverwacht. Onvoorstelbaar. Die ochtend schreef ik een reactie met een condoleance bericht en probeerde de draad van de dag weer op te pakken, maar ik kreeg het bericht niet uit mijn gedachten. En nee, ik ken haar niet persoonlijk en haar man ook niet, maar door haar blogs heb ik haar toch wat beter leren kennen.

Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder.
Gisteren had ik een vrije dag en had ik tijd om even ‘de favorieten’ bij te lezen.
Wat ze schreef trof me.
Dat het 23 maanden en één dag geleden was dat haar man was overleden.
En dat iemand zei “Oh dus twee jaar al. Ja bijna twee jaar. Tja dan zal het toch een soort van makkelijker worden, denk ik, dan zal het verdriet toch………” en toen stopte de gesprekspartner.
Met de voor haar kenmerkende humor schreef Annemarie daarover: “Haar niet uitgesproken woorden lagen zomaar, pats, tussen ons in op de tafel. Die woorden lagen daar alsof we scrabble zaten te spelen en Wel, Over en Zijn nog in het spel moesten worden gelegd om het spel af te ronden. Klaar! Over! En door!

Dan zal het toch wel over zijn.

Het blog dat Annemarie schrijft is een blog dat iedereen zou moeten lezen.
Daarom hierbij een link naar naar verhaal ‘23+1‘
De afbeelding die bij haar blog staat zegt alles.
‘Mensen denken dat rouw minder wordt gedurende de tijd.
Wat echt gebeurt is dat we groeien om ons verdriet heen.’

Jeremia komt dezer dagen regelmatig voorbij.
We lezen uit het door hem geschreven bijbelboek aan de hand van het bijbels dagboekje na het eten en ook zondagmorgen ging de preek over hem.
Zijn naam heeft geen positieve klank; van ‘Jeremia’ zijn de woorden jeremiëren en jeremiade afgeleid.
Jammeren, klagen, dat is waarom hij bekend staat. Hij was een profeet van God kort voordat Jeruzalem viel in 586 voor Christus. De profeet krijgt van God de opdracht om het volk op te roepen om zich te bekeren.

We lazen het bekende stukje over de pottenbakker die een mislukte pot in elkaar drukt en van de klei een nieuwe pot gaat maken.
Elly & Rikkert Zuiderveld zongen er in 1981 er al over, hierbij een link naar het liedje ‘Zoals klei in de hand van pottenbakker‘
Wat ik uit de preek zal onthouden is het beeld van die mislukte pot, waarvan door de pottenbakker een nieuwe pot wordt gemaakt.
Het is in ons leven de bedoeling om recht te doen en trouw te betrachten.
Zorg voor wat kwetsbaar is en voor wat aan jou is toevertrouwd.
We doen allemaal ons best, maar onze goede bedoelingen mislukken wel eens.
De dominee zei daarover: “Laat je niet verwarren als het een keer mislukt; door wat uit je handen is geglipt, door boosheid of door je domme fouten. Je kunt opnieuw beginnen.”
Dus: accepteer dat het niet goed is gegaan, frommel die klei in elkaar en maak een nieuwe pot.

In de kerkdienst werd het overlijden afgekondigd van Ger Vrieling.
Van zijn dochter had ik al gehoord dat het niet goed ging, zondagmorgen vroeg is hij overleden.
Na het plotselinge overlijden van zijn vrouw Gerda eind november (daarover schreef ik vorig jaar het blog ‘Opeens is alles anders‘)
was hij een gebroken man. Hij zat al twaalf jaar halfzijdig verlamd in een rolstoel in de Hullen en al die tijd had hij geprobeerd om nog iets van zijn leven te maken. Na het overlijden van Gerda gaf hij de moed op.
Nog twee keer heb ik hem opgezocht en ik zag hoe hij achteruit ging.

Ger zag God als pottenbakker.
Toen Gerda overleed zei hij: “De mens wikt, God beschikt.”
Dat zei hij ook al toen ik hem voor eerst na de hersenbloeding opzocht.
Hij aanvaardde zijn lot.
Zijn overlijden is in zekere zin een opluchting; nu hoeft hij niet meer te vechten.