De waarde van de dag

Vorige week kregen we een uitnodiging voor het jaarlijkse feest dat ‘Jaarvergadering Cantorij’ heet; dinsdagavond vond het plaats.
We zongen eerst een uur, want twee uur vergaderen is natuurlijk zonde van de tijd en om 20.45 uur zaten we in een kring van  ongeveer 30 mensen om de tafel.
Het liefst zou ik niet naar zo’n avond gaan; ik heb zó het land aan vergaderingen.
Maar ik vind ook altijd van alles, dus het is gewoon beter om er wel te zijn.

Vaststelling agenda, ingekomen stukken, notulen van de vorige jaarvergadering, jaarverslag, financieel verslag, kascommissie…..
Gelukkig jaste onze voorzitter de stukken er in redelijk tempo doorheen, zodat we al rond 21.30 uur bij het punt ‘WVTTK’ waren.
Vroeger heette dat rondvraag en mijns inziens zou je dit punt, hoe je het ook noemt, moeten schrappen, want het ontaard vaak in oeverloos gezwam en “O jaa…. dit en dat.”
Je weet van te voren dat er een jaarvergadering is. Heb je een punt, breng dat dan van te voren in bij de voorzitter, dan komt het op de agenda en kun je het er over hebben. Heb je niks ingeleverd, dan heb je kennelijk geen vragen.
“Maar dat is juist de charme van zo’n jaarvergadering; iedereen kan zijn zegje doen!” is vaak het tegenargument.
Ik leg me er bij neer.

Dinsdagavond kwam bij dat paddenstoelenpunt ‘werven van nieuwe leden’ aan de orde.
Tenor 1 en tenor 2 waren gedurende de vergadering al regelmatig aan het woord geweest en roerden nu ook weer hun mondje.
“Er moeten meer mannen op ons koor komen. Dan denk ik ‘Ha! Een nieuw lid!’ en dan komt er wéér een vrouw op het koor.”
Nou ja zeg. Hoe moet dat zijn voor die vrouwen die we de laatste maanden als nieuw lid hebben verwelkomd?
Dat vond ik denigrerend en dat heb ik ook gezegd. Hou toch op.

Natuurlijk zitten we te springen om mannen en met name om bassen.
Dus: ben je een zingende man, bas of tenor en lijkt het je wat om met ons mee te zingen?
Je bent van harte welkom!
Vooral tenor 1 en tenor 2 zullen je met open armen ontvangen omdat je geen vrouw bent.
Maar.
Wil je graag alt of sopraan zingen bij ons koor, dan ben je ook welkom.
Onze cantorij is een stukje gemeentewerk waarbij we blij zijn met ieder lid.
De sopraan waar ik dinsdagavond naast zat merkte fijntjes op dat het juist goed is dat de groep zangers wat groter is de laatste tijd.
“Als je je dan eens moet afmelden voor een repetitie zijn er nog genoeg andere zangers en voel je je niet zo schuldig.”

Ook ik bracht iets in; één keer per jaar een informeel samenzijn. Daarbij bood ik aan dat ik het ook wel wilde organiseren.
Grote bijval.
Tenor 2 bood zelfs aan om mij daarbij te helpen.
Wies met!

Naschrift.
Grapje van Gerard.
“Maar jij kunt toch ook tenor zingen…. ?”
Ja hoor. Als het moet zelfs bas. 🙂
Vraag maar aan Klaas.

In augustus publiceerde ik de 40e aflevering in deze rubriek en daarna bleef het even stil: er werd mij niets toegestuurd en ik hoorde zelf ook geen versprekingen en/of vermakelijkheden op taalgebied. Wij zaten natuurlijk ook drie weken in Italië; daar hoor je überhaupt geen Nederlands, laat staan anders.

Ik weet niet meer wie mij dit stuurde, maar het werd gelezen in het Dagblad van het Noorden in juli van dit jaar:
“Lammie de Ruiter uit Canada; haar oma was een broer van Johannes Post.”

In het programma Goeiedag Haandrikman komt een meneer aan het woord over het koninklijk bezoek van 27 augustus j.l.
Hij wil vertellen dat een burgemeester dat bericht ter ore kwam, maar hij zegt dit: “De burgemeester kreeg daar oren van….”

Van de werkvloer.
Een collega gaat met pensioen en de werkgever betaalt de afscheidslunch van die medewerker.
Collega secretaresse geeft de collega een tip: “Geef je even door waar je gaat lunchen, dan regelen wij dat het op rekening kan. Dan hoef je het niet vooruit te schieten.”

Een andere collega levert een bonnetje in van een jubileumfeestje van iemand van haar team, maar het is wel wat duurder uitgevallen dan wat was afgesproken.
Eén van de secretaresse foetert: “Dan dienen ze maar rekeningen in dik over het budget en dan moet de baas het maar weer opdoeken!”

Nog eentje van mijn werk: geen fout, maar erg leuk.
Eén van de casemanagers stuurt een mail met de opdracht ‘brief graag redigeren en versturen’; zo’n mail, waarvan er iedere dag wel een paar voorbijkomen. Maar deze keer stond er een tekst van Loesje onder, waar ik van opknapte: Secretaresses. De leukere contactdozen.  (Afbeelding  Loesje)

Irene, vaste leverancier van quotes voor deze rubriek, stuurde via Carlijn ook weer twee pareltjes:
Zij las in een rapportage op haar werk: ‘Cliënt sprak met dubbele tongval.’
Verder had zij gekeken naar B&B vol liefde, waar iemand die naar huis werd gestuurd zei: “Beter ten goede gekeerd, dan ten halve gekomen.”

Gerard belde met een collega die er achter was gekomen dat hij iets anders had moeten doen.
“Maar ja, achteraf kijk je een kont in de koe.”

Na de voetbalwedstrijd Hongarije-Nederland zegt een verslaggever dat het elftal zich goed herpakt heeft na de 1-0 achterstand, maar hij zegt het zonder ‘het bijltje’ en ‘de schoot’ te benoemen, zodat deze komische zin ontstond: “Dit elftal weigert het hoofd er bij neer te leggen.”

De laatste is er één van mezelf.  Zaterdagavond zaten we met onze vriendengroep bij elkaar en ik vertelde dat ik graag iets organiseer voor groepen mensen die ik een tijdje niet heb gezien.  “Maar ik ga niet ieder paard trekken“. Gerard stak zijn vinger op en zei: “Mag ik even wat zeggen in het kader van Nederlands maar dan anders? Je haalt de uitdrukkingen ‘aan een dood paard trekken’ en ‘de kar trekken’ door elkaar. ”
Maar…. het resultaat van het gesprekje over dat onderwerp is wel dat we de leden van Jeugdkoor Hosanna die we een tijd niet hebben gezien gaan uitnodigen voor een reünie!

Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders (40) van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Hoor je ook iemand de Nederlandse taal ‘anders’ gebruiken?
Meld het mij!

Bij de agriturismo van Virgilio was een zwembad.
Toen wij de eerste morgen daar eens gingen kijken zat er ook een stel Nederlanders aan de waterkant.
Wij plonsden erin, trokken wat baantjes en ondertussen voerden we een gesprekje.
Zij gingen die dag daarna al weer weg.
Waren wij al in Siena geweest? Als we daar heen gingen konden we parkeren bij het station: daarna kon je met een roltrap helemaal omhoog naar de stad, waar je dan zo in liep. Bedankt voor de tip!

Dat gingen wij die dag gelijk doen.
Die roltrap was echt een sensatie: 6 of 7 afzonderlijke trappen, we bleven maar stijgen; het deed ons een beetje denken aan Schiphol.
Deze foto is genomen op de terugweg.
Na de roltrappen liepen we door de Camomillepoort naar het centrum.

Net als Fiesole was Siena was een Etruskische nederzetting en werd later een kleine Romeinse stad, maar daar zie je bijna niets meer van terug.
Natuurlijk zochten we het beroemde Piazza del Campo op, het schelpvormige stadsplein dat is aangelegd op de plaats waar de drie heuvels samenkomen waarop Siena ooit is gebouwd. Op dat plein, met de slanke en beeldbepalende toren Torre del Mangia vinden jaarlijks op 2 juli en op 16 augustus de beroemde paardenraces plaats. Dat spektakel wordt al gehouden sinds 1287!
Het is zo’n iconisch plein dat iedereen kent en waar dus alle toeristen die de stad bezoeken even naar toe gaan.

Toen wij op het plein waren aangekomen kwam er ook een groep Amerikanen het plein op lopen.
Eén mevrouw was aan het bellen met iemand en liet met haar telefoon zien waar ze was.
“PETER! LOOK WHERE I AM! OH MY GOD PETER ITS OVERWHELMING!”
Wij hoorden niet wat Peter zei. Als die in Amerika woont was het voor hem midden in de nacht, dan heb je volgens mij helemaal geen zin aan dat geschetter uit Siena.
Ik vond dat overwhelming ook nogal meevallen; het is inderdaad bijzonder om daar te zijn, maar Siena is meer dan dat plein.
We liepen door de smalle straatjes en waren getuige van een soort optocht met trommels, veel vlagvertoon en sjaaltjes. Ik vroeg aan de mevrouw van het VVV-kantoor wat dat was: het was een feestdag voor een bepaald deel van de stad dat werd gevierd met zo’n optocht.
We dronken een kop thee op een terras op het domplein, maar we zijn de kathedraal niet in geweest.
Zo’n bezoekje aan een dom/kathedraal is namelijk in heel veel kerken niet vrijblijvend: er moet een kaartje gekocht worden om de kerk van binnen te zien en dat doe ik eigenlijk nooit.
We zagen wel een andere mooie kerk: de San Pietro alla Magione.
Een kerk, gebouwd in 998 met een rijke historie.
Minder pompeus en bombastisch dan de dom, maar minstens zo interessant.

En natuurlijk kochten wij in Siena een ijsje.
Niet alleen in Siena eigenlijk, maar overal en iedere dag.
Zo’n heerlijk, Italiaans ijsje.
Het was per slot van rekening vakantie!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

In juni ontdekte ik de podcast Royal Tea: Rick Evers (journalist, auteur en koningshuisdeskundige) en Odilia de Ranitz (etiquette-expert en diplomatieke duizendpoot) praten iedere week een uur vol over de toestand in Royalty-land. 
Je komt van alles te weten op het gebied van de koningshuizen en er is ook iedere week even aandacht voor ”hoe het heurt”.

Zo luidt de ronkende aankondiging op Spotify:
Vanuit de residentie, Hotel Des Indes, waar de thee nog geschonken wordt zoals het heurt, bespreken jonkvrouwe Odilia de Ranitz en royaltyverslaggever Rick Evers wekelijks het wel en wee van de royals. Rick vertelt wat hij meegemaakt heeft tijdens zijn reportages en gesprekken met de gekroonde hoofden en hun entourage. Odilia begeeft zich in het Haagse societyleven en put uit een schat aan levenservaring uit de diplomatieke wereld, van het Russische tsarenrijk tot het groothertogelijk hof in Luxemburg.

Ze begonnen op 23 februari en eind juni was de 21e aflevering: iedere zaterdagmorgen staat er nieuwe aflevering on line.
In de zomervakantie worden er geen podcasts opgenomen, maar op 3 augustus werd er een podcast opgenomen mét publiek.
Daar ging ik niet heen, want eigenlijk vind ik Odilia een beetje te veel.
Ze is graag zelf aan het woord en ze praat me net een beetje te bekakt; verder maakt ze bijna geen zin af en laat ze graag horen wie ze allemaal kent uit ‘HET milieu’. 

Ik luister er naar met hetzelfde gevoel dat me bekruipt als ik de Story of de Privé lees: kan eigenlijk niet.
Riooljournalistiek wil ik het niet noemen maar het schuurt er tegenaan. 
Als regelmatig lezer van bladen als Vorsten, Royalty en De Oranjes mag ik er graag naar luisteren;  noem het maar een guilty pleasure.

Afbeelding: Podcast Royal Tea

Rick en Odilia ‘vinden’ van alles en delen dat onbekommerd met hun luisteraars.
Maar dat ik er naar luister wil niet zeggen dat ik het er mee eens ben. 
Het gezeur bijvoorbeeld over dat de oranjeprinsessen niet zichtbaar genoeg zijn.
“Kijk bijvoorbeeld eens naar hoe voorbééldig Elizabeth van België het doet!”
Maar ja, die wordt ook niet bedreigd.
Verder noemen ze Alexia steeds ‘Annefleur’; in het begin begreep ik helemaal niet over wie ze het hadden. 
‘Doe gewoon’ denk ik dan. En zet haar niet constant in de hoek van ‘rebel’ en ‘feestbeest’; het kind is 19.  

De ene aflevering is leuker dan de andere. 
Die van eind september met Pieter Christiaan (van Pieter en Margriet) bijvoorbeeld vond ik oorverdovend saai, die heb ik niet eens afgeluisterd, maar de aflevering daarvóór met twee medewerkers van koningin Maxima over haar werk voor de Verenigde Naties was veel te kort! Daar had ik nog wel een uur naar kunnen luisteren. 

Wil je ook eens luisteren naar Rick en Odilia? 
Hierbij een link naar hun website, daar kun je alle afleveringen vinden en terugluisteren. 
Laat daarna ook eens horen wat jij er van vond; of ben ik de enige die niet zo goed tegen Odilia kan? 

Gisteravond zat ik om 19.30 uur in de auto, op de terugweg naar huis.
In ‘Mennoos Kookerij‘ in Groningen hadden we het pensioensfeest gevierd van Lentis-collega Rien.
Van 2013 tot 2019 was hij mijn naaste collega in het Heymanscentrum waar ik toen managementassistent was van de afdeling Ouderenpsychiatrie.
Dit schreef ik o.a. in mijn bijdrage voor zijn boek:
In 2013 kwamen Jacquelien en ik vanuit de Laan Corpus den Hoorn in het Heymanscentrum werken. Altijd een gedoe, zo’n verhuizing. Maar jij had alles tot in de puntjes voor ons geregeld tot en met een snoeppot op ons bureau en we kwamen in een warm bad. 
Toen Gerard in het ziekenhuis lag tijdens een stamceltransplantatie gaf jij mij een bos zonnebloemen, omdat ‘mijn zonnetje in huis er nu even niet was’
Je bent een grote lieverd en een man om te koesteren. We hebben een aantal jaren erg prettig samengewerkt en dat daar in 2019 een eind aan kwam door mijn veranderende werk vond ik moeilijk; wat heb ik jou en ons clubje gemist in het begin.
Natuurlijk schreef ik nog meer, maar het voert te ver om dat met iedereen te delen.

En o mensen, wat was het leuk gistermiddag, want het hele clubje was er natuurlijk ook weer.
Jacquelien, Menco, Jan, Ruud, Corry, Anita: iedereen even weer gesproken en herinneringen opgehaald.
Wij waren natuurlijk niet de enigen op Riens pensioenfeest; hij heeft 48 jaar voor Lentis gewerkt en had collega’s uit zijn hele loopbaan uitgenodigd. Verder waren er vrienden en familie, dus het zaaltje zat mooi vol.
Er waren toespraken, we zongen een maf lied voor Rien met elkaar en we genoten van een heerlijk buffet.
Bij het afscheid spraken Jacquelien en ik met Rien af dat wij met z’n drieën een keer op bezoek gaan bij Jan, die na zijn pensionering molenaar is geworden. Nu al zin aan.

We namen afscheid van elkaar, op weg naar de auto gaf ik Jacquelien nog een dikke knuffel en toen zat ik weer in de auto.
In tranen.
Want het heimwee, dat ik vooral in het begin heb gehad na mijn vertrek uit het Heymanscentrum stak even weer gemeen de kop op.
En ik weet: ik moet koesteren wat ik al die jaren heb gehad, ik moet niet blijven hangen in ‘vroeger was alles leuker’, maar ik heb even weer geproefd hoe vanzelfsprekend we bij elkaar zaten te teuten, het was alsof we weer even aan de lunch zaten in het Heymanscentrum.
Ruud vroeg zich al weer af waar mijn breiwerkje was.

Bij de stoplichten op de Paterswoldseweg waren de tranen ook al weer weg.
Nait soezen Vrieswijk.
Wat wij daar toen hadden is er al lang niet meer in het Heymanscentrum; iedereen zat inmiddels al ergens anders.
Vanaf 2021 heb ik mijn plekje gevonden in de secretaresseclub van Team290 en daar heb ik het ook goed.
Niet beter, niet slechter, maar anders.

Om idee te krijgen wat voor clubje dat was in het Heymanscentrum, hierbij een aantal links naar blogs die ik daarover schreef:

Mannen en breien september 2015

Een koggeschip uit de 15e eeuw februari 2016

Jubileum maart 2016

Een Groningse man en zijn dochter april 2016

Herkenning november 2016

Lunchen met opa’s januari 2017

Gesprekje bij de mosterdsoep maart 2018

Die ouwe zuil maart 2019

Pessimisme kun je leren  september 2019

Gronings Ontzet(tend) augustus 2019

Na drie nachten in het hotel in Florence gingen we over naar een ander vakantieverblijf: geen hotel, maar een eigen ‘Agriturismo’-appartement in de streek Chianti.
Een agriturismo is een boerenbedrijf dat niet alleen wordt gebruikt voor landbouw, maar ook wordt ingezet voor toerisme.
Vakantiegangers overnachten dus simpel gezegd op het terrein van de Italiaanse boer.
Een agriturismo mag zichzelf alleen deze naam geven als het boerenbedrijf ook nog in werking is.

Wij verbleven in Cignan Bianco.
Onze boer heette Virgilio; hij verbouwde druiven en olijven.
Zij boerderij lag op een heuvel in het midden van nergens.
Hiernaast zie je een foto: de boerderij ligt in de rode cirkel.
Wij hadden een eigen opgang/voordeur, een ruime woonkamer met een keuken, een zithoek en een eettafel, twee slaapkamers en een badkamer.
Ook hadden we een eigen binnenplaatsje, waar we iedere avond bij kaarslicht zaten bij te komen van de avonturen van overdag en zaten te genieten van de aangename temperaturen.

Virgilio sprak geen woord Engels en wij spreken geen Italiaans, dus het communiceren ging met de vertaal-app op de telefoon.
We hebben hem na onze kennismaking ook niet meer gezien.
De weg naar de boerderij was gravelweg. In dat gebied was dat heel gebruikelijk, maar wij kijken natuurlijk met Nederlandse ogen en zijn verwende sikken.
Maar wij lieten ons niet ontmoedigen en gingen toch daar in de omgeving fietsen.
We fietsten eerst naar het dorpje Lilliano , gedeeltelijk over asfalt en gedeeltelijk over gravel.
Het stelde niet veel voor. Er was wel een klein kerkje, maar dat was niet meer in gebruik en gedeeltelijk vervallen en het leek erop dat de helft van de huizen niet bewoond was. Daarna fietsten we door naar Bibbiano, maar dat was nog kleiner en bestond eigenlijk alleen maar uit een groot herenhuis dat bij een groot landgoed hoorde.
Niemand gezien.

Maar.
Het was prachtig.
En stil.
Mooie uitzichten, geen verkeer.
Wát een mooie wereld daar.

We fietsten langs olijfboomgaarden en wijngaarden en zagen groene olijven en dikke trossen druiven hangen.
Maar om de 50 meter hing er een bordje aan de hekken.
“Wat zou daar op staan?” vroegen we ons af.
Geen vruchten plukken?
Niet over het hek klimmen?
Eenmaal weer op de heuvel van Virgilio zocht ik het op.
We mochten daar niet jagen als we geen toestemming van de plaatselijke autoriteiten hadden.
Jammer ja…… daar hadden we nou net zo’n zin in! 😉
Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.