De waarde van de dag

Gistermiddag reden we richting Groningen: jarige dochter!
We waren uitgenodigd voor ‘een dikke plank’ in Beijum; we hieven het glas op haar verjaardag en verorberden met elkaar de heerlijkheden op voornoemde plank.
“Vanavond begint Heel Holland bakt!” zaten we ons met elkaar te verheugen.
Dat is het enige programma waar alle leden van ons gezin naar kijken. Heel soms in elkaars gezelschap bij ons op de bank, maar meestal ‘ieder voor zich’ op hun eigen bank voor hun eigen televisie. Wij noemen dat ’telepatonisch televisie-kijken’*: we kijken allemaal naar het programma en hebben contact via de gezinsapp.

Voor Studio Sport waren wij al weer in Roden; ter voorbereiding stuurde ik iedereen alvast een foto van de twee pagina’s uit onze Max-televisiegids waar de kandidaten aan het publiek werden voorgesteld.

Heel Holland bakt: deelnemers 2025

Op de afbeelding hiernaast zie je een foto van alle deelnemers, te zien op de website van Heel Holland bakt.
We wisten al dat er twee noordelingen meedoen: eentje uit Groningen en eentje uit Emmen.
Er was zowaar nog een nieuwtje: “Er is zelfs één bekende kandidaat: de schoonzoon van een van de leden van ons koor!”
Daar wordt het natuurlijk nog leuker van.

Collectief medeleven als een kandidaat haar koekjes zwartgeblakerd uit de oven haalt.
‘Ooooonoooooo’
‘Huilen! Nu al….’
‘Mi’.
Verontwaardiging over de Drentse kandidaat die FRIESE(!) dumkes gebruikt voor haar taartje.
Ondertussen worden er opvallende woorden uit de uitzending gedeeld.
‘Bgos!’ Robert bedoelt bros…..
Frisjes, zoetjes, zuurtjes: er kwam weer van alles voorbij; je zou er een ‘Heel Holland bakt Bingokaart’ van kunnen ontwerpen.

De eerste opdracht was: maak een Charlotte Russe.
Die naam zorgde voor een misverstand in de app.
“Deze is mooi van Charlotte” appte iemand.
Dat was bij de beoordeling van een ‘spannend en rustiek’ taartje.
Vervolgens constateerde ze: “Oh! De taart heet Charlotte!”
Iemand anders had Charlotte al proberen op te zoeken bij de kandidaten, maar die zat er niet bij.
“Ik dacht al: wat heten veel mensen Charlotte!”

“Die Shai is echt van een andere planeet met z’n saffraan cardemom mango vulling!” vond één van de dames.
Vervolgens kregen we een gifje van de Zweedse kok die met meel gooit en er helemaal onder zit.
Er was nog een kleine discussie of iets wel aantrekkelijk kan smaken, of je bakken kunt vergelijken met tegelzetten en hoe dat nou moest met die omgeruilde rollen: iemand had de cakerol van iemand anders gebruikt voor zijn baksel.
Charlotte bleef de gemoederen bezig houden, ook al deed ze niet mee.
Aan het eind dacht iemand dat Charlotte er wel uit zou gaan….

Wat heerlijk was het weer; en dit was nog maar de eerste aflevering!
We vonden Shai een terechte meesterbakker, maar we vonden het allemaal erg zielig dat Tracy er uit ging, we vonden haar allemaal zo leuk.
“Niemand wil als eerste er uit; dat is zo rot.”

Hierbij een link naar de website van het programma: Heel Holland bakt. Daar vind je o.a. Tracy’s reactie en onder het tabblad ‘Programma’ kun je zelfs de afleveringen terugkijken.

* komt van het ’telepatonisch koffiedrinken: een  uitdrukking van collega Gineke en mij als we samen bellen en ondertussen ieder in ons eigen huis koffiedrinken

In september moest ik naar de tandarts voor een half-jaarlijkse controle.
Geen gaatjes, wel een kies die zo vaak gerepareerd is dat het tijd is voor een kroon: dat gaat in november gebeuren. Ik had nog wel iets anders: al een tijdje kan ik mijn mond niet zo ver open doen, ik heb pijn in mijn rechterkaak bij het eten. De tandarts voelde inderdaad ‘spanning en een blokkade’. “Ik verwijs je naar de kaak-fysiotherapeut.”

Weer een nieuw avontuur.
De kaakfysiotherapeut zit in Tolbert en heet Lotte.
Bij de intake werden mijn kaakproblemen in kaart gebracht en moest ik een heel aantal vragen beantwoorden. Lotte had niet veel tijd nodig om er achter te komen wat er aan de hand was: bruxisme. Een ander woord daarvoor is tandenknarsen: het over elkaar schuiven van boven- en ondertanden. Dat gebeurt meestal onbewust, meestal ’s nachts, maar ook overdag.
Lotte begon met iets te vertellen over de ontspannen mondstand: de mond dicht, de kiezen van elkaar en de tong rustend op de onderkaak.
Toen ze me dit vertelde dacht ik dat ik mijn mond in de ontspannen stand had, maar ik had mijn mond dicht, de kiezen op elkaar en tong in een soort van vacuum tegen mijn gehemelte geplakt.
Huh?!?
De ontspannen mondstand kostte mij gewoon moeite, daar moest ik bij nadenken.
En ik kwam er achter dat mijn mondstand dus nooit ontspannen is.
Lotte vertelde dat dat meestal een vorm van stress is, maar dan stress waar je je niet van bewust bent. Ze noemde een paar spreekwoorden waaruit blijkt dat stress met je gebit te maken heeft.
– Iets verbijten
– Even doorbijten/even de kiezen op elkaar
– Veel voor de kiezen krijgen
– Je ergens in vastbijten
en natuurlijk mijn streektaalfavoriet – Koez’n op mekaar, kop der veur.

In de eerste week van november heb ik weer een afspraak bij Lotte; ze gaf me een korte dry needling behandeling en ze gaf me huiswerk mee.
1. Wees je bewust van je mondstand. Als je voelt dat je weer ‘klemt’, probeer te ontspannen.
2. Een massage van de rechterkaakspier (loopt van je oor tot de voorkant van je gebit) met je duim tegen de binnenkant van je kaak met de vingers van je linkerhand de kaakspier masseren.
3. De kaak heel bewust een aantal keren openen en sluiten
4. Kaak zover mogelijk openen en dan de onderkaak zo ver mogelijk naar voren bewegen.

Nu ik dit schrijf is bovenstaand bezoek aan Lotte een week geleden en ik heb een dagtaak aan de bewustwording van mijn mondstand. Niet te geloven dat ik werkelijk áltijd de tong tegen mijn gehemelte heb zitten. En die oefeningen doen zeer, maar dat hoeft gelukkig niet heel heel vaak op een dag.

De hele week speelde door mijn hoofd: waar ken ik dat woord tandengeknars toch van?
Inmiddels weet ik het: uit de bijbel. ‘Daar zal geween zijn en tandengeknars’.
‘Daar’ wil ik niet zijn.
Ontspannen dus.

Na de hele drukke week rondom mijn verjaardag planden we een week vakantie.
Casa Grada in Westerbork was niet verhuurd; we reserveerden het huis van maandag 27 tm vrijdag 31 oktober voor onszelf.

We moesten nog wel terug voor de cantorij-repetitie op dinsdagavond, die wilde ik beslist niet missen; het was immers de generale voor a.s. zondag met Arjan en Monique. Zulke bijzondere repetities zijn voor mij de krenten in de cantorij-pap.
En dan had je natuurlijk ook nog de Tweede Kamer-verkiezingen op 29 oktober.
“Hoe moet dat dan met stemmen?” vroegen we ons op voorhand af.
Was eigenlijk heel simpel: we  konden via de gemeente Noordenveld een kiezerspas aanvragen.
Die namen we mee naar ‘De groene Borg’ in Westerbork; vanaf het Timmerholt gingen we er op de fiets naar toe. En verder was het allemaal hetzelfde als in Roden, het enige verschil was de extra vraag: “Dus u woont in Roden en wilt in Westerbork stemmen?” Zo ist.

In deze eerste vrije week genoot ik onbekommerd van o.a. kaarten maken met theezakjes en lezen. Verder was ik bijna een hele dag bezig met een breiklus op verzoek van Carlijn: blog volgt binnenkort.
We maakten een paar wandelingen in herfstig Westerbork en gingen nog een middag fietsen.
We ontdekten een paar prachtige paddenstoelen: in een weiland stond een hele grote en aan een boom langs het wandelpad zaten twee mooie exemplaren aan een boom.
Verder is de moerascypres op ons terras aan het water heel mooi aan het verkleuren.

De week vakantie, even weg van alles,  bleek een schot in de roos.
Had ik op maandagmorgen nog gemengde gevoelens, op woensdag waren de gedachten aan het werk, het afscheid en de verjaardag al als sneeuw voor de zon verdwenen.
“Dit kunnen we vanaf nu dus vaker doen” bedachten we optimistisch.

….aan een boom….

Donderdagmorgen zaten we in de ochtendzon aan het water.
Koffie.
Op mijn telefoon kreeg ik die morgen een melding: 08.15 u Team290.
Die agendamelding ga ik er binnenkort uit halen, maar ik laat hem nog éven staan…..
Gerard en ik hadden het over hoe we de dingen gaan inrichten als we straks weer thuis zijn.
Gaan we dan tussen de middag warm eten bijvoorbeeld?
Vanaf onze trouwdag eten wij tussen 17.30 en 18.00 uur de warme maaltijd, maar dat zouden we nu kunnen veranderen. Wat zijn de voor- en nadelen? We gaan het onderzoeken.
En wordt de maandag dan weer ‘Witte Tornado-dag’ voor mij? Totdat ik bij Team290 kwam te werken deed ik op maandag de meeste huishoudelijke klussen.
Gaan we vaker naar Casa Grada? Zou wel kunnen, maar dan zit je wel weer met de ‘vaste’ dingen in de week, zoals daar zijn de cantorij, zwemmen en FysiYoLates bij Trijntje.
We hebben alle tijd om te ondervinden wat ons het beste past.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

De vorige NMDA is al weer bijna twee maanden geleden: tijd voor deel 48 in deze serie.
In België hebben ze soms andere uitdrukkingen/spreekwoorden dan bij ons in Nederland.
Bij ‘De slimste mens’ hoorden we dat onze zuiderburen voor ‘De wereld draait echt niet om jou’ een geweldig gezegde hebben: ‘D’n evenaar loopt niet door uwen gat!’

Op mijn werk kwamen regelmatig mooie uitspraken voorbij. Iemand vertelt over een boze buurvrouw: “Ze ging helemaal door het rooie heen!”
Collega van een andere afdeling wordt gevraagd om op een andere dag te werken, maar nee: ‘Die woensdag, daar valt niet aan te torren.’
Andere collega heeft gedoe met een bestelling die niet goed is afgehandeld. Ze is niet tevreden over de gang van zaken: “Dan word je toch met een kluitje in het riet gegooid…!”
Collega tegenover mij heeft een vervelend probleem met haar computer: hij valt zomaar uit.
Het scherm gaat op zwart en bij iedere toets die ze beroert komt de tekst ‘unexpected network error’ in beeld.
Onverwachte netwerk fout. We vonden het wel herkenbaar: dat heb je immers soms ook wel eens in je hoofd. Niets menselijks is de computer vreemd.
Tijdens de koffiepauze op het werk hebben we het over mensen die moeten leven van een uitkering. Dan heb je het niet breed. “Dan kun je de bloemetjes echt niet buiten hangen…’ merkte iemand op. Er belde een mantelzorger van één van onze cliënten. “We hadden vader bijna zo ver dat hij zou worden opgenomen in een verzorgingshuis, maar nu ‘steekt hij de hakjes weer in het zand'”.

Carlijn stuurde een afbeelding waar een mooie tekst bij stond; die had ze gevonden op internet bij een artikel over het opvoeden van honden.
Zou het helpen tegen hondenagressie als een hond kan lezen….?

In het hoofdstuk ‘fouten bij spraakgestuurd typen’ kwamen er ook weer een tweetal gillers voorbij.
In het verhaal van Sander de Hosson dat ik zelf insprak werd gesproken over een koele kamer waar de dode werd opgebaard.
Google vertaalde dat met ‘coole kamer’
In een andere zin stond dat we de dood zijn gaan vrezen, maar Google dacht dat we de dood wilden gaan frezen.

Mart Hoogkamer en Flemming zingen samen het lied ‘100%.  ‘Ik voel het man, het escaleert weer uit de hand, uit de hand, uit de hand…..’ en heel Nederland zingt deze contaminatie met hen mee.

In Blauw Bloed heeft Rick Evers het over de glazen kooi waar onze koninklijke familie in zit.
Daar hoort dan vast ook een gouden huis bij; ze hebben immers ook al een glazen koets.

In de categorie ‘Taalkronkels’ van de ‘Onze Taal’-kalender kwam nog een paar hele leuke voorbij:
– Uit het streekblad Zoetermeer: ‘Tennissen met bitterballen bij Benthuizer Tennisclub’.
– Een personeelsadvertentie in het Dagblad van het Noorden: ‘Directeur-bestuurder (twee-hoofdig).
– Van de website van de NOS: ‘Het is niet bekend of de begeleider zijn eigen hond heeft neergeschoten of een andere collega.’
– Uit de Volkskrant: ‘Minister Adema wil in 2024 blauwtongvaccin’
– Uit het NRC: ‘Mantelzorger geeft straks ook injecties en zondevoeding in Nieuwegein’.

Dit was het al weer! Denk je aan mij als je iets leest of hoort dat in deze rubriek vermeld moet worden: bel, app, mail of reageer via dit blog!
Hierbij een link naar het blog ‘NMDA deel 47

Woensdagmiddag na mijn afscheid van Team290  was een rare middag.
Toen we thuiskwamen pakte ik alle pakjes uit, las alle goede wensen, spelde alle bijdragen in het boek ‘De waarde van Ada’ en liep vervolgens echt even met mijn ziel onder de arm.
Wàt een raar gevoel!
Maanden had ik toegeleefd naar dit moment; al een heel jaar was ik bezig geweest met het haken van Aaltjes (ik had al 38 stapeltjes….) en het vervroegde pensioen was al regelmatig onderwerp van gesprek. Ik had het allemaal goed voorbereid, ik had er ontzettend veel zin aan en tóch voelde ik me die middag niet heel blij. In mijn gedachten zag ik al die gezichten die ik niet meer zou zien, de werkzaamheden die ik nooit meer zou doen, het bureau waar ik niet meer achter zou staan: het afscheid had me meer gedaan dan ik op voorhand had bedacht.

In deel 1 van deze blogserie schreef ik het al: Gerard had voor die woensdagavond een tafeltje gereserveerd in een restaurant in Roden en rond 17.45 uur zaten we met z’n tweeën aan een drankje.
Achteraf was ik heel blij dat Gerard ook bij het afscheid van Team290 was geweest, want toen konden we het er samen uitgebreid over hebben.
Ondertussen stroomde mijn telefoon vol met appjes van collega’s: foto’s, filmpjes, hoe leuk het afscheid was geweest en een uitnodiging voor het 25-jarig Lentis-jubileum van Renny aan de Hereweg. Leuk! Dan zie ik in ieder geval dan al weer een deel van het secretariaat weer.
“Doe je ook nog mee met het afscheidscadeautje van Lya?” “Tuurlijk!”
Het eten was heerlijk en gezellig, daarna was er een Journaal, Mes op Tafel, Lubach en na een nacht goed slapen waren de scherpste randjes al weer weg.

Maandagmorgen 27 oktober, mijn eerste, echte vrije dag.
We zetten de avond ervoor de wekker om 07.55 uur.
Om 06.25 uur werd ik wakker: de tijd dat anders mijn wekker stond om naar mijn werk te gaan.
Rond een uur of 8 luisterde ik met Gerard naar Goeiedag Haandrikman op Radio 5 waar ik anders naar luisterde in de ochtendspits op weg naar de Hereweg.
Hééél gek!
Om 10.00 uur stuurde ik mijn collega’s een appje in de secretaressegroep.
“Dag wichter. Arbeidsvitaminen op Radio 5 en ….. Drentse huisvrouwen-koffietijd!”
Daarna kondigde ik aan dat ik een bedankmail ging sturen voor alle collega’s van Team290 en of ze die naar alle medewerkers wilden doorsturen. De foto hiernaast stuurde ik mee: een tafel vol afscheidscadeautjes!

In het weekend sprak ik nogal wat mensen die al met pensioen zijn en bijna iedereen herkende het ‘ontheemde’ gevoel. Maar ook iedereen zei daar achteraan: “Maar het went snel, hoor!”
Vorige week vroeg iemand die bij ons kwam koffiedrinken ‘Wat ga je nu doen?’
Eerst niks; bijna iedereen heeft mij geadviseerd om in het eerste jaar geen nieuwe vrijwilligerstaken op me te nemen.
Borduren,  lezen, blogs schrijven,  haken, accordeon spelen, kaarten maken, breien: noem dat maar niks!
O ja, één nieuw ding ga ik doen, heeft iets met muziek te maken, daarover meer in een volgend deel in deze serie.

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Gisteren, zaterdag de 25e oktober werd ik 65.
Toen ik 60 werd zouden we een feest geven voor gezin, familie en vrienden, maar toen was het corona en verzonnen we iets anders.
Benieuwd wat? Hierbij een link naar een blog over de festiviteiten in 2020; raar om te lezen in wat voor bijzondere wereld wij toen leefden.

….. bijzonder gebak!

Gistermorgen zaten we met ons gezin aan de koffie: met z’n achten in de kring met 8 verse tompoezen van de Hema.
We hadden ons basisnetwerk uitgenodigd voor een feest in de middag/avond; met ons gezin, familie en vrienden kwamen we samen in de hal van Op de Helte voor koffie/thee met gebak én een informele borrel. Er was trouwens bijzonder gebak: volgens sommige aanwezigen was ik ‘om op te vreten’!
Ook nu maakte ik, net als bij het afscheid van mijn werk, gebruik van de teksten van Daniël Lohues en zongen we met elkaar over de prachtig mooie dag.
Deze keer verzorgde niet de teamleider maar Gerard de toespraak: liefdevol, hartverwarmend en vooral ontroerend. En niet alleen voor mij…..

Rond 18.00 uur vertrokken we met alle aanwezigen naar Chin.Ind.-restaurant ‘Good Fortune’ in Roden, waar we met zo’n 30 personen twee of drie keer met ons bordje langs het buffet schuifelden en genoten van bami, nasi, babi pangang, loempiaatjes en veel ander lekkers.
We sloten de dag weer af aan de Boskamp: met het gezin nog even een kop koffie en een afzakkertje.

Aan het eind van het etentje bij het Chinese restaurant zat ik nog even aan tafel met twee schoonzussen, die inmiddels weduwe zijn geworden. Drie broers van Gerard en één zwager zijn ons immers al ontvallen. Op zo’n dag, waarop het gezin van een andere broer uitbundig feest viert, kan zoiets lelijk schrijnen. Dan is het goed om ook dat even te benoemen; de schoonzussen gaven daarbij aan dat het inderdaad af en toe moeilijk is, maar dat ze het ons ook van harte gunnen en dat het belangrijk is dat je elkaar als familie blijft zien in lief én in leed.

Gistermiddag kwam dominee Sybrand van Dijk nog even binnenwandelen. “Heb je die ook uitgenodigd?” vroeg een vriend naast mij. “Nee, maar dit is zijn werkplek….”
O ja. Sybrand feliciteerde mij en ik vertelde dat dit (en ik wees naar de groep mensen in de hal) mijn basis is. Niet mijn werk, niet de clubjes waar ik actief in ben, maar deze groep naasten waarin Gerard en ik onze rollen vervullen van vader/moeder, broer/zus, vriend/vriendin. Wij hebben het geluk dat we onderdeel uitmaken van dat netwerk; daar zijn we ons bewust van én daar zijn we dankbaar voor.

Dat kwam ook naar voren in de column die afgelopen week in het Dagblad van het Noorden stond van Herman Sandman. Wát herkenbaar!
Ook even lezen? Hierbij een link naar het PDF dat ik maakte van die column: 2025.10.21 Feest – Herman Sandman

En nee…. er was gistermiddag niet een ex bij met wie ik vroeger heb gezoend; het gaat mij bij deze column vooral om de laatste regels. 

“Wat wil je met je afscheid?” vroeg onze teamleider een maand of wat geleden.
Ik wilde wel iets laagdrempeligs, een informele lunch met collega’s en iets met bitterballen?
We kozen voor woensdagmiddag 22 oktober: mijn laatste werkdag.
Gerard wilde er ook graag bij zijn, dus die meldde zich rond 12.15 uur bij onze balie.
Toen zaten de collega’s van Team290 al gezellig met een man of 20 bij elkaar in een vergaderzaal op de gang en toen wij binnen waren kon het feest beginnen.

Er was gezorgd voor een broodje kroket voor iedereen én er was ook een schaal met bitterballen!
De eerste die het woord nam was collega Renny: zij had een cadeau voor mij dat ik kreeg van alle collega’s.
Collega’s van nu én collega’s van vroeger!
Het boek heette ‘De waarde van Ada’ en heel veel collega’s of teams hadden een bladzijde verzorgd in het boek.
Wat een mooi cadeau!

Toen was er een toespraakje van teamleider Sylvia; zij nam met de aanwezigen de geschiedenis van mijn werk voor Lentis door en zwaaide mij lof toe.
Je kent het gevoel vast wel…… zit je met rode wangen een beetje ongemakkelijk alle loftuitingen in ontvangst te nemen.
Maar allemaal wel heel lief bedoeld natuurlijk.
Teamleider had ook gezorgd voor het afscheidscadeau van Lentis, maar ik mocht het nog niet uitpakken: het was een brei-adventskalender met voor elk van de vier adventsweken een ding om te breien. Leuk! zondag 30 november mag ik er mee beginnen: wordt vervolgd op deze website.

Maar ik kreeg niet alleen wat, ik gaf ook wat weg bij mijn afscheid.
– Ik had mijn gitaar mee en begon met het zingen van het lied ‘Tik tak, daor giet de tied’ van Daniel Lohues. Over ‘het opschuiven in de tijd’ hadden we de laatste tijd best vaak gesprekken op het secretariaat.
– Verder liet ik mijn twee koffiemokken achter met de beeltenis van Mickey Mouse met de achterliggende gedachte: koester het kind in jezelf en neem jezelf niet altijd zo serieus.
– Ook liet ik het boekje ‘Taol verbindt, ’t handigste buusboukje veur ’t Grunnegs in de zörg’ op de leestafel liggen. Daarvan had ik ooit 2 exemplaren gekregen van Ally.
Meer weten? Klik hier. 

Maar mijn collega’s zongen ook een lied voor mij!
Ze hadden een tekst gemaakt op het beroemde limericklied ‘Er was een eens een meisje uit Roden ….. . laaa la la la laaa laaa’
Benieuwd wat ze zongen? Ik maakte er een PDF van: 2025.10.23 Afscheidslied Team290
Er waren, vooral in de laatste coupletten, meer woorden dan noten, maar dat mocht de pret niet drukken!
Met alle collega’s sloten we de feestelijkheden zingend af met het lied ‘Een prachtig mooie dag’ van Daniël Lohues.
En toen….? Werd ik overladen met cadeautjes, pakjes en kleine attenties, ook weer voorzien van lieve woorden en heel wat omhelzingen; tenslotte ging iedereen naar huis met een stapeltje Aaltjes.

Mijn gele broodtrommeltje en de dubbelwandige karnemelkbeker die ik al jaren meenam naar het werk staan nu werkeloos in de kast.
Wát een gek idee……

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.