De waarde van de dag

Eén van de hoogtepunten van onze Donau-fietscruise was de dag die we doorbrachten in de stad Wenen.
De boot lag bij de aanlegplaats bij Nussdorf, een buitenwijk van Wenen.
’s Morgens werden we om 09.15 uur opgewacht door een touringcar: we kregen een rondleiding met gids langs de belangrijkste bezienswaardigheden van Wenen. Ik mocht bij het raam zitten; twee ogen is eigenlijk te weinig in zo’n stad die alleen maar bestaat uit bezienswaardigheden.

Bij Schloss Schönbrunn was een stop: daar kregen we drie kwartier om om het paleis heen te lopen en de tuinen te bewonderen.

… drie kwartier…..

De gids was erg nerveus over het tijdstip dat we weer terug moesten zijn; ze herhaalde het zo vaak dat we de indruk kregen dat zij twijfelde aan de verstandelijke vermogens van de passagiers. We maakten een mooie wandeling door het prachtige park en waren ruimschoots op tijd weer bij de bus.
Rond 12.15 uur stonden we weer bij de boot; die middag waren we vrij.
Wij benutten die middag voor een fietstocht door Wenen.
“Het zijn brede fietspaden; je moet gewoon op ‘der Fahrrad-Gürtel’ blijven, dan kom je om de hele oude binnenstad heen” was ons van te voren verteld.
Gewoon is het bij ons eigenlijk nooit. Ook nu bleven we niet gewoon op de goede weg; ergens onderweg hadden we een afslag gemist,

Sacher-torte in hartje Wenen

waardoor we onszelf terugvonden in een buitenwijk met heel druk verkeer dat ons links en rechts passeerde.
“We tikken Stephansdom in op Google maps” bedachten we toen en zo fietsten we, zonder helm, de goede kant op en arriveerden zomaar op het plein voor ‘der Hofburg’. Waar altijd van die koetsjes rondrijden.

Het was heerlijk in Wenen. In het centrum bestelden we ‘Tee und Kaffee mit Sachertorte’ en daarna wandelden we door de binnenstad. Op de Michaëlerplatz vond ik iets wat ik nog nooit gezien had: een archeologische opgraving waarin verschillende overblijfselen van gebouwen uit verschillende eeuwen te onderscheiden waren. Er stond een tekening bij waarin duidelijk werd waar je naar stond te kijken: rood was uit de Romeinse tijd, groen uit de vroege middeleeuwen en blauw waren muren uit de 17e eeuw. Rechts zie je die tekening, een foto die ik maakte, links zie je de foto die Gerard van mij maakte.

Toen we uit de Sint Stephansdom kwamen begon het te regenen.
Heel hard te regenen eigenlijk en we hadden geen paraplu mee.
We schuilden in een portiek.
Achter ons ging een deur open.
“Sie können auch bei uns reinkommen…” zei een vriendelijke jongeman.
We keken binnen in de foyer van een poepie-chique hotel. (In de binnenstad van Wenen, hè)
“Soll ich wasser für sie holen?” vroeg de dame achter de balie.

Gerard had eigenlijk meer zin in een speciaal soort ‘water’, dus wij zochten een plekje in de bar van het hotel en bestelden een pilsje en een glas wijn. Nu we er toch zijn….. bijzonder en excentriek personeel liep daar rond.
Wij genoten van onze chique consumptie en betaalden zonder blikken of blozen het dubbele van wat de drankjes anders kosten.
Dat hebben we dan toch maar weer meegemaakt!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Een vlucht in een luchtballon,  dat is een grote wens van Gerard.
Hij gaat dat doen met 5 leden van onze vriendengroep.
Sinet en ik durven niet.
Wij zullen fungeren als taxichauffeurs om de dappere vliegers weer thuis te brengen.
Deze zomer kregen we eerst een datum in juli door,  maar toen was het slecht weer.
De tweede datum was afgelopen dinsdag 19 september, maar ook toen werkte het weer niet mee.
“Kunnen jullie a. s. zondag 24 september om 17.30 uur?” vroeg de ballonnenman. Ja man, iedereen kon.  De weersvooruitzichten waren prachtig, dus zaterdag kochten we koffie- en kaneelbroodjes voor de nazit zondagavond : deze keer ging het door!

Dachten we.

Zondagmiddag rond drieën kwam er een appje: het waait te hard, we blazen het af.
Snotverjot. Wat een teleurstelling.
Gerard liet de vrienden weten dat het niet door ging.
“Voor wie denkt… en nu? Alsnog welkom op Waninge Plaza!”
Iedereen dacht dat.
Einde middag zaten we met z’n achten aan de appelcake, gevolgd door de bovengenoemde kaneel-en koffiebroodjes.

Vakantieverhalen, ooggetuigen verslag van een nieuwbakken opa en oma en pizza’s aan het begin van de avond.
Toen waren we die hele luchtballon alweer bijna vergeten.
We trokken de agenda’s om drie verjaardagen te plannen.
Sinet lanceerde nog een idee: “En we moeten ook nog eens samen monopolie Rotterdam doen! En ik heb ook monopolie Assen.”
“Wij hebben monopoly Beilen!” opperde een ander stel.
Er is nog geen datum geprikt voor dit festijn….

Na de koffie zwaaiden we ze uit.
Ze grapten nog wat over het voederen van de aap in onze jungletuin en genoten van de andere dieren en de lampjes die de hele Boskamp zo sfeervol verlichtten. Als je ’s avonds in het donker onze straat inrijdt ziet het er met al die lichtjes in de tuinen feeëriek uit…..
Zondagavond rond negen uur kregen we een appje van Erik in de Boskamp-Buurt-appgroep: Eerste prijs is een feit! Jan de Vries is net gebeld! Morgenvroeg 11.00 uur een fotomoment! Hopelijk tot morgenvroeg!
Wel veel uitroeptekens voor 4 zinnen met in totaal 18 woorden….
Gistermiddag stond er al een mooi artikel mét de foto van 11.00 uur op ‘Dit is Roden’: hierbij een link naar die pagina.
Hieronder een foto van ons uitzicht: de tuin van onze overburen.
Vandaag en morgen is de Boskamp nog versierd: mis het niet!

Gisteren kwamen de kinderen naar Roden, want: Rodermarktparade-dag.
Een jaarlijks terugkerend feest waar we met ons gezin enorm van genieten.
“Hoezo hebben jullie Dark Mark op tafel staan?” vroegen de dames zich af.
“Dat hebben we gekregen!”
“Van wie dan!?”
Het ongeloof straalde hen uit de ogen.

Gekregen van Patrick, onze buurman.
Donderdag schreef ik al over onze versierde straat en dat we ’s avonds een buurtborrel hadden voor de feestelijke aftrap van de versierde Boskamp, maar het werd in eerste instantie afgelast. Die avond werd er om 20.30 uur aangebeld: de buurjongens van drie huizen verderop.
“Het feestje gaat toch door in het achterhuis van de boerderij aan het begin van de straat!”
En toen werd het toch nog gezellig.
Heel gezellig.
Patrick (die nog niet zo lang bij ons in de straat woont) kwam met een doos vol shotjes ‘Dark Mark’ bij iedereen langs om kennis te maken.
“Wat is dat dan?” vroeg ik.
(Mijn tweede naam is Hansje in Bosbessenland…)
“Een shotje. Proef maar eens; is lekker!”

Maar dat durf ik op zo’n avond dan niet te doen; je weet immers maar nooit wat er in zit.
Ik deed het in de binnenzak van mijn spijkerjasje.
Toen ik ’s avonds thuiskwam zei ik tegen Gerard: “Kijk, dit heb ik gekregen.”
O ja, Gerard had dat ook nog ergens in een broekzak zitten en zo belandden die twee flesjes op de salontafel in de kamer.
Wachten op een gelegenheid om te proeven.
Zondagmorgen na de koffie draaide Gerard het dopje er af en rook even aan de inhoud.
“O…. dat kan wel door de cola!” en zo geschiedde.
Wij worden geen doorgewinterde shotjes-gebruikers.
Het feest wordt er immers niet mooier van; en feest was het!

De optocht was mooi, al hebben we het eerste deel gemist.
Precies op het moment dat de optocht van start ging begon het ontzettend te plenzen.
Wel drie kwartier. Maar wij gaan niet drie kwartier met een paraplu op in de stromende regen staan; we wachtten tot de regen was opgehouden en gingen toen op een andere plek in het centrum staan waar de hele stoet alsnog voorbij kwam.
En ’s avonds heb ik hem nog twee keer bekeken.
Wij vonden de wagen van Nietap/Terheijl het mooist: Frodo’s avontuur.
Een wagen met alle figuren van ’the Lord of the rings’: wat een feest om naar te kijken.
Hiernaast zie je een foto van de wagen en Gerard maakte een video van deze wagen bij de avondoptocht; hierbij een link Frodo s avontuur

En natuurlijk was er ook nog even tijd voor……..
Geen idee? Lees dan het laatste stukje van dit blog van vorig jaar.

Wij hadden op de Donau-reis eigenlijk gerekend op een soort buffet, maar op de boot werd je in het restaurant aan een tafel ingedeeld.
Wij hadden zonder meer geluk met Gerrit & Betty en Gerrit & Henna bij wie wij aan tafel kwamen te zitten: het praatte gemakkelijk weg en en hadden samen veel plezier.
We kregen iedere dag een vier-gangen-menu, waarbij je bij het hoofdgerecht mocht kiezen uit vlees, vis of vegetarisch.
Halverwege de week werden de verhalen aan tafel steeds joliger. Gerrit vertelde bijvoorbeeld dat de inhoud van het emmertje van ‘het hoessie’ vroeger bij de prei in de tuin werd begraven. Je moest dan wel weten waar je dat de vorige keer had gedaan.
“Ja, dan kreeg je boodschap mee: tweede rij, vierde prei” vulde Gerard aan.

Henna bekeek argwanend wat er nog van de maaltijd op haar bord lag.
“Jongens, we zijn aan het eten…”

Op de etappe naar Hainburg konden we een bezoek brengen aan kasteel Eckartsau.
Even een klein stukje geschiedenis:
In 1914 werd Frans Ferdinand vermoord; hij was de troonopvolger van keizer Franz Jozef van Oostenrijk (die met Sisi was getrouwd).
Met die moord begon de 1e Wereldoorlog.
Toen de oude keizer uiteindelijk stierf in 1916 werd zijn achterneef Karel de nieuwe keizer en daarmee werd zijn vrouw Zita keizerin.
Karel en Zita zaten maar kort op de Oostenrijks/Hongaarse troon: net als in Rusland, waar de tsarenfamilie Romanov werd afgezet en vermoord, werd ook de keizerlijke familie uit Oostenrijk in die roerige tijd rondom de 1e wereldoorlog verdreven: niet vermoord maar verbannen.

….foto’s van foto’s….

Eckartsau ligt ongeveer 30 kilometer van Wenen en was het jachtslot/buitenverblijf van de keizerlijke familie.
Op de dag dat we daarheen zouden fietsen lag ik ziek in mijn cabine.
Darmklachten.
Geen wonder; het was warm en het eten was anders dan thuis, maar wat was ik flauw!

Secretaire van Karl.

Karel en Zita hebben nadat Karel troonsafstand heeft gedaan in 1918 nog tot 1919 in Eckartsau gewoond en in het kasteel was nog veel hen te vinden; wat had ik dat graag willen zien! Mijn tafelgenoten vonden het ook sneu voor mij en stuurden mij onophoudelijk foto’s van het kasteel en de omgeving.
En foto’s van de foto’s die daar op de tafeltjes stonden. Zo kon ik op afstand toch nog een beetje meegenieten.
Toen we ’s avonds met elkaar aan het diner zaten hadden ze ook nog een handvol folders meegenomen, die ik voordat het eten op was allemaal al had gelezen.

De Prima Donna lag die middag op een aanlegplaats bij Hainburg; daar konden we nog wel even naar toe ondanks ondanks de darmproblemen.

Hainburg: stad en burcht.

We fietsten langs stadsmuren, onder een stadspoort door, door oude straatjes en we eindigden op een terrasje langs de Donau waar ik heel braaf een potje thee bestelde.
Het oude stadje was mooi, maar het blijft een troostprijs als je kasteel Eckartsau had kunnen zien…..

Toen we weer thuis waren heb ik Eckartsau toch kunnen bekijken: op hun website vond ik een virtuele tour!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

…. iets te veel!

Gistermiddag kreeg ik op mijn werk een app van Gerard.
“Je hoeft niet te koken vanavond: ik neem wat mee. Vanmiddag trakteerde Yousuf op een lunch, maar het was ‘iets te veel….’
Leuk ja.
Ik appte terug: “Vraag even wat het is wat we eten. Misschien blog ik er over”.

Even bijpraten. Yousuf is een collega van Gerard; het is een jongeman en hij komt uit Irak.
Hij trakteerde zo uitbundig omdat hij zich deze week had verloofd met zijn geliefde.
“Dus je loopt op wolkjes” had Gerard gezegd, maar dat moest hij nog wel even uitleggen.
Onze Nederlandse taal met haar spreekwoorden en uitdrukkingen, het valt niet mee.
Schoonzoon Jon weet er alles van.

Toen Gerard thuis kwam was ik natuurlijk erg benieuwd.
“Het heet Irakeese Biryani” wist Gerard. Rijst met kruiden, vermicelli, gebakken groenten, aardappeltjes en kip.
Veel kip vooral.
En wat was het heerlijk.
“Wil je Yousuf heel hartelijk bedanken voor deze verrassing? Zeg maar dat ik mijn vingers er bij op heb gegeten.”
Moet ie vast weer uitleggen…..