De waarde van de dag

De dag na mijn verjaardag staat er in mijn agenda om 10.30 uur een afspraak met Sigrid, mondhygiëniste bij Mondzorg Roden.
Hoe zou het nu met mijn gebit zijn?
Iedere nacht heb ik om mijn bovengebit een nachtbeugel en achter mijn ondergebit zit een spalkje.
In het begin een lichaamsvreemd ding waar je tong last van heeft maar na een maand vast onderdeel van je ondergebit dat je niet meer voelt.
Het schoonhouden van de tanden en kiezen hoort bij een dagelijks ritueeltje; als ik naar bed ga moet ik eerst nog vijf dingen doen.
1. Naar de wc 2. Ragen en flossen 3. Tandenpoetsen 4. Nachtbeugel in 5. Medicijn innemen.
Ook als je die dag je verjaardag hebt gevierd en na een avond met gebak, hapjes en borrels om 00.30 uur naar je spiegelbeeld staat te knipperen.

Sigrid prikt in mijn tandvlees en nergens bloedt het; het was dus goed met mijn gebit.
Ze vertelt precies wat ze gaat doen: eerst gaat ze met een soort mini-slijptolletje de tandsteen aanpakken.
Daarna zegt ze: “Nu ga ik je gebit zandstralen; het spettert wel een beetje….” en legt uit dat ze daarmee de hardnekkige tandsteenrandjes ook wegkrijgt. Ik voel het spetteren en bedenk met mijn ogen dicht hoe ik er nu uit zie met mijn mond opgesperd en het gezicht vol sputters.
Dan maakt ze ‘met de hand’ een rondje langs mijn tanden en kiezen en ze sluit af met het leukste en minst vervelende onderdeel van de behandeling: polijsten. Met een mini-schuurkussentje met pepermuntsmaak.

Eenmaal thuis zocht ik op of ik het nou wel goed had verstaan.
Zandstralen?
Dat was het inderdaad.
Soms wordt er ook gebruik gemaakt van een air-flow (zandstralen) voor de moeilijk bereikbare oppervlakten van de tanden. De mondhygiënist maakt niet alleen de zichtbare plaatsen schoon maar ook onder de tandvleesrand. Dit voorkomt het risico van het ontstaan van tandvleesontsteking.
Goed bezig, Sigrid.
En ik ook.
Iedere avond.
Een goede gewoonte, maar bijna altijd met tegenzin.
Op een dag als vandaag met de complimenten van Sigrid nog in mijn oren weet ik even weer heel goed waarom het een goede gewoonte is.

Een foto van een pagina uit het 29e deel.

Op het blog over mijn moeder van twee dagen geleden kreeg ik een reactie van Dick die eindigde met de zin: ‘Een nieuwe jaargang is begonnen’.
Een jaargang is een verzameling tijdschriften of kranten die allemaal zijn verschenen in één jaar.
Vandaag begint de 64e jaargang van mijn levensboek.
Ben ik dan vandaag 64 geworden?
Nee.
63.

Het jaar van 0 tot 1 is de eerste jaargang, dus op je eerste verjaardag begint je 2e jaargang.
63 jaargangen liggen achter me, 63 delen van in mijn levensverhaal.
Dat boek is goed gedocumenteerd (vooral sinds ik deze website bijhoud) en voorzien van veel foto’s en video’s; het is al een hele bibliotheek geworden.
Een tikje saai misschien en vooral voorspelbaar.

Maar Gerard en ik weten dat niets vanzelfsprekend is.
Vanavond weet ik hoe de eerste pagina (dag) van het eerste hoofdstuk (maand) van deel 64 (jaar) er uit heeft gezien.
Waarschijnlijk heb ik op mijn werk getrakteerd op tante-Lammie-mandarijntjes-kwarktaart en heeft de familie vanavond genoten van ook zo’n taart en de warme gehaktballetjes met uien á la Ma Vrieswijk.

De 64e jaargang is begonnen!

Van onze vrienden uit Peize kregen we voor ons 40-jarig huwelijk een theaterbon én een lidmaatschap van ‘Vrienden van de Winsinghhof’, het theater/de bioscoop van Roden. Nooit van gehoord? Hierbij een link naar hun website. 
Als je vriend bent van zo’n theater moet je daar ook eens naar toe en wij (moet ik tot mijn schande bekennen) zijn daar nog niet vaak geweest.  Wij gaan eigenlijk altijd naar Groningen.

We plozen de gids na die we als vrienden van de club kregen en kozen twee voorstelling uit: eentje in maart (blog volgt tzt) en een klucht op een zondagmiddag in oktober: zondagmiddag zagen we zittend op het rode pluche de klucht ‘Oh oh Den Haag’.
We zaten eerst op de eerste rij (op onze kaarten stond rij I, stoel 5 en 6), maar we moesten naar rij hoofdletter i…….een stukje verderop de zaal in. Achteraf waren we daar heel erg blij om, want een tweetal mensen op de eerste rij werd bij het toneelstuk betrokken. Nu was Ger de klos op stoel 6, anders was Gerard aan de beurt geweest.

Er staan maar drie spelers op het toneel: John (Bas Muijs), een ambitieuze politicus, Patrick (John’s spindoctor) en Emma (Sabine Beens) een zwangere studente die op zoek is naar onderdak.
Voordat de voorstelling begon kwam de acteur die Patrick speelt even voor het doek om paar dingen uit te leggen; je herkent in hem onmiddellijk de sidekick Adje van Nispen uit de programma’s van Paul de Leeuw.

Even kort het verhaal dat zich afspeelt in de huiskamer van de politicus John: hij is vrijgezel (de vergelijking met Mark Rutte dringt zich inderdaad op) en Patrick en hij trekken veel samen op in de periode voor de verkiezingen. Voor de zaal is duidelijk dat Patrick een oogje heeft op John.  Emma klopt aan, komt, ziet en overwint. Ze gaat niet meer weg en na haar komst wordt alles anders.
Het verhaal rolde over ons heen en we hebben ontzettend gelachen. Er wordt zelfs een baby geboren op het toneel met natuurlijk de gebruikelijke grappen en grollen daarom heen. Toen de weeën erger werden bedachten de mannen dat  “er toch zo’n liedje was waar je op moet ademen” en gaven ze een komische versie van ‘HA HA HA STAYING ALIFE!”

Deze politieke komedie bevat veel verwijzingen voor naar de huidige slangenkuil in Den Haag en geeft een knipoog naar de steeds groter wordende invloed van de landelijk pers en sociale media.
Deze voorstelling gaat over de vaderlandse politiek, maar is allesbehalve politiek correct; daarom is het ook een klucht!
Met een hele zaal hikkend van de lach om iets ‘wat eigenlijk niet meer kan’: we hebben er van genoten.
Een heerlijke ontspannen middag gehad.

Aan het einde van de voorstelling werd er een foto gemaakt van de twee mannen met de zaal op de achtergrond bij wijze van ‘bordesfoto’ en zongen de drie toneelspelers met de hele zaal “Oh oh Den Haag…!”
Maar dat zong ik niet mee.
Ik bin ja een Drent…..

Hierbij een link naar de website van Arijan van Bavel   met meer informatie over de voorstelling.

In april plaatste ik een reactie op Lentisnet (een soort intranet/informatieplatform voor medewerkers) onder de titel ‘Kedoogie’; daarin bedankte ik voor de leuke attentie die we voor de paasdagen kregen. Op Goede Vrijdag kregen alle werknemers namelijk een pakketje in de brievenbus waar een cadeautje in zat; een dinerbon ter waarde van € 25,=.
Op het kaartje dat er bij zat stond o.a. ‘de voorjaarszon gaat weer schijnen, een goed moment voor een gezellig moment met z’n tweeën op een terras. Deze bon is voor een lunch, koffie met gebak en high tea en nog veel meer.’  Een bedankje voor onze inzet.

Tijdens onze herfstvakantie in Westerbork besloten we een dagje fietsen met een terrasje bij de Abdij de Westerburcht. Van te voren had ik geïnformeerd of we de bon bij hen konden inleveren; we waren van harte welkom.
Rond 17.00 uur bestelden we een witte wijn en een biertje en kregen daarbij een kaasplankje én bitterballen.
Doe maar duur van de baas zijn geld.
Het was heerlijk, we hebben er van genoten.

Deze week kreeg ik een compliment van één van onze artsen, omdat ik ondanks een muur van doktersassistentes, wachtrijen, pauzemuziekjes en moeilijkdoenerij op het kantoor van een huisartsenpraktijk tóch de huisarts voor haar te pakken had gekregen.
Het lijkt zo simpel, maar van één zo’n compliment van een arts die ziet wat ik doe knap ik net zo op als van een bos bloemen op secretaressedag of een leuke bon.
Een compliment is verbale zonneschijn.

Vrijdagmorgen 17 augustus was de laatste dag van onze Donau-fiets-vaar-cruise en zaten we voor het laatst met z’n zessen aan het ontbijt op de Prima Donna.
Daarna kon het circus beginnen: alle fietsen werden buiten op de kade neergezet en je diende zelf op je koffers te passen.
De chauffeurs werden in een bus naar de parkeerplaats gebracht en kwamen met de auto’s terug.
Het was een wanordelijk gekrioel daar op die kade; mensen die afscheid namen van hun reisgenoten, mensen die vreselijk in de weg stonden met hun fietsen/auto/koffers en mensen die zich daar groen en geel aan ergerden. Maar allengs losten de files van fietsen, koffers en auto’s op en konden ook wij afscheid nemen van de beide Gerrits, Henna en Betty.

…dit is NIET de Donau.

En toen reden we na Passau bij de Donau vandaan naar het noorden.
Weer met z’n tweeën in onze eigen auto.
Met de navigatie ingesteld op Guxhagen, een plaatsje onder Kassel waar we voor die avond een hotelkamer hadden geboekt.
Einde middag kwamen we daar aan.
Na 7 dagen 4 gangen-menu wilden we iets simpels eten: het werd pizza.
Na het eten wilde ik nog even een wandeling maken door het dorpje en bij het riviertje kijken; die rivier heet de Fulda. We liepen door een poortje en tot mijn stomme verbazing stonden we toen op het terrein van het voormalig concentratiekamp en Benedictijnerklooster Breitenau.

Dat klooster was in 1874 een opvoedingsinstituut paupers geworden en toen Hitler aan de macht kwam werd het voornamelijk gebruikt om politieke tegenstanders uit Duitsland op te sluiten. In 1940 werd Breitenau een Arbeitserziehungslager ten dienste van de Gestapo in Kassel.
Eerst alleen voor Duitse gevangenen, maar later ook voor buitenlanders. Het kamp werd kort voor de aankomst van de Amerikaanse troepen in 1945 gesloten.
Na de oorlog werd Breitenau – eerst onder een andere naam – een gesloten inrichting met isoleercellen voor moeilijk opvoedbare meisjes. Pas in 1979 ontdekte men nazi-bescheiden, die duidelijk maakten wat hier onder het mom van heropvoeding had plaatsgevonden. Men kon overlevenden traceren en met hen spreken. Het oude kloostergebouw dient nu als museum van de Gedenkstätte Breitenau. (bron: Albert Ploeger-Kunstmeditaties)

We liepen daar een beetje ‘unheimisch’ rond. Ik wilde niet naar Mauthausen en nu liep ik onbedoeld in Breitenau.
Maar het was niet gruwelijk; het was eigenlijk heel mooi.
In  de kloostermuur vond ik een gedenksteen:

Zum gedenken an die
bedrohten, verfolgten
und ermordeten menschen im
Konzenstrations- und Arbeitslager
Breitenau 1933-1945.

Met dit onverwachte bezoek aan Breitenau eindigde onze fiets-vaar-cruise.
Daarna waren we niet echt uitgerust…..het was een actieve vakantie en we hebben veel gezien en geleerd.
Maar wát een avonturen hebben we beleefd an der schönen blauen Donau!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Al een paar maanden wilde ik naar een speciaal winkeltje in Westerbork.
Het heet ‘Puutje Snoep’ en ze hebben hebben snoepjes van vroeger.
Lekkerrrr!

Toen ik keek naar de openingstijden bleek dat het maar drie dagen per week open is en dat het onderdeel uitmaakt van ‘de Huiskamer van Westerbork’, een kleinschalig dagbestedingsproject.
Op de donderdag tijdens onze herfstvakantie in Westerbork ging ik er naar toe voor de snoepjes, maar ondertussen was ik ook gewoon nieuwsgierig naar het concept.
Dit vond ik er van te voren al over op hun website:

In de Pastorie in het centrum van Westerbork vind je dagbesteding “DE HUISKAMER VAN WESTERBORK”, een kleinschalige dagbesteding in de vorm van een theehuis en een winkeltje, met leuke cadeautjes en oudhollands snoep.

In ons theehuis/ onze winkel werken medewerkers met een lichte tot matige verstandelijke beperking, autisme, milde vorm van dementie, ouderen, NAH en jongeren die uitvallen op school.

De begeleiding wordt verzorgd door een team van enthousiaste begeleiders, waarbij persoonlijke aandacht, groei en vitaliteit voorop staan.

Een theehuis dus, met zelfgemaakte taart, een snoepwinkeltje, maar ook (en dat zag ik pas toen ik daar was) een tweede-hands-boekenzolder en een kamer met 2e handskleding.
Toen ik in het snoepwinkeltje stond kwam er gelijk al een mevrouw naar mij toe.
“Kan ik u helpen?”
“Mag ik eerst even rondkijken? Er is zoveel…..!”
Dat mocht.
Ondertussen kwam er een oudere mevrouw binnen, wier zoon vroeger in deze pastorie had gewoond.
“Dat behang in die thee/koffiekamer heeft zijn vriendin er destijds nog in geplakt.”
Ze verkneukelde zich bij de gedachte aan de heksendropjes met salmiak die ze had gekocht en toen verdween ze naar boven voor de kleding en de boeken “even kijken of het erg veranderd is….”

Schuimblokken, mega-salmiakknotsen en ouderwetse sinaasappel- & citroenzuurtjes kocht ik .
In zo’n papieren puntzakje: een puutje.
Eenmaal boven vergat ik de tijd, want boeken. Het is niet heel groot, maar goed gesorteerd, dus ik kon even heerlijk ‘strunen’.
Ik vond twee bekende jeugdboeken waar ik al wel veel over gehoord had, maar die ik nog nooit heb gelezen.
Een afbeelding van die boeken vind je links: ik ben heel benieuwd!

Dagbesteding ‘de Huiskamer van Westerbork’.
Wat een goed initiatief, ingezet door Iris en Erna.
Meer weten?
Hierbij een link naar hun website.
Daar lees je alles over dit project, vind je foto’s (ook van de beide dames) en kun je kijken of ze jouw favoriete ‘snoepje van vroeger’ ook verkopen.